Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit juni, 2023 tonen

Niet(s) aan de hand

Ken je die 'theezakjes'-vraag: wanneer was de laatste keer dat je iets voor het eerst deed? Ik heb eindelijk een antwoord: vandaag. We hebben onze laatste lesdag van het jaar. De mussen vallen van het dak, maar wij vullen onze ochtend dapper met een nieuwe tarotlegging en er worden flink wat I Tjing-munten geworpen. Met een paar leuke inzichten op zak genieten we van onze lunch in de schaduw op de binnenplaats. Voor deze gelegenheid ben ik op m'n meest casual gekleed: een lange, slobberende, Indiase jurk. De enige vrouwelijke vorm komt van twee bandjes stof in de taille, die op m'n rug in een strik zijn geknoopt. M'n sandalen hebben klittenband, zodat ze gedurende de dag gelijk met m'n voeten opzwellen. Ideaal. Ik besluit eerder dan de groep in alle rust weer naar binnen te gaan voor de middagles. Terwijl ik mezelf door de half openstaande deur wurm, bedenk ik me dat dit een andere deur is dan normaal. Ik moest nog iets verder zijn. Deze biedt minder ruimte en i

Het licht herrezen

Soms moet je dingen laten. Pick your battles, zeggen ze ook wel eens. De taoïsten noemen dat heel mooi wu wei , 'het niets in actie'. Leerde ik van een oud-collega, lang geleden. Sindsdien gebruik ik dit 'laten' wel vaker, in werkgedoe of relatiedingen. Onlangs ontdekte ik dat materie ook  wu wei  kent. Boven de wastafel in m'n badkamer hangen vier lichtpunten. De lampjes zijn onhandig klein en er nauwelijks uit of in te krijgen. Gelukkig gaan ze héél lang mee. Een paar maanden geleden ging één zo'n lampje dood. Alweer? Dat was toch de laatste die ik had vervangen? Dus ik friemel hem in een andere lamp. Licht! Ik verwissel de lampjes. Niks. Oké, dus het is iets technisch. Een losse kabel, een kapot dingesdoosje, het zou zelfs kunnen dat het pootje van de lamp een beetje scheef zit en onvoldoende contact maakt. Hoe dan ook, mijn handigheid houdt hier op. Een monteur laten komen voor dit klein leed? Ik besluit op dat moment: drie lampjes geven ook genoeg licht. He

Van richting wisselen

Ik trein al bijna twee jaar bijna elke zaterdag naar Utrecht Overvecht. En dat gaat bijna altijd goed. Rustige aansluiting tussen intercity en stoptrein, lekker wandelingetje naar de academie. De keren dat ik wegens werkzaamheden met de auto moest, zijn op twee handen te tellen. Ik was nog nooit te laat door vertraging. Tot vandaag. De stopper heeft een onbekende storing, moet gereset worden en komt behoorlijk te laat Amersfoort binnenrijden. Ik vind snel m'n klasgenoot, die alle stress vanaf Zwolle al heeft doorstaan, en we halen opgelucht adem. We hebben elkaar en we gaan nog op tijd komen. Nee dus. Zodra de trein lekker op snelheid is, maakt hij een noodstop. Conclusie: de snelheidsbegrenzer is van slag. We gaan op gepaste snelheid de reis vervolgen. Oké, toch iets te laat dus. Net als ik denk dat we nu echt wel gaan stoppen, klinkt de machinist weer door de intercom. "Eh... voor alle reizigers die in Overvecht moeten zijn. De dienstleider heeft per ongeluk onze trein op he