Zie je wel: sport en klassiek gaan prima samen!

Passie: do the Wild Thing

Deze week was het zover, de eerst brainstorm van de Alles-is-liefde-crew. Om te onderzoeken hoe we onze omgeving bijna onbewust, met iets kleins, uit de 23dingentoverhoed, een gelukkige ervaring kunnen geven.

Het was een dolle boel, daar in de under construction Kleine Zaal van het Hengelose Beursplein. Sorry van die kale muren, jongens. En de schilder was erg blij dat er met permanent markers op de muur was geschreven en niet met stiften op waterbasis. Iets met doorschijnen...

Het mocht de pret niet drukken. Onder aanvoering van onze Captain-of-leuke-dingen hebben we via een paar creatieve sessies weer vellen vol kleine, grote, onmogelijke, wonderlijke en hilarische ideeën verzameld. Dat krijg je met een zaal vol bibliofielen, die zich in hun werk (en leven) laten drijven door passie, humor en doorzettingsvermogen. Als we al die geeltjes toch eens zouden verwezenlijken...

Maar natuurlijk moeten we een keus maken. Inzoomen op dat wat echt bij ons past, dat wel een uitdaging is, maar toch ook nog realistisch. Altijd een lastig moment in het proces. Daar gaat dus nog wel een tweede sessie overheen, na de zomer. Ik zal de schat met ideeën goed bewaren!

Ergens aan het eind, in die zoektoch naar wat-wie-hoe, voelde ik ineens welke denkfout we misschien aan het maken zijn. Want kijk, het matchen van wat met wie kun je op twee manieren doen:

• Elke persoon kiest een idee dat hem het meest inspireert. Er ontstaan dan kleine groepjes van willekeurige personen rond iets dat hen allemaal dicht aan het hart ligt.
• Of je stelt een kleine groep samen van personen die elkaar dicht aan het hart liggen en geeft hen een willekeurig idee om uit te werken.

Wat denkt u? Welke groep zal met het meeste plezier het leukste of zelfs beste resultaat opleveren. Waarin zit hem nu eigenlijk die energie. In dat wát je doet of in met wíe je iets doet?

In dat laatste, vermoed ik. Dat zet me aan het denken over hoe we de dingen nu aanpakken, hoe belangrijk onze keuzes en randvoorwaarden zijn en over waarom sommige dingen toch vaak zo traag of moeilijk gaan. Maar ja, hoe los je dat op...

Met deze crew zijn we in een soort proeftuin gestapt (geeltje 63) om te kijken of we met onze gezamenlijke passie leuke dingen kunnen doen. Misschien moeten we die tuin ook gebruiken om te experimenteren met de manier waaróp we dat doen. Ik ben benieuwd hoe die crew daar over denkt.

Na deze mooie maar vermoeiende dag lag bij thuiskomst het nieuwe nummer van Yoga magazine op m'n deurmat. Met voorop in grote letters Passie: ontdek het vuur in jezelf. De asana die erbij hoort is de Wild Thing. Je opent je bekken, je heupen en je borst. Een houding waarin je de passie door je lijf voelt stromen. Ik denk dat ik er morgen stiekem een geeltje bij plak: begin elke brainstorm met de Wild Thing!

Foto

Too many tweets...

...sinds Scribbles erbij is gekomen.
Please wait a moment and try again.

Heb ik weer!

Amélie Junior

Voor iedereen die gister bij ons filmavondje was. Om nog meer inspiratie op te doen voor de Alles-is-liefde-brainstorm.

En voor alle andere fans van Amélie natuurlijk.



Tot morgen!

Getwitter in de ruimte

Oké, dus Scribbles zit op Twitter. Nou? Is dat wat?
Tja... het is wel een beetje zoals op dit plaatje, moet ik bekennen.

Ik ben vooral op Twitter gegaan om m'n blog via Twitterfeed de ruimte in te tweeten. Extra trafic! En net die koppeling krijg ik weer niet voor elkaar. Can not be connected, wordt me verteld. Ik zal wel iets fout doen. Dus even via Twitter om hulp gevraagd. Geen antwoord...

