Astrids Scribbles

Een yogafestival in Enschede, wie had dat gedacht! Lezingen, workshops, muziek en dans en voor de über-yogi ook nog lekker eten. Ze hadden flink uitgepakt. De opkomst had voor mij wel wat groter gekund, maar ja, het is nog een beetje wennen misschien. Volgend jaar beter. Was er een bijzondere anekdote die zich laat vangen voor dit blog? Niet echt. Wel een heleboel kleine, mooie ervaringen. Bij de zachtmoedige lezing van Johan Noorloos over zijn Inzicht. Bij de improvisorische workshop en lezing van Jan Kuiper , die me met zijn glimlach en pretogen voor eens en altijd heeft overtuigd van het levensgeluk dat yoga aan iedereen kan geven. Bij het muzikale feest van Jan en z'n band. Bij de workshop Yinyoga, die me pijnlijk confronteerde met hoe goed die yogavorm voor mij zou zijn. En bij het ligconcert van de Canto Ostinato door de 'dansende' Saskia en Jeroen van Veen . Niks geleerd dan? Ja natuurlijk wel. Let op! Soms is niet krijgen wat je wens het mooiste kado dat

Fijn weekend allemaal. Pak de zon, verwarm je hart. Om shanti.

Gisteren las ik een klein berichtje in de krant. "PostNL verandert haar naam TNT Post in Postcon." Dat TNT hiervoor PTT en TGP heette, wordt ook netjes vermeld. Een groot glimlachmoment. Ik denk aan het aandoenlijke vader-dochter gesprek van Ernst van der Pasch. Daar legt hij alle naamsveranderingen en het fenomeen 'post' even haarfijn uit. Goedemorgen!

  Plaatselijke super, etenstijd. Ik duik de gebruikelijke drukte in. Terwijl ik naar het bovenste mandje reik, valt m'n oog op een tegen de rand gedrukte reep. Ik pak hem voorzichtig. Verkade Witte chocola. Verweesd vergeten door z'n nieuwe eigenaar. Het twijfelen begint. In m'n zak stoppen? Neh, dat valt natuurlijk op, ik ben geen dief, en ach, ik hou helemaal niet van zoveel wit. Mee de winkel in? En dan, terugleggen? Alsnog in m'n zak? Zelfde riedel gedachten. Ik heb maar één keus. Denkend aan de eigenaar, die straks misschien toch nog een poging waagt, geef ik de reep af aan de servicebalie. Lijkt me een goede daad. Om de zaak af te ronden, pak ik ook nog even het vergeten boodschappenbriefje van de bodem. Ik ken iemand die heel blij wordt van dat soort lijstjes. "Wat lekkers", is de beloning na 2 in plaats van 1 groene appel. Ah gossie. Dat lekkers is niet meer.

De kracht van muziek wordt hier weer eens bewezen. Oh ja, en de creatieve mogelijkheden van techniek, niet te vergeten. Ja, de wereld kan dus echt ook heel leuk zijn. Nog steeds.

Zaterdag, shopspits. Voor me loopt een meisje. Of eigen strompelt ze meer. Ze is spastisch. Onder haar kromme armpjes drukt ze nog wat boodschappen tegen zich aan. Van rechts komt ineens een struise dame aangefietst. Haar blik doelgericht vooruit. Omdat zij geen vaart mindert en het meisje de boel bij elkaar probeert te houden, ben ik getuige van een kleine botsing. De dame staat noodgedwongen stil. Voor een kort moment is haar fiets zelfs verwikkelt in 'dat wat haar weg blokkeert'. Een fles mayonaise ploft op straat. Zonder het meisje ook maar aan te kijken begint de dame zich los te wurmen. "Godsamme, kijk dan toch ook uit waar je loopt" is het enige dat er vanaf kan. Voor ik het in de gaten heb is ze weg. Het meisje kijkt verschrikt om zich heen de grote wereld in. Ik raap de fles op en begin een gesprek. Gaat het? "oh sorry" Daar kon je niks aan doen hoor! "oh sorry" Zij had ook gewoon kunnen remmen. "oh ja? sorry" Hé, het

Terwijl heel Nederland schrijft en schreeuwt over het 'Minder! Minder! Minder!' En een enkeling al een leuke oplossing heeft voor 'Meer! Meer! Meer!' Denk ik bij mezelf  'het is eigenlijk wel Genoeg zo...' Be the change you want to see in the world. - Mahatma Gandhi -

