Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit 2014 tonen

Bollenbak

De laatste dag van het jaar. Een paar tradities zijn even hardnekkig als onvermijdelijk: vuurwerk en oliebollen. Klokslag twee uur loop ik over het winkelcentrum voor wat laatste boodschapjes. Het is er druk. Heel druk. Bij de oliebollenkraam staat al sinds de vroege ochtend een lange rij. Daar ga ik dus niet tussen staan, ik heb echt m'n grenzen. Dan valt m'n oog op een tafeltje voor de etalage van Bakkerij Bart. Die zijn slim. Oliebollen kun je vandaag overal verkopen. En er staat maar één klant! Oké dan, ik geef me over en ben gelijk aan de beurt. Terwijl het meisje m'n bescheiden bestelling inpakt, komt de grote baas aanlopen met een nieuwe lading warme bollen. Ze kijkt verschrikt op als hij de volle tray neerzet. "Nog meer!?", roept ze verbaast. We lachen allebei, de grote baas en ik. "Ja joh", zegt hij, "dit is nog maar het begin." Nou, ik heb eigenlijk m'n buik al wel vol van deze dag. Net als zij, waarschijnlijk. Ik wens u

Let is OM

Treingein

Het was een lange dag. Ver weg, met heel veel collega's. Op het moment dat ik normaal gesproken al m'n slaapmutsje op zet, zit ik nog met een paar van hen in de trein. We giebelen ons wat door de opvallendste momenten van deze dag heen. Ja, de stemming zit goed in de vermoeide lijven. Dat valt ook de conducteur op, die vlak voor ons eindpunt toch nog even z'n ding komt doen. Wanneer hij de kaart van één van ons tegen z'n apparaat houdt, klinkt het onheilspellend droog: "Oh jee... (Wat nu dan! Echt niet. Geen gedoe met vergeten in te checken of ander onnodig oponthoud.) ...hij doet het."

Knieval

Even een zaterdagse frisse neus halen in het bos. Voetbal gaat mee natuurlijk, want er moet wel gerend en gespeeld worden. Ik zet m'n beste beentje voor en trap een stoer balletje mee. Op zeker moment roept de jonge dame 'ho stop, ik moet even m'n veter strikken, de lus is te groot!' In plaats van de bal neer te leggen en handschoenen uit te doen, komt ze op mij afgelopen. 'Astrid, jij moet het doen', klinkt het snotterend en de voet steekt al naar voren om de opdracht wat kracht bij te zetten. 'Oh, dus nu moet ík door de knieën!', probeer ik nog met enige superioriteit. 'Ja, jij zit toch op yoga?!' Oké, zelfs je hobby's kunnen dus tegen je gebruikt worden. Het is wat.

Valkuil

Ik bel op om haar te feliciteren met haar 74ste verjaardag. Natuurlijk vraag ik hoe het gaat. Nou... Het gaat. Ik ben gisteren gevallen. - Hè? Wat nu dan! Ja nou, we liepen in de stad, door dat ene smalle tussendoor straatje. Maar ja, dat was opgebroken. Er stond wel een hek voor dat je er niet doorheen mocht, maar ja, iedereen liep er gewoon langs, dus wij gingen er ook achteraan. - Eh ja, logisch hè... Nou ja... het was dus ook helemaal donker enzo. Je zag echt helemaal niks. - Nee, er werd gewerkt. Geen doorgang, geen licht. Ja, dat weet ik wel, maar ja... Nou, en toen maakte ik een misstap en viel ik zo in een diepe kuil. - Hè?! Een kuil? Joh! Ja, heel eng. M'n bril was he-le-maal stuk, die heeft de klap tegen m'n gezicht opgevangen. En die was net nieuw! Nou ja, het had nog veel erger gekund. De vorige keer, toen ik bijna net zo viel, had ik m'n sleutelbeen gebroken, weet je nog? - Ja natuurlijk. Joh, je hebt nu dus gewoon onwijs veel geluk gehad. J

Basisbehoeften

Ik maak weer eens een lange treinreis door het land. Stilte coupé, altijd spannend. Maar het gaat heel lang goed. Tot er op de terugweg in Almelo een stel scholieren instapt. Ze zitten nog vol van de dag en hebben geen oog of oor voor de wereld om hen heen. Gezellige kwibbel-kwebbel-kakeldames. Ach ja, zo gaat dat. Het is nog maar een klein stukje, ik ben mild, laat ook maar. Vlak voor we uitstappen beginnen ze over de soorten treinen. Eén van de dames reist normaal altijd met dat k*ttreintje naar Zwolle. Die heeft niet eens wifi! "Stel je moet naar Amsterdam, dan zit ik eerst tot Zwolle in dat ding en de trein daarna heeft ook niks. Dan heb je gewoon twee en een half uur geen wifi. Dat is toch raar?!" Nee, twee en een half uur geen klets aan je kop, dát is pas raar...

