Astrids Scribbles

De vakantie is nu echt voorbij. Ik kan alweer twee schooldagen en één werkweek afvinken. Voor me ligt een seizoen dat is opgedeeld in 240 blokjes met lessen, supervisie en tentamens, met zinvolle maar pittige stageopdrachten, met werken als zingevingsvrijwilliger en met een eindscriptie waarvoor het onderwerp zich hopelijk nog aandient. Oh ja, en dan zijn er nog evenveel (en meer) blokjes gevuld met m'n baan én blokjes voor noodzakelijke Zielentijd . Tijd voor verwerken, leeglopen, kauwen en herkauwen, ordenen en herordenen, evalueren en loslaten. Lege blokjes dus.  Ik wist op dag 1: dit wordt een vol jaar. Overzichtelijk, er is een kop en een staart, maar vol. Ik weet na dag 2: dit wordt een intens jaar. Al bij het eerste thema waarop we mogen reflecteren wordt er iets in mij dieper aangeraakt dan tot nu toe: geven en ontvangen. Als we vervolgens elkaar geestelijk gaan begeleiden, blijkt hoe krachtig en intiem het is als er een onvoorwaardelijke ruimte wordt geboden aan jouw verha...

En dan is het nu officieel: m'n grote jubileum. Vandaag precies 25 jaar geleden begon mijn eerste werkdag bij Bibliotheek Hengelo. Waarmee ik definitief de droom van een leven in de muziek achter me liet. Toch handig, twee diploma's. Ik begon in een bibliotheek met één pc en telefoon per kantoor en communiceren ging vooral via post en fax. Op de studieafdeling stond nog een kaartenbak, als back-up voor de digitale catalogus. Als inlichtingenmedewerker heb ik flink wat microfiches van oude kranten opgeruimd in het juiste hoesje, want die kon de klant echt niet zelf op volgorde zetten. Afijn, het waren andere tijden. De eeuwige constante was mijn inzet voor leesplezier en leesbevordering op basisscholen. Het ontwikkelen en aan de man brengen van een programma voor alle groepen en in een structurele samenwerking deed ik eerst lokaal, toen provinciaal en uiteindelijk landelijk. Dit jaar viert Nederland het 10-jarig bestaan van de Bibliotheek op school .  Vorige maand hoorden we dat...

Ik mag met een geestelijk verzorger op stap. Om het vak te leren kennen en om ervaring op te doen als vrijwilliger voor Hart voor Levensvragen. M'n 'mentor' is net gepensioneerd en bezit een aanstekelijke dosis EigenWijsheid. Hij neemt me mee langs twee cliënten waar hij al lang over de vloer komt. Onderweg praten we over het vak en vertel ik iets over mijn achtergrond. En dat ik net m'n getuigschrift heb gekregen voor het afronden van de basisopleiding Spiritualiteit & Zingeving. 'Ach ja, zingeving', zegt hij, 'dat woord, dat zegt me niet meer zoveel hoor.' Het lijkt een beetje een holle term voor hem geworden. We zoeken nog of er een ander woord is dat voor hem beter past bij wat hij doet, maar voor ik het weet loop ik door een openstaande deur de eerste huiskamer binnen. Wat me in het daaropvolgende uur het meest raakt is hoe m'n mentor tegen het eind een inzicht tevoorschijn tovert dat de cliënt bijna verbaast en vooral lachend ontvangt. Dat ...

Zoals alleen een poes dat kan.  Nieuwsgierig, als ik drie bankjes verderop ga zitten, komt ze toch even buurten. Eerst alleen een staart langs m'n benen, dan een paar kopjes. Ze kruipt ook op de bank, maar zit eerst een tijdje op de uiterste hoek. Met de rug naar me toe.  Dan stapt ze over me heen naar de andere hoek. Quasi ongeïnteresseerd kroelend met het hout. Dan voorzichtig voelend hoe ik aai. Na nog een keer heen en weer drentelen wint de rechterkant en theemutst ze onder m'n kriebelende vingers. Langzaam gaat ze liggen... en ontspant. Haar gespin voelt als een hartslag. Ik ben goedgekeurd.

De slotdag. In kleine groepjes wordt nagepraat over het eerste jaar, met de portfolio's in de hand. Er gaat een kleine borrel zijn. Onbewust zijn er mooie jurkjes aangetrokken. De gesprekken zijn liefdevol en kwetsbaar. Heeft dit jaar, deze studie, jouw wereld veranderd? Ik denk het wel ja, en ik deel m'n verhaal over de ontmoetingen met daklozen . Ben je opener en meer 'wakker' geworden misschien? Kennelijk ja. Of we al een vorm voor ons zien als het gaat om de toekomst en het geestelijk begeleiden? Nou, niet precies, maar het gebruik van taal en muziek lijkt voor mij wel een logische vorm ja. Het is mooi om ieders proces te zien ontvouwen. Dat we daarnaast ook gewoon een hele leuke, gezellige, aandachtige en kleurrijke klas zijn geworden, blijkt wel als we onze beide studiebegeleiders in het zonnetje zetten met kadoos en een afscheidslied. Maar meer nog als ikzelf ineens een grote tas met door iedereen verzamelde kleine kadootjes ontvang. Voor al m'n geven van dit...

