dinsdag 14 december 2021
De Twentse brandweer
zondag 5 december 2021
Belangrijkste beslissing
zondag 28 november 2021
Kosmologisch bewustzijn
De modules Metafysica en Spiritualiteit zijn soms even taai als duizelingwekkend. Het is ook voor ieder een beetje zoeken naar wat echt belangrijk of interessant is. Naar wat bij jou resoneert. De stilte in de groep is dan ook geen teken van desinteresse, maar van internaliseren en aanvoelen dat je de docent beter even niet onderbreekt om de lijn in het verhaal vast te houden.
zondag 7 november 2021
De mens in het midden
zaterdag 30 oktober 2021
We hebben maar één wereld...
zondag 10 oktober 2021
Nieuw avontuur: intervisie
De eerste module wordt na vijf lesdagen afgesloten met een dag studiebegeleiding: reflecteren op je leerproces, leren van elkaar via intervisie en toewerken naar een portfolio. Wij zijn inmiddels als klas al wel gewend aan elkaar, maar deze nieuwe studiebegeleider nog niet aan ons. En wij niet aan hem. Dat verloopt nog best wel een beetje... onwennig.
Oké, intervisie, dat doen we dus in groepjes. Je hebt de uitleg gelezen, dus maak maar groepjes. De bedoeling is om elkaar ook tussen de lessen door te ontmoeten, dus geografisch dicht bij elkaar is wel handig. Ja, het kan via zoom, maar liever fysiek. Oh, jullie weten niet waar iedereen woont? Er zijn eenlingen in het hoge noorden, verre oosten en diepe zuiden? Oké, handen voor Amsterdam? Handen voor Den Bosch? Waar woon jij? Eh... iemand anders? Toch maar via zoom?
Na een half uur onnodige chaos zitten we met z'n vijven op een rustig plekje. Zullen we een rondje doen om ieders casus te horen en er dan eentje kiezen?
"Ik heb hier wel wat moeite mee hoor. Zo'n groepje laat ik liever organisch ontstaan, je wilt toch ook een beetje een klik hebben met elkaar. Waarom zo geforceerd op geografische ligging?"
"En het is al best wel vroeg in het traject. Ik heb hier wat meer tijd voor nodig geloof ik, ik ben hier nog niet aan toe, het is al zoveel allemaal, ik kan dit er niet bij hebben."
"Waarom moeten het aldoor dezelfde groepjes zijn eigenlijk. Juist op deze fysieke dagen is het een mooie gelegenheid ook andere mensen te spreken en niet alleen maar je vaste groepje."
"Toch wel interessant dat je geraakt wordt door het misschien missen van een klik. Juist als geestelijk begeleider moeten we toch met iedereen en vrij van oordeel kunnen praten. Uiteindelijk leer je altijd wel iets van elkaar. Ik word juist geraakt, omdat ik denk dat niemand met mij in een groepje wil."
"Oké, volgens mij hebben we een casus!"
Een dik uur later hebben we nut en noodzaak van intervisie met elkaar onderzocht. Er is ruimte gegeven voor niet meedoen. Weerstanden zijn uit de knoop gehaald. Er is stoom afgeblazen en impact gedeeld. Hier en daar is een hart onder de riem gestoken. Er is een tussentijdse zoomdatum geprikt en een appgroepje aangemaakt. De volgende dag verschijnt daar: "Ik ben weer helemaal opgeklaard. Dank voor jullie spirit!"
Intervisie geslaagd.
zondag 19 september 2021
Ik app, dus ik ben
We zijn inmiddels een beetje gewend aan elkaar als klas en 'lotgenoten'. En aan de eerste twee docenten en het ritme van onze nieuwe schooldagen. Zo vulde deze zaterdag zich weer met mooie verhalen en inzichten over het mensbeeld binnen het Soefisme en met de onbegrijpelijke, filosofische tweedeling tussen geest en materie van Descartes. Het zijn lange, maar inspirerende dagen. Maar je weet zeker dat je elkaar gevonden hebt als vervolgens bovenstaande foto en onderstaand gesprek in de groepsapp verschijnt:
zondag 5 september 2021
Brugpieper, veertig jaar later
Ken je dat gevoel nog? Voor het eerst naar de 'grote' school. Zoveel spannende onzekerheden. Hoe moet ik er komen. Wie zitten er in m'n klas. Heb ik de juiste spullen mee. Zijn de docenten een beetje oké. Wat trek ik aan of zit er in m'n broodtrommel. En vooral, hoe val ik niet teveel op maar ben ik ook weer niet te onzichtbaar... Of misschien beter gezegd, hoe blijf ik mezelf. Alsof je dat op die leeftijd überhaupt al hebt uitgedokterd.
zaterdag 21 augustus 2021
Warme William Luistert
zondag 20 juni 2021
woensdag 19 mei 2021
zondag 28 februari 2021
De Wilde Vrouw
maandag 25 januari 2021
Vandaag heb ik de lichtjes nodig
een slinger als een rozenkrans.
