Scribbles blikt achterom

2008 was voor mij het jaar waarin het bloggen begon, dus jaarstatistieken vergelijken zit er nog niet in. Maar evenals vele medebloggers wil ik ter afsluiting wel een paar cijferfeitjes met alle trouwe lezers delen.

Mijn eerste post dateert van 16 maart 2008 en maakt op literaire wijze melding van mijn aanmelding bij Blogger, vanwege een binnenkort te starten cursus. Geniaal Scribbles! Hopelijk zijn de berichten sindsdien zowel inhoudelijk als literair wat aangenamer geworden.

De jaarweetjes:

• Astrids Scribbles bestaat vandaag precies 290 dagen
• Er zijn 199 posts gepubliceerd
  (Daarmee wordt de eerste post van 2009 gelijk een klein feestje!)
• Plus 4 boek- en filmbesprekingen op Bieblog Hengelo
• Dat maakt 0,7 posts per dag
• Oktober was de drukst bezochte maand (1010 unieke bezoekers)
• De post met de wat dubieuze oproep voor jonge medewerkers werd het best bekeken (50 unieke en nieuwsgierige bezoekers)
• De post over onze Toolbar kreeg de meeste reacties (48)
  Niet omdat die zo geweldig was, maar omdat er een soort mailwisseling uit volgde met m'n Enschedese collega Jouke, over widgets, gadgets en catalogi enzo.

En daarmee plaatste Jouke zich in korte tijd bovenaan de Top5 van lezers die de meeste reacties achterlieten. 
1. Jouke (49)
2. Eck23 (42)
3. Schrijverdezes (37)
4. Eazy en Stella (35)
5. ZBdigitaal (26)

Naast deze trouwe volgers heb ik ook redelijk veel onbekende en zeer internationale bezoekers. De meesten van hen komen hier terecht door een zoekactie in Google op Berlijn. Is mijn uitgebreide serie over deze stad toch niet voor niets geweest!

Maar waar scribble ik verder nog over? De 5 meest voorkomende thema's zijn:
1. Humor
2. 23dingen (hoe kan het ook anders)
3. Opmerkelijk
4. Leermomenten
5. Bibliotheek

Wat kun je daaruit opmaken? Wel, dat ik hou van de (glim)lach, dat me veel opvalt, dat ik nooit ben uitgeleerd en dat ik iets heb met het bibliotheekvak. Verder blijkt daaruit dat ik zuinig omga met het labelen van berichten. Een stijlkeuze die wel past bij mijn overzichtelijke, minimalistische inslag (lees: afwijking).

Ik schreef in september een post over mijn blogmotivatie, naar aanleiding van de blogkermis van WoW!ter, en die geeft nog steeds een mooi overzicht van een paar bloghoogtepunten. Mijn persoonlijke hoogtepunten van dit jaren waren:

• de nieuwe bloghobby
• de nieuwe liefde voor Berlijn
• de nieuwe laptop (waar ik nog altijd een haat-liefde verhouding mee heb)
• de nieuwe telefoon-agenda-adresboek-internet-speeldoos-dinges
• mooie boeken en films (straks allemaal terug te vinden op ons Bieblog)

Veel nieuws dus!

En 2009? M'n 200ste post staat klaar, daarna is alles blanco. Geen ideeën, geen wensen, geen verwachtingen. Volgens mij is dat de beste manier om ergens in te stappen: open. Laat al die leermomenten maar komen!

Bedankt voor het volgen van mijn scribbles en hopelijk tot in een gezond Nieuw Blogjaar.

Update: de verslaving

Teeter heeft 32 Levels.
En dan begint hij vrolijk weer opnieuw...
Nu m'n gemiddelde tijd en score wat opkrikken!

Illustratie: Labyrint van M.C. Escher

De eerste verslaving

Oké, dat bellen, agenda beheren en contactpersonen bijhouden, dat gaat allemaal wel wennen. Een postje bloggen is alleen leuk als je niks te doen hebt. Foto's maken kun je beter aan een echte camera overlaten. En een route uitstippelen met Google maps is aardig voor de visite. Maar dan? Uitgespeeld?

Nee hoor, want de HTC heeft een spelletje voor de echte geduldigen onder ons, die met de fijnere motoriek. En laat ik nou net...