Ik follow nu slechts 9 personen, waarvan 3 grootverbruikers en ik voel me nu al overwhelmed door hun tweets. Reageren is best leuk, maar de RT (Re-Tweet, logisch) die ik terug krijg, verdwijnt soms al tussen die grootverbruikers voordat ik hem heb gespot. En wat kan dat updaten traag gaan zeg.

Kortom; Scribbles kijkt nog even lekker de Tweet uit de boom. Maar het is wel leuk te weten waar iedereen het over heeft.

Veel grappiger vind ik het nieuws dat we er kennelijk allemaal ingetwittert zijn waar het gaat om Astro_Mike. Astronaut Mike zou ons from orbit op de hoogte houden over z'n avonturen met de Hubble-telescoop. Dan heb je dus al snel 330.000 followers. Cool!

Nou blijk je helemaal niet te kunnen twitteren in space. Zit NASA ons een beetje te foppen met nep-tweets van een nep-astronaut. Pour Mike weet misschien zelfs helemaal nergens van.

Oh ja, op die site van nrc.next staat ook een poll: of Twitter een hype of een blijvertje is. De stand op dit moment is 62% hype en 26% blijvertje. We zullen zien. Opvallend is dat 13% kennelijk nog nooit van Twitter gehoord heeft. Wake up!

Ik dacht gister al: waar is iedereen toch...

Scribbles hoort er weer helemaal bij

Follow me on Twitter!

Slavische melancholie en Noorse vrolijkheid

Het Songfestival volg ik al jaren niet meer. Maar je ontkomt er niet aan. Zo ook vanmorgen, toen ik op het nrc.next-blog las over de overwinning van Noorwegen. Ze hebben het daarin vooral over het oorwurmgehalte van het liedje. Zo'n melodietje waar je maar niet meer vanaf komt.

In alle kranten legt de jonge Noorse god zijn geheim uit. "Ik had een goed verhaal, denk ik. En zo'n viool, dat helpt altijd!" Of dat waar is, weet ik niet, maar z'n gefiddle was in ieder geval aanstekelijk genoeg. Hadden we niet eerder een winnaar met een gevoelige viool op de achtergrond? Ander type song, zelfde effect. The violin has it!

Waar deze Alexander z'n mix van melancholie en vrolijkheid vandaan heeft? Dat zit het Noorse volk in het bloed. De traditionel folkmusic wordt gespeeld op een zogenaamde hardanger fiddle. Goed voor heel wat bruisende feesten en partijen!
als het lukt, blijf kijken)

Zomaar

...omdat het beeld zo warm is.


Sterk

Ik dacht dat het niet kon:
dat iets wat je niet ziet
je alle dagen draagt
en sterker maakt.
Alsof je spieren krijgt
van liefde.

En kijk, het klopt:
het hart van oma
slaat nog altijd over
als ze opa ziet.
Maar nu hij oud is en te bed,
mischien nog net de hemel haalt,
loopt oma sinds een poosje
krommer en vraagt ze vaker
om mijn arm.
Zonder hem krijgt
ze het huis niet warm
en zelfs de hond
zakt zuchtend naast de luie stoel.
Dus is het waar
dat liefde
spieren geeft
en op den duur
ook vuur.

Door: Bart Moeyaert
via

De laatste website

En zeg nou niet dat we niet gewaarschuwd waren.
Het houdt gewoon een keer op.

Daarom bij deze de laatste site van Internet.


Via WEBGGRL

Stel je eigen krant samen

Met alle Overijsselse bibliotheekbobo's in Berlijn (nee, Scribbles mocht niet mee) kan ik het niet nalaten deze stad ook hier weer even in het zonnetje te zetten.

Kranten worstelen met hun bestaan. Helen Blowers liet ons al de grote overeenkomsten met bibliotheken zien. Personaliseren lijkt voor hen het toverwoord.

In Berlijn is binnenkort de Niiu te ontvangen. Deze krant-op-maat is de eerste gepersonaliseerde papieren krant, naar een idee van economiestudenten Hendrik Tiedemann en Wanja Oberhof. Ik gaf al eerder aan dat ik de naam Wolfram niet zo sterk gekozen vond, maar niiu...? Ik ben benieuwd.

