Astrids Scribbles

Het jaar zit er bijna op. Er wordt weer flink teruggeblikt om me heen. Jaaroverzichten op blogs, jaaroverzichten in het nieuws. We hebben weer heel wat meegemaakt met elkaar. Vorig jaar waagde ik me ook nog aan zo'n terugblik. Het jaar daarvoor  nog mét een paar kleine statistieken. En eind 2009 nam ik zelfs elke maand even onder de loep. Maar nee, die moed breng ik nu niet meer op. Dit jaar wilde ik maar eens afsluiten zoals het jaar voor mij is geweest: anders dan anders, kort maar krachtig. Het was een jaar waarin ik voor het eerst echt even geen woorden had en een blogpauze hield. Een jaar waarin m'n scribbles vervolgens een andere toon en vorm kregen. Een jaar waarin ik de stilte opzocht, om weer muziek te kunnen laten klinken. Een jaar met de meeste kilometers  voor m'n werk en de minste uren tussen m'n Hengelose collega's. Een jaar dat in vele tinten grijs begon, maar best heel kleurig eindigt. Een jaar, kortom, dat me veel heeft gekost, maar u

U kent ze vast nog wel, de heren van muziektheatergezelschap #RoodVerlangen . Die heren - Auke Reuvers en Nico-Jan Beckers - die al zoveel theatervoorstellingen hebben gemaakt, die al zoveel  verschillende verhalen met hun klarinet en accordeon hebben verteld. En die ooit vijf schooljaren als huisgezelschap van Bibliotheek Hengelo op bijna alle basisscholen voor alle groepen voorstellingen hebben gespeeld binnen het taalbevorderingsproject Toon je Taal! Goed, die heren dus. Die spelen nog steeds. Niet alleen met Laurens ten Den en Mareen Hoek overal in Nederland. Maar tegenwoordig ook met Jan-Christoph Tonigs en Cornelia Kupferschmid over de grens in Duitsland. In hun laatste project zijn ze zelfs onderdeel van een toneelgezelschap, dat zowel in Duitsland als in Nederland een voorstelling speelt over een verwaarloosd en vergeten Hotel  met een bijzondere geschiedenis. En omdat deze heren al zo lang zo veelzijdig en succesvol zijn, is Rood Verlangen nu genomineerd voor de Kunstp

Namasté

Het begon met een leuk idee voor de zomer: verrassingstassen voor de klanten, gevuld met de persoonlijke voorkeuren van alle medewerkers. Het was even werk, maar een groot succes. De voorraad van 150 tassen voor een hele week was na één dag al weg, we hebben doorlopend staan bijvullen. Deze winter wilden we dat overtreffen. We wisten al dat de klanten dit idee wel op prijs stelden, dus gekoppeld aan een goed doel kwam dat vast helemaal goed. Dus, Bibliotheek Hengelo in actie voor de babietjes van Serious Request 2012 . Het doel: 1500 persoonlijke tassen en €10.000,- voor het leven. Die tassen zijn gelukt, die hebben we maandag met z'n allen voor onze leners klaargezet. Wat een gezellige boel was dat. De vrije giften kwamen ook goed op gang. Zaterdag sloten we de actie af met een grote boekverkoop, ook altijd goed voor veel bezoek en een gevulde spaarpot. De tienduizend hebben we niet gehaald, maar wel meer dan de helft. Top! Vandaag trokken wat stoere collega's naar het

Vandaag had ik zo'n nou moe, krijg nou niks, nou ja het zij zo ervaring. Het begon al vroeg, in de trein van 7.45 uur richting Utrecht. Mijn eerste tweet leverde het volgende gesprek enavontuur op: Zeg lieve @NS_online , wilt u in treinstel 4054 misschien de kachel en de WiFi aanzetten? Ik heb nog geen vakantie... #NS #fail Dat was niet alleen goed voor een paar RT's en Likes, maar ook voor een snelle reactie. @astridstweets Heb je voorwaarden voor wifi wel geaccepteerd? Over de temperatuur: In de trein wordt gebruik gemaakt van climate control. Ja duh, ik zit niet voor het eerst op dit traject, in een trein, met iets digitaals... Inmiddels was een fysieke helpdesk langsgelopen. @NS_online Als ik signaleer had, zou ik dat kunnen doen. Hoofdconducteur wist ook geen raad. Zit nu in lekker warm cafe ;) @astridstweets Kun je wel verbinding vinden met T mobile? Nog niet alle treinen beschikken over wifi. Eind 2013 wel. Oké, hij snapt dus nog steeds niet helemaal

De hashtags van de laatste dagen waren #b2d2012, #dbos en - onverwacht toegevoegd - #SR12. Er was dus een Bibliotheek2daagse in Middelburg. In de bijzondere entourage van een oude Abdij. Met warme en koude presentatiecryptes, warme en koude expositiegangen en een koude kerk voor de plenaire sessies. Zelfs 650 bibliothecarissen kregen die niet warm, de uitgedeelde dekentjes wel! Er was een afwisselend programma, vol korte en lange sessies en met een inspirerende prinses Laurentien , die onze nieuwe Gids voor de Bibliotheek op school dankbaar in ontvangst nam. Er is veel genetwerkt met bekende en onbekende collega's, in de gangen, tijdens een hapje, of op de dansvloer van het traditionele b2d-feest. Kortom, we hebben ons vermaakt. Teamwork Mijn eigen mini-sessie over teamwork binnen de Bibliotheek op school was ook een succes. Aan de hand van prachtige foto's vol legostenen vertelde ik het verhaal van de kracht van samenwerken. Samen durven staan voor een sterke visie. 