Wij hadden thuis een spel waar ik me als kind uren mee kon vermaken: Labyrint. Het staat nog steeds op zolder trouwens. Degelijk, simpel speelgoed! Een vierkante houten bak, met daarin twee losse plateau's. Het binnenste bevat een doolhof van schotjes, zo'n 50 gaatjes en een lijn langs alle schotje en gaatjes van linksboven naar rechtsonder. Via twee kleine draaiknoppen beweeg je de plateau's heen-en-weer en op-en-neer. En dan heel voorzichtig een balletje over de lijn naar het eindpunt 'rollen'. Ik was bijna net zo goed als m'n vader, heen en terug in één keer.

Deze digitale variant haalt het niet bij die fysieke houten bak, waardeloos. Wel heel dicht in de buurt van die oude herinnering komt het spel Teeter. Even voorstellen...



Dit filmpje laat alleen Level 1 en 2 zien. Eitje! Maar heel goed om warm te draaien. Het wordt echt wel lastiger. Vanaf Level 17 is het lachen; hij gaat over op een hellend vlak met paaltjes in plaats van schotjes. Je ziet aan de kleuren wel waar het omhoog en naar beneden gaat, maar je ziet niet hoe stijl de helling is. En er zitten wel een paar 20%-tjes bij! Ik zit nu op Level 30 en die is niet leuk. Even de glühwein laten staan en het vanavond maar weer eens proberen. Hoeveel Levels zouden er eigenlijk zijn?

Wilt u dit ook, voor een gezellige oudejaarsavond? Ik geloof dat je het hier kunt downloaden. Veel succes!

Mijn eerste moblog

Afijn... een uur en wat koppijn later.
Dat internetten op een htc, dat is nog tot daar aantoe. Traag, maar het werkt. Echter, inloggen en een berichtje plaatsen, dat is echt een hele opgave. Ik hou het kort dus! De foto komt (uiteindelijk...) ook van de htc en toont de restanten van een fijne kerst. Oh ja, het Body Shop pakket van m'n sportbaas staat al in de badkamer!

Taal is zo grappig

Fijne feestdagen allemaal!

Het gaat al steeds beter!

Lieve lezer,

Ik wil u graag waarschuwen. Het kan zijn dat er de komende tijd iets minder scribbles voorbij komen. Niet omdat het vakantie is, want als trouwe lezer weet u dat mij dat nog nooit van het bloggen heeft weerhouden. Ook niet omdat ik deze vakanie wil gebruiken om dat ene boek eindelijk te gaan lezen of nu eens echt trouw elke dag m'n yoga-oefeningetjes te gaan doen. Niets van dat al.

Waarom dan? Nou, het zit zo, ik heb een nieuw speeltje gekregen, van m'n baas. Onze mobieltjes en iPAQ's waren afgeschreven en nodig aan vervanging toe, zo werd gezegd. Dus, alle managers, consulenten en coördinatoren hebben een 'kerstcadeautje' gekregen: een HTC Touch HD.

Een wat? Nou, een soort iPhone, maar dan anders. Chique doosje, strak apparaatje, onwijs veel toeters en bellen. Je kunt er werkelijk alles mee. De vraag is alleen: hoe. En daar is Scribbles dus nog wel even mee druk mee. 134 pagina's handleiding. Het opladen en aanzetten is gelukt, maar dan begint de ellende... En 2009 wordt een druk jaar, met veel afspraken, telefoontjes en takenlijstjes. Ik moet dus wel voorbereid zijn.

Nee, dit wordt een zware vakantie, lieve lezer. Ik vraag om uw begrip voor misschien een postje minder de komende tijd. Ik zal extra glühwein inslaan om het leed iets te verzachten ;-)

Warme groet en fijne feestdagen van uw,
Scribbles

Oh oh, wat nu...

De eerste MediaCoach

Hebt u 'em al gezien? Klik HIER voor de online editie.