Kenmerkend

Het wordt tijd voor een nieuwe auto. Na een geslaagde proefrit wijst de vriend nog even op een suizend geluid achterin, alsof het raam niet goed sluit. De garage belooft er naar te kijken. Bij de overdracht en het doorlopen van alle afspraken, zegt de garage over het suizen: "We hebben het niet helemaal weg gekregen en contact gezocht met de leverancier. Het is een bekend probleem en er is er niks aan te doen. Producteigenschap." Nou moe... Eenmaal thuis pakken we de draad weer op en rommelen ieder op onze eigen manier door de dag. Ineens zegt hij: "Joh, heb je nu alweer m'n kleren recht gehangen? Kon je het propje weer niet aanzien?" Ja, sorry hoor, producteigenschap.

Ochtendritueel

Ik kocht ooit zo'n mooie 'lichtwekker'. Sindsdien word ik elke ochtend wakker van een langzaam opkomende zon en uiteindelijk een verfrissend vogelconcertje. Zeker in deze donkere winterdagen is dat echt een kadootje. Beste aankoop ooit. De laatste dagen hoor ik ineens een bijzondere solist tijdens het concertje. Een eigenwijze solist ook nog, want hij begint altijd eerder te zingen dan z'n lichtgevende vriendjes. En het komt ook nog eens van de andere kant, van buiten: een strakke, heldere koekoek. Hoe mooi is dat; zonlicht, vogelgetjilp én een koekoek. Maar ik maak me wel zorgen. Volgens mij heeft deze koekoek z'n tomtom een beetje stuk. Ik woon midden in de stad, met om me heen meer flats en winkels dan bomen. Waar zou die moedige solist zich toch schuil houden?

Blikvanger

In m'n nieuwe training leer ik niet alleen zacht werken, maar ook om met zachte ogen te kijken. Dat wordt omschreven als "Maak met je ogen een brede en zachte blik. Neem alles om je heen rustig in je op, zonder je ogen speciaal ergens op te focussen, maar zonder wazig te kijken. Zo neem je met een open, brede en zachte blik alles rustig in je op wat zich aandient". Terwijl ik de lesstof nog eens tot me neem, vraagt de vriend ineens bezorgd: "Gaat het?" Hmm, misschien moet ik nog een beetje oefenen op die zachte blik.

Ah-ha Hold

Ik schuifel weer eens door de zaterdagdrukte bij de plaatselijke Ah-Ha. Op enig moment dartelen er twee medewerkers langs me heen. Ik vang hun bijscholingsgesprek op. "Volgende keer moet je ze naar de Etos sturen!" "Huh? Wat? ... [mompelmompel]" "Naar de Etos. Je moet ze naar de Etos sturen!" "Huh? Hebben ze toch ook... [mompelmompel]" "Niet naar de Kruidvat. Je moet ze naar de Etos sturen!" "Hoezo dan?" "Dat is ook Ahold!" "Ah! Oh!"

Mist

Door een opstapeling van onverwachte beslissingen loop ik rond half acht 's avonds door de binnenstad van Hengelo. Opeens roept daar een oude man. Hij heeft een wat angstige blik in z'n ogen. Ik vraag waar hij moet zijn. En daarmee begint een emotioneel avontuur. Er komt een warrig verhaal over z'n fiets, die hij al de hele middag zoekt. Binnen een minuut weet ik dat deze meneer behoorlijke Alzheimer heeft. Ik weet dat hij zonder hulp niet bij z'n fiets en mogelijk ook niet thuis komt. Kennelijk ben ik vanavond degene die hem moet helpen. En ik weet op dat moment dat ik hem niet los zal laten tot er een vorm van veiligheid in z'n leven is. Al lopend door de stad probeer ik zoveel mogelijk informatie los te krijgen. Ik hoor vooral wat hij meestal doet, als hij uit Borne naar Hengelo fietst. En waar hij meestal z'n fiets neerzet. Maar welke weg hij vanmiddag heeft afgelegd, komt niet meer boven water. We bezoeken wat plekken en proberen vele fietsen met het

