Astrids Scribbles

Het is al een tijd te druk. Ik ben al een tijd te moe. M'n lichaam doet zeer op plekken waar het nooit eerder zeer deed. Maar volgens de dokter ben ik kerngezond. Het zal een combinatie van factoren zijn, waaronder die beruchte vrouwenfase. Tijd dus voor wat verwennerij. Op advies heb ik een aantal Floatbaden geboekt in een magnesium spa. Een uur drijven in warm magnesiumwater in een prikkelarme cabine. Het schijnt voor alles goed te zijn wat met lichaam en geest te maken heeft. Kom maar door! Na een liefdevolle uitleg gaat de deur van m'n privé kamer op slot en neem ik eerst een heerlijke douche. In de cabine is het toch echt wel zoeken naar de juiste houding. Wat leg ik onder m'n hoofd. Hoe voorkom ik dat er water in m'n oren loopt. Jeetje, dat zout prikt echt op kleine wondjes! Ja, zo lijkt het lekker te zijn. Hè prut, licht vergeten uit te doen. Toch maar die warme cabine weer uit en dan opnieuw m'n houding zoeken. Dat valt nog niet mee zeg, een uur ontspannen.

Op deze Goede Vrijdag zit ik voor de derde keer als zingevingsvrijwilliger van Team Willem bij een 84-jarige dame. Was het eerste bezoek nog redelijk overweldigend door haar levensmoeheid, dit keer lijkt de lucht wat geklaard. Ze noemt het bewust een 'goede morgen' en heeft er duidelijk zin in. Wat een heerlijke binnenkomst! Na wat uitwisselingen over de paaseitjes, de edelstenen in haar kamer en om mijn nek en ons vorige gesprek, wijst ze op een brief die op tafel ligt. 'Lees maar even voor', zegt ze. Een brief voorlezen? Nee maar, dat ken ik ergens van. Het blijkt een verslag van het gesprek dat zij onlangs had over een ondersteuningsaanbod vanuit de gemeente voor meer sociale aansluiting en betekenisvolle dagbesteding. Ik scan snel vier kantjes met persoonlijke informatie en check of ze echt wil dat ik dit voorlees. 'Ja, want als ik het hoor dan begrijp ik het beter'. Vanwege haar achtergrond vermoed ik dat er ook wat gebrekkige leesvaardigheid achter schuil

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo

Ik mag als officiële zingevings vrijwilliger  aanschuiven bij de jaarlijkse algemene ledenvergadering van team Willem. Zo zit ik ineens in een net iets te krappe zaal vol Geestelijk Verzorgers. Door een speling van het lot kwam ik tegelijk aan met m'n mentor, vochten we om de laatste parkeerplaats en zaten we even later naast elkaar aan de thee. Een mooie gelegenheid om hem om raad te vragen over m'n eerste echte cliënt, want ik vond het allemaal best pittig. Volgens mij zit zij meer in de crisisfase dan in de aandachtfase en heeft ze nood aan een 'echte' geestelijk verzorger. "Bel me!", zegt hij gelijk. En hij wil de volgende keer ook wel mee. Kijk, daar heb ik wat  aan! Voor ik het weet staat er ineens een Willem-quiz op de agenda. Een quiz? Ja, ik had me kennelijk moeten verdiepen in de mooie cijfers uit het jaarverslag van 2023. Oh jee, die was me even ontgaan. In een vrolijke petje-op-petje-af variant racen we door de prestaties van dit zinvolle netwerk.

Ongelukken en doden komen altijd in drie. Een les die ik ooit van thuis meekreeg. En die ik zelfs bij de kapper nog voorbij hoorde komen, want er waren ineens zoveel mensen in hun gemeenschap overleden. Herkenbaar. Ook ik stond binnen een week bij zowel een afscheidsdienst als een condoleance van twee families waar ik een belangrijke periode deel van uitmaakte en die me dierbaar zijn. Toch bijzonder om te voelen hoeveel lagen oude en nieuwe tranen kunnen hebben. Als ik thuiskom van het condoleren zie ik een duif voor m'n flat op de grond zitten. Dat is vreemd. Ze fladdert soms wat, maar kan niet meer op haar benen staan. De balans is zelfs zittend al niet meer oké. Dit ziet er niet goed uit. Als ik haar zacht aai, blijft ze lekker ingedoken zitten. Als ik haar tegen de muur zet, begint ze weer naar de straat te hobbelen. Dat ziet er zeker niet goed uit. Mensen lopen langs, fietsers schieten voorbij, auto's zijn niet ver weg. Ik voel dat ik haar hier niet achter kan laten. Een t

Na weer een mooie maar intensieve schooldag schiet ik nog snel even de supermarkt in voor een zaterdagavond beloning. Tussen de schappen passeer ik een vakkenvullende tiener en een beveiliger vol tatoeages. Ze hebben duidelijk een geanimeerd gesprek en de beveiliger besluit mij erbij te betrekken. "Die mevrouw weet dat ook vast niet, toch? Mevrouw, weet u wat een fun-da-men-tel-e attri-bu-tie-fout is?" Hij spreekt het uit alsof hij een moeilijk Chinees woord heeft geleerd. Ik besluit mee te gaan in de gezelligheid en een poging te wagen. "Nee, ik heb geen idee", zeg ik, "maar er is in ieder geval iets goed mis!" Daar is de beveiliger het mee eens. De tiener heeft er schik in haar kennis met ons te delen en besluit het uit te leggen. "Dat is wanneer je iets toeschrijft aan iemands persoonlijkheid in plaats van aan de situatie. Stel, ik kom te laat op m'n werk en m'n teamleider denkt dat dat komt omdat ik een lui persoon ben, terwijl ik in werke

In alweer de derde module van dit schooljaar spelen we het Dialoogspel Tussen zon en maan , waarbij je een persoonlijke reis maakt rondom een contrastervaring uit je leven. Voorafgaand aan de tweede etappe van de reis zegt de thuisopdracht: Maak een wandeling of fietstocht naar een plek die je lief is of die op een andere manier indruk op je heeft gemaakt. Ergens in de natuur of een café, museum, kerk of steegje in de stad. Neem iets van die plek mee naar de volgende groepsbijeenkomst. Een plek die me lief is? Hier in de omgeving? Ik moet heel eerlijk bekennen, zo dicht bij huis is dat op de eerste plaats... m'n eigen thuis. Misschien veel te behoudend en saai, maar die plek ik me best wel lief. Telt dat ook? Als ik iets verder mag reizen, dan weet ik wel wat heuvels en uitkijkpunten in het zuidelijkste Geuldal of natuurlijk klooster Rosario, waar ik zulke mooie stiltereizen maak. Maar ja, daar ga ik deze week niet meer langskomen. Dan bedenk ik me dat ik wel iets in huis heb van R