Alle bibliotheken en scholen ontvingen deze week nummer 1 van het nieuwe vaktijdschrift MediaCoach van Biblion Uitgeverij. Een tijdschrift voor mediathecarissen en bibliothecarissen over jeugd en mediawijsheid. Zo nieuw, dat het nog niet eens op hun website staat. Het bevat een aantal vaste items, zoals productnieuws, nieuwe ontwikkelingen, uit het vak, in de praktijk, portret van een mediathecaris, banenwijzer en games. En natuurlijk ruimte voor leuke interviews en interessante achtergrondinformatie. Het hoopt hiermee professionals, die met jeugd en mediawijsheid te maken hebben, te helpen met de dagelijkse praktijk en inzichten te geven voor de toekomst.

Omdat ik was gevraagd voor de redactieraad heb ik het ontstaan van dit blad van dichtbij mogen meemaken. Eerlijk gezegd ben ik zelfs pas aangeschoven toen de trein al reed. Een bijzondere ervaring, want daar komt nogal wat bij kijken zeg. Ik zal in het vervolg iets zorgvuldiger de stroom vakbladen m'n bureau laten passeren. En dan is mijn aandeel nog maar klein geweest. Meedenken over de inhoud, doorverwijzen naar mogelijke auteurs, een artikel schrijven over 23dingen en de onderwijsversie die bijna klaar is en de hoofdredacteur zo nu en dan een hart onder de riem steken als de planning moet worden bijgesteld. Zo'n eerste nummer kost gewoon veel tijd. Vanaf nu gaat het beter!

Volgens mij ziet het er goed uit. Duidelijke indeling, mooi vormgegeven (ik hou van strak) en goed leesbaar. Leuk ook dat gelijk veel aandacht is besteed aan dr. Ross Todd en zijn nieuwe manier van leren en betere schoolmediatheekwerk, waar ik toevallig al eerder over schreef. Een inspirator voor veel mediathecarissen.

De basis is gelegd, nu moet het zich gaan ontwikkelen. Er komst vast nog een website, er worden lijnen gelegd met het mediawijsheid expertisecentrum en andere partners in crime, nieuwe auteurs zullen zich melden en dan komt de grootste uitdaging: goeie artikelen blijven aanbieden. Een mooie uitdaging, dus.

Succes, redactie!

Oh ja, hebt u suggesties? Meld het Scribbles, dan wordt het zeker geplaatst. Alvast bedankt.

This Is Where We Fight For

This Is Where We Live

Wat zou de wereld zijn zonder boeken...



Via Eazy

Update ding Bibliotheek 2.0 en Blogkermis

De laatste update, het laatste ding. Dat betekent dat onze laatste groep cursisten aan haar evaluatie toe is en volgende week het certificaat mag ontvangen.

Als iedereen klaar is tenminste, want sommigen zijn de eindstreep nog niet over. Even volhouden en de sprint d'r in, jongens!

Nu heeft vandaag de dag bijna alles het toevoegsel 2.0, maar wat bedoelen we er ook alweer mee? De theorie zegt daarover:

Kernpunt is, dat '2.0' alle ruimte biedt aan gebruikers om mee te werken aan en om te participeren in de verdere ontwikkeling van bestaande en nieuwe diensten, zowel online als in de echte wereld. Velen redeneren dat Bibliotheek 2.0 meer is dan alleen een term om nieuwe Web 2.0 technologieën in een bibliotheeksetting te plaatsen. Het is tevens een term die gebruikt kan worden om een bepaald bewustzijn van de (digitale) veranderingen om ons heen waar te nemen en daar ook actief in mee te willen gaan. Een gedragsverandering dus!

Dat laatste lijkt me niet onbelangrijk. En eerlijk is eerlijk: dat hele 23dingen-gedoe heeft een behoorlijke gedragsverandering in de bibliotheekwereld teweeg gebracht. Bij de één wat meer dan bij de ander, maar zo hoort dat ook. Wie wil kan terecht op onze Bibliotheek2.0-ning om in een favoriete communitie van gedachten te wisselen en geïnspireerd te raken. Feit is ook dat er in straks een aangepaste 23onderwijsdingen voor docenten wordt opgeleverd, waarmee we toch een mooie dienst voor meer deskundigheid en meer mediawijsheid in het voortgezet onderwijs aan ons assortiment kunnen toevoegen. Want ook daar valt nog wel een gedragsveranderingswereld te winnen!