We duiken deze les Zingeving in perspectief nog dieper de theorie in. We bespreken de 'consensusdefinitie' van Zingeving en spiritualiteit (hier als synoniemen gebruikt), zoals vastgesteld door de European Association for Palliative Care (hou je vast...): Spiritualiteit is de dynamische dimensie van het menselijk leven,  die betrekking heeft op de manier waarop personen (individueel zowel als in gemeenschap) zin, doel en transcendentie ervaren, uitdrukken en/of zoeken  en waarop zij zich verbinden met/verhouden tot het moment, zichzelf, anderen, de natuur, het betekenisvolle en/of het heilige.  [Nolan2012 ] Wat er dan gebeurt is even fascinerend als grappig. Want het blijkt dat we allemaal eerst ons ei kwijt moeten over de keuzes rond deze definitie. Daarom klinkt het commentaren als: "Wat bedoelen ze eigenlijk met consensusdefinitie?" "Waarom niet 'de dynamiek van het menselijk leven', ik snap die dimensie niet zo goed." "Is er ook een statis...

We starten de nieuwe module - allemaal fris en herboren na het schrijven van onze autobiografie... - met het vak Zingeving in perspectief . Waarin we een vergrootglas leggen op de vele dimensies en aspecten van zingeving. En we kijken hoe deze met elkaar samenhangen en wat het belang er eigenlijk van is. Met natuurlijk een leuke schrijfopdracht aan het eind over wat zingeving voor mij betekent en waarom ik me ermee bezig hou. Maar goed, zover is het nog niet. Eerst weer even wennen aan elkaar en vooral veel vragen stellen over de verplichte literatuur, het huiswerk, de noodzaak van de aanbevolen literatuur... kortom; even inschatten hoe zwaar dit gaat worden! Alles voelt nog redelijk academisch, behalve dat ene boek, wat de docent slechts heel kort noemt. Je leven in één herinnering , van Jacky van de Goor. Zij ging aan de hand van slechts één onderzoeksvraag in gesprek met honderden mensen, van alle leeftijden, beroepsgroepen en culturele en religieuze achtergronden. Stel, er is een h...

Het is weer tijd voor intervisie. Vanmiddag mogen we in gesprek over hoe we in het dagdagelijkse alledaagse leven invulling geven aan zingeving. Of we al een vorm hebben gevonden die werkt, of juist niet. Wat we aan veranderingen in ons en daarmee om ons heen ervaren, nu we deze opleiding doen. 'Nou', zeg ik in m'n groepje, 'ik merk vooral dat m'n blog weer helemaal tot leven is gekomen. Ik schreef ooit veel, toen was er lange tijd weinig inspiratie of noodzaak, en nu is die energie weer helemaal terug. Door al die opdrachten die we moeten schrijven, is dat deel in mij echt weer aan gegaan. En dat maakt dat ook m'n blog me ineens weer veel zingeving geeft.' Oh wat leuk, zegt de één. Enne... is dat openbaar? Dan ga ik vanavond gelijk zoeken. Nu zijn we wel nieuwsgierig geworden, volgt de rest. Ja, helemaal open, iedereen kan erbij. Ik heb hier en daar al wel een link gedeeld, maar had geen behoefte het in de groepsapp te gooien. Daar heb ik al genoeg lopen sh...

Eerste les van de nieuwe module: spirituele autobiografie. Beschrijf je levensgeschiedenis langs de mijlpalen, keerpunten en bijzondere gebeurtenissen die hebben bijgedragen aan je spirituele vorming en zingeving. Waarbij we als opwarmer starten met een Socratische dialoog over  loslaten en vernieuwen . Oké, de vakantie is voorbij... Loslaten. Is dat niet hét thema van het leven? We krijgen er allemaal mee te maken, het moeten loslaten van een vriend, geliefde, familielid. Of dat nu door sterfte is of doordat één van beiden besluit een ander pad te lopen. Maar eigenlijk komt alles terug bij het loslaten van ideeën, verwachtingen, vooronderstellingen, veiligheid en ingebeelde controle. Dat je iets of iemand nodig hebt om... ja, om wat eigenlijk. Om iemand te zijn? Om die persoon te zijn die jij denkt dat je bent? Die persoon waarvan jij denkt dat anderen denken dat jij die bent? Net zo zeker als het loslaten zelf is het feit dat er nadien altijd iets nieuws voor in de plaats zal kom...