Volhouder

Eindelijk, na heel vaak proberen op allerlei verschillende momenten van de dag, treft de anonieme beller me thuis aan. Het moet echt heel noodzakelijk zijn om mij te spreken. Ik weet dat er een verkoopgesprek gaat volgen als ik de telefoon opneem. En vermoedelijk met... "Goedenavond, u spreekt met KPN, heb ik het genoegen te mevrouw Van Dam aan de lijn te hebben?" "Eh, ja." "Dat is heel fijn, mevrouw Van Dam. Ik bel u, omdat ik u een mooie aanbieding mag doen. Het blijkt namelijke dat u een verouderd abonnement bij ons heeft, voor Internet en Bellen. Klopt dat?" "Eh, ja." "Kijk, en nu hebben we een vernieuwd abonnement waar ook digitale televisie bij in zit. Hebt u misschien vijf minuten de tijd om samen eens te bekijken wat dit abonnement u kan opleveren, mevrouw Van Dam?" "Ja hoor, maar hebt u dan misschien een televisie voor me?" "Oh... u hebt geen televisie?" "Inderdaad." "Maa

Scheiding

Scholieren in het voortgezet onderwijs leveren minimaal 30 uur vrijwilligerswerk (maatschappelijke stage) als onderdeel van hun schoolcarrière. Met als doel hun directe omgeving op een andere manier te leren kennen en een actieve bijdrage te leveren aan de samenleving. De stagebegeleider in een galerie/museum hier om de hoek krijgt weer een nieuwe stagiair op bezoek en begint de eerste dag met de bekende kennismakingsronde. Eén van haar vast vragen is wat de scholier zichzelf als leerdoel heeft gesteld voor deze periode. "Nou," antwoordt deze, "ik wil eigenlijk graag leren hoe ik werk en privé beter kan scheiden." De stagiair is vijftien.

Read on

In Engeland is het al goed doorgedrongen. Ook in Nederland komt de boodschap steeds beter binnen. Een kwartier lezen per dag levert zoveel meer op dan een volle boekenkast of een hoofd vol verhalen. Het bepaalt de koers van je toekomst. Daarom is er  de Bibliotheek op school . Daarom kun je je aanmelden als Kwartiermaker . Daarom zeggen ze in Engeland: Read on. Get on!

Slaaptrein

Mijn taak als dagvoorzitter van de landelijke Monitordag de Bibliotheek op school  zit erop. Moe maar heel voldaan trein ik van Utrecht naar huis. Het is warm, het is spits. Maar ik zit en probeer wat te ontspannen. Dat valt nog niet mee. Als we eindelijk Enschede binnenrijden is de trein al een stuk leger. Alleen de diehards blijven tot het eindpunt zitten op dit traject van West naar Oost. Dat weet de conducteur ook. Dus na het omroepen van alle verplichte weetjes over uitchecken, bagage en overstappen heeft hij nog een toetje voor ons. "Mensen, het was een lange reis. Sommigen van u zijn misschien zelfs al in slaap gevallen. Mocht u toevallig zo'n slapende reiziger zien, wilt u dan zo vriendelijk zijn deze even wakker te maken? Enschede, eindpunt van deze trein."

iSorry

Lange dag. Veel gedaan. Reizen, werken, boodschappen. Het gebruikelijke. Er wacht nog wat administratiegedoe. Maar eerst even ontspannen. Wat gebeurt er op Twitter bijvoorbeeld? Ik had er al over gelezen, ergens, maar nu overspoelt het m'n timeline. Iets met Apple. Een Event . Heel veel mensen zijn heel erg nieuwsgierig naar de vele nieuwe dingen die een paar mannen daar laten zien. Bijzonder. Ik zie een link van de NOS. Volg de presentatie hier via live-stream. Ach wel ja, als ik toch aan het klikken ben. Laat maar zien dan. Het volgende moment staar ik naar een witte pagina, met de bekende Apple navigatiebalk en de ontluisterende mededeling... Het blijft een slecht huwelijk: Appels en Chroom.

This Precious Life

Hai, meet Léah. Jazz singer, story teller en yoga teacher. Met ook nog een leuke dans- en acteercarrière in haar rugzak. Léah is een inspirerende vriendin met een missie. Ze wil haar achtste cd afmaken, twee muziekvideo's opnemen en een live concert organiseren. Om dat te financieren doet ze heel modern aan crowdfunding. En is ze dus op zoek naar u, de liefhebber en sponsor. Haar verhaal kan ze heel goed zelf vertellen. Deze video laat mooi zien wie ze is, wat ze doet en waarom ze dit graag wil. Voor alle mogelijke ondersteuning - groot of klein - verwijs ik naar haar Kickstarter projectpagina . Mijn verhaal? Léah was m'n eerste yogaleraar tijdens meerdere retreats en workshops. Zij heeft me de stevige basis gegeven die me altijd helpt bij welke andere leraar of yogavorm dan ook. Haar 'tone of voice' maakt van elke les een bijzondere reis. En haar 'art of living' geeft onze vriendschap net dat beetje meer. Een inspirerende vrouw dus, en die gun ik gr

Wegwijzer

In de categorie: wat hoort er niet in dit ruitje thuis... Maar je bent wel gelijk wakker als je na een vroege reis de saaie vergaderfabriek binnen komt lopen. Het is wat met die werkende moeders.

