Scribbles groet 's morgens de nieuwe dingen

Weer een jaar voorbij. Mijn eerste volle blogjaar zelfs. Tijd dus voor wat statistieken? Och, wat zeggen cijfers. Ik moet toegeven dat ik daar nauwelijks iets mee doe. Maar zo te zien neemt het aantal bezoekers gemiddeld nog steeds langzaam toe. Da's mooi. Bedankt trouwe lezers, voor de tijd die u me gunt!

Ik vraag me zo aan het eind wel af hoe het eigenlijk zit met de meest gebruikte thema's op m'n blog. Dat zegt tenslotte meer over wat en hoe ik het afgelopen jaar heb beleefd dan m'n bezoekerstatistieken. Nou, daar komt dan m'n enige lijstje: Scribbles' Thema Top 5

1. humor (151) en dat wil ik graag zo houden
2. opmerkelijk (98), wat misschien ook wel iets zegt over m'n naïviteit...
3. 23dingen (59), nog steeds de basis van het hoe en waarom van deze hobby
4. leermoment (56) en dat terwijl één van m'n stagebegeleiders ooit zei dat ik niet leergierig genoeg was
5. bibliotheek (47), tja het blijft wel een biblioblog natuurlijk

Waarmee die top 5 grappig genoeg gelijk is gebleven aan die van 2008, alleen in een wat andere volgorde. Kennelijk heb ik m'n toon en inhoud dus wel gevonden! Veel interessanter is natuurlijk de vraag welke hoogtepunten de bibliotheekbranche en het leven mij in 2009 hebben gebracht. Awel, kijkt u even met me mee achterom?

Het jaar begon in januari met m'n persoonlijke Blogkermis, over nut en noodzaak van klassieke media. Een kermis die veel reacties opriep en die ik heel creabea in februari afsloot met een visualisatie over nut en noodzaak van kritisch lezen. Het was een leuke discussie. Bedankt kritische kermisklanten, voor jullie inspirerende inbreng. Maar eh... waar is die blogkermis eigenlijk gebleven?

In februari kondigde ik het boek Wie ben ik en zo ja, hoeveel? van Richard David Precht aan, dat ik pas in mei las en waarmee ik onlangs zelfs op de foto ging voor een tentoonstelling in de Enschedese bibliotheek. Onder aanmoediging van wat twittervrienden durfde ik die spotlights wel aan. Hoe een mooi boek nog meer moois oplevert. Bedankt web2.0, voor het openen en verbinden van (nieuwe) werelden.

In maart ging ons kenniscentrum Onderwijsvragen Twente online: een samenwerking tussen bibliotheek, pabo en onderwijsbegeleidingsdienst. Een project waarmee we in november genomineerd werden voor de Bibliotheek Innovatieprijs en die een maand later werd uitgereikt aan... Amsterdam. Geeft niet, we gaan net zo enthousiast verder met het beantwoorden van vragen en het toegankelijk maken van kennis over passend onderwijs. Bedankt aan iedereen die hieraan heeft meegewerkt, de nominatie was met recht terecht.

In april startten we als eerste met een pilot 23onderwijsdingen. De voor het onderwijs bewerkte cursus was nét klaar en een groep mediathecarissen wilde er wel eens het fijne van weten. Strak voor de zomervakantie hebben ze de eindstreep gehaald, de één iets enthousiaster dan de ander. Deze ervaring leverde een verbeterde vorm en inhoud op, waarmee we in oktober met een tweede groep aan de slag gingen. Nu, halverwege die rit, zien we opnieuw wisselende resultaten. Zo zal het ook wel blijven, ben ik bang. Web2.0 is gewoon niet ieders ding. Bedankt coaches, voor jullie geduldige begeleiding.

Mei eindigde af met de eerste Alles-is-liefde bijeenkomst: een gepassioneerde club 23dingers, die op speelse wijze onderzoekt hoe ze al die dingen in kan zetten voor onze klanten. In september ontstonden er concrete ideeën en in november verschenen de eerste resultaten. Direct gevolgd met een uitstel van onze twittershow, maar dat komt goed. Ik ben benieuwd welke passies we in 2010 gaan verwezenlijken. Bedankt crew, voor een paar verfrissende middagen.

Juni begon met een provinciaal overleg waarin alle lopende en nieuwe onderwijsdingen uit de Overijsselse bibliotheken weer even de revue passeerden. Daardoor realiseerde ik me dat we eigenlijk best veel doen en dat daar ook best veel leuke dingen tussen zitten. Wat een blogpost opleverde die net zo energiek was als een gemiddelde dag uit het leven van een onderwijsconsulent. Vorige week ontving ik de notulen van het laatste overleg. Ik weet het zeker, die ochtend is er nóg meer nieuws en spannends over tafel gegaan. Bedankt Overijsselse bibliotheken, voor het in beweging blijven.

In juli was er eindelijk vakantie. Even lekker niks, lekker thuis, met ruimte voor ontspanning, verwennerijen, reflectie, goede voornemens en uiteindelijk een nieuw jasje voor Scribbles. Ik ben gegroeid op m'n blog, dus m'n blog mocht meegroeien. En die jas zit nog steeds lekker, óók tijdens de feestdagen! Tussendoor heb ik via autodidactische html-kunde nog wat verbeteringen aangebracht. De laatste stap is het middenframe versmallen, zodat die jas ook binnen een 15" scherm past. Ik weet nu hoe het moet, maar ja, dat levert op andere punten weer kleine schoonheidsfoutjes op. Sorry Henk, 'kleine' volgers blijven helaas scrollers.

In augustus verscheen in Mediacoach een interview met de Vlaamse filosoof en beeldenmaker Paul Bottelberghs. Dat artikel inspireerde mij tot het schrijven van een post over multimediale geletterdheid en over de invloed van taal op ons wereldbeeld. Ik weet van de hoofdredacteur dat het een bijzonder en inspirerend gesprek was. Geen wonder dat het een mooi artikel heeft opgeleverd. Bedankt Henny, voor de kennismaking met het redacteurschap en de fijne samenwerking.

In september bestond Bibliotheek Hengelo 90 jaar. Dat vierden we met allerlei kleine en grote acties voor de klant, de opening van onze winkel en tot slot een personeelsuitje naar Beeld&Geluid en de OBAmsterdam. Ik ben benieuwd hoe we dit bij ons volgende jubileum gaan overtreffen! Bedankt collega's, mede door jullie ga ik al 11 jaar met plezier naar m'n werk.

Oktober werd overheerst door landelijke campagnes, griep en een traditionele Limburgvakantie. Wanneer de werkdruk oploopt, lopen lichaam en geest langzaam leeg. Gelukkig was daar een aflevering van Boeken met als gast Rob Riemen. Zijn verhaal over de Adel van de Geest laadde mij weer helemaal op. Bedankt VPRO, voor het blijven stimuleren van onze geest via mooie televisie.

In november was het zover: als projectleider startte ik m'n nieuwe project met drie sessies. Hierin onderzocht de pilotgroep van schooldirecteuren, bibliotheekdirecteuren en -specialisten de ideale leeromgeving om het leesonderwijs te verrijken en de mediawijsheid te vergroten. En natuurlijk onderzochten we de rol van de bibliotheek in die leeromgeving. Dat leverde in december een mooi ontwerpplan op. 2010 wordt voor mij dus vooral het jaar waarin dit ambitieuze serviceconcept gerealiseerd gaat worden. In Overijssel én in Flevoland. Ik verwacht een jaar vol leermomenten! Bedankt Mark, voor je aansturing en vertrouwen.

En december was tenslotte de maand waarin ik weer heel even aan m'n geliefde Berlijn mocht snuffelen. Met zes onderwijscollega's bezocht ik een internationale e-learning conferentie. Indrukwekkend. En gezellig. Voor mij persoonlijk ook vooral de start van een hernieuwde samenwerking met een paar fijne collega's. Onze vervolgreis heb ik via deze tweet proberen te regelen, tot nu toe zonder reactie helaas. Bedankt GPS, voor alle mooie kansen.

Alleen maar hoogtepunten dus? Ben je mal.

2009 was ook het jaar waarin ik veel te weinig naar het filmhuis ging, te weinig buiten kwam, teveel voor het beeldscherm zat en teveel achter mezelf en het leven aan rende. Om lichaam en geest te beschermen wordt het tijd het roer hier en daar wat om te gooien. Dingen anders of zelfs níet meer doen, de grootste uitdaging van allemaal...

