Astrids Scribbles

Tijdens de heidag met directie en adviseurs onderzoeken we waar de altijd genoemde werkdruk toch zit en hoe we dat kunnen oplossen. Eén van de heren - een geboren Tukker - mompelt wat over alle klusjes die hij allemaal uitbesteedt aan anderen om het voor zichzelf mooi overzichtelijk te houden. We grappen over wat zijn vrouw met hem te stellen moet hebben, want daar zal hij wel behoorlijk bij onder de plak zitten zeker. Zo makkelijk als hij hier delegeert komt ie er thuis vast niet mee weg! Oh nee, mompelt hij lekker verder, thuis is't net de brandweer: DoeDit, DoeDat!

Op de laatste lesdag van de tweede module worden de eindopdrachten nog eens uitgelegd. De eerste is even leuk als lastig: wat was de belangrijkste beslissing in je leven, en hoe autonoom was je bij het nemen van die beslissing in het licht van alle sociologische en metafysische structuren die in de colleges voorbij zijn gekomen. Poeh... Tijdens de koffie kletsen we wat over de invalshoeken die je kunt nemen en hoe uiteindelijk alles met alles verbonden is. Wat sowieso maakt dat je eigenlijk bij geen enkele beslissing echt autonoom bent. En natuurlijk de vraag welke van alle beslissingen in je leven je voor deze opdracht kiest. Ach, zeg ik gekscherend, eigenlijk denk ik dat mijn echt belangrijkste beslissing was om geboren te worden. Nou, klinkt het naast me, mijn belangrijkste beslissing was om van die appel te eten. Afijn, daarmee is het metafysische deel van de opdracht bij deze in ieder geval gedekt!

De modules Metafysica en Spiritualiteit zijn soms even taai als duizelingwekkend. Het is ook voor ieder een beetje zoeken naar wat echt belangrijk of interessant is. Naar wat bij jou resoneert. De stilte in de groep is dan ook geen teken van desinteresse, maar van internaliseren en aanvoelen dat je de docent beter even niet onderbreekt om de lijn in het verhaal vast te houden. Dan wil toch iemand graag iets inbrengen: een leestip. Want alles wat voorbij komt doet haar denken aan wat de jonge schrijfster Marjolijn van Heemstra beschrijft in haar nieuwe boek  In lichtjaren heeft niemand haast – Een zoektocht naar meer ruimte in ons leven (uitgave van De Correspondent). Een pleidooi voor Kosmologisch bewustzijn als medicijn tegen tunnelvisie, verdeeldheid, coronamoeheid en klimaatsomberte. Iets wat ze zelf omschrijft als "een diep besef van het wezenloos grote mysterie van de kosmos waar wij als bewoners van een statistisch gezien onbeduidende planeet dag en nacht onderdeel van zij...

Nieuwe ronde, nieuwe vakken, nieuwe docenten. Maar gelukkig met dezelfde klas en dat is fijn om te voelen. We houden elkaar bij deze nieuwe indrukken al goed vast. Alsof we onbewust uitzenden: dit is óns domein, vergis je niet! In de aanloop naar deze opleiding is het woord verwondering  vaak gevallen. Dat zou als een soort rode draad door alle modules lopen. Want is dat niet waar het om gaat in het leven. Zeker als je praat over spiritualiteit en zingeving. Een ander woord dat elke lesdag meermaals voorbij komt is verbondenheid . En ook in deze nieuwe module is dat niet anders. Vooral onze socioloog valt met de deur in huis: alles en iedereen is altijd met alles en iedereen verbonden. Het leven is één grote uitwisseling van fotonen. En om het menszijn even in perspectief te plaatsen wijst hij ons op de verhoudingen binnen het kosmische plan. Daarin zijn wij mensen in feite enorme reuzen, die in het middengebied leven van het spectrum van het kosmische bestaan. Denken dat we klein ...

Na vijf intensieve lesdagen en een voorzichtig snuffelen aan intervisie, had ik drie weken vrij' om twee scripties te schrijven. Geen toetsing van kennis, maar een kans om het geleerde te reflecteren op je eigen leven. Wat er dan allemaal gebeurt in de worsteling met mezelf als schrijver en met de lesstof in het algemeen, levert al een paar leuke inzichten op voor het portfolio dat we ook nog moeten inleveren aan het eind van het jaar. Never a dull moment . Na het insturen van beide scripties overvalt me dit weekend op twee momenten een middelbare school-gevoel. Heb ik het allemaal wel goed begrepen? Was ik niet te snel klaar? Ik bak er niks van. De rest is natuurlijk veel dieper gegaan. De docenten vinden me vast een salonspiritueel... Mijn geruststelling is dat ik nog een jaar heb om hierin te groeien en dat vrienden m'n stukken helemaal Astrid vonden. Die middelbare school piept opnieuw om de hoek als mijn helden van Home Free een nieuwe cover met video uitbrengen: Brothers ...