Het idee is wel bijzonder. Op niiu.de kan iedereen zelf zijn personalisierte Tageszeitung samenstellen. Geen selectief digitaal nieuws via RSS, maar elke morgen je eigen krant, die informatie verschaft over jouw persoonlijke interesses. Momenteel kun je berichten uit vier grote dagbladen gebruiken. Gesprekken met andere aanbieders lopen nog. En lezers kunnen hiernaast ook inhoud van blogs, magezines, Facebookprofielen of andere media in hun persoonlijke krant invoegen.

De werking is simpel: je maakt een profiel aan, je geeft je interesses door, de krant wordt gedrukt op 24 pagina’s en valt dagelijks voor 6 uur op je deurmat. Zo worden traditionele media aangevuld met nieuwe media. En krijgt iedereen alleen die informatie waar hij op zit te wachten, voor maar 1 à 2 euro per stuk. Maar wat als ik alleen geïnteresseerd ben in cultuur? Krijgen ze dan ook 24 pagina's vol? Ik ben toch wel nieuwsgierig naar het resultaat!

En wat kunnen bibliotheken hier van leren? Lezen-in-de-trant-van kennen we al. Abonnementen op maat misschien nog niet. Maar dat personaliseren en het mixen van media, daar moesten we nog maar eens verder op broeden.

Met dank aan mijn jongste feed-aanwinst Berlijn-blog.nl.

Kijk je gelukkig!

De VPRO lijkt op de hoogte te zijn van onze Alles-is-liefde-crew en onze plannen om net-als-in-de-film onze klanten gelukkig te maken met na-23-dingen-diensten.

In de 6&7-rubriek (op pagina 6 en 7 van de gids, logisch) staat een kort interview. Ik citeer het begin:

NET ALS IN DE FILM, IK WIL HET

Hoogleraar communicatiewetenschap aan de UvA Ed Tan doet met drie studenten tot eind mei onderzoek naar de positieve effecten van films. Kun je je gelukkig kijken?

Tan: 'Er zijn twee opvattingen over geluk in het spel: die waarbij je het omschrijft als een optelsom van blijheid en vrolijkheid, een goed humeur en fijne stemming. Dat is de hedonische definitie. Op mensen die zich daarin herkennen heeft de feelgood-film het meeste effect.'

Zoals?
'Le fabuleux destin d'Amélie Poulain, waain je iemand ziet die extreem vriendelijk is.'

Welk genre raadt u de tobbers onder ons aan?
'Bij de andere omschrijving van geluk speelt zelfvervulling een rol. Als je dingen doet om jezelf te realiseren, ook al is dat niet altijd leuk. Dan appelleren positieve films meer. Die laten een of meer sterke kanten van de hoofdpersoon zien, tegen allerhande verdrukking in.'

Bijvoorbeeld?
'Into the wild.'

Daarin gaat de hoofdpersoon dood.
'Hij gaat ten onder aan zijn romatisch ideaal, dus in die zin is de afloop niet goed. Maar je kunt wel geïnspireerd raken door de hardnekkigheid waarmee die jongen iets in z'n kop heeft gezet. Een voorbeeld nemen aan iemand die z'n dromen najaagt en breekt met conventies.'

Maakt dat gelukkig?
'Als het effect al meetbaar is, is het heel klein. Er zijn zoveel dingen die veel sterker dan een boek of film bepalen of je gelukkig bent. Maar ik geloof best dat films tot levensveranderende beslissingen kunnen leiden. Een reis, een relatie, of het einde ervan, een inzicht.'

Perfect, want dat betekent dat we onze directeuren met recht kunnen zeggen dat het wetenschappelijk bewezen is dat we, door een vergelijking te trekken met films en met Amélie in het bijzonder, een goeie weg in zijn geslagen om klanten een feelgood-bibliotheekervaring te bezorgen!

Maar ja, ik kan niet helpen dat ik me ook gelijk afvraag of ik zelf ooit een boek heb gelezen of een film heb gezien die me 'gelukkig maakte' of die me aanzette tot 'levensveranderende beslissingen'.

(...)