Breaking News!

Het avondje filosoferen met een jonge dame levert me wat nieuwe wetenswaardigheden op. Zij is namelijk van een aantal dingen heilig overtuigd. Zo is alles wat in de Bijbel staat waar. Jezus is na z'n dood opgestaan en dagen later weer verdwenen. Sindsdien wacht iedereen op zijn terugkomst. Ik gun ieder z'n eigen geloof en dit lijkt me een mooie basis om op verder te groeien. Maar ja, ik hou ook wel van vragen stellen. Zelfs aan meisjes van zeven, die kunnen dat heel goed aan. Ik gooi er dus toch maar één op tafel. Want stel nu dat Jezus al wél is teruggekomen, maar we hebben gewoon even niet op zitten letten, omdat we te druk waren met onszelf en andere belangrijke dingen? Haar antwoord maakt een snel einde aan deze voorzichtige overweging. "Nee hoor, want dan had het wel in de krant gestaan." Oké dan, het filosoferen over mediawijsheid bewaar ik maar voor een volgende avond.

Hikkup

In plaats van boeken heb ik een stapel dvd’s meegenomen om de vakantie door te komen. Het is een mooie stapel, met van alles wat. Maar ja, wel een beetje anders dan doorsnee natuurlijk. Zoals de film Hukkle bijvoorbeeld, die ik jaren geleden in het filmhuis zag en nooit ben vergeten. Totaal bizar. Een staaltje Hongaarse filmkunst, met veel aandacht voor details in beeld en geluid. De leegte van een klein plattelandsdorpje, waar op mysterieuze wijze de mannen langzaam uitsterven. De enige die trouw blijft zitten is een oud verweerd mannetje dat chronisch de hik heeft. En dat klinkt als hukkle , ook zoiets grappigs. Voor sommigen een er-gebeurt-niks film, maar dat op een mooie manier uitgevoerd. Dee vakantie is al voorbij als we ons opsluiten voor een filmweekend en aan die stapel beginnen. Met wisselend succes, maar dat mag de pret niet drukken. We eindigen de marathon met Hukkle, als toetje. Mijn genieten wordt bruut onderbroken als halverwege de dvd vastloopt. Er gebeurt letter

Klemgezet

Het is ons eerste echt lege weekend sinds tijden. Geen werk, geen kinderen, geen afspraken. We lummelen ons door een lome ochtend. Loomheid gaat even zo traag over in meligheid en gekibbel. Ook dat hoort bij de leegte. Om het gemoed weer wat op te frissen besluiten we maar even een rondje te gaan lopen. Zo slepen we ons naar de lift en kibbelen onze weg naar de begane grond. Dan gaat het mis. Alle goede manieren hebben we inmiddels in de leegte achtergelaten en we stappen resoluut tegelijk als eerste de lift uit. Boem. Vast. Ingeklemd tussen elkaars schouders. Waarmee we op deze gedenkwaardige dag wetenschappelijk hebben bewezen dat wij niet met elkaar door één deur kunnen. Foto

Straatkrijger

Na een weekje stilte is het een logische stap om een week de drukte op te zoeken. In Berlijn bijvoorbeeld. Echt, ik ben nog nooit zo relaxed een stadvakantie ingerold. En dat kwam het hele reisgezelschap ten goede. Berlijn blijft bijzonder. De verhalen en monumenten blijven verbazen. Maar zoals daar op dit moment afgebroken en opgebouwd wordt, zo heb ik het nog nooit gezien. Het leverde zeker wat omweggetjes en hindernisparcours op. Gelukkig was er één hoogtepunt van herkenning. Met een glimlach. Dik twee jaar geleden blogde ik over een nieuwe trend: yoga op straat . Over een Londense kunstenaar die een Berlijnse yogadocent had geïnspireerd tot het maken van kleine poppetjes in yoga houdingen, om die in het straatleven achter te laten. En verhip. Op de laatste dag, tijdens een mooie wandeling door Prenzlauer Berg, zag ik ineens zo'n poppetje staan. Een echte Krijger. Krijg nou niks! Die kunst heeft alle verbouwingen in elk geval goed doorstaan.