Voor de thuisblijvers een speelse, maar oh zo mooie, manier om de minuten, uren en dagen te tellen tot ik weer veilig thuis ben uit het Zeeuwse. Gewoon, omdat het zo'n blij filmpje is. Ik duik dik gekleed de koude Abdij in. Fijne dagen, tot ergens.

Oké, het aftellen is begonnen. Morgen reis ik al af naar de #b2d2012 om voor de troepen uit de stand van #dbos  te helpen opbouwen. Bijna vier dagen ondergedompeld in het Zeeuwse hart en in een Abdij vol bibliotheekmensen. Ik ben dus bezig met de laatste voorbereidingen. Presentatie oefenen, laatste tools afwerken en alle communicatie en organisatie afstemmen met dat ijzersterke beursteam. Oh ja, en dan m'n koffertje volpakken met representatieve jurkjes voor praatje en partijen. Ik ben dus even van de wereld deze week. En dan doe ik toch nog een laatste ontdekking tijdens dat aftellen. Want terwijl ik op de website zoek naar een compleet programmaoverzicht, word ik verwezen naar de Conference Compass . Een app [de ConPass , briljant] waarin alles te vinden is over deze conferentie. En waar je natuurlijk je eigen programma kunt samenstellen. Wie ik moet spreken, welke stands ik moet bezoeken, bij welke sessies ik moet zijn, dat soort dingen. Oh mai, wat een speelgoed. Maar

winterweer winterjas winterbanden winterdienstregeling wintersoep winterwijn wintersport wintertenen winterpret winterfruit

De opdracht luidde: maak een foto van uw schoen en mail deze voor 5 december middernacht naar de schrijver. De prijs beloofde: een boek voor in de schoen. Vanmorgen verscheen het verlossende bericht op Facebook: Uit de grote stapel van meer dan honderd schoenen haalde de sint er op goed geluk drie. De winnaars van de Sinterklaaswedstrijd zijn (1) Astrid van Dam, (2) Malou Vandevorst en (3) Dave & Evelyn (en Otto, Lili en Annabel) Werbrouck. Zij ontvangen binnenkort een boek van Bart Moeyaert. Dat boek komt misschien per paard, maar waarschijnlijk toch per post. Ik geef toe, het is een beetje veel Moeyaert geweest op dit blog, in de korte tijd dat ik weer regelmatig wat krabbel. Het was toeval. Ik zal me nu weer even stilhouden. Is niet moeilijk, ik heb straks weer een warm boek om tegenaan te kletsen. Dank u wel, meneer Bart, voor zoveel Goed Geluk.

Kijk, sommigen krijgen een letter in hun schoen, of een iPad in de openhaard, of dat langverwachte boek in een mega-surprise. Maar ik, ik kreeg dit jaar van de lieve Sint een papegaai in de auto. Kijk, daar heb je tenminste wat aan. En hij deed er gelijk een APKtje en Beurtje bij, zo was die Goedheiligman dan ook wel weer. Jammer alleen dat in het gedicht nergens stond vermeld naar welke Declaratie-Piet ik de rekening kan sturen. Maar goed, je kunt niet alles hebben... Die papegaai gaat me nog wel van pas komen. Want deze wereldreizigster zit straks uren in de auto naar Middelburg en ook steeds vaker naar andere NS-onvriendelijke oorden. Dan heb je natuurlijk niks aan zo'n mooie platte travelmate . Dan heb je behoefte aan hele andere speeltjes. Hands-free speeltjes. Dat wordt dus lekker beppen. Tenminste, als iemand m'n nummer even draait. Want dat draai-scroll-zoeken in dat telefoonboek, dat kan natuurlijk echt niet tijdens het rijden. Dus, ik wens u allen een hele fij

Op twitter komt een oproep voorbij om mee te stemmen op een nieuwe naam voor de NVB. Wat bij mij gelijk de vraag oproept waarom ze überhaupt een nieuwe naam nodig hebben. Even Googelen dus en ik snap het al: er bestaat gewoon al een Nederlandse Vereniging van Banken . Maar goed, ik heb het hier natuurlijk over ónze  NVB , dé beroepsvereninging van informatieprofessionals. Of liever - zo lees ik na even zoeken - sinds 1912 staat NVB voor de Nederlandse Vereniging van Bibliothecarissen en Bibliotheekambtenaren . Zo! En ook niet onbelangrijk: in 1999 veranderde de NVB haar naam van Nederlandse Vereniging van Bibliothecarissen, Documentalisten en Literatuuronderzoekers in Nederlandse Vereniging voor Beroepsbeoefenaren in de bibliotheek-, informatie- en kennissector. Ik bedoel maar, ik werk dus in een sector met hele ingewikkelde namen! Dat de naamswisseling niks te maken heeft met die bestaande Bankenclub ontdek ik uiteindelijk ook op hun site. Op 15 november was het 100-jarige

