Tijdens de heidag met directie en adviseurs onderzoeken we waar de altijd genoemde werkdruk toch zit en hoe we dat kunnen oplossen. Eén van de heren - een geboren Tukker - mompelt wat over alle klusjes die hij allemaal uitbesteedt aan anderen om het voor zichzelf mooi overzichtelijk te houden. We grappen over wat zijn vrouw met hem te stellen moet hebben, want daar zal hij wel behoorlijk bij onder de plak zitten zeker. Zo makkelijk als hij hier delegeert komt ie er thuis vast niet mee weg!
Oh nee, mompelt hij lekker verder, thuis is't net de brandweer: DoeDit, DoeDat!
Op de laatste lesdag van de tweede module worden de eindopdrachten nog eens uitgelegd. De eerste is even leuk als lastig: wat was de belangrijkste beslissing in je leven, en hoe autonoom was je bij het nemen van die beslissing in het licht van alle sociologische en metafysische structuren die in de colleges voorbij zijn gekomen. Poeh...
Tijdens de koffie kletsen we wat over de invalshoeken die je kunt nemen en hoe uiteindelijk alles met alles verbonden is. Wat sowieso maakt dat je eigenlijk bij geen enkele beslissing echt autonoom bent. En natuurlijk de vraag welke van alle beslissingen in je leven je voor deze opdracht kiest.
Ach, zeg ik gekscherend, eigenlijk denk ik dat mijn echt belangrijkste beslissing was om geboren te worden. Nou, klinkt het naast me, mijn belangrijkste beslissing was om van die appel te eten.
Afijn,
daarmee is het metafysische deel van de opdracht bij deze in ieder geval
gedekt!
De modules Metafysica en Spiritualiteit zijn soms even taai als duizelingwekkend. Het is ook voor ieder een beetje zoeken naar wat echt belangrijk of interessant is. Naar wat bij jou resoneert. De stilte in de groep is dan ook geen teken van desinteresse, maar van internaliseren en aanvoelen dat je de docent beter even niet onderbreekt om de lijn in het verhaal vast te houden.
Dan wil toch iemand graag iets inbrengen: een leestip. Want alles wat voorbij komt doet haar denken aan wat de jonge schrijfster Marjolijn van Heemstra beschrijft in haar nieuwe boek In lichtjaren heeft niemand haast – Een zoektocht naar meer ruimte in ons leven (uitgave van De Correspondent). Een pleidooi voor Kosmologisch bewustzijn als medicijn tegen tunnelvisie, verdeeldheid, coronamoeheid en klimaatsomberte. Iets wat ze zelf omschrijft als "een diep besef van het wezenloos grote mysterie van de kosmos waar wij als bewoners van een statistisch gezien onbeduidende planeet dag en nacht onderdeel van zijn. Simpeler gesteld: extreem uitzoomen. Zó ver dat nieuwe verbanden zichtbaar worden."
In een aankondiging op haar boek vertelt Van Heemstra hoe dit kosmologisch bewustzijn je helpt beseffen dat alles bestaat bij de gratie van verstrengeling en dat deeloplossingen dus meestal zinloos zijn. Eigenlijk oefen je met uitzoomen het erkennen van de betrekkelijkheid van iets door het naast iets anders te leggen, en te zien welke betekenis het heeft in verhouding daartoe. Verdwijnen daarmee ineens alle zorgen en benauwdheid? Nee, zegt Van Heemstra, maar er ontstond wel 'adem'. Een ruimte die ze eerder niet voelde.
Mooi dus, maar hoe doe je dat? Door te vertragen! Iets wat we - alle lockdowns ten spijt - echt heel erg zijn verleerd. Tijd nemen om het zonlicht te zien op de vloer, of om 's nachts naar boven te kijken. Lange tijd extreem uitzoomen doet iets met je denken. Hoe verder weg je staat, hoe beter je ziet dat zelfs de grootste tegenstellingen via ontelbare draden met elkaar verweven zijn. Het relativeren, dat het kosmologisch bewustzijn veroorzaakt, is in feite relateren. Relaties, verbindingen, verbanden zien.
