Ik heb een probleem en een zorg. Het probleem is dat ik te druk ben. Niet gewoon
flowdruk, maar onoverzichtelijk, benauwend en verlammend druk. Dat komt voor een groot deel doordat we binnen
Biebsearch junior de samenwerking met Boek1boek hebben beklonken en ik heel graag na de herfstvakantie op zes scholen wil starten met het digitaal lenen en leveren. Alles wat daarvoor nog moet gebeuren hoef ik zeker niet alleen te doen, maar ik moet wel het overzicht bewaken en natuurlijk op tijd mensen inschakelen om me te helpen. Deze drukte is dus ‘tijdelijk’. Maar helaas vlieg ik al maanden – zo niet jaren – van de ene naar de andere ‘tijdelijke’ drukte. Met als gevolg dat boeken veel te lang op m’n leestafel blijven liggen, ik geen tijd neem om ziek te zijn, de seizoenswisselingen in de natuur ongemerkt aan me voorbij gaan en het contact met de mensen in m’n directe omgeving en met mezelf wel wat te wensen overlaat. Voor een ander deel neemt de druk nog eens toe door de innerlijke wens regelmatig mooi te bloggen en deel te nemen aan sociale netwerken. Voor de nodige innerlijke rust wend ik me zoveel mogelijk tot de yoga, maar ook daar moet je wel tijd voor vrijmaken en je moet dat oefenen en je moet het resultaat van dat oefenen wel toelaten in lijf en geest. Ja, ik moet nogal wat.
Tot zover mijn probleem. Nee, ik ben niet zielig. Ja, ik doe dit helemaal zelf. Ik ben slaaf van m’n eigen ambities, verantwoordelijkheid, perfectionisme en behoefte om een bijdrage te leveren. En ik buig heel diep voor al die mensen die ook nog eens een gezin moeten managen en voor de mensen met échte problemen, zoals een slechte gezondheid of een benauwende hypotheeklast. Nee, mijn probleem is heel relatief.
Mijn zorg ligt hierin dat ik niet uniek ben met dit probleem. Overal om me heen zie ik mensen achter zichzelf aan rennen, in alle lagen van de samenleving en van onze organisatie. We innoveren ons de blubber, lokale pareltjes moeten opgeschaald worden naar landelijke diamanten, we moeten onze ‘winkel’ herinrichten, we moeten de organisatie weer reorganiseren en we moeten vooral heel veel samenwerken. Oh ja, en we moeten ons gaan voorbereiden op bezuinigingen en dus maar weer eens aan onze subsidieschenkers gaan uitleggen waarom het zo belangrijk is wat we doen. Ik zie ook wat dit rennen zo langzaamaan doet met anderen en mezelf: lontjes worden korter, geduld raakt op, tolerantieniveau daalt, frustratie stijgt, keuzes worden te snel gemaakt of teveel uitgesteld of zomaar weer teruggedraaid. Hoe voller de agenda, hoe troebeler de geest.
Mijn zorg ligt hierin dat ik me afvraag wat de gevolgen zijn van dat massale rennen. Is een drukke werknemer nog in staat goed werk te leveren? Is een drukke directeur nog in staat goed beleid te maken? Is een drukke politicus nog in staat goed te regeren? Is er nog iemand bezig met het creëren van die randvoorwaarden die nodig zijn om je als mens gewoon goed te voelen? Is er eigenlijk nog wel iemand die het belangrijk vindt dat mensen gezond en gelukkig zijn? Als we een tijd tegemoet gaan die gekenmerkt wordt door supersnelwegen, een hogere maximum snelheid en het
kaalslaan van alles wat we op cultureel gebied hebben opgebouwd, zodat we nog eerder op ons werk zijn, nog meer geld verdienen, maar nog minder tijd en gelegenheid hebben om te ontspannen… dan ben ik wel bang voor het antwoord. Ja, kunst is eigenlijk best zinloos, het levert economisch niks op en kost soms veel geld. Maar kunst kan wel ontroeren, de geest voeden, het lichaam opladen, mensen een goed gevoel geven. En gelukkig is kunst net onkruid; uiteindelijk zal er altijd weer iemand
op een fluit gaan spelen.
Ik denk de laatste tijd vaak aan dat land Bhutan, waarin het
Bruto Nationaal Geluk belangijker is dan een groeiende economie. Waarbij de welvaart in de samenleving niet slechts beschreven wordt in economische termen maar ook in termen van geluk en geestelijke en sociale ontwikkeling. Ik begin wel te verlangen naar zo’n land.
Misschien is er hoop.
Deze post zoemt al een paar dagen door m’n hoofd. Vandaag heb ik dat stukje opgeruimd en u moet het hier voorlopig even mee doen. Vandaag begin ik met het trekken aan een paar virtuele stekkers en het doorstrepen van een paar ‘moetjes’. Vanaf vandaag ga ik me iets meer richten op mijn eigen
Bruto Scribbles Geluk. Want er is echt niemand anders die dat voor me kan of gaat regelen.
Je dient elke dag een half uur te mediteren.
Behalve als je het heel druk hebt;
dan een uur.
Om Shanti