Zomaar twee momenten uit een ontspannen weekend met een 7- en 15-jarige om me heen. 's Avond op de bank. De oudste pakt na het verplichte leren haar jongste trost: een mini-tablet. De jongste kruipt nieuwsgierig dichter bij. "Welk spel speel je?", vraagt ze enthousiast. "Niks! Het idee is dat ik een scherm voor me heb." 's Ochtends in bad. Er moet geweekt en gewassen worden. Terwijl ik de haren van de jongste inzeep, zegt ze ineens met nadruk: "Ik heb al drie dagen niet achter een scherm gezeten!" Ik probeer tijd te winnen. Scherm? Welk scherm? Kamerscherm? Waar dan? Wat moet zij sowieso achter een scherm? Ik krijg het beeld niet scherp. "Eh, hoe bedoel je?", probeer ik dan toch maar voorzichtig. "Nou, ik heb laatst drie dagen achter elkaar niet achter de iPad, computer of tv gezeten!" Oh ja, beeldschermen... Deze tijd vraagt echt om anders denken. Ik zal het vast wel leren.

Tijdens een feestje komt de stemming op het punt waarop je stilstaat (lees: opschept) bij wat je zou doen als je die Jackpot wint. De één gaat het groots aanpakken, de ander zal verder leven alsof er niks is gebeurd. En alle varianten daar tussenin. De vader draait zich op enig moment naar z'n avontuurlijke zoon en zegt: "Joh, maak je geen zorgen. Als ik de Jackpot win zorg ik echt wel dat jij er goed bij zit." Er daalt een bijna onzichtbare geruststelling over de zoon. "Jij krijgt van mij twee mooie stoelen", sluit hij zorgzaam af. Proost.

"En wat is dat?!", roep ik verbaasd uit, als ik bovenaan de trap ben. Ik wijs naar een berg kleren in en voor de deuropening van de badkamer, zo groot alsof er twee vuilniszakken zijn omgekeerd. "Dat?", zegt m'n vriendin luid en duidelijk, meer tegen het meisje met pretogen in bad dan tegen mij, "oh, dat is wat je krijgt als je tegen je dochter zegt: Ruim Je Kamer Op! Want nu is het úit de kamer. En alles wat in de badkamer ligt, dát ruim mama op." Opgroeien en opvoeden. Het valt allebei niet mee.

Ik heb dus al een tijdje een superlaptop. Plat, strak, windows8, touchscreen, je weet wel. Met, voor als het echt ingewikkeld wordt, nog een bluetooth muisje op reserve. Ik ben er heel blij mee hoor, maar soms wordt er toch wel wat gevloekt. Zo'n touchscreen bijvoorbeeld, dat kan toch ook een heel eigen leven leiden. Vertraagde reactie, bij de minst of geringste aanraking ineens XXL-beeld en soms zelfs spookachtige handelingen die Lappie zelf lijkt te verzinnen. Dan steek ik altijd maar even de handen in de lucht en wacht tot hij uitgespookt is. Na een dag thuiswerken zit ik 's avonds nog even wat uit te zoeken op de bank. Totdat Lappie het ineens weer over neemt. Cursor schiet over het scherm, beeld rolt omhoog en omlaag, er wordt zelfs rechts en links geklikt. Ik vloek en geef me over. "Oh sorry", klinkt het verderop bij de eettafel, "dat zal ik wel zijn. Ik vroeg me af hoe dat ding precies werkt en hoe ver die nog reikt." Als met de staart tussen d

Ik zit dus in het bestuur van de Stichting Wereldvredesvlam Twente. Met elkaar hebben we ervoor gezorgd dat er een World Peace Flame brandt in Woongemeenschap De Wonne. Via verschillende activiteiten houden we het vredesvuur brandend en verspreiden we het gedachtengoed van deze vlam als een netwerk van vuur over Enschede en 'de wereld'. Het is mooi werk, het is een mooie vlam. Als ik in de eerste warme lentezon een stadswandeling maak door Zutphen, loop ik ineens tegen een flinke zeshoekige paal aan. Het is een soort kunstwerk, met op elke zijde in zes verschillende talen de tekst 'Moge vrede heersen op aarde'. Op het bordje lees ik over dit Peace-Pole-project , waarmee ze via een soort netwerk van palen vrede onder de aandacht willen brengen. Nou moe, dat is ook wat. Een peace pole! Gelijk ben ik blij dat we hier in het mooie Twente toch voor een vlam hebben gekozen. Dat is soms al moeilijk genoeg uit te leggen.