2010 wordt wat mij betreft het jaar van het loslaten en stromen, het zaaien van nieuwe én oogsten van volgroeide dingen. Iets wat natuurlijk niet vanzelf gaat. Gelukkig leerde ik tijdens yoga De Groet naar de Vier Windrichtingen (dank Elna): een oefening als sleutel tot succes, door die richtingen te groeten met

Ik accepteer alles wat het leven me aanbiedt
Ik ben dankbaar voor alles in het leven
Ik laat los en stroom met het leven mee
Ik vertrouw erop dat alles wat in mijn leven gebeurt het beste voor me is

Volgens mij werkt het.
Dus zo groet ik ook het nieuwe jaar.
En wens u hetzelfde toe.
Maak er iets moois van!

Schilderij: Morning Sun (1952) Edward Hopper

De wetten van de suggestie

Ik werd getipt over het boek De wetten van de tango, van Marleen de Vries. Een autobiografische 'roman' van een jonge vrouw, die o.a. in Berlijn en in Buenos Aires heeft gewoond. Haar drijfveer bij alle keuzes die ze in de jaren waarover dit boek gaat maakt, is haar liefde voor de tango en haar onvoorwaardelijke liefde voor een Argentijnse spermatoloog en tangodanser.

Ik las met veel plezier de beschrijvingen van de mensen en het leven in die twee wereldsteden. Ondanks veel verschillen, zijn er ook veel overeenkomsten en ze heeft een scherp oog en gevoel voor hoe een samenleving in elkaar steekt. Ook trekt ze verrassende vergelijkingen tussen de wetten van het leven en de liefde en de wetten bij het dansen van de tango. De boventoon wordt echter gevoerd door alle ins en outs over die Grote Liefde. Een relatie waarin alles zo heftig is, zo gepassioneerd en vooral zo lichamelijk. Ik vond het grappig om te merken dat ik daar geen enkel punt mee zou hebben gehad als het een 'gewone' roman was geweest, maar nu... Autobiografisch betekent dat de schrijfster - die vrouw van dat fotootje op de achterflap - alles zelf heeft meegemaakt. En dan denk ik 'dit wil ik helemaal niet weten'. Waarom aan de hele wereld vertellen hoe perfect en hoe vaak en met wie allemaal?

Het boek voelt vooral als een soort afrekening met haar rol als minnares. Want ondanks alle passie kan of wil die goddelijke, maar getrouwde Argentijn zijn vrouw niet voor haar verlaten. Ik hou waarschijnlijk gewoon meer van suggereren en het dan aan de kijker of lezer overlaten om het zelf in te vullen. Gelukkig maakten haar schrijfstijl vol humor en zelfspot veel goed.

Tijdens het lezen moest ik vaak denken aan een prachtige animatie die ik eens zag. Een kort verhaal, dat de wereld van de tango en die van de suggestie mooi samenbrengt. Waarmee dit boek vooral aanleiding geeft om dat filmpje nog eens op te zoeken. Bij deze dus.

Aan deze digihype doet Scribbles niet mee

Fijne feestdagen allemaal!
(voor wie geen kaartje heeft gehad...)

Hoezo, 'sociale' netwerken...

Rara, wie ben ik?

De hele maand februari 2010 exposeert Maarten Dors in de Openbare Bibliotheek Enschede zijn werk Enschedeërs en hun favoriete boek, waarin bekende en niet bekende Enschedeërs worden geportretteerd met hun meest favoriete boek. Volgens sommigen gejat van Hengelo, maar volgens mij valt dat wel mee. Ander doel, andere fotograaf, andere aanpak, en ach, we zijn toch zeker partners?

Het leukste weblog voor Wakker Enschede bestede hier natuurlijk aandacht aan en ook twitter werd ingezet om inwoners naar de laatste fotoshoot te trekken. Met succes. En ja, Scribbles ging overstag. Omdat ik geen tijd meer had om over m'n écht favoriete boek na te denken, vertrok ik richting bieb met het boek dat ik in ieder geval op de plank had staan, dat nog een originele kaft had, dat me veel lees- en blogplezier heeft bezorgd en waarvan de titel me direct een compositie-idee gaf.

Het werd een kort maar gezellig samenzijn van een paar enthousiaste Enschedese twittervrienden. Of ik uiteindelijk in die tentoonstelling hang, merk ik in februari wel. Maar deze prachtige foto heb ik in ieder geval binnen. Met dank aan Eazy, de onopvallendste fotograaf van Wakker Enschede!

Horen, erbij zijn of zwijgen

Het waren twee rare dagen. In aansluiting op de ledenvergadering vond gister in Utrecht de uitreiking plaats van de Bibliotheek Innovatieprijs. U weet wel, daarvoor was Hengelo genomineerd. Een bijzondere dag dus. De bekendmaking van die nominatie was sneller dan de gebaande, officiële wegen de wereld in geslingerd (met dank aan web2.0), dus ik ging er vanuit dat dat met de prijsuitreiking ook wel zo zou gaan. Dat ik er zelf niet bij was, compenseerde ik dus met een open twitterkanaal. Grote kans dat ik de uitslag toch bijna real time zou horen.

Het werd kwart voor twee... het werd twee uur... het bleef zo heel erg stil. Was het een complot? Was er een twitterstoring? Had men alle banden met de buitenwereld verbroken of verboden? Die winterchaos speelde zich toch vooral rond de spóórwegen af? Tuurlijk, het programma kon uitgelopen zijn, maar dat kun je toch óók even twitteren?

Uiteindelijk kreeg ik na een uurtje ofzo - viavia - een verlossend mailtje. OB Amsterdam had met haar NovaLocal de volle 30.000 euri gewonnen. Niks delen met elkaar, gewoon ouderwets één nummer 1. Jammer voor ons, hulde voor Amsterdam! Wat rond die tijd wel binnenkwam bij m'n manager, was een grote bos bloemen van bestuur&jury van de BIP2009. Gefeliciteerd met uw nominatie. En bedankt!

Vandaag verscheen het juryrapport op de VOBsite. Met NovaLocal heeft de branche zich opnieuw op de kaart gezet, complimenten voor de makers. Wel jammer dat de URL van ons kenniscentrum Onderwijsvragen Twente overal verkeerd wordt geschreven. Het is lang geleden dat ik ergens Twenthe met een H zag staan.

Dat het qua communicatie ook anders kan, bleek slechts 24 uur later. Vandaag was de prijsuitreiking van De Beste Bibliotheek van Nederland. Een hele rij genomineerden, opnieuw een volle zaal. Terwijl één enthousiasteling de buitenwereld op de hoogte hield van alle toespraakjes en de top 14 real time twitterde, fietste een collega er vanuit 'ons Eanske' halverwege tussendoor met de opmerking dat de uitslag allang op diezelfde VOBsite stond. Proficiat DOK Delft! Maar vandaag liep je dus zelfs achter als je erbij was.

Wat mij betreft de wereld op z'n kop.
Of zie ik dat verkeerd...

Oh ja, en die grote bos bloemen, die kwam m'n manager vanmorgen mooi even langsbrengen. Voor bewezen diensten en op het goede nieuwe jaar met mooie nieuwe kansen. Bedankt, mijn inzet heb je!

Een nieuwe digitale leeromgeving: zoiets?

Het ontwerp van een nieuw project

Ik had het beloofd: wie me volgt zit op de eerste rij bij de ontwikkelingen van m'n nieuwe project. Het is tijd voor een eerste terugblik. Vorige week heb ik samen met de pilotscholen en -bibliotheken de ontwerpfase afgesloten.

In drie sessies hebben we, op basis van de verschillende projectdoelstellingen, gesproken over de ideale situatie binnen het onderwijs, dat wat scholen nodig hebben om die situatie te realiseren, dat wat er met dit project zou moeten veranderen en de rol die de scholen hierin zien voor de bibliotheken.

Het waren leerzame sessies. Voor mij als projectleider, maar zeker ook inhoudelijk wat betreft de wensen en ideeën van de schooldirecteuren. Dat de bibliotheek er in de eerste plaats is voor boeken en leesbevordering, weten we wel. Dat mediawijsheid nog lang geen plek binnen het curriculum heeft verworven, verbaast me niet. Maar dat scholen ook nog niet echt weten wat mediawijsheid inhoudt en voor informatie of hulp naar de onderwijs-begeleidingsdienst stappen, was wel een leermoment. Ze weten niet dat mediawijsheid - naast lezen - de belangrijkste taak is van bibliotheken. Zelfs in opdracht van OC&W. En dat is onze eigen schuld. We hebben dat dus nog niet goed genoeg uitgelegd, nog niet vaak genoeg verteld, nog niet voldoende laten zien. Gaan we wat aan doen!