Maar even terug naar de kern van 2.0: de meewerkende en participerende gebruiker. Dan denk ik dus aan samen doen, samen delen, samen ontwikkelen, samen produceren, samen consumeren wellicht. Zie ik daar toch zomaar een bruggetje verschijnen met de blogkermis van Essen2punt0. Zij roept op om te bloggen over de vraag of bibliotheken meer eigen content moeten gaan produceren om aansluiting te blijven vinden bij die veeleisende gebruiker. Of dat zij meer samenwerking moeten zoeken met partners die dat al kunnen en doen.

Wil je een eerlijk antwoord, Essen?
Dan kies ik toch voor dat laatste.

Ja, we zijn deskundig. In het zoeken, vinden en selecteren van informatie. In het ontsluiten en toegankelijk maken van informatie. Maar dat wil niet zeggen dat we ook informatie kunnen (of zouden moeten willen) produceren. Ja, we zijn mediawijs. We kunnen kinderen, scholieren, nieuwkomers, senioren en wie maar wil, via workshops en cursussen heel veel leren. Maar dat wil niet zeggen dat we al die workshops en cursussen ook zelf kunnen (of zouden moeten willen) ontwikkelen. Ja, we zijn een open podium voor cultuur, ontmoeting en debat. Er vinden steeds meer en heel verschillende activiteiten plaats in de bibliotheek. Maar de uitvoering daarvan laten we vanzelfsprekend aan de deskundigen over. En de flauwste: we weten veel over boeken. Noem je favoriete schrijver en we trekken zo een paar 'in de trant van' schrijvers uit de kast. Maar niemand verwacht dat we zelf boeken schrijven, toch?

Ik zie voor de bibliotheek steeds meer een faciliterende rol weggelegd. Ondersteunend, adviserend, voorwaarden scheppend. Heel veel slagen, vooral in de digitale wereld, hebben we allang verloren. Maar we kunnen wel heel veel mensen bereiken, we zijn laagdrempelig, we hebben een 100% naamsbekendheid, we hebben een landelijk netwerk en we kunnen alles ontsluiten en bij de mensen brengen als het moet. Je maakt mij niet wijs dat er geen partners zijn die met zo'n organisatie willen samenwerken.

Met al die 2.0 technologieën wordt dat fasciliteren niet alleen makkelijker, maar krijgen we ook de kans om een meer persoonlijke relatie met onze (veeleisende?) gebruiker aan te gaan. Samen bloggen, samen hyven, samen ideeën en kennis uitwisselen, samen groeien en samen genieten. Van een boek, een avondje uit of gewoon omdat het leuk is om even gedag te zeggen tegen je favoriete bibliothecaris. Aan ons zal het - wat mij betreft - niet liggen, alleen moet die gebruiker misschien nog even wennen aan 'de nieuwe bibliotheek'.

100.000e Zoek&Boek!

Best leuk hoor, werken in de bieb.



En gefeliciteerd allemaal!

Update ding My Discoveries

Dit ding ging over sociale bibliotheekcatalogi; catalogi waarbij de gebruiker meehelpt om hem te 'structureren'. Een soort social tagging dus. Hé, dat heb ik eerder gehoord. De jongste ontdekking is Worldcat, maar met onze eigen My Discoveries hebben we al een mooie start gemaakt.



Bibliotheek Hengelo heeft nu zo'n 80 accounts voor My Discoveries binnen haar catalogus. Ik gebruik het zelf nog alleen voor het bijhouden van een lijst met titels die ik op ons Bieblog ga bespreken. Handig! Andere gebruikers voegen ook daadwerkelijk nieuwe tags aan titels toe. Tot nu toe lijken dat vooral heel persoonlijke tags, zoals ik dat zelf ook doe met Mijn Delicious. Alleen ik hoef de logica te snappen en de gezochte site snel te vinden. Zo kom ik in onze catalogus ergens de tags boek en lezen! tegen. Briljant!

Nee, een verrijking voor de vindbaarheid is het op deze manier niet, maar daarvoor hebben we dan ook nog de trefwoorden die de vakspecialisten toekennen. Ook stimuleert dit niet echt het 'samen delen'. Toch kan het wel leuke resultaten opleveren. Als ik even niet meer weet wat ik moet lezen, dan klik ik toch gewoon op de tag lezen! voor de tips van een ander. Wie weet wat voor nieuwe liefdes dat nog oplevert.