Tussen kerst en oud-en-nieuw bracht ik de donkere dagen door in m'n vertrouwde Belgische klooster voor een intieme stilteretraite . De kracht van stilte ken ik al wel, maar tot nu heb ik dit altijd ervaren in de warmte en het licht van zomer, genietend van de bloeiende tuinen, in een redelijk groot gezelschap. Nu was alles letterlijk meer naar binnen gericht - wat geen straf is met zo'n bibliotheek - en door de kleinschaligheid veel intenser. Zalig. Tussen kerst en oud-en-nieuw zond de VPRO een viertal Wintergasten uit. Janine Abbring in gesprek met vier internationale beroemdheden over hun favoriete beeldfragmenten. Ik loop wat achter, maar ben maar eens begonnen met de eerste: Yuval Noah Harari. Zalig. Harari liet zich interviewen aan de vooravond van zijn jaarlijkse Off the grid stilteretraite. Twee maanden in fysieke en digitale afzondering, twee maanden mediteren, twee maanden in totale stilte. De geest ontgiften. Oeps. Dat hij iedere dag twee uur mediteert vind ik al een...

De modules Metafysica en Spiritualiteit zijn soms even taai als duizelingwekkend. Het is ook voor ieder een beetje zoeken naar wat echt belangrijk of interessant is. Naar wat bij jou resoneert. De stilte in de groep is dan ook geen teken van desinteresse, maar van internaliseren en aanvoelen dat je de docent beter even niet onderbreekt om de lijn in het verhaal vast te houden. Dan wil toch iemand graag iets inbrengen: een leestip. Want alles wat voorbij komt doet haar denken aan wat de jonge schrijfster Marjolijn van Heemstra beschrijft in haar nieuwe boek  In lichtjaren heeft niemand haast – Een zoektocht naar meer ruimte in ons leven (uitgave van De Correspondent). Een pleidooi voor Kosmologisch bewustzijn als medicijn tegen tunnelvisie, verdeeldheid, coronamoeheid en klimaatsomberte. Iets wat ze zelf omschrijft als "een diep besef van het wezenloos grote mysterie van de kosmos waar wij als bewoners van een statistisch gezien onbeduidende planeet dag en nacht onderdeel van zij...

Zeg Astrid, gebeurt hier nog iets? Nou, eerlijk is eerlijk, niet zoveel hè. Weinig (priori)tijd. Weinig inspiratie. Weinig behoefte m'n ins & outs de online wereld in te slingeren. Er is al zoveel ruis... zoveel afleiding... zoveel meningen... Maar gebeurt er elders dan niks? Nou, om eerlijk te zijn, best wel veel hoor. En sinds corona, sinds de Grote Stilstand, kwam die beweging pas echt op gang. Hoe heerlijk was het dus om weer even in te dalen in die oorverdovende retraite-stilte. Zonder ruis... zonder afleiding... zonder meningen... En dan blijkt dat - in het vertrouwde klooster Rosario  - de puzzelstukjes, die de laatste jaren flink door elkaar waren geschut, niet alleen langzaam in elkaar vallen, maar dat er ook een nieuwe beweging in gang gezet mag worden. Hoezo, waarom, waarheen, hoe dan? Dat weet ik ook nog niet precies, maar wie weet deel ik er hier wel graag wat over. En die gezellige blauwe dikkerd? Dat is Warme William , aangenaam. Hij zat op me te wachten, midden ...

  @charliemackesy

Een nieuw jaar. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Geen goede voornemens voor mij. Zo werkt het niet. Wel een wens, en een belofte. Mijn wens is om dit jaar in elk geval één maal een yogaweekend te hebben georganiseerd, dat de deelnemers als een bijzondere ervaring en herinnering mee naar huis nemen. Zoals ik dat zelf inmiddels ook meermalen heb ervaren. Nou, de eerste stap daarvoor is gezet, want vanaf nu staat dit weekend online en kun je je aanmelden! En als blijkt dat deze opzet niet het gewenste effect heeft gehad, dan doen we het gewoon nog een keer dit jaar. Beloofd! 'We' zijn in dit geval ikzelf en m'n favoriete yogadocent Leah Kline. En we doen dit samen in een fantastische omgebouwde boerderij in ons mooie Twentse landschap. Van vrijdag 1 tot en met maandag 4 mei 2015. Met een prachtig thema, dat je weer helemaal terug brengt naar het centrum - en de stilte - van je ware innerlijke bron. Hoe mooi is dat! Align with your Divine Center Dit weekend ligt het a...