Nee, ik geloof het niet. Indruk maken wel, genoeg zelfs. Vooral films. Maar dat zijn over het algemeen films die je de wereld laten zien zoals hij werkelijk is. En daar word je weer niet echt gelukkig van. Films als Amélie geven even een moment van lichtheid, van levensvreugde, een gevoel van hè-ja-lekker-kom-hier-en-hou-me-vast. Dat soort films (en boeken) hebben we heel erg hard nodig, wat mij betreft.

En van welke films of boeken wordt u gelukkig?

Wordt het Wolfram of een bibliothecaris?

Gister las ik mijn laatste De Pers. Vanaf maandag verschijnt hij alleen nog in de Randstad. Ik ben dan aangewezen op alle stukgelezen en doorgezeten exemplaren, die de grens van ons land weten te bereiken. Mooi is dat.

Maar goed, er stonden wel twee opvallende berichten in die laatste editie. Eerst natuurlijk de aankondiging van een internetrevolutie. Binnenkort gaat de nieuwe, slimmere Google online: Wolfram Alpha, een uitvinding die het internet voor altijd kan veranderen. Met zo'n naam? Ik weet het niet hoor.

Wolfram Alpha is geen zoekmachine maar een vragenbeantwoorder. Je zoekt niet op trefwoorden, je stelt een vraag. "Wat is de levensverwachting van 30-jarigen in Zimbabwe?" Geen lijst met treffers en zoek-het-verder-zelf-maar-uit, maar gewoon het antwoord. Spannend.

Toch komen er een paar gedachten naar boven: Hebben we zoiets niet al eerder gezien? Ask nogwat. Waar is die gebleven? En de bibliotheken kunnen hun vraagservice dus wel opdoeken. Waarom een dag of langer wachten op het antwoord als Wolfram het gelijk geeft. Maar kan dit wel werken? Er zijn zoveel manieren om een vraag (verkeerd) te formuleren. Die machine zal toch ook de belangrijkste trefwoorden uit de vraag filteren. En dan? Daarom mijn conclusie: spannend. Laat maar zien, Wolfram!

Verderop stond een artikel over het bloedbad onder huizensites. Kennelijk zijn er allerlei kleinere sites die fuseren om maar te kunnen concurreren met marktleider Funda. Lastig, want over het algemeen is er slechts plek voor twee websites op een bepaald gebied. Oei. Toch klinkt het wel logisch. Ik denk dat er uiteindelijk zelfs maar één overblijft. En waarom ook niet. Als je er gewoon voor zorgt dat al het goeie van alle kleintjes bij elkaar één beste maakt. Dan is iedereen toch blij?

Komt er wel weer een gedachte bij me op: wij bibliotheken, doen wij het wel goed? We proberen niet alleen te concurreren met andere aanbieders, maar ook met onszelf. De vragendienst Aladin doet nog steeds z'n best te overleven, komt er van rechts ineens antwoord.bibliotheek.nl voorbij. Oké, er is verschil, de klant kan bij die laatste ook antwoord geven. Helemaal 2.0, super. Maar hoeveel overlevingskans hebben beide sites tussen alle concurrenten, en straks de vraagmachine Wolfram?

Toch is er hoop. Want volgens mij vinden mensen het ook altijd nog prettig om een vraag aan een persoon te stellen en niet aan een online dienst of machine. Idealistisch misschien, maar ik weet het zeker: mensen hebben mensen nodig. Of vriendelijke bibliothecarissen. Zeker als ze hun diensten zo vrolijk aan de man brengen. Dus, lieve klant: ASK!

Mediawijsheid: les 1

Het moderne leven...

Ga deze film zien!
En ik leg niet uit waarom.
Kijk zelf maar.



Agenda Concordia

Over geluk en levenszin

Ik ben een wijzer mens. Het boek waarover ik eerder schreef heb ik uit: Wie ben ik en zo ja, hoeveel? van Richard David Precht. Na een lekker leesbare reis door de filosofische wateren van kennis, moraal en handelen, komt Precht uiteindelijk uit bij die twee Grote Vragen: wat is geluk en wat is de zin van het leven.