Timing

Een tijd geleden trakteerde ik mezelf op een gek boekje: Elke dag een vraag . Het doet wat het zegt. Het stelt je 365 vragen, een voor elke dag. Bijvoorbeeld 'Donker of licht?', 'Wat zie je als je in de spiegel kijkt?' of 'Van wie kreeg je voor het laatst bloemen en waarom?' Een klein reflecterend zen-momentje dus. En dat vijf jaar lang, om je eigen ontwikkeling te volgen. Vind ik wel grappig. Deze zomervakantie begint voor mij met een inmiddels traditionele stilteweek. Niets is zo heilzaam als even niks hoeven zeggen. Ik kom weer los van alle patronen, maskers en rollen. En het contact met mezelf en de mensen om me heen is gelijk zoveel intenser. Maar goed, omdat de rol 'consciëntieus zijn' er met geen stilte uit te slaan is, gaat het dagboek met vragen mee. Na de eerste volle stiltedag sluit ik af met mijn kleine zen-momentje voor het slapen gaan. Het boek stelt me de volgende vraag: 'Welke leugen heb je vandaag verteld?' ...

Drie

Als kind vertelde m'n moeder ooit over de overtuiging van een vriendin van de familie: 'een vliegtuigramp komt nooit alleen, maar altijd met drie achter elkaar'. Als er weer eens een vliegtuig was neergestort mocht haar echtgenoot dan ook een tijdje niet vliegen. Dat was - als Amerikaans zakenman - weleens lastig. Maar ze had vaak gelijk. En omdat m'n moeder het steeds herhaalde als er weer ergens een crash was geweest, zit deze statistiek inmiddels ook in mijn systeem. Bij het neerstorten van de MH17 dacht ik nog 'dit was geen gewone crash, deze telt niet'. Helaas. Binnen een week stort er een vliegtuig neer in Taiwan en in Mali . Wat moeten er toch veel mensen afscheid nemen deze zomer. Of vluchten. Ik ga wel een beetje triest de vakantie in, moet ik zeggen...

Stilte

Vlieg op

Uniformen geven identiteit. Je weet gelijk wat iemand doet en hebt daar een gevoel bij. Sommige uniformen kan ik niet plaatsen, maar de kracht van het KLM-blauw is onmiskenbaar. Dat roept hele films in me op. Heel soms zie ik zo'n knalblauwe stewardess in de trein en dan denk ik altijd: "Goeie reis!" Vandaag zie ik weer zo'n mooie blauwe dame op het perron, wachtend op de trein naar Schiphol, met waarschijnlijk nog vele lange reizen in het vooruitzicht. Met twee koffers bij zich gaat dit vast nog wel even duren. Ik loop al fantaserend door en word even verderop verrast door nóg zo'n mooie blauwe dame. Op nóg hogere hakken bovendien. Hé, denk je dan, collega's. Gezellig. Daar denken de dames kennelijk anders over. De laatste pakt haar beide rolkoffers en begint aan een rondje achterlangs over het perron, om ver voorbij die andere blauwe dame uit te komen. Ik zie dat ze elkaar hebben gezien, want met dat blauw is er echt geen verstoppen aan. Maar dame twe

Goede manieren

Als ik in de lunchroom het toilet verlaat, staat er net een jonge moeder voor de enige wastafel. Ze heeft een peuter tussen buik en tafel gedrukt. Samen wassen ze spetterend de handen en snoet. Ik wacht rustig af in de kleine ruimte die we delen. Het lijkt me een soort ik-mocht-van-mama-een-chocolade-ijsje-maar-volgens-mij-was-dit-de-laatste-keer moment. Als de peuter weer op de grond staat, draaien moeder en dochter zich om en zien mij staan. Moeder: "Zo, dat is weer mooi schoon hè?!" Dochter, al zwaaiend met de handen in de lucht: "Ja, klaar!" En om het geheel nog wat kracht bij te zetten herhaalt ze dat een paar keer: "Klaar! Klaar!" Mama geeft haar nog even een handdoekje, dat ze plichtsgetrouw door de vingers laat gaan. Als ze het hoog boven zich in de vuilnisbak laat vallen, gooit ze haar hoofd in de nek, draait zich naar mij toe en zegt met de stralendste blauwe ogen en glimlach die ik ooit zag: "Zo, nu mag jij!" *smelt*

Synchroniciteit

Tijdens mijn weekendje Yoga & Ayurveda in (best-wel-ver-weg) Domburg, komen we onder het eten te praten over stilte-retraites. Dat zorgt altijd voor wat ongemakkelijke hilariteit, zelfs in zo'n groep als deze. "Helemaal niet praten? Zóveel mediteren? Is dat nog leuk?" Nou, dat hangt een beetje af van welke vorm je kiest. Als kleine deskundige vertel ik dus over mijn ervaringen met een milde midweek met Kris en Tijn Touber en het strakkere programma van Centrum Zijnsoriëntatie. Ik vertel over het eeuwige-liefdespaar Kristijn, en hoe zij samen op een bijzondere manier fijne, 'begeleide' stiltes bieden. En ik deel mijn eigen vreugde die ik voelde tijdens de week in het Vlaamse klooster Rosario. Waar het stevige programma, in combinatie met de unieke plek en fantastische keuken, me veel goeds brachten. Genoeg om er dit jaar ( kan-niet-wachten ) weer naar terug te gaan. Nou, de groep was nog niet echt om, maar het klonk in elk geval beter dan tien uur mediter