En daarmee was vandaag de eerste echte, grijze, natte, winterkoude decemberdag. Waarop er hier en daar zelfs wat witte vlokken naar beneden dwarrelden. Bij de één wat meer dan bij de ander, zo te zien. Hier in het oosten mocht het geen naam hebben. Maar we hebben het wel gevoeld hoor. Warme-chocomel weer, met-z'n-allen-voor-de-openhaard weer, kacheltje-nog-wat-hoger weer. Dat soort weer. Eerlijk gezegd, ik ben niet zo'n wintermens. Ik dartel liever zonder jas over straat, dat soort weer. Maar de knusheid en rode gloed van de winter, tja, die vind ik dan wel weer heel aanstekelijk. En dan ben ik dankbaar dat ik een knus huisje heb, waar de kachel nog een streepje hoger kan en waar ik zo nu en dan iets warms met lieve mensen kan delen. Want er zijn helaas nog genoeg zielen voor wie vandaag het zware seizoen ook weer goed voelbaar was. Voor hen steek ik vanavond een extra kaarsje aan. © AP. Archieffoto

Het is weer bijna #b2d2012. En daar mag half bibliotheekland zich weer presenteren. Terwijl de andere helft er naar kijkt, zich informeert en er iets van vindt. En samen vieren we feest, ook niet onbelangrijk! Dit jaar sta ik weer op de beursvloer, namens de Bibliotheek op school natuurlijk. En dit jaar mag ik vier mini-sessies geven. Om u te laten kijken, te informeren, er iets van laten vinden en om u te prikkelen. Want ik heb me behoorlijk uitgesloofd om de juiste beelden bij de juiste woorden te vinden. Woorden met als rode draad de bouwstenen en tools van deze aanpak en het noodzakelijk teamwork om alles te realiseren. En dat is echt zo leuk om te doen. Want hoe meer foto's ik ontdekte, hoe duidelijker het verhaal werd. In plaats van beeld bij tekst te zoeken, ontstond er vanzelf tekst bij het beeld. En oh oh, wat heb ik - onder het bezielde toeziend oog van beeldspecialist Essen2punt0 - een paar prachtige plaatjes voor u in petto! Dus ik zou zeggen: meld u aan voor d

Vandaag valt m'n oog op een klein maar fijn bericht in de krant. In New York is afgelopen maandag voor het eerst sinds mensenheugenis geen enkele moord gepleegd. [...] Dit jaar zijn er 366 moorden gepleegd, 23 procent minder dan in 2011. Het lijkt erop dat 2012 het veiligste jaar wordt sinds 1960. Dat is toch ook wat, dat het de krant haalt als er een keer niks gebeurd. Het zou me niet verbazen als dit het werk is van een georganiseerde bende. Een groep mensen die bij elkaar komt om hun energie en aandacht te richten op... het verspreiden van vrede en verlichting. Gewoon in stilte, u hebt er niks geen last van. Via het creëren van een krachtig meditatief veld. Kijk, want dat is dus wat  Stadsverlichting  is en doet. Wetenschappelijk bewezen dat samen mediteren een positief effect heeft op de omgeving, echt waar. Gewoon vanuit je eigen huiskamer. Dus huppekee, zet uw deuren open of sluit aan bij een huiskamer bij u in de buurt. Ja, ik weet het zeker: ergens diep in New Yor

Tja, daar heb ik gewoon weinig meer aan toe te voegen. Voor dit soort spiegelende boodschappen mogen ze wat mij betreft best kinderen inzetten.

Via Postsecret.com

Op 20 oktober 2012 was de  Vlaamse TEDx avond gewijd aan dit thema, vol mooie sprekers. Waarbij onder andere auteur Bart Moeyaert zijn gedachten over introspectie met de luisteraar deelde. Dat leverde elf en een halve minuten vol stilte op. Innerlijke stilte. Luister maar... En sta daarna nog eens even stil, bij een paar van die gouden gedachten: I like the thought that you are here to hear other people think. To sit back and listen, is just a state of being. To sit back and introspect, that's a state of motion. It would be nice if you would be talking to somebody else and suddenly realise 'this is what I was thinking'. That would me nice. Maybe you could write it down, in a personal notebook, and not on Facebook. That would be nice too. Change is what happens if you like the state of motion called 'introspection'.

Waar drie duiven vechten om een pepernoot, op het perron van Amsterdam Centraal, rolt de pepernoot eigenwijs tussen de spoorrail, drie duiven verbaasd en verstrooid achterlatend.