Ook ik probeer bij tijd en wijle het antwoord hierop te vinden, maar helaas. Let it be zou ik zeggen. Toch deel ik graag een kleine samenvatting van wat Precht hierover schrijft. Al was het maar omdat het allemaal zo herkenbaar is, en het een glimlach ontlokt, en je het eigenlijk altijd al wel wist. Zo simpel inderdaad.

Over geluk
Uit verschillende onderzoeken blijkt dat geld, consumptie, macht en het vooruitzicht van een lang leven niet gelukkig maken. Zijn bepaalde verwachtingen vervuld dan ontstaan er algauw nieuwe. Je bent dus altijd zo rijk als je je voelt. En de maatstaf hiervoor zijn in de regel je medemensen.

Wij mensen in het rijke Westen nemen dan ook stelselmatig foute beslissingen. We streven een zekerheid na die we waarschijnlijk nooit echt verkrijgen. We offeren onze vrijheid en onze zelfbeschikking op voor een hoger inkomen. En we kopen dingen die we niet nodig hebben om indruk te maken op mensen die we niet mogen, met geld dat we niet hebben. We hebben duidelijk meer angst voor verlies dan dat winst ons gelukkig maakt.

Het spannende punt achter de meeste gelukssituaties (bij flirten, eten, reizen, soms ook bij sport) is het spel van verwachting en vervulling. Een jogger beleeft soms verheven psychische toestanden, omdat lang lopen endorfine vrijmaakt. Maar hij ervaart nog eens heel andere geluksgevoelens als hij zijn eigen record breekt of een wedloop wint. Een verwachting is niet alleen vervuld maar zelfs overtroffen.

Iemand in een toestand van geluk valt op door zijn open gedrag: hij is vriendelijk, impulsief, spontaan, flexibel, productief. Hij acht zichzelf in staat bergen te verzetten. Maar die roes-achtige harmonie houdt niet lang stand. En dat is misschien maar goed ook. Teveel serotonine maakt onverschillig en een overdosis dopamine leidt tot bezetenheid, tot machtsroes, grootheidswaan en krankzinnigheid.

Duurzaam geluk is alleen te bereiken als je verwachtingen realistisch blijven. Gelukkig zijn heeft dus vooral te maken met de omgang met jezelf. Dat wil zeggen: met je eigen instelling tegenover je verwachtingen. Daarmee bestaat geluk dus niet daarin dat je kunt doen wat je wilt, maar dat je wilt wat je doet.

Over de zin van het leven
De vraag naar de zin van het leven kan vandaag de dag alleen nog subjectief worden beantwoord: welke zin zie ik in mijn leven? Zin is geen eigenschap van de wereld of van de natuur, maar een typisch menselijke constructie. Zin is een behoefte en een idee van onze gewerveldedierenhersenen. Daarom kan het er niet om gaan een zin in de wereld te vinden, maar moeten we onszelf die zin geven.

Maar waarom hebben we het toch zo graag over de zin van het leven? En waarom zou het leven alleen deze ene zin moeten hebben? Ook die behoefte aan het ene en enige is heel menselijk. Kennelijk denken we veel grondiger over de zin van het leven na dan over de vraag waarom en volgens welke criteria we die zin eigenlijk zoeken. We onderzoeken alles, behalve ons zoeken.

Daarom nog één keer het antwoord volgens Monty Python:
Nu komt dan de zin van het leven. Welnu, daar is echt niets bijzonders mee. Probeer gewoon aardig te zijn tegen de mensen, vermijd vet eten, lees af en toe een goed boek, laat eens iemand bij je langskomen en probeer met alle rassen en volkeren in vrede en harmonie te leven.

Terecht aangevuld met: blijf nieuwsgierig, verwerkelijk uw goede ideeën en vul uw dagen met leven, niet uw leven met dagen.

In Münster zag ik Prechts nieuwste liggen:
Liebe – ein unordentliches Gefühl.
Wat mij betreft maken ze haast met die vertaling!

Koop je gelukkig in Mooi Münster

Twitter in het echte leven

Oké, nu ben ik om.
Twitter here I come!

See more funny videos and funny pictures at CollegeHumor.

Via

Vakantie: aan het eind wacht de waarheid