Nieuw leven

Wat is er toch... knaagt een stemmetje al de hele week in m'n oor. Ik heb ergens last van. Ik merk het aan emoties, die met golven omhoog komen. Ik merk het aan pijntjes, die ik lang niet heb gevoeld. En zwemmen lukt ook al niet. Wat is er toch... Ik kan natuurlijk wel dingen aanwijzen die me in werk en privé bezighouden, maar dat is het niet alleen. Hoe dan ook, ik geef me er maar aan over. Zoveel heb ik al wel geleerd.

Gelukkig mag ik weer naar school. Nieuwe module, nieuwe docenten. Uit het kwantumhoofd en weer lekker in het hart. Zingeving bij ouderdom en verlies, hoe wonderschoon. Ik voel me gezegend met het weinige definitieve afscheid dat ik tot nu toe heb ervaren. Confronterend ook wel, want ik heb dus eigenlijk geen idee wat er dan loskomt of wat ik dan door moet. De thema's van deze les zijn echter pijnlijk actueel bij families die me dierbaar zijn: dementie en euthanasie. Hoe mooi om dat juist vandaag met deze fijne klasgenoten vanuit spiritualiteit en zingeving te onderzoeken. 

Met frisse energie loop ik 's avonds weer van het station naar huis, dwars door de binnenstad. Er bekruipt me iets, wat is er toch...? Het is drukker op straat, mensen lijken agressiever, ligt er altijd zoveel troep aan het eind van een zaterdag, is er voetbal ofzo? Of ben ik gewoon extra gevoelig geworden? Dichter bij huis begint het ook nog eens te stinken naar een openliggend riool. Ik zie niks, maar ergens gaat er beslist iets mis. Dat blijkt precies voor de ingang van m'n flat te zijn. Twee mannen hangen met een grote slang boven twee rioolputten. Mijn hemel, wat een ontvangst, alsof alle shit van de wereld over me heen walmt. Ik verlang intens naar de veiligheid van m'n eigen plek. Dankbaar dat ik zo'n plek heb sluit ik snel de luiken, mooi geweest voor deze week.

Oh ja, we hebben de zondag nog. Lekker leeg, lekker geslapen. Maar... wat is er toch. Dat zware gevoel hangt er nog steeds. Als ik de gordijnen opentrek straalt het antwoord me toe: lente. Natuurlijk. Transformatie naar een nieuw seizoen. Andere kleren, andere kleuren, andere biologische klok. Hoe fijn het ook is om die lentezon te voelen en de natuur te zien ontwaken, ik moet bij iedere seizoenswisseling weer even schakelen hoor. Lente voelt alsof ik mezelf weer moet laten zien, letterlijk wat lagen moet afleggen. Is dat niet ook wat ik op dit moment op andere vlakken van mezelf vraag, me echt laten zien? 

Ja, zegt dat stemmetje, het is tijd. En dan verandert ineens de kwetsbaarheid van een jonge bloesem in nieuwsgierigheid naar de nieuwe vrucht die eruit gaat komen.

Het is gezien

Onze reis naar het mysterie onder de grond en het dak van Europa was een snelkookpan van indrukken. Verwondering, buitenaards, grootsheid en vooral dankbaarheid. Dat zijn wel de kernwoorden die we in onze rugzak mee naar huis nemen. Wat hebben we het goed gehad. In m'n Polarsteps kun je alles in woord en beeld meebeleven.

Tijdens de lange terugreis met de Zwitserse en Duitse spoorwegen laten we alles nog eens de revue passeren. De schoonheid overheerst. En we realiseren ons opnieuw hoeveel geluk het kwantumveld ons schonk. Met een soepele reis, prima hotel, perfect weer, goed eten, zalige wijn en vooral het heerlijke gezelschap! Om te voorkomen dat we helemáál in de wolken verdwijnen besluit het universum dat het wel genoeg is geweest met al die voorspoed. Net voor de laatste overstap in Münster blijft de trein stilstaan. Te lang. We weten dat we de aansluiting gaan missen. Maar goed, er zijn meer treinen naar Nederland, dus na een stevige sprint en een extra overstap zijn we dan toch echt bijna thuis.

Dat gevoel van bijna thuis wordt ineens versterkt door onvervalst Twents dat door de coupé schalt. De telefoon staat op luidspreker, we genieten allemaal mee. Ma heeft kennelijk iets doms gedaan, de kinderen zijn boos. Echt boos. Er wordt gevloekt en gemopperd. Er wordt met scenario's gestrooid om genoegdoening te halen. Iemand probeert nog wat te sussen, de coupé valt er stil van. Ik durf niet te kijken welke gezichten bij deze emoties horen, maar de spanning doet iets met het veld. Interessant.

We trekken ons weer terug in onze wolk, maar helaas volgt in Hengelo dan toch echt dat onvermijdelijke afscheid. Voor mij is het nu inmiddels een thuiswedstrijd en niet veel later trein ik langzaam Enschede binnen. Als de dames die voor mij staan beginnen te praten, herken ik de stemmen van die boze kinderen. Het blijken twee tienermeiden. Heb ik weer, en van binnen gniffel ik al om dit 'toeval'. Karma grijpt alsnog in als de meest boze van de twee bij het uitstappen door haar enkel zwikt. Ai! maar ze herpakt zichzelf zo onopvallend en stoer mogelijk. Instinctief check ik toch even bij haar in.

'Oeh, pas op!', roep ik. 'Gaat het?'

Ze draait zich om en... lacht. 'Ja hoor, dank u', zegt ze verrassend vriendelijk.

Ach zie je wel, zo kwaad is de wereld helemaal niet. Als je een beetje aandacht krijgt. En ik sluit de cirkel met in m'n hoofd de stem van reisgenoot Margje, die me leerde wat elk innerlijk leed heelt:

Het is gezien. Het is niet onopgemerkt gebleven.