Want terwijl iedereen om me heen zichzelf verblijdt met iPads, bracht mijn Sinterklaas iets veel mooiers in de schoen. Omdat de mini-laptop in m'n mobiele rugzakkantoor z'n beste tijd wel heeft gehad. Omdat ik als rondreizende Lifebrarian goed spul verdien. Omdat je altijd het nieuwste van het nieuwste nodig hebt als je over een jaar nog een beetje bij de tijd wilt zijn. En omdat er vast nog meer goede redenen te verzinnen zijn, zoals gewoon lief vragen. Daarom kreeg ik vandaag een nieuwe laptop. Nou ja, laptop, dit valt meer onder de categorie 'envelopjes'. Zo dun en licht als een gemiddelde stapel vergaderstukken (voor wie nog weet hoe het voelde voordat je alles in zo'n digi-vlopje bij je had). Maar ook één uit de categorie 'Staat 'ie al aan? Oh jee, en nu?' U begrijpt, ik ben die Goeie Sint natuurlijk erg dankbaar. Maar u moet ook begrijpen dat ik voorlopig even van de wereld ben, om mezelf een beetje wegwijs te maken in dat mooie nieuwe kanto

En dan komt er 's morgens vroeg ineens geen warm water meer uit de kraan. Weg douche, foetsie vertrouwde rituelen. Zo zeg, dat geeft de dag direct een heel andere kleur. Het voordeel van huren is één telefoonnummer voor alle storingen. Het nadeel is dat zo'n monteur de klacht kan afmelden als opgelost, nadat hij in het centrale ketelhuis heeft vastgesteld dat er niks aan de hand is, zonder bij de bron op de bel te drukken om dat nog even te controleren. Dat werd dus twee keer dat telefoonnummer bellen. Maar dan staat er een uur later ook een vrolijke jongen voor m'n warmtewisselaar (ja, ik geloof dat hij het zo noemde), die alle buizen even door laat stromen en zorgt dat ik de winter warmpjes door kom. Heel fijn. En goed om weer even gevoeld te hebben hoe verwend vanzelfsprekend ik het vind dat alles het gewoon doet, die primaire dingen als stroom en water enzo. Met dank aan alle verstopte buizen. Voor u is dit alles trouwens ook goed nieuws. Want morgen zit er wee

Het was weer een volle dag met #debibliotheekopschool vandaag. In Den Haag, voor de verandering. Een dag waarbij datgene centraal stond dat steeds beter vorm krijgt, dat steeds belangrijker en leuker wordt en dat de rode draad vormt van onze acties tijdens de naderende Bibliotheek2daagse . Teamwork! Want vandaag heb ik veel spijkers met koppen geslagen met het kernteam, met het digitale team en met het communicatieteam. In kleine bezetting, in grote bezetting en zelfs in virtuele aanwezigheid. Flexibel als we zijn. Wat gelijk ook zorgde voor nog meer verbinding met het team dat die doorgaande lijn van 0-18 jaar maakt. Zodat we straks in Middelburg echt met elkaar de stands bemensen en de sessies verzorgen. En dat is een goede zaak. Daarmee heb ik zelf ervaren dat de Bibliotheek op school valt of staat bij goed teamwork. Zoals u dat ontdekt in uw eigen bibliotheek, bij het implementeren van deze aanpak. Om dat te benadrukken vertellen we u in Middelburg graag hoe uw Bibliotheek

Kijk, ik kan natuurlijk beginnen over alle toetsen die deze kleine vingertjes net niet helemaal goed weten te raken. Maar dat zou kinnesinne zijn. Dankzij facebook en andere 2.0 dingetjes kan iedereen zich nu verwonderen over dit kleine talent. En het mooie is, de wereld zit er vol mee, met dit soort aaibare wondertjes. Dus laten we er vooral nog even van genieten. Voor je het weet worden ze groot, gaan ze echt studeren en nadenken over het wat en hoe van hun kunnen enzo. Ik zeg: niet doen, blijf lekker onbevangen.

Het is een tijd vol stappen. Groot en klein, fysiek en digitaal, fysiek en mentaal, soms met gezwinde spoed, dan weer in de eerste versnelling. Maar één ding is zeker, alles stapt vooruit. Richting Bibliotheek2daagse , met een mooie stand in de kloostergang voor 0-18 jaar. Met een geactualiseerde Gids voor bibliotheken en PSO's. Met nieuwe visuals van het benodigde teamwork en een routeplanner voor een goede implementatie. Met een nieuwsbrief vol updates. Richting NOT2013 , met veel interviews en geregel voor een verleidend Magazine. En ondertussen stappen alle deelteams gestaag richting een nog beter gevulde toolkit . Daar tussendoor probeer ik ook wat stapjes vooruit te zetten op de yogamat, door een lekker boek, over de vioolsnaren en in de keuken. Met soms een hobbeltje, soms de wind mee en zo nu en dan even op de handrem. En heel soms een spannende stap in het onbekende. Goed voor lichaam en geest, denk ik dan maar! Namasté

En dan eindigt een lange en productieve dag met een fijne mail. Waarin m'n favoriete schrijver de cover van z'n nieuwste boek onthult. Het boek van zijn bewerking van De geschiedenis van een soldaat , dat ik hem vorig jaar live hoorde voordragen, onder de muzikale begeleiding van Janine Jansen en haar ensemble. Het is een prachtige cover. Met mooie tekeningen. Met een bijzonder verhaal erin. En wat een lieve titel! Het wordt nog een koude winter, tot de verschijning in maart 2013.