Oké, ik ben om. Dat is mijn taal. En mijn verlangen. Vooralsnog heb ik die nachten echt nodig om m'n lichaam op te laden, maar dit nieuwe bewustzijn spreekt me aan. Vertragen en uitzoomen. Het geeft me nu al meer rust.
Nieuwe ronde, nieuwe vakken, nieuwe docenten. Maar gelukkig met dezelfde klas en dat is fijn om te voelen. We houden elkaar bij deze nieuwe indrukken al goed vast. Alsof we onbewust uitzenden: dit is óns domein, vergis je niet!
In de aanloop naar deze opleiding is het woord verwondering vaak gevallen. Dat zou als een soort rode draad door alle modules lopen. Want is dat niet waar het om gaat in het leven. Zeker als je praat over spiritualiteit en zingeving. Een ander woord dat elke lesdag meermaals voorbij komt is verbondenheid. En ook in deze nieuwe module is dat niet anders. Vooral onze socioloog valt met de deur in huis: alles en iedereen is altijd met alles en iedereen verbonden. Het leven is één grote uitwisseling van fotonen.
En om het menszijn even in perspectief te plaatsen wijst hij ons op de verhoudingen binnen het kosmische plan. Daarin zijn wij mensen in feite enorme reuzen, die in het middengebied leven van het spectrum van het kosmische bestaan. Denken dat we klein zijn is echt een verkeerde waarneming. Zoals we - terecht - versteld staan van de onmetelijkheid van het universum, zo zouden we ook verwonderd moeten zijn over het feit dat er meer kleinheid in ons is dan grootheid buiten ons.
Ja, daar heb ik ooit een mooi filmpje over gezien. Het grote uitzoomen en inzoomen. Me niet realiserend dat de mens dus letterlijk 'in het midden' staat. Wat mij betreft de ultieme les over verwondering en verbondenheid.
Na vijf intensieve lesdagen en een voorzichtig snuffelen aan intervisie, had ik drie weken vrij' om twee scripties te schrijven. Geen toetsing van kennis, maar een kans om het geleerde te reflecteren op je eigen leven. Wat er dan allemaal gebeurt in de worsteling met mezelf als schrijver en met de lesstof in het algemeen, levert al een paar leuke inzichten op voor het portfolio dat we ook nog moeten inleveren aan het eind van het jaar. Never a dull moment.
Na het insturen van beide scripties overvalt me dit weekend op twee momenten een middelbare school-gevoel. Heb ik het allemaal wel goed begrepen? Was ik niet te snel klaar? Ik bak er niks van. De rest is natuurlijk veel dieper gegaan. De docenten vinden me vast een salonspiritueel... Mijn geruststelling is dat ik nog een jaar heb om hierin te groeien en dat vrienden m'n stukken helemaal Astrid vonden.
Die middelbare school piept opnieuw om de hoek als mijn helden van Home Free een nieuwe cover met video uitbrengen: Brothers in Arms van Dire Straits. Een hit uit 1985, waarvan ik de songtekst op de lijst voor m'n examen Engels had gezet. De tekst blijkt opnieuw actueel, als je bedenkt hoe we overal ter wereld steeds feller tegenover onze eigen broeders komen te staan. En deze cover is angstaanjagend mooi.
Een ontroerende mix dus van terug in de tijd en vooruitkijkend naar een nieuwe toekomst.
De eerste module wordt na vijf lesdagen afgesloten met een dag studiebegeleiding: reflecteren op je leerproces, leren van elkaar via intervisie en toewerken naar een portfolio. Wij zijn inmiddels als klas al wel gewend aan elkaar, maar deze nieuwe studiebegeleider nog niet aan ons. En wij niet aan hem. Dat verloopt nog best wel een beetje... onwennig.
Oké, intervisie, dat doen we dus in groepjes. Je hebt de uitleg gelezen, dus maak maar groepjes. De bedoeling is om elkaar ook tussen de lessen door te ontmoeten, dus geografisch dicht bij elkaar is wel handig. Ja, het kan via zoom, maar liever fysiek. Oh, jullie weten niet waar iedereen woont? Er zijn eenlingen in het hoge noorden, verre oosten en diepe zuiden? Oké, handen voor Amsterdam? Handen voor Den Bosch? Waar woon jij? Eh... iemand anders? Toch maar via zoom?