De uitkomsten van deze fase geven dit project een mooi en stevig fundament. De hoofddoelstelling is ambitieus, maar bevat wel alle onderdelen waar het om draait:

Het verrijken van het leesonderwijs, het vergroten van de mediawijsheid en het verbinden van informatiebronnen via een duurzame samenwerking tussen basisschool en bibliotheek.

Uit alles wat de scholen en bibliotheken in verschillende werkvormen hebben besproken, heb ik vier inhoudelijke hoofdlijnen voor het te ontwikkelen serviceconcept gefilterd. Hoofdlijnen die datgene benoemen wat de scholen willen veranderen, nodig hebben en van ons verwachten.

• Fysieke en digitale collecties, die op school worden afgeleverd en uitgeleend, zodat het kind veel, gevarieerde leeskilometers kan maken en het technisch en begrijpend lezen uitdagender wordt.
• Fysieke en digitale boekpromotie, zodat het kind boeken leert kiezen en ontdekken, de ouder (voor)lezen leert waarderen en die de leerkracht stimuleert zijn didactische kwaliteiten te versterken.
• Voorlichting en instructies rondom mediawijsheid, zodat kinderen betere zoekstrategieën aanleren, leerkrachten deskundiger worden en er schoolbreed draagvlak ontstaat voor een doorgaande lijn mediawijsheid.
• Een kindvriendelijke, digitale leeromgeving, die goede content en zoekmachines verbindt en toegankelijk maakt en die het kind helpt om te leren en de leerkracht helpt om te onderwijzen.

Bij elke hoofdlijn hebben we een aantal productlijnen vastgesteld, zoals 100% lidmaatschap, boektransport tussen school en bibliotheek, een digitale omgeving om te zoeken, bestellen en ontdekken, leesactiviteiten, workshops, scholing en doorgaande lijnen boekpromotie en mediawijsheid. Elke productlijn heeft nu ook een paar meetbare productdoelen. De bibliotheek krijgt een rol als informatiemakelaar en zorgt voor een kind- en docentvriendelijke omgeving waarin collecties, boekpromotie en mediawijsheid samenkomen.

Misschien lijken dit allemaal open deuren, maar als je echt wilt samenwerken en een serieuze partner voor het onderwijs wilt zijn, moet je van die aanbodstoel afkomen, luisteren naar wat het onderwijs wil en een antwoord geven op hun vragen. Door dit samen te onderzoeken en formuleren, is het cement voor de samen op te bouwen muur van productstenen een mooie, dikke samenwerkinssmurrie. Daar gaan we een paar stevige muurtjes van bouwen!

Het fundament - die alles verbindende leeromgeving - leggen we bij elke partner neer. Bibliotheek en school bepalen daarna de bouwsteentjes die het best bij die school passen. De één wil wat meer boekpromotie, de ander meer mediawijsheid. De één wil vooral de bibliothecaris in de klas, de ander wil liever bijgeschoolde leerkrachten. U vraagt, wij draaien. Wat er nog niet is, kunnen we gaan ontwikkelen. Die zoektocht pakken we op in de realisatiefase.

De laatste uitdaging diende zich kort geleden aan. Dit project heeft ook een landelijke subsidie van OC&W gekregen, aangevraagd door de FlevoMeer Bibliotheek. In januari schuiven een paar collegascholen en -bibliotheken aan. Dus ik moest maar eens een TomTom aanschaffen voor wat ritjes naar de polder. Lelystad is met de trein alleen via Amsterdam te bereiken, heb ik me laten vertellen. Om over Dronten, Biddinghuizen of Almere maar te zwijgen.

Is het nog steeds leuk? Ja hoor. Al minder spannend? Dat niet echt. Maar de eerste hobbel is genomen. De rest zal ook wel rustig doorhobbelen. En gelukkig heb ik nog altijd een sterke en deskundige achterban om op terug te vallen. Waarvoor dank. Op naar fase twee!

Waarom ik Google Chrome gebruik

Je mist altijd meer dan je meemaakt

Het is alweer een week geleden, maar ik was dus op de Online Educa Berlin 2009. We hadden stralend fris winterweer, we hebben veel collegiale pret gehad, Berlijn is een klein verlicht sprookje tijdens de kerstmaand, maar uiteindelijk gaat het om de inhoud natuurlijk. En die was er in overvloed.

Vooral de zogenaamde Keynote Speakers, zij die de met 2000 man gevulde zaal mochten toespreken, waren om te smullen. Goed verhaal en inspirerend gepresenteerd. Maar daar ben je dan ook Keynote Speaker voor natuurlijk.

Bij de keuzesessies was het een soort Russische roulette: zou de spreker de (hoge) verwachtingen van de sessiebeschrijving en de titel van z'n verhaal waar kunnen maken? Dat viel nog wel eens tegen. Slecht Engels, slecht verhaal, slecht gepresenteerd. Verkeerde keus gemaakt... En weglopen, tja, dat doe je niet zo gauw vanuit het midden van de zaal.

Maar gelukkig zaten er ook pareltjes tussen. Zo heb ik o.a. gefascineerd geluisterd naar een panel van zes jongeren, die in gesprek gingen over hoe zij e-learning voor zich zien, welke middelen zij (zouden willen) gebruiken. Op het podium zat de elite van Berlijn: zes intelligente jongeren van twee internationale scholen uit Berlijn.

Wat blijkt: hun digitale wereld bestaat uit Facebook, MSN, het mobieltje en een beetje e-mail en Skipe. Hun zoektocht op internet begint bij Google en Wikipedia. That's it. Ze hadden weinig positiefs te vertellen over de mediavaardigheden van hun docenten en mopperden nogal op de verouderde technologie in school. Ze wilden liever niet dat hun docenten Facebook leerden kennen en gebruiken, tenzij je je privé-gedeelte kon afschermen. En als een vriend jouw foto's op internet misbruikt, dan spreek je hem daar gewoon op aan, dan haalt hij ze er wel weer vanaf en dan zijn ze van internet verdwenen. Ach zo.

Een brede discussie beginnen over het veranderen van het onderwijssysteem, zodat e-learning echt een plek krijgt en docenten worden aangesproken op hun vaardigheden, zagen ze niet zo zitten. Waarom moesten zij als eerste de kastanjes uit het vuur halen, de wijsneus uithangen tegenover de docenten, met het risico dat ze 'bestraft' zouden worden met slechte cijfers? Dus blijven (ook) de studenten hangen in hun 'comfort zone', zoals iemand uit de zaal opmerkte.

Ik snap die redenering wel, natuurlijk is een goed cijfer op dat moment in je leven het belangrijkste. Maar juist van deze jongeren, de crème de la crème, hadden wij wel iets meer 'inzicht' verwacht. Iets meer bagage om boven die dagelijkse lespraktijk uit te stijgen. Maar ja, als je powerpoint onder 'nieuwe media' plaatst en je hele schoolleven regelt via Facebook en je mobiel, dan is dat wellicht wat teveel gevraagd.

Misschien klink ik wat cynisch, maar het was echt een interessante sessie. Jongeren die heel erg hun best doen politiek correcte antwoorden te geven, een zaal die graag een discussie aan wil die er kennelijk nog niet in zit, en dat alles onder de spotlights op een podium in hartje Berlijn. Tja, ik zat daar niet toen ik 18 was, dus petje af voor de jongeren die die confrontatie wel aandurfden.

De algehele les? Focus op de pedagogiek, niet de technologie. Die technologie is er wel, alles kan. Maar hoe ga je dat goed gebruiken binnen de lespraktijk en hoe leid je de docenten - die van een generatie zijn die dit onmogelijk allemaal nog echt kunnen begrijpen - hiervoor op. Het onderwijs moet veranderen. Waarom zien klaslokalen er in basis nog net zo uit als 100 jaar geleden? Kijk eens naar buiten, naar hoe die wereld in 100 jaar is veranderd. Dan mag het onderwijs echt niet achterblijven.

Kortom; werk aan de winkel!