Tafelmanieren

Mijn eetgewoontes leiden nog wel eens tot een kruisverhoor. Niet omdat ze zo raar zijn hoor, maar gewoon, omdat het soms afwijkt van de boterham-met-kaas of aardappel-boontjes-vlees. Zo heb ik een paar rituelen, die vooral kinderen best interessant vinden. Om de relatie niet gelijk op scherp te zetten, gebruik ik m'n gezonde portie zelfspot om uit te leggen dat warme mueslipap, gekookt water zonder thee en quinoasalade niet alleen lekker is, maar dat dat ook echt een verwennerij is. "Je moet goed voor jezelf zorgen", zeg ik dan altijd maar. Na een warme dag aan het water eindigen we bij de plaatselijke familie-eettent. Op de kaart veel pannenkoeken, flinke burgers en wat vlees-patat-salade schotels. Helemaal lekker, ik doe gezellig mee. En eerlijk, dit zijn echt hele goeie dikke frieten. Ik smul. Klinkt er ineens een wijsneus vanaf de andere kant van de tafel: "Zeg Astrid, waarom eet jij eigenlijk niet gezond?" Het is ook nooit goed...

Waterpret

De Pinkstermaandag verloopt zo loom als het weer. We kruipen van ontbijt, via wat bloggen en andere huiselijkheden naar de koffie. Dan klopt het vraagstuk van de lunch en de middag op de deur. Wat te doen? Naar buiten, een park, met een stokbroodje en een halfje witte wijn. Ja lekker, maar dat broodje moet nog gekocht worden, het leukste park is best nog wel even lopen en wat zegt de buienradar? Oei, code rood, over een uur ofzo. Het verlummelen van de ochtend maken we goed door snel wat knabbels, een dekentje, een plu én de koude witte in een rugzak te stoppen en naar een klein park in de buurt te lopen. Nog even dan. In de haast vergeten we mobiel (lees: buienradar) en horloge. We geven ons over en laten het smaken, de wijnroes slaat snel toe. Al genietend voelen we de benauwdheid stijgen en zien de lucht dichttrekken. We wachten op de wind. Die komt niet. Wel een eerste dikke druppel, gevolgd door twee en veel. En voor we het weten staan we onder de kleine plu tussen een gro

Lenen is het nieuwe hebben

Miskoop

Appie en ik zijn beste maatjes. Dus toen de nieuwe bonuskaart met persoonlijke bonusaanbiedingen ingevoerd werd, ben ik maar overstag gegaan. Ik weet dat Appie me zal gaan verleiden, maar ik weet ook dat ik niks koop dat ik niet nodig heb. Dus ach, ze weten toch al alles van me, kom maar op met die gepersonaliseerde korting! Dat gaat over het algemeen best heel aardig. Ik grijp wel eens mis, als ik over het hoofd zie dat Appie me hetzelfde product maar van hun eigen merk aanbiedt. Maar ja, dat risico hoort bij het vak van kortingshopper. Je moet wel het koppie erbij houden. Toch krab ik even over datzelfde koppie bij het ontvangen van m'n laatste bonusreeks. Want hoe ik ook zoek, de relatie tussen mijn dagelijkse boodschappen kan ik echt niet vinden. Oké, ik koop wel eens tiramisu, maar denkt Appie nu dat ik dan dus die chocomousse taart ook vast wel heel lekker vind? Ja, ik koop inderdaad wekelijks zachte geitenkaas en verse koriander, maar dat wil niet zeggen dat ik geitenk

Hemelse hoogte

Hemelvaart, een dagje vrij. De zon laat zich nog niet echt zien, dus we relaxen ons door de ochtend. Op enig moment moet er toch wat beweging komen. Zou er nog iets leuks te doen zijn in de stad? Als professioneel informatiebemiddelaar stort ik me op Google. 'Hemelvaart Enschede Enter'. Ik scan over de lijst resultaten naar een leuke URL voor een middagje vermaak. Maar wat staat daar? Huh? Ik weet niet welke activiteit ik me hierbij moet voorstellen, of welke richting het opgaat in deze stad, maar eh... Geen Vibrators.nl... ik had me die reis naar de hemel toch iets anders voorgesteld. Oh wacht, je moet wel goed lezen, biebmuts. Green Vibrations.  Dat is gewoon een beetje lekkere muziek tot in de kleine uurtjes op het groene carillonveld van de universiteit. Logisch toch. En zo werd deze Babylonische leesverwarring ons eigen hoogtepunt van de dag.