De eerste module wordt na vijf lesdagen afgesloten met een dag studiebegeleiding: reflecteren op je leerproces, leren van elkaar via intervisie en toewerken naar een portfolio. Wij zijn inmiddels als klas al wel gewend aan elkaar, maar deze nieuwe studiebegeleider nog niet aan ons. En wij niet aan hem. Dat verloopt nog best wel een beetje... onwennig. Oké, intervisie, dat doen we dus in groepjes. Je hebt de uitleg gelezen, dus maak maar groepjes. De bedoeling is om elkaar ook tussen de lessen door te ontmoeten, dus geografisch dicht bij elkaar is wel handig. Ja, het kan via zoom, maar liever fysiek. Oh, jullie weten niet waar iedereen woont? Er zijn eenlingen in het hoge noorden, verre oosten en diepe zuiden? Oké, handen voor Amsterdam? Handen voor Den Bosch? Waar woon jij? Eh... iemand anders? Toch maar via zoom? Na een half uur onnodige chaos zitten we met z'n vijven op een rustig plekje. Zullen we een rondje doen om ieders casus te horen en er dan eentje kiezen?      "...

We zijn inmiddels een beetje gewend aan elkaar als klas en 'lotgenoten'. En aan de eerste twee docenten en het ritme van onze nieuwe schooldagen. Zo vulde deze zaterdag zich weer met mooie verhalen en inzichten over het mensbeeld binnen het Soefisme en met de onbegrijpelijke, filosofische tweedeling tussen geest en materie van Descartes. Het zijn lange, maar inspirerende dagen. Maar je weet zeker dat je elkaar gevonden hebt als vervolgens bovenstaande foto en onderstaand gesprek in de groepsapp verschijnt: "Is dit materialistische vestje van iemand? Of is het slechts een illusie?" "Van mij! Wie wil hem voor me meenemen?" "Oké, ik bewaar het en neem hem volgende keer mee. Voor zover er een ik is..." "Een Ik weet ik niet zeker, maar toch wel een uniek en compleet mens..."

Ken je dat gevoel nog? Voor het eerst naar de 'grote' school. Zoveel spannende onzekerheden. Hoe moet ik er komen. Wie zitten er in m'n klas. Heb ik de juiste spullen mee. Zijn de docenten een beetje oké. Wat trek ik aan of zit er in m'n broodtrommel. En vooral, hoe val ik niet teveel op maar ben ik ook weer niet te onzichtbaar... Of misschien beter gezegd, hoe blijf ik mezelf. Alsof je dat op die leeftijd überhaupt al hebt uitgedokterd. Heel grappig dus dat ik krap veertig jaar later, in de aanloop naar m'n eerste nieuwe schooldag, merk dat er wat betreft die spannende onzekerheden niet eens zoveel is veranderd. En dat tegelijkertijd echt alles is veranderd. Alleen al beginnend met de reden waarom ik weer in de schoolbanken schuif. Geen leerplicht, maar pure intrinsieke motivatie. Sterker nog, ik zit hier omdát ik inmiddels heb uitgedokterd wie ik zelf ben. Net als die andere 24 moedige klasgenoten trouwens. Bovenstaand prikbord hangt naast onze studieruimte. Dat w...

Zeg Astrid, gebeurt hier nog iets? Nou, eerlijk is eerlijk, niet zoveel hè. Weinig (priori)tijd. Weinig inspiratie. Weinig behoefte m'n ins & outs de online wereld in te slingeren. Er is al zoveel ruis... zoveel afleiding... zoveel meningen... Maar gebeurt er elders dan niks? Nou, om eerlijk te zijn, best wel veel hoor. En sinds corona, sinds de Grote Stilstand, kwam die beweging pas echt op gang. Hoe heerlijk was het dus om weer even in te dalen in die oorverdovende retraite-stilte. Zonder ruis... zonder afleiding... zonder meningen... En dan blijkt dat - in het vertrouwde klooster Rosario  - de puzzelstukjes, die de laatste jaren flink door elkaar waren geschut, niet alleen langzaam in elkaar vallen, maar dat er ook een nieuwe beweging in gang gezet mag worden. Hoezo, waarom, waarheen, hoe dan? Dat weet ik ook nog niet precies, maar wie weet deel ik er hier wel graag wat over. En die gezellige blauwe dikkerd? Dat is Warme William , aangenaam. Hij zat op me te wachten, midden ...