De cd met alle powerpoints en samenvattingen brandt in m'n tas. Het merendeel heb ik dus niet gezien, inclusief ongetwijfeld een heleboel pareltjes. Wat dat betreft had het voor mij wel iets minder groot mogen zijn. Maar gelukkig doet deze e-learning conferentie z'n naam eer aan, want op de website staat voor alle geïnteresseerden nu een korte video, een fotoshoot en podcasts van de mooiste parels. En ja, ze zitten op Facebook en er werd (en wordt nog steeds) heel veel getwitterd!

Wat mij betreft, tot volgend jaar.
(en dat heb ik de baas die dit voor ons mogelijk heeft gemaakt maar ook gelijk laten weten!)

Online Educa Berlin 2009 in een notendop

We zullen ze nooit meer helemaal begrijpen, maar we kunnen ze wel observeren.

Wie zoet is krijgt...

Een fysieke conferentie over e-learning

Ik heb het al even kort genoemd, maar morgen gaat het dan echt gebeuren: met zes collega's die zich net als ik provinciaal inzetten voor het onderwijs mag ik naar 's werelds grootste e-learning conferentie in Berlijn. Zeg maar, 'mijn' Berlijn. Ik vind dat niet zo erg.

De grap is zelfs dat we logeren in hetzelfde hotel als waar ik de allereerste keer verbleef. En als ze dat internationale ontbijtbuffet sinds die tijd niet veranderd hebben, dan krijg ik 's morgen nog een probleem: wordt het yoghurt met muesli, plukbrood met feta en olijven of toch die worstjes en witte bonen in tomatensaus. Een goede bodem is niet verkeerd, toch?


Die conferentie, oh ja. Die heeft een heel vol programma. Ik heb nog vier treinuren om daar de meest interessante lezingen en workshops uit te selecteren. Iets waar bibliotheken en scholen nog profijt van kunnen hebben en wat mijn project kan verrijken. En we mochten van de baas ook best een avondje vrij nemen om wat rond te lopen en naar een kerstmarkt te gaan ofzo. Fijn.

Wat ik tijdens dit bliksembezoekje - want ik ben strak voor pakjesavond alweer thuis - in ieder geval ga opzoeken, dat is het stiltecentrum bij de Brandenburger Tor. Ik ben een beetje opgebrand geraakt deze laatste week en hoop op die plek weer wat mentale rust, levensenergie en inspiratie op te doen voor het enerverende 2010 dat voor de deur staat.

Die mentale rust beleef ik het toch ook het best offline, dus de stekkers gaan er even uit, lieve volgers. Als alle pepernoten op zijn, de chocoladeletters écht groen zijn uitgeslagen en alle goedbedoelde kadootjes zijn omgeruild, komt er wel een keer een verslagje of een ander levensteken van uw Scribbles. In de tussentijd kijk ik vooral naar de maan die weer zo mooi door de bomen schijnt...

Chrome Operating System

Vorige week blogde Jan Tweepuntnul er ook al over. Omdat ik net zo onder de indruk ben van het simpele filmpje en het zo te zien simpele nieuwe Operating System van Google Chrome, hierbij dat filmpje in de herhaling. Chrome OS in plain Englisch. Een fan van Chrome Browser ben ik al, dus laat maar komen!

Mijn nieuwe loopbaan: levens organiseren

In Hengelo wisten we het al...

Die Kluun is een topper!

Als boeken tot leven komen...

Via Eazy

Nominatie Bibliotheek Innovatie Prijs

Ik leek wel de laatste te zijn die het hoorde. Bij het eerste sms-je vroeg ik nog: Gefeliciteerd? Hoezo? Maar ja, als de officiële post later op de mat valt dan een publicatie op het net - en dus op twitter - en je bent gewoon je dagelijkse werkding aan het doen, dan kan het voorkomen dat je wel eens iets mist.

Voor wie ook niet altijd online is: Bibliotheek Hengelo is genomineerd voor de Innovatie Prijs 2009, vanwege ons kenniscentrum Onderwijsvragen Twente.

Die pluim is natuurlijk niet alleen voor de bieb, maar ook voor onze partners Hogeschool Edith Stein en Expertis Onderwijsadviseurs. En natuurlijk voor alle mensen die achter de schermen hebben geholpen om dit kenniscentrum te bouwen en nu nog steeds helpen om het in de lucht te houden. Top!

Da's allemaal helemaal mooi natuurlijk, maar we zijn er nog niet. Want dat lijstje 'concurrenten' ziet er best pittig uit:

• Nova Local (over jongeren en journalistiek)
• Cultureel Erfgoed Browser (ai, DOK Delft)
• Thematische programmering van OB Maasland
• Waterland toen en nu (waterlands archief)

Op 17 december is de uitslag. Even een busje regelen en m'n agenda leegmaken dus. Gelukkig zijn er meer prijzen te verdelen in verschillende categorieën. En laten we wel wezen, als het gaat om de manier waarop een verandering van structuur is aangebracht, de manier waarop het project maatschappelijk ingebed is of de wijze waarop het personeel is ingezet, dan zeg ik: kat in 't bakkie.

En wat een mooie stok achter de deur om voor die datum alle organisaties in G!ds ingevoerd en aan het kenniscentrum gekoppeld te hebben. Wat denk je, Nazdrave, gaat dat ons lukken? Ik zeg: zeker weten!

Voor wie doen we dit ook alweer?

Voor al deze bloedjes van leerlingen, daarvoor!

De geboorte van een nieuw project

Het is alweer 1,5 jaar geleden dat ik voor het eerst de boer op ging met m'n idee om onze beste producten te bundelen. Leesprogramma's, collecties, groepsbezoeken, informatiebestanden én iedereen lid van de bibliotheek natuurlijk. Deze Biebbundel heeft zich sindsdien wel genesteld in de hoofden van bibliotheken en scholen, maar we hebben hem tot nu toe nog niet kunnen verkopen.

Ondertussen zijn er wel andere mooie successen geboekt. Biebsearch verovert gestaag de ROC's en het voortgezet onderwijs van Overijssel, wat natuurlijk in het land niet onopgemerkt blijft. Dus volgend jaar komt er een Masterclass voor bibliotheken om te leren hoe je deze samenwerking met jouw scholen opbouwt. Voor het primair onderwijs is er Biebwijz: 13 bibliotheken bundelen aan de voorkant hun producten in één gezamenlijk aanbod en aan de achterkant hun kennis en middelen in één bibliotheeknetwerk. Een netwerk dat jaarlijks groeit; nog even en Biebwijz dekt heel Overijssel.

Da's mooi, maar Biebwijz bevat alleen losse producten, die we altijd al op de planken hadden liggen, waar scholen soms wel en soms niet wat aan hebben, en waarvan ze soms zelfs niet eens weten dát we ze hebben. Wat ik daarin mis is een werkelijke relatie met het onderwijs. Een wederzijdse inspanning, die tot doel heeft dat de kinderen beter gaan lezen, dat de hele school mediawijzer wordt en dat iedereen snel en simpel toegang heeft tot die informatie die nodig is om te leren of te onderwijzen. Deze relatie is juist wat Biebsearch zo sterk maakt.

Gelukkig ben ik niet de enige die dit mist en niet de enige die hier wel brood in ziet. We hebben dus weer wat krachten gebundeld, een fraai projectplan opgesteld, subsidie aangevraagd en inmiddels de mouwen opgestroopt. En als projectleider mag ik het karretje van deze pilot gaan trekken. Spannend? Ja. Leuk? Jazeker!

Het spannende is dat ik geen idee heb waar we uit gaan komen. Want dit keer beginnen we daar waar ik de vorige keer ook had moeten beginnen: bij de klant. Een relatie bouw je immers op met z'n tweeën en als de klant meewerkt aan de inhoud van die relatie, is de kans groter dat hij daarin wil investeren. Het leuke is dat ik dit allemaal niet alleen hoef te doen. Ik heb een paar leuke bibliotheken, die willen profiteren van deze pilot. Zij nemen een paar leuke scholen mee, die willen bouwen aan zo'n structurele relatie. En ik heb een club leuke deskundigen om me heen, die me helpen en waar nodig moed inpraten.

Woensdag gaan we van start. Ik sluit me op met bibliotheekdirecteuren, onderwijsspecialisten en schooldirecteuren om te brainstormen over die vragen, die leidend zijn voor het bepalen van de meest ideale inhoud en de meest wenselijke uitvoering. De kapstok van de middag zit nu wel op m'n netvlies, maar hoe we daarna verder gaan hangt af van de antwoorden die boven tafel komen. En dat is voor zo'n controlfreak als ik wel even lastig. Dat ligt, zeg maar, buiten m'n comfort zone. Mijlenver daarbuiten.