Na een half uur onnodige chaos zitten we met z'n vijven op een rustig plekje. Zullen we een rondje doen om ieders casus te horen en er dan eentje kiezen?
"Ik heb hier wel wat moeite mee hoor. Zo'n groepje laat ik liever organisch ontstaan, je wilt toch ook een beetje een klik hebben met elkaar. Waarom zo geforceerd op geografische ligging?"
"En het is al best wel vroeg in het traject. Ik heb hier wat meer tijd voor nodig geloof ik, ik ben hier nog niet aan toe, het is al zoveel allemaal, ik kan dit er niet bij hebben."
"Waarom moeten het aldoor dezelfde groepjes zijn eigenlijk. Juist op deze fysieke dagen is het een mooie gelegenheid ook andere mensen te spreken en niet alleen maar je vaste groepje."
"Toch wel interessant dat je geraakt wordt door het misschien missen van een klik. Juist als geestelijk begeleider moeten we toch met iedereen en vrij van oordeel kunnen praten. Uiteindelijk leer je altijd wel iets van elkaar. Ik word juist geraakt, omdat ik denk dat niemand met mij in een groepje wil."
"Oké, volgens mij hebben we een casus!"
Een dik uur later hebben we nut en noodzaak van intervisie met elkaar onderzocht. Er is ruimte gegeven voor niet meedoen. Weerstanden zijn uit de knoop gehaald. Er is stoom afgeblazen en impact gedeeld. Hier en daar is een hart onder de riem gestoken. Er is een tussentijdse zoomdatum geprikt en een appgroepje aangemaakt. De volgende dag verschijnt daar: "Ik ben weer helemaal opgeklaard. Dank voor jullie spirit!"
We zijn inmiddels een beetje gewend aan elkaar als klas en 'lotgenoten'. En aan de eerste twee docenten en het ritme van onze nieuwe schooldagen. Zo vulde deze zaterdag zich weer met mooie verhalen en inzichten over het mensbeeld binnen het Soefisme en met de onbegrijpelijke, filosofische tweedeling tussen geest en materie van Descartes. Het zijn lange, maar inspirerende dagen. Maar je weet zeker dat je elkaar gevonden hebt als vervolgens bovenstaande foto en onderstaand gesprek in de groepsapp verschijnt:
"Is dit materialistische vestje van iemand? Of is het slechts een illusie?"
"Van mij! Wie wil hem voor me meenemen?"
"Oké, ik bewaar het en neem hem volgende keer mee. Voor zover er een ik is..."
"Een Ik weet ik niet zeker, maar toch wel een uniek en compleet mens..."
Ken je dat gevoel nog? Voor het eerst naar de 'grote' school. Zoveel spannende onzekerheden. Hoe moet ik er komen. Wie zitten er in m'n klas. Heb ik de juiste spullen mee. Zijn de docenten een beetje oké. Wat trek ik aan of zit er in m'n broodtrommel. En vooral, hoe val ik niet teveel op maar ben ik ook weer niet te onzichtbaar... Of misschien beter gezegd, hoe blijf ik mezelf. Alsof je dat op die leeftijd überhaupt al hebt uitgedokterd.
Heel grappig dus dat ik krap veertig jaar later, in de aanloop naar m'n eerste nieuwe schooldag, merk dat er wat betreft die spannende onzekerheden niet eens zoveel is veranderd. En dat tegelijkertijd echt alles is veranderd. Alleen al beginnend met de reden waarom ik weer in de schoolbanken schuif. Geen leerplicht, maar pure intrinsieke motivatie. Sterker nog, ik zit hier omdát ik inmiddels heb uitgedokterd wie ik zelf ben. Net als die andere 24 moedige klasgenoten trouwens.
Bovenstaand prikbord hangt naast onze studieruimte. Dat we dit schooljaar bijna al onze zaterdagen hier samen doorbrengen vind ik bij voorbaat al de kers op deze taart.