 

  @charliemackesy

  Wanneer de Wilde Vrouw verschijnt, herinnert ze je aan de essentie van authenticiteit en vrijheid. Ontdaan van alle sociale beperkingen en culturele conformiteit, houdt de Wilde Vrouw een spiegel voor aan je essentiële zelf - de ware essentie van wie je bent en wie je zou moeten worden. Ze herinnert ons aan het heldere licht in ieder van ons, dat wordt gedimd door de beperkingen die ons worden opgelegd door de verwachtingen van de samenleving. Ze herinnert ons eraan om volledig aanwezig te zijn in het leven, we moeten ons licht helder laten schijnen, ongeacht de gevolgen die we menen te zien. DE UITNODIGING: De Wilde Vrouw nodigt je uit om goed te laten zien wie je bent en te weten dat je ware zelf wordt opgeroepen om zich bezig te houden met de wereld om je heen. Dit is het symbool dat je lang gekoesterde droom wortel begint te schieten en dat je dat moet laten zien. Je authentieke zelf past niet in een doos; het heeft de vrijheid nodig om te schitteren. Echte bevrijding komt vo...

Vandaag heb ik de lichtjes nodig, een slinger als een rozenkrans. Ik zal bidden, licht voor lichtje, om genade en weer glans. Oma, zend mij van daarboven liefdesfluister als weleer. Opa, geef me kracht en bodem, soms doet leven even zeer. Grote oorsprong, help me voelen wat er nu beweegt in mij. Terug naar binnen, flarden, zinnen, bevrijd mijn tranen, schud me vrij. Mag ik voelen en verdrieten, ook wat bozen als het kan. En het even écht niet weten, behalve, toch, dit bidden dan. Nog een lichtje: mag het waar zijn dat de liefde overwint, dat in winterdonker landschap men juist daar zichzelf hervindt. Terug bij bidden, oud gebaar, maar wat ook fris en eigen mag. Nu een slinger in een etmaal, komend jaar, wens ik mij, elke dag. Om te danken, om te vieren, om te vragen en te zijn. Me verbinden met mysterie, het grote toont zich in het klein. Vandaag heb ik de lichtjes nodig wijzend naar dat grote licht in en om mij, kind van leven, lijf en hartslag, dit gedicht. Sylvia Monte...

The Hill We Climb When day comes we ask ourselves, Where can we find light in this never-ending shade? The loss we carry, a sea we must wade We braved the belly of the beast We’ve learned that quiet isn’t always peace And the norms and notions of what just is Isn’t always just-ice. And yet the dawn is ours before we knew it Somehow we do it Somehow we weathered and witnessed a nation that isn’t broken but simply unfinished We the successors of a country and a time Where a skinny black girl Descended from slaves and raised by a single mother Can dream of becoming president Only to find herself reciting for one. And yes we are far from polished far from pristine But that doesn’t mean that we are striving to form a union that is perfect. We are striving to forge our union with purpose To compose a country committed to all cultures, colours, characters and conditions of man. And so we lift our gaze not to what stands between us but what stands before us We cl...

De Lichtgevende Krijger heeft geen vijanden in deze of de volgende wereld. Hij is onberispelijk in woord en daad. Hij concentreert zich meer op zijn licht dan op wat zich in het donker verbergt. Omdat hij geen schaduw werpt, is hij zo stralend als de zon en kan hij z'n meest verschrikkelijke vijand in zijn bondgenoot veranderen. Zijn kracht komt niet van het zwaard, maar van het koste wat kost spreken van zijn waarheid. DE UITNODIGING: De Lichtgevende Krijger herinnert je eraan dat het belangrijk is om je te concentreren op je kracht, wijsheid en schoonheid. Laat je niet verleiden door wat er mis lijkt met je of met de wereld. Onthoud dat intentie de aandacht volgt, dus concentreer je op je positieve eigenschappen; voed je licht met meer licht, totdat je je echt bekrachtigd voelt. Dan is er weinig behoefte aan actie, aangezien je alle situaties van binnenuit oplost.  HET MEDICIJN: Word je door je emoties verleid om je lagere instincten te volgen? Word je uitgenodigd om ruzie met ...