Zaterdagochtend. Ik heb een vol programma, dus ik loop al vroeg de stad in voor een paar boodschappen. In m'n ooghoek zie ik de twee vrouwen wel, maar ik kijk pas op als ik een vrolijk 'hé Astrid!' hoor. Ik herken een lieve dame waarmee ik een paar jaar geleden veel heb getraind in de sportschool. En ik herken ook ineens de situatie. Ze is namelijk - behalve een leuk mens - ook Jehovah's Getuige en gaat vaak vroeg op stap. "Zieltjes winnen", zoals ze er zelf altijd over grapte. Dat verklaart de andere dame, de lange rokken en de stapel folders in hun handen. Het is prima, ze is de meest vrije en blije Jehovah die ik ken. We wisselen in een paar minuten even gezellig uit hoe het gaat. Vooral met de gezondheid en de sport natuurlijk. Of ik nog steeds 'daar' woon? 'Nee', zeg ik, 'ik woon nu in die mooie toren, achter je'. En ik wijs omhoog. De tweede dame komt tot leven. 'Oh', zegt ze zacht, 'die hebben geen balkons? Zit j

Het is al tien voor zes als ik kordaat de boekwinkel in stap. Het kan nog net. Ik weet precies wat ik wil en snel dus vlug de trap op. Maar dan... De verkoper denkt het zo te pakken, maar ja, als collega's zich met 'jouw' afdeling gaan bemoeien, wordt het soms toch nog even zoeken. Bij de kassa chitchatten we wat over de onzekere toekomst van een paar mooie Polare filialen. Het is wat, hè. Als ik weer bij de voordeur kom, kijkt de laatste verkoper verschrikt op. "Oh, er was nog iemand boven? Ik had u niet gezien." En daar voltrekken zich de mooiste en langste seconden van de tot dan toe hectische dag. Ik ben de enige klant. In een volgepakte boekwinkel. En ik kan er niet uit. Doe maar rustig hoor, meneer. Boekenmonster

Voor een verdieping van m'n geestelijke en lichamelijke ontwikkeling besluit ik een gratis proefles te volgen bij een nieuwe yogastudio. Zo'n eerste keer, in een wat onbekende binnenstad, is altijd spannend en zoeken. Dus ik neem de tijd, en de auto. De gemeente spekt haar kas met nieuwe parkeertarieven tot laat in de avond. Die gratis proefles kost me zo toch nog vijf euro. Maar goed, ik ben al blij dat ik sta. De les is prima. Mooie balans tussen ontspanning en inspanning. Vlotte docente met een zangerige stem. Prettige sfeer in de studio en voldoende variatie in huis om lichaam en geest te inspireren. Kortom; ik kom met goeie energie weer bij de auto. Daar heeft een kordate 'ambtenaar' een briefje achter m'n ruitenwisser gestoken. Hij stelt 'de volgende gedraging/overtreding' vast: parkeren zonder duidelijk zichtbare parkeervergunning. Dat kostbare verschil tussen links en rechts van de betaalautomaat was me even ontgaan. *ZEN*

Na een workshop wellnessmassage zetten we de verwendag voort met een avondarrangement bij Thermen Bussloo . Wat een overweldigende sauna. De zorg waarmee alles is aangelegd. En er is voor elk wat wils. Stoomcabines, droge sauna's van 65 tot zelfs 100 graden, infrarood, Fins, Aziatisch, Afrikaans, Turks, of uit de Himalaya. Alle windstreken zijn er te vinden en de hele dag door kun je opgietingen, rituelen en andere specialiteiten ondergaan. Natuurlijk is er ook zeer veel zorg besteed aan de inwendige mens. Wat een groot en heerlijk restaurant. Wat een belevenis. Ik trek me even terug voor dat wat soms ook moet gebeuren: het toilet. Bij de wasbak valt m'n oog op de kaart met data, tijden en paraafjes. Zo'n kaart die zegt: "Kijk, wij hebben met regelmatige zorg dit toilet voor u schoongemaakt." Ook daar is aan gedacht dus. Ik zie alleen wel dat de krabbels bij 20.00 en 21.00 uur ontbreken. Foei jongens, jullie lopen wel een beetje achter. Dan kijk ik nog eens go