Scholieren in het voortgezet onderwijs leveren minimaal 30 uur vrijwilligerswerk (maatschappelijke stage) als onderdeel van hun schoolcarrière. Met als doel hun directe omgeving op een andere manier te leren kennen en een actieve bijdrage te leveren aan de samenleving. De stagebegeleider in een galerie/museum hier om de hoek krijgt weer een nieuwe stagiair op bezoek en begint de eerste dag met de bekende kennismakingsronde. Eén van haar vast vragen is wat de scholier zichzelf als leerdoel heeft gesteld voor deze periode. "Nou," antwoordt deze, "ik wil eigenlijk graag leren hoe ik werk en privé beter kan scheiden." De stagiair is vijftien.

Het avondje filosoferen met een jonge dame levert me wat nieuwe wetenswaardigheden op. Zij is namelijk van een aantal dingen heilig overtuigd. Zo is alles wat in de Bijbel staat waar. Jezus is na z'n dood opgestaan en dagen later weer verdwenen. Sindsdien wacht iedereen op zijn terugkomst. Ik gun ieder z'n eigen geloof en dit lijkt me een mooie basis om op verder te groeien. Maar ja, ik hou ook wel van vragen stellen. Zelfs aan meisjes van zeven, die kunnen dat heel goed aan. Ik gooi er dus toch maar één op tafel. Want stel nu dat Jezus al wél is teruggekomen, maar we hebben gewoon even niet op zitten letten, omdat we te druk waren met onszelf en andere belangrijke dingen? Haar antwoord maakt een snel einde aan deze voorzichtige overweging. "Nee hoor, want dan had het wel in de krant gestaan." Oké dan, het filosoferen over mediawijsheid bewaar ik maar voor een volgende avond.

Een tijd geleden trakteerde ik mezelf op een gek boekje: Elke dag een vraag . Het doet wat het zegt. Het stelt je 365 vragen, een voor elke dag. Bijvoorbeeld 'Donker of licht?', 'Wat zie je als je in de spiegel kijkt?' of 'Van wie kreeg je voor het laatst bloemen en waarom?' Een klein reflecterend zen-momentje dus. En dat vijf jaar lang, om je eigen ontwikkeling te volgen. Vind ik wel grappig. Deze zomervakantie begint voor mij met een inmiddels traditionele stilteweek. Niets is zo heilzaam als even niks hoeven zeggen. Ik kom weer los van alle patronen, maskers en rollen. En het contact met mezelf en de mensen om me heen is gelijk zoveel intenser. Maar goed, omdat de rol 'consciëntieus zijn' er met geen stilte uit te slaan is, gaat het dagboek met vragen mee. Na de eerste volle stiltedag sluit ik af met mijn kleine zen-momentje voor het slapen gaan. Het boek stelt me de volgende vraag: 'Welke leugen heb je vandaag verteld?' ...

Tijdens mijn weekendje Yoga & Ayurveda in (best-wel-ver-weg) Domburg, komen we onder het eten te praten over stilte-retraites. Dat zorgt altijd voor wat ongemakkelijke hilariteit, zelfs in zo'n groep als deze. "Helemaal niet praten? Zóveel mediteren? Is dat nog leuk?" Nou, dat hangt een beetje af van welke vorm je kiest. Als kleine deskundige vertel ik dus over mijn ervaringen met een milde midweek met Kris en Tijn Touber en het strakkere programma van Centrum Zijnsoriëntatie. Ik vertel over het eeuwige-liefdespaar Kristijn, en hoe zij samen op een bijzondere manier fijne, 'begeleide' stiltes bieden. En ik deel mijn eigen vreugde die ik voelde tijdens de week in het Vlaamse klooster Rosario. Waar het stevige programma, in combinatie met de unieke plek en fantastische keuken, me veel goeds brachten. Genoeg om er dit jaar ( kan-niet-wachten ) weer naar terug te gaan. Nou, de groep was nog niet echt om, maar het klonk in elk geval beter dan tien uur mediter...

Een yogafestival in Enschede, wie had dat gedacht! Lezingen, workshops, muziek en dans en voor de über-yogi ook nog lekker eten. Ze hadden flink uitgepakt. De opkomst had voor mij wel wat groter gekund, maar ja, het is nog een beetje wennen misschien. Volgend jaar beter. Was er een bijzondere anekdote die zich laat vangen voor dit blog? Niet echt. Wel een heleboel kleine, mooie ervaringen. Bij de zachtmoedige lezing van Johan Noorloos over zijn Inzicht. Bij de improvisorische workshop en lezing van Jan Kuiper , die me met zijn glimlach en pretogen voor eens en altijd heeft overtuigd van het levensgeluk dat yoga aan iedereen kan geven. Bij het muzikale feest van Jan en z'n band. Bij de workshop Yinyoga, die me pijnlijk confronteerde met hoe goed die yogavorm voor mij zou zijn. En bij het ligconcert van de Canto Ostinato door de 'dansende' Saskia en Jeroen van Veen . Niks geleerd dan? Ja natuurlijk wel. Let op! Soms is niet krijgen wat je wens het mooiste kado dat ...