Een liefdevolle schrijfoefening uit de inspiratiekaarten van Saskia de Bruin. Omdat het er een mooie herfstige zondag voor is, en omdat we het meest vanzelfsprekende soms gewoon even vergeten. Hoe houd jij van jezelf? Op welke manier heb je jezelf lief? Hoe betoon je jouw liefde voor jezelf? Schrijf hier 15 minuten over. Niet nadenken, gewoon spontaan en impulsief opschrijven. Is er voldoende liefde? Heb je jezelf vandaag al liefgehad? Mooi? Dan staan hier nog een paar oefeningen voor u klaar!

Gisteren stond er een mooie column van Ilja Leonard Pfeijffer in #nrcnext. Hij schrijft over de kracht van het woord, waarbij hij een vergelijking maakt tussen ons jongste regeerakkoord en de overwinningsspeech van Obama. Die Ilja omschrijft als schitterend, meeslepend en inspirerend, als een klassieke redevoering. Ja, daar moet je talent voor hebben (en een goede tekstschrijver). En terwijl het Obama wel eens is verweten dat hij 'alleen maar woorden' gebruikt, stelde deze wereldleider daar krachtig tegenover "dat alle historische veranderingen beginnen met woorden en dat het de taak van de politiek is om het volk met behulp van woorden te inspireren, en te doen geloven dat verandering mogelijk is en dat met hun hulp overmorgen beter kan worden dan morgen." Om te vervolgen met dat waar het in onze Nederlandse politiek zo aan ontbreekt: "ontroering, inspiratie, geloof en hoop. Het ontbreekt aan poëzie. Het ontbreekt aan woorden." Ah... dank je wel, Il

Voor iedereen die dat ook even nodig heeft. Uit het #Feelgood Werkschrift : ontdek je verborgen talenten . Wees niet te hard voor uzelf! U verdient een schouderklopje als u iets bereikt hebt. Zelfs als u veel minder hebt bereikt dan wat u had gewild. Wat is halverwege het parcours uw visie? Naar het einddoel kijken en ontmoedigd denken: 'Pfff! Nog zó ver!' Of naar uw vertrekpunt kijken en tevreden zeggen: 'Wow! Wat ben ik al ver gekomen!' Zo'n dag, dus...

En zo deed ik in 30 uur een rondje Zeeland. Op werkbezoek voor #debibliotheekopschool . Alles voor de Goede Zaak! Hoeveel ervaringen kun je stoppen in zoveel uren? Telt u maar even mee. Negen uur over treinrails schuren in zes verschillende soorten treinen. Niets zo wisselvallig als de NS! Een spontaan en gezellig hapje en drankje met de beroemde Middelburgse collega's Edwin Mijnsbergen , Maringe Vogel en partners. Waarmee ik ook gelijk kennis maakte met hun stamcafé  Bommel , een aanrader voor iedereen die er straks tijdens de Bibliotheek2daagse even tussenuit wil.  Een bijzondere nacht in de kleinste schoenendooskamer van Hotel du Commerce . Met een even bijzonder smaakloos ontbijtje. Oké, ik had een bed, stroom, warm water en iets te eten, dat heeft niet iedereen op deze wereld. Maar meer dan dat kan ik er ook niet van maken. Voor wie tijdens de B2D in dit hotel verblijft: sterkte.  Een inspirerend flitsbezoek aan boekhandel de Drvkkery , die het retailconcept tot in

Het was weer Culturele Zondag in Enschede. De hele middag doorlopend grote en kleine optredens verspreid over grote en kleine podia in de binnenstad. Gezellig. En genoeg variaties op het thema In Vuur en Vlam. Ook daarin zette iedereen z'n beste beentje voor. Natuurlijk konden we met onze Wereldvredesvlam Twente niet ontbreken. Een kraampje met kaarsen, informatie en een gezellige babbel, aangevoerd door de stoere Elna. Die zelfs met een dienblad kaarsen rondjes liep langs alle terrassen en zo meer verkocht dan voorzichtige ik achter m'n veilige tafeltje. Met dank aan kroegbaas Laurens, die zorgde voor de innerlijke warme mens. Maar het was leuk, totdat de regen zich ermee ging bemoeien. Niet eventjes, gewoon continu. Het buitenleven droop langzaam weg, stilstaan bij twee gezellige dames was ineens ook niet meer zo aantrekkelijk. En daar doe je niks aan. Het goede nieuws: doneren voor vredesbrandstof kan nog steeds en gewoon vanuit je luie stoel. Wat het afsluiten

Het werd een avondje uit, met collegavriendin @essen2punt0. De #omdenkshow speelde in Goor, van die meneer van die leuke boekjes . Een theatraal lesje in omdenken dus. Het verschil tussen denken in problemen of mogelijkheden. Of, zoals oprichter Berthold Gunster het in één zin mooi samenvatte: de ja-en denker bedacht het vliegtuig, de ja-maar denker de parachute. Samen met acteur Tim Winkel bracht hij z'n theorieën gelijk in de praktijk. Wat tot komische, herkenbare, pijnlijke en leerzame sketches leidde. En het publiek werd niet gespaard. Maar Goor en omgeving zit vol talentvolle omdenkers, dat hebben we ook geleerd. Nog even voor de mensen die gisteren ook in de zaal zaten een klein excuus. Want ik snap dat het wat vreemd was, twee dames die ineens onder de stoel schieten van de lach. Als enige. Maar ja, het was toch echt wel heel erg grappig. Voor die twee dames dan. Als er ineens een softe jongeman op toneel verschijnt, een verdwaalde hippie, zacht mompelend, geen ruimt