Hoe dit afloopt? Volg Scribbles en u zit op de voorste rij.
Hebt u tips? Laat maar horen!

Op visite 2.0

Scribbles is nog niet in de stemming

Tien onverwachte Wist-u-datjes

Volger Henk was uitgedaagd om tien dingen over zichzelf te bloggen, die anderen waarschijnlijk niet zouden verwachten. Hij toonde moed. Grappig, en inspirerend. Want stel dat ik heel eerlijk ben, en m'n lezers publiekelijk wil verrassen, wat zou ik dan over mezelf vertellen? Ik ben diep door de krochten van Memory Lane gegaan, maar hier zijn ze: Scribbles' wist-u-datjes.

1. Ik heb als kind veel hobby's mogen uitproberen. De grootste misser was toch wel de padvinderij. Akela, wat een flauwekul.

2. Tijdens het spelen sneed m'n vriendin zich per ongeluk in haar vinger met de rand van een dekseltje. Ze gaf het aan mij en zei: "Nu moet jij ook zo'n snee maken". Dus dat deed ik.

3. In de zesde klas schreef ik voor een vrije opstelopdracht een heel schrift vol. Ik kreeg een 10 en veel plakplaatjes. De meester liet wijselijke opmerkingen over plagiaat achterwege. Of zou hij echt niet in de gaten hebben gehad dat mijn verhaal een vrije bewerking was van Sjakie en de Chocoladefabriek.

4. Elke zomer trok ons gezin naar Zuid-Frankrijk, waar we voor m'n gevoel alle bergen hebben beklommen. Het waren mooie vakanties, maar ik vond het uitzicht vanuit de auto wel net zo plezierig. Halverwege de wandelingen was ik vaak nog maar op één manier in beweging te krijgen: de belofte van iets lekkers op de top. En ja, dat moet ik nu nog vaak aanhoren.

5. Ik heb als tiener twee zomers gewerkt in de kibbutz Glil Yam, niet ver van Tel Aviv. De tweede keer dacht ik, door m'n koffer te pakken, thuis de-boel-de-boel te kunnen laten. Doe ik daar in m'n hutje die koffer open en wat denk je? Shalom! Alles was gewoon naar binnen gekropen. Niemand die je daar even voor waarschuwt hè.

6. Deze kibbutz had een aantal plantages, een kippenboerderij en een fabriek voor plastic wastafelkranen en douchekoppen. Bij het inpakken van een zending voor de Nederlands markt, kreeg ik een stoutmoedig idee. Ik koos een mooie kraan uit, schreef een briefje met daarin wie ik was, waar de kraan vandaan kwam, dat ik hem met veel zorg had ingepakt en m'n adres. Ik stak het stiekem tussen alle papieren en had de hele dag een pretgevoel. Drie maanden later ging de telefoon.

7. Ik stond vooraan in de rij toen een verwarde jongen het postkantoortje overviel, zwaaiend met een geweer, eerst fluisterend daarna schreeuwend om geld. Na de situatie even te hebben aangezien, schoof ik langzaam achterwaarts naar buiten. Ik dacht: "Dan ga ik wel eerst even boodschappen doen". Toen ik terugkwam was alles afgezet met rode linten. Balen, nu maar hopen dat m'n huisbaas snapt dat de huur wat later komt...

8. In de tijd dat ik solliciteerde bij Bibliotheek Hengelo gaf ik nog vioolles. Eén van m'n leerlingen zei na de les: "Zo, dus ik begrijp dat jij graag bij ons wilt komen werken". Haar handtekening staat al 11 jaar onder mijn arbeidsovereenkomst.

9. Ik draag geen spijkerbroeken. Ik vind het niet mooi, ik voel me er niet prettig in. De meest gehoorde opmerking in kledingwinkels is 'dat staat ook heel mooi op een spijkerbroek, mevrouw'. Mijn 'die heb ik niet' zorgt altijd voor grote ogen en een open mond. Mensen tonen meer begrip als ik zeg dat ik geen tv heb. Vreemd.

10. Sinds lange tijd droom ik een onregelmatig terugkerende droom. De wereld is chaotisch, het is druk van de mensen en ik voel lichte paniek. Ik ben op een groot station en moet een trein halen, maar kan het goede perron niet vinden, weet niet of ik wel of niet moet overstappen, zie nergens borden, of die veranderen steeds hun informatie, voel me verloren en verdwaald, maar spreek ook niemand aan voor hulp. Ik ren wat verdrietig heen en weer, soms samen met iemand, maar dat lijkt niet eens zo belangrijk te zijn. Veel belangrijker is dat ik op tijd bij die trein kom. Van eindelijk zitten en rustig wegrijden, is het nog niet gekomen. Welke dromenduider vertelt me de les die ik kennelijk moet leren.

Zo, dat waren mijn verrassing. Leuk? Ik zou zeggen: wees net zo moedig en neem de handschoen over!

Wereld Vredes Vlam in Twente

Op dit blog gaat het de laatste tijd nogal eens over passies. En wie heeft die niet… Nou ken ik iemand wiens innerlijk vuurtje brandt voor een grenzeloos groot vuur: de Wereld Vredes Vlam. Die passie heeft voor haar één belangrijke mijlpaal: het realiseren van een Wereld Vredes Vlam in Twente. Zij kent ook mijn passie en ze is goed in het verbinden van positieve energie. Dus vroeg ze me of ik hier over wilde bloggen. Tuurlijk! Want wie wil er nu geen vrede.

Initiatiefneemster Savitri MacCuish stak op 31 juli 1999 de eerste Wereld Vredes Vlam aan in Bangor (Wales). Het idee is gebaseerd op een oude Navajo legende, die zegt dat een tijdperk van vrede aanbreekt op het moment dat zeven vlammen uit alle windstreken worden verenigd in één vlam. De zeven vlammen van Savitri zijn uit vijf continenten door verschillende luchtmachten naar Wales gevlogen. De vlam symboliseert de hoogste aspiraties en gedachten binnenin ons allen. Door het samenbrengen van vuur zal de wens om vrede zich van buiten naar binnen richten, opdat we deze van binnenuit weer naar buiten toe kunnen uitdragen. Zij leert ons om te focussen op de oplossingen in plaats van op de problemen. Zij brandt voor ons, dag en nacht, 24/7 zou ik hier eigenlijk moeten zeggen.

Sinds 1999 zetten individuen wereldwijd, met eenzelfde passie voor vrede en universele verbinding, zich in om een Wereld Vredes Vlam in hun omgeving te realiseren. Nederland telt er inmiddels drie: in Den Haag, Venlo en Cadzand. Allemaal verschillend, qua vorm, functie en gekozen locatie. Maar elke vlam is aangestoken met het vuur van één van de vredesvlammen op de wereld, dat hebben ze gemeen. Nu is er dus ook de Stichting WereldvredesvlamTwente (under construction). Vijf bevlogen mensen, die zich een slag in de rondte lobbyen bij gemeente, bedrijven, instellingen en particulieren, om geld en de nodige vergunningen bij elkaar te krijgen voor een Vlam in Twente.

Donderdag 26 november is er weer een bijeenkomst. Vanaf 19.30 uur vertelt Savitri in Prismare, in het hart van het Enschedese Roombeek, over het ontstaan, de bedoeling en de symboliek van ‘haar’ WorldPeaceFlame. En ze deelt met ons hoe wij als lichtdragers de vlam kunnen inzetten om vrede in de wereld te brengen en vrede in onszelf te behouden.

Hebt u niks met dit soort gedachten? Geen punt. Maar kom toch gewoon eens binnenwandelen als u in de buurt bent. Of loop een keer langs de vlam in uw omgeving. Ik weet zeker dat er een onzichtbare energie hangt, die iets met u doet. Al is het maar voor dat ene moment.

Voor informatie of donaties: info@wereldvredesvlamtwente.nl

Twittershow tijdelijk uitgesteld

Maar daar wordt het vast alleen maar beter van.
Blijf ons volgen om er straks bij te kunnen zijn!