Verbonden

"Mevrouw, mevrouw, kunt u me misschien even helpen?" Een kereltje van een jaar of 10 steekt half uit de telefooncel. Hij wenkt me en ik betrap mezelf erop dat ik op m'n hoede ben. Welke valstrik is hier uitgezet? Waar is z'n handlanger? Maar goed, doorlopen is ook niet erg yogi, dus ik ga kijken wat er scheelt. "Mevrouw, weet u misschien hoe dit werkt? Ik moet bellen, maar het lukt niet." Tja, hoe lang is het geleden dat u in een telefooncel stond? Ik zie de blauwe kast met ouderwetse zwarte hoorn, mét snoer. Ik zie de gleuf voor muntgeld en de grote metalen toetsen. Hoe moeilijk kan het zijn? Nou, best moeilijk dus! Er verschijnt een soort instructie op het scherm, maar die is zwak verlicht en floept steeds weg naar een andere instructie als je bijna klaar bent met lezen. Ik moet me ver naar binnen buigen om te helpen en verlies m'n aandacht voor wat er achter me gebeurt. Dat voelt weer net zo unheimisch als zijn eerste roep om hulp. Wat is dit t

Rust zacht

We hebben heel wat beleefd met die olijfboom. In vol ornaat kwam Boom zeven jaar geleden binnen, of eigenlijk, op het balkon. Boom verloor tot twee maal toe al z'n blad en zat ooit vol plakkerig spint. Krachtige korrels, supergif, een flinke snoeibeurt en liefdevolle verzorging gaven hem meerdere levens. Boom gaf er zelfs op het laatst olijven voor terug. Ja, onder zijn verzorgende handen deed hij het zeker beter dan onder de mijne. Maar die vruchtbare krachtsinspanning was hem waarschijnlijk net te veel. De bladeren begonnen weer te vallen. En kwamen niet meer terug. De laatste keer dat ik Boom zag, was het een zielig geraamte in een belachelijk grote pot. Ja, het leven met Boom was nooit saai. Daarom deed het zeer, maar was ik ook opgelucht toen ik onlangs de parkeergarage inreed en het gesnoeide geraamte, met de kluit in een vuilniszak, tegen de muur zag liggen. Wachtend op z'n nieuwe vriendin Auto, om haar te beschermen tegen de betonnen muur. 'Onze' olijfboom

Grappenmaakster

We luisteren deze zonnige zondag in een knus vogelpark naar het gezelligste jazzorkest van de stad. Tenminste, zo noemen ze zich. En dat ze lol hebben met elkaar, dat is wel te zien. Tijdens de pauze zoeken we die gezellige trompettist even op voor morele ondersteuning. We zitten met elkaar en een colaatje op een bankje achter het podium. De rest van 'de band' schuifelt voorbij, hier en daar worden wat losse opmerkingen gemaakt. Het is ontspannen. De drummer zorgt voor de meeste show, ook tijdens de pauze. Opeens vraagt dochterlief vanaf de hoek van het bankje: "zeg papa, zijn het hier allemaal van die grappenmakers, of zitten er ook normale mensen in het orkest?" Tja, zoals gezegd, de stemming zat er goed in, daar tussen de vogels!

Matroesjka

Ik droom dat ik een bijzondere droom heb. Ik let goed op, want ik weet dat ik er iets mee moet als ik ontwaak. Zodra ik wakker ben, vertel ik de droom aan een vriendin en herhaal vrij scherp hoe het verhaal in elkaar zat. Wat zou het te betekenen hebben, welke boodschap zit hierin? Ze kan me niet verder helpen. Als ik echt wakker word, kan ik me alleen de ingewikkelde vorm nog herinneren. Het verhaal van die droom in de droom is vervlogen. Ik heb dat wel vaker, moeilijk doen in m'n slaap. Iemand enig idee welke boodschap hierin zit?

Vrij Zijn

Isabel is op zoek naar de ultieme vrijheid, zo lees ik deze week in de Metro . Ze leeft zonder geld, hopt van huis naar huis, geeft haar telefoon op en zou het liefst ook geen zorgverzekering hebben, maar ja, dat mag niet. Ze is bezig met de zoektocht van haar leven. Een zoektocht die draait om de vraag: wie ben ik en wat wil ik? Met dit project wil ze antwoord op de vraag: kun je op het leven vertrouwen? Ze werkt zonder salaris achter de koffiebar. Ze zegt: "Ik ben nog heel erg aan het uitvogelen wat ik nu precies wil. Ik ben niet zonder geld gaan leven om weer een commerciële koffietent te beginnen. Dus ik ben zoekende. Ik probeer ook maar wat." Het intrigeert me. Op zoek naar de ultieme vrijheid. Met als 'regel' leven zonder geld. En vertrouwen als metgezel. Ik krijg de gedachte maar niet uit m'n hoofd dat vrijheid zich niet laat 'vangen' in dit soort zoektochten. Vrijheid zit volgens mij in je hoofd, in je lijf misschien zelfs. Mijn grootste gevan

Opgeruimd staat...