Wat een naar en lastig en pijnlijk moment. Ik rijd door de binnenstad, uitdovende ochtendspits in Hengelo. Ik sluit aan in een file waar ik hem niet verwacht. Verderop op het naastgelegen fietspad lijkt iets op de grond te liggen. Een gekantelde fiets? Er is niemand bij, dan weer wel, dan weer niet. Ik let vooral op het verkeer. De eerste auto schiet link om de file heen. Tegenliggers passeren, de volgende een auto duikt er omheen. Langzaam kom ik dichterbij. Er ligt niet alleen een fiets op de grond, maar ook een oude meneer. Benen verdraaid in z'n frame, wang op de grond. Hij moet al fietsend zijn omgevallen. Wat een naar gezicht. Een voetganger zakt bellend door z'n knieën. De auto die de file veroorzaakte door kennelijk een soort hulp van de zijlijn te geven, rijdt nu weg. Dus wat doe ik? Ook stoppen en weer een file veroorzaken, terwijl er al actie wordt ondernomen? Stoep en fietspad oprijden? Mijn eerste reflex is toch altijd; niet in de weg staan, plaatsmaken voor

Ze rennen langs me heen, moeder en dochter. Rugtas in de ene hand, kind in de andere. Blik op iets achter al die schappen, geen oog voor dichtbij. Even snel komen ze weer terug, nog steeds in focus. Dochter houdt nu ook iets vast, een grote groene map. Blij en trots. Ze schuiven langs alle mensen tot vooraan in de rij, er kan afgerekend worden. Iedereen blij. Inmiddels sta ik zelf ook in te pakken. 'Bonnetje?' Ja graag. 'Dierenplaatjes?' Nee bedankt... Ach ja, doe maar. Ik strek m'n arm en hang de plaatjes langzaam voor de ogen van het meisje. Ze pakt ze voorzichtig aan, draait haar hoofd naar achteren, twee stralende ogen zoeken de gulle gever. 'Dank je wel... Astrid', klinkt het zacht en dankbaar. Oké, daar doe je het dus voor. Ik zal ze voor je sparen, lieve Elise.

Zo vond er dus laatst een onhandig kastje-glas-boek ongeluk plaats naast m'n bed. Een goede manier om snel wakker en in beweging te komen, dat moet gezegd. Maar ik zat dus ook met zo'n helaaspindakaas doorweekte bundel papier in m'n handen. Een perfect moment om die tip te testen van een ervaren boekenherstel-collega: de koelkast. De wat? Ja, echt. Niet op de verwarming, in een doos kranten, tussen de rijst of bewerken met een fohn, maar gewoon in de koelkast leggen. Oké, het vraagt even geduld en ziet er best grappig uit, elke keer dat je naar de boter, kaas of eieren grijpt. Maar het moet gezegd: een supertip. Zoveel dagen later is m'n boek droog en bijna onzichtbaar kreukvrij. Wel een beetje koud, maar dat lees ik er zo weer af!

Dat is nou jammer. Na een heerlijk ontspannen weekend. Met veel gerealiseerde voornemens voor lichaam en geest. Na een productieve Bibliotheek op school -dag. Met inspirerende gesprekken over centrale ondersteuning voor bibliotheken in Overijssel. Na een strakke hang-out met m'n vaste landelijke collega's. Met stevige afspraken voor een sterke communicatie op de Bibliotheek2daagse en de NOT. Na al die voortvarende stappen, denkt m'n lijf: "het is wel even mooi geweest". Dikke keel, natte neus, warme wangen, rillerige rug. U kent het wel. Het goede nieuws: ik had m'n agenda al leeg georganiseerd. Dit wordt een rustige week, lieve mensen. De versnelling staat in z'n één.

Via @Postsecret

Het heeft een paar maanden geduurd, maar de klank is weer warm en helder. Enschede's trots Erik Put heeft me alles bijgeleerd over het verschil van met zilver, titanium of aluminium omwikkelde snaren. Over de beste lak en poetsbeweging. En over het millimeterwerk in de plaatsing en ronding van kam, stapel, zangbalk, toets en staartstuk. We hebben van alles geprobeerd en verschoven. Maar beter dan dit gaat ze niet worden. Het is nu aan mij om m'n vingers weer soepel te maken, met de armen te strijken, de schouders te ontspannen en de adem te laten zakken. Het lijkt wel yoga. Dat gaat de toon alleen maar ten goede komen. Komt de muziek vanzelf wel weer.

ik zou zo graag eens vrij met jou ik zou zo graag een wonder zonder remmen zonder schaamte in het riet bij de rivier zonder tijd en zonder iets dat zou ik het liefst kabbelend water in de zon een grutto in de verte een vlindertje erbij vrij en vrijen verder niets Hans Hagen uit: Hoe angst klinkt (2012) Foto: National Geographic