Alles is Liefde: the sequal

Lange-tekst alert! (maar inspiratie verzekerd)

Weet u nog, die maffe crew van Overijsselse bibliothecarissen onder leiding van hun Captain-of-leuke-dingen. Die onder de naam Alles-is-liefde zo nu en dan bij elkaar komt, schijnbaar leuke dingen bedenkt, maar waar niemand nog het fijne van weet? Nou, die groep heeft vanmiddag weer aan hun snode plannen gewerkt. Leuk voor u, want het kleine tipje van de sluier, dat ik de vorige keer optilde, mag verder omhoog.

Ja, we hebben vijf ‘wilde ideeën’ omgezet in vijf concrete projecten. Nee, nog niet alles is af, maar we kunnen al wel iets met de wereld delen. Bent u er klaar voor?

Bloggids
Weet u hoeveel mooie blogs er zijn in het land? Blogs, die op de één of andere manier een verbinding hebben met de populaire thema's binnen het bibliotheekwerk. Of ze nu te maken heeft met onze diensten of collectie, of ze nu worden geschreven door professionals of liefhebbers. De verbindende factor is hun inhoud en kwaliteit. Wat nog ontbreekt is een plek waar al die mooie blogs ook werkelijk met elkaar verbonden worden. Voor alle liefhebbers die ze willen vinden en volgen.

De Alles-is-Liefde-crew presenteert daarom de Bloggids: een openbare netvibes waar de beste weblogs worden gepresenteerd. Tabbladen zorgen voor een indeling. De redactie kiest de krenten uit de blogpap. De nieuwe huisstijl geeft het geheel de landelijke uitstraling die het verdient. En onze widgetwizzard heeft natuurlijk iets moois in elkaar gefietst (link volgt).

Voordat u met op- en aanmerkingen komt: het is nog niet helemaal klaar. De puntjes worden de komende weken op de i gezet en volgens mij hebben we dan iets heel aardigs op het net gezet.

Twittershow
Weten uw collega’s wat uw bibliotheek op internet doet? Welke 2.0-toepassingen zij gebruikt om bij de klant te zijn? Is de 23dingen-kennis nog een beetje paraat? Wat dacht u van een opfriscursus, gericht op de eigen bibliotheekdiensten. Lekker herkenbaar en dicht bij huis.

De Alles-is-Liefde-crew presenteert daarom de Twittershow: een dialoog op twitter, tussen de bibliotheek en een volger, waarbij spelenderwijs alle 2.0-diensten van die bibliotheek voorbij komen. Met een mooie verzamelplaats van al deze diensten als eindpunt (link volgt). En natuurlijk worden de meekijkende collega’s erbij betrokken, door interactie, huiswerk, een wedstrijd en flyers en posters om de verzamelplaats onder de aandacht van de klanten te brengen. Werkt het bij de eerste bibliotheek? Dan gaan we graag de provincie in om hetzelfde trucje ook tijdens uw personeelsbijeenkomst te laten zien.

Wilt u erbij zijn? Volg Scribbles op Twitter, volg BiebHengelo op Twitter en wacht op nader bericht. Mee-twitteren is toegestaan!

Interwrite
Weet u hoeveel potentiële schrijvers er zijn? Hoeveel mensen werken aan of dromen van een eigen boek? Heel veel. Kunnen we deze mensen een schrijverspodium bieden?

De Alles-is-Liefde-crew presenteert Interwrite: een weblog waar enthousiaste schrijvers samen een verhaal maken. De eerste zin wordt gegeven, iedereen is uitgenodigd een volgende alinea te schrijven. Na een kleine promotiecampagne in de gemeente Raalte hebben zich inmiddels 15 schrijvers gemeld, het verhaal is van start. Ook dit betreft een klein initiatief, nu nog lokaal gericht, met één belangrijk doel: gedeelde passie verbinden. Wie weet wat voor moois hier nog uit voort komt.

Biebsearch viral
Biebsearch gaat als een speer. Vooral in het noorden van Overijssel, maar Twente is ook al binnengehaald. Docenten worden inmiddels geschoold, maar wat merken de scholieren er eigenlijk van? Weten ze wel wat ze er allemaal mee kunnen? Wie herinnert hen daar aan? Het idee was om via een video-viral net zo (irritant) bekend te raken als bijvoorbeeld het biebblondje. Het idee bleek iets te ambitieus. Maar het alternatief is net zo simpel als effectief.

De Alles-is-Liefde-crew presenteert beeldscherm-virals: doorzichtige A4-sheets met daarop geprint een afbeelding plus pakkende tekst, die via statisch elektriciteit op beeldschermen in de mediatheek worden geplakt. Scholieren moeten dus een fysieke handeling verrichten om de fysieke boodschap te verwijderen voordat ze weer in hun digitale wereld verdwijnen. De teksten zijn verrassend, sluiten aan bij lopende thema’s en verwijzen altijd naar de mogelijkheden van Biebsearch. Het what’s-in-it-for-me-effect ten top. We zijn benieuwd naar de eerste resultaten.

Serious gaming
Horen games in de bibliotheek? Moet het educatief zijn, moet er een wedstrijdelement in zitten, moet je met iets knallends komen of kan het ook kleinschalig? Dit soort vragen kwamen boven bij de mensen die graag ‘iets’ wilden doen met games in de bibliotheek. Ook dit bleek te groot en ingewikkeld voor een resultaat binnen 2 maanden. Dus we hebben wat kaders aangebracht en zijn teruggegaan naar het oorspronkelijke idee: klein beginnen, vanuit je eigen passie. Wat weten uw collega’s eigenlijk van gaming? Liggen daar niet een paar weerstanden, vooroordelen en kennishiaten om te slechten? De medewerkers van Bibliotheek Zwolle zijn de eersten die binnenkort door de Alles-is-Liefde-crew worden bijgeschoold. Spelenderwijs.

Leuk?
Volgens mij wel. Hoe nu verder? Tja, dat was de grote vraag voor de tweede helft van de middag. Waarom deden we dit ook alweer? Wat verbindt ons? Waarom zijn we dan toch niet compleet, met of zonder opgaaf van goede reden? Wie of wat zijn we eigenlijk en wat doen we precies?

Het was even zoeken, maar het antwoord op die laatste vraag hebben we geformuleerd in de enige zin die in het Handboek der Alles-is-Liefde wordt opgenomen:

Een creatieve denktank op basis van gezamenlijk enthousiasme en individuele kwaliteiten, die aanwezige kennis en energie bundelt om deze om te zetten in innovatieve projecten, die uitdagen tot het overschrijden van mentale barrières.

En dat is wat het is. De hoe-vraag is niet beantwoord. Dat zal vanzelf ontstaan, uit het enthousiasme, de kwaliteiten, de kennis en de energie van de crew. Of uit ons collectieve verlangen, wat maar als eerste naar boven komt drijven.

Hoe leef ik mijn passie

Ik heb al een tijdje een Hoedoe over het vinden van je passie in m'n bladwijzers staan. Om eens iets mee te gaan doen. Tijdens de laatste yogales toverde onze docente eenzelfde soort passietest uit haar toverhoed. Het werd een les zonder yoga dus, maar met alle tijd voor dat waar het in jouw leven werkelijk om draait. Toeval? Daar geloof ik dus niet zo in.

We deden het een beetje anders dan in de Hoedoe, maar de test was gebaseerd op hetzelfde boek: De Passietest van Janet & Chris Attwood. En als u denk dat dat allemaal een beetje zweverig en spiritueel en goeroe-klefferig is, nou dat valt echt reuze mee.

Volgens mij is één van de grote problemen van onze tijd dat we in de vijfde versnelling over de snelweg van het leven scheuren, zonder bewust om ons heen te kijken of eens even de beentjes te strekken. Zou dat leven niet wat aangenamer worden als je het in de eerste plaats vult met datgene wat je echt graag wilt, wat werkelijk belangrijk is, wat je vervulling en vreugde brengt. Dat denk ik dus wel.

Het punt is dat dingen alleen in je leven zullen komen in de mate waarin je daar duidelijk over bent. Dus: benoem concreet wat jouw leven ideaal maakt, hoe jouw leven eruit ziet als die belangrijkste passies zijn vervuld en aan welke mijlpalen je straks (of nu al) kunt zien dat je goed op weg bent je passie te leven. En als je daar even voor gaat zitten, dan blijkt dat dat allemaal nog lang niet zo makkelijk is. En ook best wel confronterend.