Ik zal bidden, licht voor lichtje,
om genade en weer glans.
Oma, zend mij van daarboven
Opa, geef me kracht en bodem,
soms doet leven even zeer.
Grote oorsprong, help me voelen
wat er nu beweegt in mij.
Terug naar binnen, flarden, zinnen,
bevrijd mijn tranen, schud me vrij.
Mag ik voelen en verdrieten,
ook wat bozen als het kan.
En het even écht niet weten,
behalve, toch, dit bidden dan.
Nog een lichtje: mag het waar zijn
dat de liefde overwint,
dat in winterdonker landschap
men juist daar zichzelf hervindt.
Terug bij bidden, oud gebaar,
maar wat ook fris en eigen mag.
Nu een slinger in een etmaal,
komend jaar, wens ik mij, elke dag.
Om te danken, om te vieren,
om te vragen en te zijn.
Me verbinden met mysterie,
het grote toont zich in het klein.
Vandaag heb ik de lichtjes nodig
wijzend naar dat grote licht
in en om mij, kind van leven,
lijf en hartslag, dit gedicht.
Sylvia Monten - 29 dec 2020
woensdag 20 januari 2021
Black, bold and beautiful
When day comes we ask ourselves,
Where can we find light in this never-ending shade?
a sea we must wade
We braved the belly of the beast
We’ve learned that quiet isn’t always peace
And the norms and notions
of what just is
Isn’t always just-ice.
before we knew it
Somehow we do it
Somehow we weathered and witnessed
a nation that isn’t broken
but simply unfinished
We the successors of a country and a time
Where a skinny black girl
Descended from slaves and raised by a single mother
Can dream of becoming president
Only to find herself reciting for one.
far from pristine
But that doesn’t mean that we are
striving to form a union that is perfect.
We are striving to forge our union with purpose
To compose a country committed to all cultures, colours, characters and
conditions of man.
but what stands before us
We close the divide because we know to put our future first
We must first put our differences aside
We lay down our arms
So we can reach out our arms
To one another.
We seek harm to none and harmony for all.
That even as we grieved, we grew
That even as we hurt, we hoped
That even as we tired, we tried.
That we’ll forever be tied together, victorious.
Not because we will never again know defeat
But because we will never again sow division.
That everyone shall sit under their own vine and fig tree
And no one shall make them afraid.
Then victory won’t lie in the blade
But in all the bridges we’ve made
That is the promise to glade
The hill we climb
If only we dare.
It’s the past we step into
And how we repair it.
Rather than share it
Would destroy our country if it meant delaying democracy.
And this effort very nearly succeeded.
But while democracy can be periodically delayed,
it can never be permanently defeated.
in this faith we trust
For while we have our eyes on the future,
history has its eyes on us.
We feared at its inception
We did not feel prepared to be the heirs
of such a terrifying hour
but within it we found the power
to author a new chapter.
To offer hope and laughter to ourselves.
how could we possibly prevail over catastrophe?,
Now we assert
How could catastrophe possibly prevail over us?
We will not march back to what was
but move to what shall be.
A country that is bruised but whole,
benevolent but bold,
fierce and free.
or interrupted by intimidation
because we know our inaction and inertia
will be the inheritance of the next generation.
Our blunders become their burdens.
If we merge mercy with might,
and might with right,
then love becomes our legacy
and change our children’s birthright.
So let us leave behind a country
better than the one we were left with.
we will raise this wounded world into a wondrous one.
We will rise from the gold-limbed hills of the west,
We will rise from the windswept northeast
where our forefathers first realized revolution.
We will rise from the lake-rimmed cities of the midwestern states,
we will rise from the sunbaked south.
We will rebuild, reconcile and recover
and every known nook of our nation and
every corner called our country,
our people diverse and beautiful will emerge
battered and beautiful.
aflame and unafraid,
The new dawn blooms as we free it.
For there is always light,
if only we’re brave enough to see it.
If only we’re brave enough to be it.
vrijdag 1 januari 2021
2021 - de uitnodiging
De Lichtgevende Krijger heeft geen vijanden in deze of de volgende wereld. Hij is onberispelijk in woord en daad. Hij concentreert zich meer op zijn licht dan op wat zich in het donker verbergt. Omdat hij geen schaduw werpt, is hij zo stralend als de zon en kan hij z'n meest verschrikkelijke vijand in zijn bondgenoot veranderen. Zijn kracht komt niet van het zwaard, maar van het koste wat kost spreken van zijn waarheid.