Maar als steeds meer mensen steeds betere tags gaan toekennen, of wanneer je dit - met een specifieke gebruikersgroep, zoals het onderwijs bijvoorbeeld - goed gaat organiseren, dan kan het natuurlijk wel tot hele mooie resultaten leiden. Zoals wellicht een instrument waarmee de gebruiker heel snel, via de voor hem meest logische zoekwoorden, bij die informatie komt die hij nodig heeft. Ja, deze ontwikkeling kán niet anders dan mooie dingen gaan opleveren.

Social tagging

Een tijdje terug stond in Vives een artikel over Social tagging: met meerdere mensen, op een informele manier en op basis van associaties, sleutelwoorden koppelen aan bestanden. Het Telematica Instituut heeft met het SURFnet/Kennisnet Innovatieprogramma in een experiment onderzocht wie er betere tags verzinnen voor videofragmenten die leerlingen moeten opzoeken: experts of medeleerlingen.

Verrassend genoeg bleken door leerlingen aangedragen tags doeltreffender te zijn. "Dat lijkt te komen doordat het vocabulaire van scholieren meer lijkt op dat van medeleerlingen."

Ik vind dat helemaal niet zo verrassend, eerlijk gezegd. En de reden lijkt me nogal logisch. Het artikel legt de achtergrond nog even uit. Van oudher is het de taak van de vakspecialist, bijvoorbeeld een bibliothecaris, om metadata aan bestanden te koppelen. Dit gebeurt volgens een bepaalde formele standaard. Onderzoekers stellen nu dat deze formele manier tijdrovend (lees: kostbaar) en inflexibel is en niet aansluit bij het zoekgedrag van de gebruiker. Een oplossing hiervoor is social tagging. Door gebruikers te betrekken bij het toekennen van sleutelwoorden, is de kans groot dat andere gebruikers het aanbod beter kunnen vinden.

Tot slot komen er twee opvallende uitspraken: "Het is goedkoper als je geen professionals hoeft in te zetten." en "Een belangrijke vraag is nu hoe je mensen motiveert om tags toe te voegen aan videomateriaal. Hierop richt een deel van het vervolgonderzoek."

Ik krijg daar dus een raar gevoel bij. Volgens mij is er onderzoeksgeld weggegooid om tot die eerste conclusie te komen. Wij leren scholieren om in de door ons aangebrachte structuur te zoeken, maar als je ze de kans geeft om in een door henzelf aangebrachte structuur te zoeken... Ja, dat is waarschijnlijk veel effectiever. Toch hadden ze dat onderzoeksgeld ook kunnen gebruiken om van die 'dure' professionals in te huren om alle materialen volgens een leerlingvriendelijker structuur te ontsluiten. Dat kunnen we en doen we ook al. Onze klanten kennen bijvoorbeeld in My Discoveries eigen trefwoorden aan onze materialen toe en delen deze met anderen. Dat verrijkt de catalogus en maakt materialen beter vindbaar. Maar het mag ook allemaal niks meer kosten tegenwoordig en als bibliotheek moet je je nog altijd verantwoorden als je ergens geld voor vraagt.

Als klap op de vuurpijl gaan ze nu ook nog onderzoeken hoe ze die leerlingen moeten motiveren om zelf tags toe te voegen. Dat is weer heel veel geld dat dus níet naar die 'dure' professional gaat, die eerst een betere zoekstructuur gaat aanbrengen en het de leerlingen dan ook nog leert te gebruiken. Jammer.

Update ding Last.fm

Zoals ik tijdens de cursus al schreef, is dit het enige ding dat echt niet wilde en waar ik ook niks mee had of kreeg. Het frustreert me dus best om te lezen dat er verschillende collega's zijn, die zich nu met hangen en wurgen door alle dingen proeteren en bij Last.fm ineens helemaal het licht zien. Geweldig! Altijd m'n eigen radio bij hand! Nooit geweten dat dit bestond! Wat een ontdekking! Nou ja... ben ik dan echt zo blond?