Ik maakte er tijdens de les natuurlijk weer een potje van. Lekker in de weerstand schieten. Die top 5 klopte vast niet, want hij werd toch zeker gemanipuleerd door de volgorde waarin ik alle passies op de brainstormlijst had gezet. En ik zat al gelijk in de volgende fase: als ik deze dingen kennelijk zo belangrijk vind, waarom leef ik er dan niet gewoon naar. Dáár ligt toch de wortel van het probleem, de basis van ons vluchtgedrag op die snelweg? Stof voor discussie dus. En een partijtje spiegelbeeld staren.

Vandaag heb ik de mooie zondag besteed aan het opnieuw onderzoeken van mijn persoonlijke passies. Ik heb nu - zonder weerstand - een strakke top 5 en een duidelijke beschrijving van m'n ideale leven. De mijlpalen voeg ik straks nog toe, eerst even bijkomen. Wat me opviel is dat zaken rondom werk, lichamelijke ongemakken of familiegedoe al vrij snel van de lijst verdwenen. Zelfs bloggen, lezen, muziek en film hebben de top 5 niet gehaald. Het gaat in het leven toch echt om andere dingen. Gelukkig zijn er de mijlpalen nog en ik weet zeker dat deze laatstgenoemden daarin een plek gaan krijgen. Want om mijn ideale leven te bereiken, heb ik die aangename hulpmiddelen zeker en vast nodig.

Illustratie: Hand with reflection van M.C. Escher

Bladeren door je weblog

Een week vol leermomenten. FrankWatching leert me dat er een Nederlandse Twittervariant bestaat: Kwekker. Hè ja, dat hebben we echt nodig, denk ik dan gelijk. Maar misschien onterecht, ik heb me er verder niet in verdiept.

In Mediacoach lees ik vervolgens over de Nederlandse blogcommunity Web-log.nl. Ook zoiets, hebben we dat naast alle Bloggers en Wordpressen echt nodig? Misschien, maar m'n oog viel in dit berichtje vooral op een bijzondere dienst van Web-log: je kunt een boek samenstellen met artikelen en foto's uit je blog.

Stel je voor... een blogboek als naslagwerk in de boekenkast, ter herinnering aan een bepaalde periode of gebeurtenis. Of om iemand je weblog kado te geven. Natuurlijk kun je kiezen uit diverse formaten, kleuren en opmaakprofielen. Ook kun je je eigen omslag ontwerpen. En als slagroom op de taart kun je je blogboek straks via je weblog voor slechts €15,95 te koop aanbieden.

Ik weet niet zo goed wat ik hiervan moet vinden. We zijn massaal overgestapt op de digitale fotografie, zodat we honderden foto's op steeds kleiner wordende opslagmedia kunnen bewaren. Vervolgens gaan we al die foto's weer uitprinten en in boeken afdrukken. Is de volgende stap dus dat we onze digitale schrijverijen ook weer op dat oude vertrouwde papier in de kast willen zien staan? En bij elke verhuizing in dozen gaan inpakken en meeslepen, om tot in de eindeloosheid op zolder te laten verstoffen?

Toch wel een grappig idee, toch?

Nieuwe schandpaal in het onderwijs

Hoe smart is uw pen?

Het zal aan mij liggen, maar ik had er nog nooit van gehoord: de Smartpen. Hij neemt op wat er gezegd wordt, dat luister je weer af door op het woord te klikken dat je schreef toe er gesproken werd. Huh? Even visualiseren.



Is dat handig? In sommige gevallen misschien. Tijdens een college of conferentie bijvoorbeeld. Of wanneer je een interview afneemt. Doordat je minder hoeft te schrijven, kun je geconcentreerder luisteren. Maar je hebt wel speciaal - en duur - papier nodig. En wat doe je eigenlijk als de inkt op is?

Meer informatie en een uitgebreide bespreking vindt u op FrankWatching.

Terug naar de DDR en naar Berlijn

Dit weekend stond helemaal in het teken van mijn geliefd Berlijn. Ik zag de aflevering van Boeken over Het wonder Bondsrepubliek. Ik schreef een blogpost over de film Das Leben der Anderen, woensdag op tv en op 9 november in Concordia. Ik ging met m'n Ossi-vrienden naar de DDR-tentoonstelling in de TwentseWelle. En zij attendeerden me op de nieuwe serie van Paul Rosenmöller over De val van de muur. Met de naderende herdenking van deze Val niet zo verwonderlijk natuurlijk dat er veel aandacht aan wordt besteed, maar het kwam nu allemaal wel even in één keer samen. Mooi.


De tentoonstelling is heel aardig. Vooral voor m'n vriendin een feest van herkenning. Dat was eigenlijk nog het leukst, haar aanvullende verhalen. Over alle huis-, tuin- en keukenproducten, de tv-programma's, de vakanties, de rijen voor bijzondere producten zoals sinaasappels met kerst en de wachttijden van 18 jaar voor een Trabant. De film kan ik iedereen aanraden, die toont op pijnlijk mooie wijze het systeem dat voor vrolijke, opgroeiende kinderen (meestal) verborgen bleef. Paul Rosenmöller ga ik nog volgen.




En ik mag binnenkort weer naar Berlijn. Op studiereis dit keer. Naar 's werelds grootste e-learning conferentie, de Educa. Ik ben blij! De Berlijnse kerstmarkten schijnen beroemd te zijn. Mooimooi.

Adel van de geest

Met tv-kijken loop ik altijd een beetje achter. Daarom kon het gebeuren dat ik gisteravond pas de aflevering Boeken van 18 oktober zag. Wim Brands gaat in gesprek met Rob Riemen, oprichter van het Nexus Instituut (een platform voor het intellectuele debat), over zijn boek Adel van de geest. Dat was weer even smullen zeg. Riemen schrijft over het verraad der intellectuelen, omdat teveel intellectuelen in zijn ogen zijn gepolitiseerd. Hij opent zijn gedreven én heldere betoog met de schone woorden:

In het leven is het Boek, Cultuur, de Adel van de Geest per definitie oneindig belangrijker dan Geld, Macht of Aanzien.

Oké, gaan we die kant op, kom maar op dan!

Wat volgt is een inspirerend gesprek over datgene waar het in het leven werkelijk om draait, over de crisis in ons beschavingsideaal, over de rol van de intellectuelen, om tot slot uit te komen bij het 'fenomeen Wilders' als resultaat van ons eigen falen. Pijnlijk? Nee hoor, heel logisch als je Riemens gedachtegang volgt.

Natuurlijk moet u gewoon zelf de aflevering even bekijken. Kost maar 25 minuten van uw waardevolle dag. Als opwarmertje hier alvast een bloemlezing van zijn mooiste uitspraken.

Het gaat in het leven om in waarheid leven, schoonheid scheppen en recht doen. Niet voor niets zijn het in totalitaire regimes altijd dichters, denkers en kunstenaars die het eerst de mond gesnoerd moeten worden. Pas als je in staat bent om jezelf die dingen eigen te maken, ben je vrij.

De firma Bedrog kent een aantal filialen: de Intellectuelen, de Universiteiten, de Media en de Politiek. Iedereen doet niet wat het behoort te doen. Het gaat o.a. mis op het moment dat intellectuelen werkelijk denken dat ze meer invloed kunnen uitoefenen als ze macht hebben, als ze een bepaalde pilotieke positie hebben, als ze zelf niet meer geloven in wat waarheid is, als ze niet meer weten wat het betekent om je ziel te cultiveren. Dan wordt de werkelijkheid gereduceerd tot politiek.

De Adel van de Geest is een vergeten ideaal, omdat we in de volmaakte kitschmaatschappij leven. Het gaat om geld, macht en aanzien. En alles moet vooral ook aangenaam en makkelijk zijn. We meten de kwaliteit van ons leven niet meer af aan of iets waarde heeft of niet, maar aan of het leuk en lekker is.

Als we denken dat vrijheid alleen is 'ik moet kunnen laten en zeggen waar ik zin in heb', als we zo bang zijn geworden voor de tragische dimensie van het bestaan, dan is het eindresultaat daarvan de totale, volmaakte leegte. Die leegte en die zielloosheid zegt alles over het feit dat we uiteindelijk de liefde voor het leven zijn kwijtgeraakt.

Treurig? Nee hoor, ik vond het allemaal weer heel verfrissend en inspirerend. En herkenbaar. De oplossing? Dat is duidelijk, die ligt in het verleden. Ken uw klassiekers, dat is zijn boodschap. Met wat Riemen betreft bovenaan die leeslijst de volledige Brieven van Van Gogh. Want degene die kiest voor de pot met goud zal het in het leven uiteindelijk afleggen tegen degene die kiest voor het boek. Punt.