Sommige mensen vermaken zich het beste als het gezellig rommelig is. Anderen - ja, mensen zoals ik - gedijen beter als de boel een beetje is opgeruimd. En dan zijn er mensen - nou ja, in elk geval één - die orde tot kunst verheffen. Ursus Wehrli is een Zwitserse kunstenaar (en komiek!) met oog voor detail. Wat begon als een project om bestaande kunst 'op te ruimen', kreeg een vervolg in het sorteren van alledaagse situaties op kleur, vorm en grootte. Misschien komt het door m'n bibliothecarsse-genen of door m'n gevoel voor schoonheid, en humor. Maar ik word echt heel blij van deze foto's. Better than chocolate op een sombere dag!

Samenwerking

Als je in een touringcar door het land zoeft, is het niet alleen gezellig teutebellen - met collega's bijvoorbeeld - maar valt er ook veel leuks te zien. Je zit namelijk lekker hoog en dat levert soms hele andere gezichtspunten op. Vooral als je naar beneden kijkt. We passeren - van rechts! - een personenauto met voorin een zachtmoedig grijs echtpaar. Zij zit achter het stuur. Met twee handen tikt ze bedachtzaam een berichtje op haar smartphone. Hij houdt beheerst met één hand het stuur vast. Ik fantaseer over hoe binnen dit huwelijk de rollen zijn verdeeld. Zo te zien in goede harmonie.

Bakkerspraat

Na het afrekenen van een paar verse broodjes bij de kleinste en beste bakkerij in de mooiste stad van Nederland, heb ik nog één snelle vraag aan de bakkersvrouw: "Weet u ook waar ik hier in de buurt een krantje kan kopen?" Eh... een krant... nou nee, eigenlijk weet ze dat niet. Maar ze heeft een collega. "Zeg Marie, weet jij waar je een krant kunt kopen?", roept ze naar achteren. Er ontstaat een levendige discussie op de vroege zaterdagmorgen. Op het pleintje hier achter misschien? Nee, daar zit niks. Vroeger, in de St. Annastraat, daar zat nog een sigarenwinkel. Maar dat is nu een bakkerij, dus dat wordt niks. Dan begint de meneer achter me zich ermee te bemoeien. Ik moet naar het station. Centraal? Nee, Randwyck. Maar dat is heel ver! Ja, maar wel mooi. Aha. De conclusie: gewoon maar naar het centrum lopen, dan kom je vanzelf wel wat tegen. Ik besluit deze keer de krant online te kopen.

Kunsteducatie

"Kijk, dit is een bisschop", zegt de vader tegen een blond meisje dat achter hem aan huppelt. "Sinterklaas!", roept ze vastberaden uit. "Nee, dit is niet Sinterklaas", sluit hij de discussie. Over hoe het allemaal precies wel zit, houdt hij zich maar wijselijk stil.

Bob de Bouwer jr.

Offline

Praag lichte schreden passen traag vele treden herfstig Praag stenen zerken oud papier meesterwerken Pilzner bier stromend water Karelsbrug straattheater heuvelrug schrijversstad barok muziek bakermat melancholiek vervlogen dromen strijdtoneel thuisgekomen zacht fluweel Door: Marianne Pepels

Relatiebeheer

Ik heb in het midden van het land overleg met een vertegenwoordiger van de Nationale Onderwijs Gids . Namens de Bibliotheek op school gaan we bij hen alle relevante onderwijsberichten plaatsen en tweeten. We zitten bij elkaar om de mogelijkheden van ons abonnement te verkennen. Een ochtendje werken aan onze relatie dus. Het wordt een geanimeerd gesprek, ondanks het strakke pak. Als we al aan een tweede kop koffie toe zijn komen we terecht bij Mamazoekt , waar mogelijkheden liggen om de ouders van onze BoekStart campagne te bereiken. Mijn oog valt gelijk op de centraal geplaatste zoeknavigatie en omdat ik die zo grappig vind, lees ik het spontaan hardop voor. "Ik wil zwanger worden." Pardon?, klinkt het aan de overkant van de tafel. Ja, met deze relatie wordt het wel wat.