Ik heb het nog een keer geprobeerd, serieus. Even stoeien in het cursusaccount. Ik zal toch wel iets over het hoofd hebben gezien waardoor dat licht bij mij nog uit is. Maar nee hoor. Weinig treffers (rare smaak?), wel iets toegevoegd aan de library, wel getagged, maar geen hartjes. Ik zie ze echt niet. En dan? Afspelen? Volgens mij is de cd aanzetten veel handiger en dan heb ik betere geluidskwaliteit. Nee, ook nu haak ik af.

Toch jammer, want ik wil ook best over wat cd's posten op ons Bieblog en die moet ik dan toevoegen aan ons Biebaccount. Maar wat zie ik, daar zitten al heel veel cd's in en die zijn nog niet besproken. Of er is een redacteur die graag vooruit werkt of die zich niet aan het redactiestatuur houdt! Hoe dan ook, ik stort me wel op de films jongens. Of ik roep een keer zachtjes 'help'.

Foto

Het valt ook allemaal niet mee (2)

Kunst en Cultuur 2.0 (2)

Ik schreef het al eerder: ook kunstenaars moeten 2.0. M'n oog viel vanmorgen dus gelijk op het artikel in De Pers. Er komt een YouTube Symphony Orchestra. Pardon?

Natuurlijk was ZBdigitaal me voor met een post over dit bijzondere project, maar ik duik een beetje de diepte in. Wat willen ze precies?

In april zal een orkest van zo'n 100 man in de New Yorkse Carnegie Hall een stuk spelen van Tan Dun: Internet Symphony Nr.1 - Eroica. Het wordt gedirigeerd door Michael Tilson Thomas. Iedereen kan meedoen. Dat wil zeggen, je moet wel even auditeren, zo gaat dat bij orkesten. De bladmuziek haal je van internet, je neemt jezelf op terwijl je het stuk speelt, je upload je video naar YouTube, een deskundige jury maakt een eerste selectie en dan kan iedereen meestemmen voor die uiteindelijke 100. Naast een echte slotuitvoering komt er ook een virtuele versie, gemaakt van aan elkaar geplakte auditiefragmenten.

Tot zover, strak plan! Tan Dun schrijft mooie muziek. Kijk naar Crouching Tiger... en je weet wat je te wachten staat. Tilson Thomas is ook niet de minste en staat bekend om z'n 'moderne' projecten. De speciaal gecomponeerde symfonie begint spannend, maar eindigt volgens mij in 13-in-een-dozijn filmmuziek. Maar ja, er moet ook wel wat te strijken zijn natuurlijk.

Op de site wordt alles perfect aangeboden, in alle belangrijkste talen. Een video van het stuk, de bladmuziek, een oefenvideo met geluid en een karaoke-video met alleen de dirigent. Want al die inzendingen moeten natuurlijk wel een beetje synchroon lopen. Maar dát ziet er gek uit! Nou ja, dat is dus wat je ziet als je ín het orkest zit. Een leuk kijkje in de keuken voor niet-muzikanten. Alhoewel, Tan Dun blijft wel de hele tijd heel vriendelijk glimlachen. Dat doen dirigenten normaal gesproken echt niet hoor.

Ik ben heel benieuwd naar de inzendingen. Proefspel doen is een kleine hel. Meestal sta je achter een gordijn en hoor je ergens Begint u maar. En dan doe je je kunstje; die mooie sonate of die onspeelbare passage uit een groot orkestwerk. Nu staar je dus naar een virtuele dirigent, je hoort helemaal niks (met een koptelefoon hoor je jezelf niet voldoende meer) en moet je niet alleen de volle orkestpassages spelen, maar ook alle rusten uittellen en die enkele pluknootjes goed mikken.

Maar ik heb even de eerste vioolpartij bekeken. Ik weet, hij ligt al een tijdje op de kast, maar volgens mij gaat dit nog wel lukken. En dat lijstje met verplichte keuzestukken, die heb ik ook ooit al wel eens gespeeld. Dus, als iemand een goede camera en microfoon te leen heeft, dan moest ik me maar eens op YouTube gooien. En dan wel straks allemaal stemmen hè. Wie weet kom ik dan toch nog in Carnegie Hall terecht!

Het valt ook allemaal niet mee