Nou, eerlijk is eerlijk, niet zoveel hè. Weinig (priori)tijd. Weinig inspiratie. Weinig behoefte m'n ins & outs de online wereld in te slingeren. Er is al zoveel ruis... zoveel afleiding... zoveel meningen...
Maar gebeurt er elders dan niks?
Nou, om eerlijk te zijn, best wel veel hoor. En sinds corona, sinds de Grote Stilstand, kwam die beweging pas echt op gang. Hoe heerlijk was het dus om weer even in te dalen in die oorverdovende retraite-stilte. Zonder ruis... zonder afleiding... zonder meningen...
En dan blijkt dat - in het vertrouwde klooster Rosario - de puzzelstukjes, die de laatste jaren flink door elkaar waren geschut, niet alleen langzaam in elkaar vallen, maar dat er ook een nieuwe beweging in gang gezet mag worden. Hoezo, waarom, waarheen, hoe dan? Dat weet ik ook nog niet precies, maar wie weet deel ik er hier wel graag wat over.
En die gezellige blauwe dikkerd?
Dat is Warme William, aangenaam. Hij zat op me te wachten, midden op het piepkleine marktplein van Bever; de thuisplaats van Rosario. William biedt een luisterend oor. Voor wie ergens mee zit. En er even over wil praten. Maar dat ook nog wel een beetje spannend vindt.
Bever is echt een onzichtbaar en onooglijk plaatsje. Hoe William daar dus terecht is gekomen, weet ik nog niet. Maar dat we nu al dikke vrienden zijn, is zeker. Hij doet namelijk wat ik ook ga leren: écht naar je luisteren als het even niet zo goed met je gaat. In de opleiding waar ik mee start heet dat Geestelijk Begeleider, maar eigenlijk klinkt Warme William veel uitnodigender.
Dus dat ik rond m'n vertrouwde stilteplek al een leuke collega heb ontmoet, geeft een interessante richting aan m'n nieuwe beweging. Ik zeg daarom hoopvol: wordt vervolgd...
Wanneer de Wilde Vrouw verschijnt, herinnert ze je aan de essentie van authenticiteit en vrijheid. Ontdaan van alle sociale beperkingen en culturele conformiteit, houdt de Wilde Vrouw een spiegel voor aan je essentiële zelf - de ware essentie van wie je bent en wie je zou moeten worden. Ze herinnert ons aan het heldere licht in ieder van ons, dat wordt gedimd door de beperkingen die ons worden opgelegd door de verwachtingen van de samenleving. Ze herinnert ons eraan om volledig aanwezig te zijn in het leven, we moeten ons licht helder laten schijnen, ongeacht de gevolgen die we menen te zien.
DE UITNODIGING: De Wilde Vrouw nodigt je uit om goed te laten zien wie je bent en te weten dat je ware zelf wordt opgeroepen om zich bezig te houden met de wereld om je heen. Dit is het symbool dat je lang gekoesterde droom wortel begint te schieten en dat je dat moet laten zien. Je authentieke zelf past niet in een doos; het heeft de vrijheid nodig om te schitteren. Echte bevrijding komt voort uit vertrouwen in de stroom van het leven - in het besef dat, net zoals een rivier zijn oevers nodig heeft om erdoorheen te stromen, jij ook grenzen nodig hebt voor je denken en gedrag. Dit is de tijd om te vereenvoudigen, om opmerkzaam te zijn en om verbinding te maken met je innerlijke licht. Het is tijd om moed te hebben en in het licht te stappen.
De Wilde Vrouw zegt: "Schijn helder, dans uitbundig, wees jezelf en laat de Grote Geest beslissen wat er gaat gebeuren." Je zult blij zijn dat je het gedaan hebt.
When day comes we ask ourselves,
Where can we find light in this never-ending shade?
The loss we carry,
a sea we must wade
We braved the belly of the beast
We’ve learned that quiet isn’t always peace
And the norms and notions
of what just is
Isn’t always just-ice.
And yet the dawn is ours
before we knew it
Somehow we do it
Somehow we weathered and witnessed
a nation that isn’t broken
but simply unfinished
We the successors of a country and a time
Where a skinny black girl
Descended from slaves and raised by a single mother
Can dream of becoming president
Only to find herself reciting for one.
