Astrids Scribbles

Er is in de afgelopen negen maanden een nieuwe liefde geboren. Langzaam, voorzichtig, met wat weeën en stuiptrekkingen in de draagtijd, maar het kijkt inmiddels verwachtingsvol de nieuwe wereld in. Die nieuwe liefde neemt natuurlijk ook nieuwe hobby's mee. Iets met veel outdoor en weinig comfort. Ik ben helemaal voor zelfredzaamheid, maar denk daarbij niet aan de bush . Grote Broer wel hoor, dus zo staat kerst ineens in het teken van een gedeelde passie voor... messen. En voor ik het weet zit ik in een foto-uitwisseling van hun hoe-overleef-ik-in-het-wild collectie. Boys will be boys. Mijn manier van overleven gaat meer over stilzijn en voelen en aankijken. Zeker op zo'n laatste dag van het jaar. Veel om op terug te kijken en een lege kalender met nieuwe kansen voor me. Een mooi moment om m'n mystieke orakel te vragen welke stap er in 2024 gezet mag worden. Ik trek... jawel... Het Zwaard .  Oké, op mijn manier sluit ik me dan maar even aan bij die mannen. En met deze boodsc

Traditiegetrouw lopen we op de donkerste dag van het jaar met het licht van de Wereldvredesvlam een Rondje om Enschede. Een vaste route van 40 kilometer langs de randen van de stad. Met vaste rustplekken op de oost-, noord- en westhoeken, die onze traditie graag verwarmen met koffie en thee. Met een groeiende groep lopers, die elkaar afwisselen of gewoon stoer de hele route rondstappen. En met ieder jaar een nieuwe ervaring. Zo staat het rondje van 21 december 2023 in het teken van 'alles gaat anders dan gehoopt'. Ziekte maakt dat de hartewens van sommige lopers niet uitkomt. Honderd kerstdinerende studenten zorgen voor een rumoerige pannenkoek na afloop. Storm Pia besluit ook mee te lopen dit jaar en daagt daarmee niet alleen de lopers uit, maar ook ons vredesvuur. En het blijkt nog een hele toer om als rustplaats-taxi door het chaotische verkeer te komen. Ik loop mijn bescheiden vredesdeel voor de vader wiens hart goddank weer klopt, voor de grootvader wiens hart langzaam uit

En dan is het nu officieel: m'n grote jubileum. Vandaag precies 25 jaar geleden begon mijn eerste werkdag bij Bibliotheek Hengelo. Waarmee ik definitief de droom van een leven in de muziek achter me liet. Toch handig, twee diploma's. Ik begon in een bibliotheek met één pc en telefoon per kantoor en communiceren ging vooral via post en fax. Op de studieafdeling stond nog een kaartenbak, als back-up voor de digitale catalogus. Als inlichtingenmedewerker heb ik flink wat microfiches van oude kranten opgeruimd in het juiste hoesje, want die kon de klant echt niet zelf op volgorde zetten. Afijn, het waren andere tijden. De eeuwige constante was mijn inzet voor leesplezier en leesbevordering op basisscholen. Het ontwikkelen en aan de man brengen van een programma voor alle groepen en in een structurele samenwerking deed ik eerst lokaal, toen provinciaal en uiteindelijk landelijk. Dit jaar viert Nederland het 10-jarig bestaan van de Bibliotheek op school .  Vorige maand hoorden we dat