Ik leer veel, als kernteamlid bij #debibliotheekopschool . Alleen al doordat ik aan tafel mag zitten bij  SIOB en bij alle lagen binnen de PSO's en de G4-bibliotheken. Maar vooral ook doordat ik meewerk met de 'bouwsteen'-specialisten van o.a. lezen, communicatie, HRM en exploitatie. En daarnaast komt er heel wat om de hoek kijken om die digitale bouwsteen te begrijpen en om te zorgen dat er straks een implementatieplan ligt. Ja, veel leermomenten in dit project. De leukste van vandaag was een nieuw woord. Of eigenlijk een nieuwe context voor een bekend woord. Vandaag zat ik om tafel met een redacteur/tekstschrijver, om haar te 'briefen' (ook zo'n dingetje) over het magazine dat we gaan maken voor onderwijs, overheid en bibliotheken. Om uit te delen op de NOT 2013 , die stip op de horizon van dit project. We spraken over de opzet, de onderdelen, hoe je het persoonlijk maakt, hoe je zorgt dat het enthousiasmeert. We spraken over artikelen, facts & figure

Meestal reis ik het land door met de trein. Vandaag werd het de auto, naar het noorden. Vanaf het asfalt trekt er toch wel een andere wereld aan je voorbij. Met het opvallendste verschil de laag overvliegende vogels. Meestal roofvogels. Of reigers. Vandaag werd ik getrakteerd op iets dat ik nog nooit eerder heb gezien. Een (echt)paar sierlijke, synchroon vliegende, grote witte zwanen. En ze vlogen zelfs een eindje voor me uit, en met me op, alsof ze wisten hoe bijzonder ze voor me waren. Twee engeltjes langs m'n zij. En wat nog mooier was, een kilometer of wat verderop zag ik weer zo'n stelletje. Het zal m'n geluksdag wel zijn vandaag. Dank je wel. Foto

Zo'n dagje Den Haag voor #deBibliotheekopschool is altijd weer lang en vol interessante ervaringen. De mensen, de gespreksonderwerpen, de spoorwegavonturen tussen eindstation A en eindstation B. Genoeg prikkels voor de rest van de week. Maar er zijn twee vaste ingrediënten aan zo'n dag in de West, die zorgen dat ik altijd moe maar heel voldaan thuis kom: een geurig boodschappentasje vol Lush en een lijf dat, door een warme aanraking in de Parelpraktijk ,ontspannen en weer helemaal 'bij mij' is gemasseerd. Twee aanraders, dus!

Wel eens een boom horen zoemen? Dat is heel grappig. Een kadootje dat ik vandaag kreeg van moeder natuur. Als je er dicht langs loopt, voel je de lucht gewoon trillen. Wel oppassen dat je niet geraakt wordt natuurlijk. Maar met dit heerlijke herfstzonnetje zijn die bijtjes zo druk, dat ze een argeloze voetganger helemaal niet opmerken. Die zijn veel te vlijtig met blije bijtjes te zijn, met om en door al die bladeren te vliegen, op zoek naar hun nest, ergens in een oksel van die enorme boom.

Vandaag ben ik trots, dat mag gezegd. Op mezelf, ook niet onbelangrijk. Want na een Leeg en Ontspannen weekend zijn eindelijk al die Kleine Klusjes, die elke week meeverhuisden naar Betere Tijden, afgehandeld. Niks meer To-Do. En dat voelt goed. Het enige dat ik daardoor nog niet heb gevoeld, is de Zachte Herfstwind langs m'n wangen. Of het kietelen van een Vallend Blad, het trekken van Koude Lucht in m'n longen. Vandaar die hoofdpijn, dat zal het zijn. Er wacht dus nog een Mooie Ervaring voor de avond. Daar buiten, aan de andere kant van het glas. Foto: National Geografic

w e b·log (het, de; o en m; meervoud: weblogs) soort dagboek dat iemand bijhoudt op een website d a g·boek (het; o; meervoud: dagboeken)  schrift waarin je elke dag opschrijft wat je beleefd hebt be·l e ·ving (de; v; meervoud: belevingen) manier waarop je iets ervaart of interpreteert dus als ik schrijf in een schrift of op een website wat ik beleef hoe ik dat ervaar wat mijn blik ziet en ik doe dat dagelijks of misschien, om te beginnen, regelmatig dan kan het dus zijn dat ik een - soort van - dagboek bijhoud ja, ik denk dat dat wel kan aan belevingen geen gebrek de dagen vliegen voorbij en het web is geduldig dag boek, hallo wereld