And yes we are far from polished
far from pristine
But that doesn’t mean that we are
striving to form a union that is perfect.
We are striving to forge our union with purpose
To compose a country committed to all cultures, colours, characters and
conditions of man.
And so we lift our gaze not to what stands between us
but what stands before us
We close the divide because we know to put our future first
We must first put our differences aside
We lay down our arms
So we can reach out our arms
To one another.
We seek harm to none and harmony for all.
Let the globe, if nothing else, say this is true:
That even as we grieved, we grew
That even as we hurt, we hoped
That even as we tired, we tried.
That we’ll forever be tied together, victorious.
Not because we will never again know defeat
But because we will never again sow division.
Scripture tells us to envision
That everyone shall sit under their own vine and fig tree
And no one shall make them afraid.
If we’re to live up to our own time
Then victory won’t lie in the blade
But in all the bridges we’ve made
That is the promise to glade
The hill we climb
If only we dare.
Because being American is more than a pride we inherit
It’s the past we step into
And how we repair it.
We’ve seen a force that would shatter our nation
Rather than share it
Would destroy our country if it meant delaying democracy.
And this effort very nearly succeeded.
But while democracy can be periodically delayed,
it can never be permanently defeated.
In this truth,
in this faith we trust
For while we have our eyes on the future,
history has its eyes on us.
This is the era of just redemption.
We feared at its inception
We did not feel prepared to be the heirs
of such a terrifying hour
but within it we found the power
to author a new chapter.
To offer hope and laughter to ourselves.
So while we once we asked,
how could we possibly prevail over catastrophe?,
Now we assert
How could catastrophe possibly prevail over us?
We will not march back to what was
but move to what shall be.
A country that is bruised but whole,
benevolent but bold,
fierce and free.
We will not be turned around
or interrupted by intimidation
because we know our inaction and inertia
will be the inheritance of the next generation.
Our blunders become their burdens.
But one thing is certain;
If we merge mercy with might,
and might with right,
then love becomes our legacy
and change our children’s birthright.
So let us leave behind a country
better than the one we were left with.
Every breath from my bronze pounded chest,
we will raise this wounded world into a wondrous one.
We will rise from the gold-limbed hills of the west,
We will rise from the windswept northeast
where our forefathers first realized revolution.
We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states,
we will rise from the sunbaked south.
We will rebuild, reconcile and recover
and every known nook of our nation and
every corner called our country,
our people diverse and beautiful will emerge
battered and beautiful.
When day comes we step out of the shade,
aflame and unafraid,
The new dawn blooms as we free it.
For there is always light,
if only we’re brave enough to see it.
If only we’re brave enough to be it.
De Lichtgevende Krijger heeft geen vijanden in deze of de volgende wereld. Hij is onberispelijk in woord en daad. Hij concentreert zich meer op zijn licht dan op wat zich in het donker verbergt. Omdat hij geen schaduw werpt, is hij zo stralend als de zon en kan hij z'n meest verschrikkelijke vijand in zijn bondgenoot veranderen. Zijn kracht komt niet van het zwaard, maar van het koste wat kost spreken van zijn waarheid.
DE UITNODIGING:
De Lichtgevende Krijger herinnert je eraan dat het belangrijk is om je te concentreren op je kracht, wijsheid en schoonheid. Laat je niet verleiden door wat er mis lijkt met je of met de wereld. Onthoud dat intentie de aandacht volgt, dus concentreer je op je positieve eigenschappen; voed je licht met meer licht, totdat je je echt bekrachtigd voelt. Dan is er weinig behoefte aan actie, aangezien je alle situaties van binnenuit oplost.
HET MEDICIJN:
Word je door je emoties verleid om je lagere instincten te volgen? Word je uitgenodigd om ruzie met iemand aan te gaan? Leg je zwaard weg; dit is niet het moment voor strijd. Je vijand is niet wie je denkt dat hij is. Handel niet vanuit een plaats van woede die je relaties zal beschadigen en degenen waar je om geeft, pijn zal doen. Zoek de waarheid die in je hart verborgen ligt en die je instinct voor vrede in plaats van voor oorlog bevestigt.