Oké, het is hier dus een beetje stil. Het was mij ook opgevallen. Niks ernstigs hoor. Gewoon een samenloop van omstandigheden. Iets met veel werk, veel veranderingen, weinig inspiratie en weinig motivatie. Zoiets. Overkomt ons allemaal wel eens en komt ook allemaal wel weer goed. Zodra alle 'veel' wat minder wordt, komt er vanzelf weer meer van alle 'weinig'. Toch? Ook mooi is dat er eerst nog een vakantie in het verschiet ligt, die daar zeker een handje bij gaat helpen. De sleutelwoorden van die vakantie hebben trouwe twittervolgers al wel vaker voorbij zien komen: yoga, Kyrin Hall , stilte-retrait, detox, Kris & Tijn Touber , Zuid-Limburg, Maastricht. Nou ja, u ziet, ik ben in goede handen. Maar het zal hier dus nog wel even een beetje stil blijven. Het is dan ook geen toeval dat ik voor deze week - want dat doe ik natuurlijk nog wel heel trouw - een mooie inspirerende kwaliteit trek om met u te delen. En om bij me te dragen. Ontplooien Open je naar bo

Onze gesprekken werden langzaam onze vragen beantwoordden we met kijken naar de langzame wereld om ons heen de dorpen en landerijen in de diepte de vogels bijna verdwijnend in de hemel we gingen zitten kijken naar deze prachtige onverschilligheid van de wereld naar de overbodigheid van onze vragen Door: Rutger Kopland (1934 - 11 juli 2012) Uit: Toen ik dit zag (2008)

via postsecret.com

eerste lezers met opa naar zaal een. hij heeft een stok. ik geen. hij wijst mij aan, buigt naar me toe en zegt: hier is het oud. zo oud als jij maar dan maal tien. ik zeg: dat wil ik zien. met opa naar zaal twee. hij koopt een boek. ik niet. het boek gaat over toen. nu loopt u krom, zeg ik. wat gaat u daar aan doen? hij toont zijn hand en zegt: zoek mij een boek van nu. dan loop ik wel weer recht. met opa in zaal drie. hij wil een stoel, ik een knie. van hem krijg ik zijn schoot en ook het boek van aap roos vis. ik zeg: dat ken ik al. hij zegt: dat kan geen kwaad. nu heb je wat je weet en weet je waar het staat. met opa naar zaal vier. hij raakt mij kwijt. ik hem. pas na een uur komt het weer goed. hij is erg blij en zegt: jij boft. kijk hier, een boek over een man die niet vond wat hij zocht. met opa weer naar huis. hij leest niet snel. ik wel. net als de aap, de roos, de vis snak ik naar lettergrepen. voor je het weet zeg ik: dit is

Het is zover: de eerste nieuwsbrief van de Bibliotheek op school is uit! Projectleider Jan Plooij legt nog even uit wat we ook alweer doen en waarom dat een goede zaak is. Vervolgens geven alle deelprojecten de stand van zaken weer, maar vertellen vooral wat u van ons mag verwachten dit jaar. Daarmee hebben we als project een belangrijke eerste stap gezet in meer communicatie, meer informatie en meer duidelijkheid. En dat is een goede zaak. De complete nieuwsbrief in pdf vindt u hier . De uitgelichte onderdelen op onze website vindt u hier . En aanmelden voor de mailinglist kan  hier . Dan verschijnt nieuwsbrief nummer 2 vanzelf in uw mailbox. En ook dat lijkt me een hele goede zaak!

Eén van de lessen die ik mee nam van een stevig yogaweekend met Michael Hamilton  is dat het oefenen van je asana's maar een klein onderdeel is van je weg naar leven met aandacht, naar het accepteren van de realiteit van het nu en naar verbinding met je ademhaling. De rest van je route loopt langs meditatie, focus en stilte. Alles wat zo moeilijk is in deze open wereld, waarin je constant in contact bent met alles en iedereen om je heen. Als je daarvoor kiest... Ik moest dit weekend dus vaak denken aan dat filmpje dat yogini-vriendin  Stella ooit postte en dat deze les 'in stilte' laat zien. Les twee: humor zit altijd in je rugzakje voor on-the-road!

Wereldvredesvlam Twente Ik had er zoveel over gehoord dat ik de proef op de som nam en zelf ging kijken. Na tien seconden was er een zacht ruisen. Na een minuutje moest ik huilen (hoe stom is dat? ik herkende in het vlammetje de rust, het liefhebben dat ergens in mij zat). Na tien minuten dacht ik: tja, ik heb dus ook zoiets dat mensen terugbrengt tot zichzelf en tot elkaar. Na een half uurtje kon ik gaan: de ogen droog, de vlam gewoon weer vlam en ik mijzelf nog meer dan toen ik kwam. Moes Wagenaar Geschreven ter gelegenheid van de inauguratie van de Wereldvredesvlam Twente in De Wonne in Enschede op 21 maart 2012. Met dank aan Enschedeaanzee.nl

Het helpt, als ik dat zeg. Dan ben ik nog wel hier, maar tegelijk al weg. Eenvoudig door een kier daarboven naar een plek waar moeilijk te geloven niet bestaat. Per droom word ik vanzelf mijn eigen held, als ik dat wil. Is in het echt niet naar mijn zin, te erg, te droef, of allebei, maak ik het stil hier bovenin en zeg een paar keer: red mij. Red mij. Door: Bart Moeyaert [live-opname Nacht van de Poëzie 05|03|05] Uit: Verzamel de liefde (Querido, 2003) Foto