Foto

Met trots: de tweede groep!

In april zijn we gestart met een pilotgroep 23onderwijsdingen. Negen mediathecarissen beleefden de cursus op negen verschillende manieren. Voor de zomervakantie ging bijna iedereen over de finish. We hebben er van geleerd. Dat het best veel is, dat je feeling moet hebben met deze manier van leren, dat je redelijk computervaardig moet zijn om alle dingen te kunnen plaatsen en alle oefeningen te kunnen maken. En vooral ook dat er meer fysieke begeleiding gewenst is, als stok achter de deur, als steuntje in de rug.

In het augustusnummer van Mediacoach verscheen mijn artikel over deze pilot, met de belangrijkste reacties uit de groep, met wat do's en don't voor bibliotheken en met de vernieuwde werkvorm die we hebben ingevoerd. Volgens mij hebben we zo de startende bibliotheken goede handvatten gegeven en is de cursus hierdoor nog beter geworden.

Of dat zo is, ga ik de komende vier maanden ontdekken. Gister was de aftrap van de tweede groep deelnemers. Of eigenlijk ook een beetje de eerste groep. Want dit keer is het voor 't echie! Een verplichte bijscholing voor zeven - net geïnstalleerde - ICT-coaches en twee mediathecarissen van Scholengemeenschap Twickel en een scholingskans voor vijf medewerkers van het Studielandschap van de Hogeschool Edith Stein. Omdat hun coördinator zo vreselijk enthousiast uit de pilot was teruggekomen. Veertien mannen en vrouwen sterk, veertien verschillen in kennis, vaardigheid en motivatie. Een leuke club dus. Drie coaches van Bibliotheek Hengelo gaan deze kanjers veilig naar de thuishaven navigeren.

Het was een intensieve middag. Maar toch, na een introductie op de eerste helft van de cursus en het samen doorlopen van de begindingen, ging iedereen mooi met een eigen weblog en een account bij netvibes naar huis. De feeds kunnen worden toegevoegd, het spelen, bloggen, reageren en ontdekken kan beginnen. En ook leuk: de groep kwam wat afwachtend en in sommige gevallen zelfs helemaal blanco binnen, maar bij het afscheid nemen zat de stemming er aardig in. 't Was wel veel, maar 't was ook wel leuk.

Dat belooft wat! In december komen we weer bij elkaar. Terugkijken, ervaringen delen en een inleiding op deel twee. Ben benieuwd hoe de verschillende vlaggen dan wapperen.

Cursisten en coaches, veel succes.
Ik ga jullie volgen!

De swingende stilte van de stadswandeling

De archaïsche stilte van het boek

Een jaar geleden in Maastricht gekocht, nu pas gelezen: Eindelijk buiten van de Vlaamse filosofe Ann Meskens. De ondertitel zegt genoeg: filosofische stadswandelingen. Meskens houdt van wandelen, het liefst door de stad, haar stad, Mechelen.

De geschiedenis zit vol met filosofen die graag wandelden. Om gedachten op te doen of om ze juist kwijt te raken. De natuur in, weg van het volk of juist door de drukbevolkte straten van de stad, om dicht bij de mensen te zijn. Het levert in alle gevallen dezelfde ervaring op: vanaf de eerste stap stappen ze de oneindige vrijheid van de wandelruimte in.

De stadswandelingen van Meskens leveren een aantal filosofische mijmeringen op, omringd door citaten van de grote filosofen. Mijmeringen over het mondige individu & de zwijgende massa, over stad en platteland, over toerisme, over shoppen, over de kracht van herinneringen.

De kracht van het boek zit voor mij in het slot. Een aanklacht tegen het oorlogsgeweld via een ode aan het Stabat Mater. Een ode aan de ontroostbare moeder die achterblijven na het sterven van haar kind; een naamloze soldaat in een (uitzichtloze) oorlog. Het beroemde gedicht heeft veel componisten geïnspireerd tot het componeren van hun eigen Stabat Mater, waarvan de versie van Pergolesi misschien wel de mooiste is. Meskens geeft in dit essay de ministers en generaals, die hun oorlogsverklaring tekenen, het gezicht van de mensen die het werkelijke gevecht leveren. Een indringende mijmering.

Bijna nog mooier wordt het als Meskens in het nawoord een verbinding legt tussen de stad en taal. Waarmee ze in de eerste plaats haar drang tot wandelen én schrijver verantwoordt. Maar de treffende vergelijking inspireert mij - als huismus pur sang - om weer eens met andere ogen naar mijn stad en mijn taal te kijken.

Hoeveel woorden zijn er nodig voor een zin, hoeveel gedachten voor een verhaal, hoeveel essays voor een boek?
Ludwig Wittgenstein vroeg zich in zijn Filosofische onderzoekingen af hoeveel huizen en straten er nodig zijn vooraleer een stad een stad wordt. Het was geen andere vraag. Volgens hem was de taal opgebouwd zoals een oude stad:
"Een wirwar van steegjes en pleintjes, oude en nieuwe huizen, en huizen waar in verschillende tijden stukken zijn aangebouwd; en dit alles omgeven door een aantal nieuwe buitenwijken met rechte en regelmatige straten en met gelijkvormige huizen."
Men wandelt er met plezier rond. Men raakt er soms de weg kwijt. Men struikelt al eens over een steen. Af en toe loopt men tegen de muur. Net zoals in de echte stad. En men vraagt zich plots verwonderd af: waar wilde men eigenlijk naartoe en wat wilde men onderweg nog zeggen?

Het laatste citaat lijkt tijdloos en mag op dit biblioblog niet ontbreken.

De krant wordt al meer van boven naar beneden gelezen, film en reclame dwingen het schrift volledig tot dictatoriale verticaliteit. En eer een tijdgenoot ertoe komt een boek open te slaan, is op zijn ogen reeds zo'n dicht gedwarrel aan wisselende, kleurige, botsende letters neergedaald, dat zijn kansen om nog binnen te dringen in de archaïsche stilte van het boek gering geworden zijn.
- Walter Benjamin, Eenrichtingstraat (1918)

En als ik - wandelend of niet - om me heen kijk, is dat vooral wat mij soms zo tegenstaat: de 'dictatoriale' informatie-overload en het gebrek aan 'archaïsche stilte'. Ouderwets? Misschien. Maar wel mooi gezegd, toch?

Waar ons land inspireert

Ik weet niet precies waar het 'em in zit, maar als ik het Geuldal in rijd, is het altijd een beetje alsof ik thuis kom. En de beginnende herfst is een prachtig seizoen om van dit schoons te genieten. Dit heuvellandschap is een goed bewaard geheim. Maastricht is voor mij de stad van de bijzondere winkels, de fijne straatjes, de oude panden, de kinderkopjes, het zachte taaltje, de donkere kerken en het met lef chique durven zijn. België is hele andere koek, maar ook Luik is langzaam van een lelijk eendje in een bijna volwassen zwaan veranderd. Al met al is het een heel Duits geörienteerd gebied met veel vakwerkhuisjes en veel Gemütlichkeit. Perfect voor een wandel-winkelcombinatie. Dus er zijn weer heel wat kilometers afgelegd en heel wat verwencalorieën verwerkt. Het gewone leven kan weer beginnen.

Herfstvakanie was... verfrissend!

Herfstvakantie is... aansterken!

De herfstreis naar het zuiden staat weer voor de deur. Al tien jaar traditie. Gaat dat dan nooit vervelen? Dacht het niet. De mooiste natuur en de mooiste stad van ons land binnen handbereik. Dit jaar ga ik de zuivere herfstlucht, de frisse herfstkleuren en -geuren en het lekkere herfsteten vooral gebruiken om weer wat aan te sterken. Dit jaar gaan alle stekkers er echt even uit: Scribbles gaat offline haar eigen accu weer opladen!

Voor de thuisblijvers hier een serie foto's van de laatste twee jaar, velen nog niet eerder gepubliceerd. Kunt u zelf zien waarom Epen, Maastricht en het Geuldal nooit vervelen. Tot later.

De Canon in Schoolbieb

Ik wist dat ze er mee bezig waren, maar deze week zijn de bibliotheken er officieel over geïnformeerd: Schoolbieb.nl is verrijkt met dossiers bij alle 50 onderwerpen uit de Canon van Nederland. Ter gelegenheid van de Week van de Geschiedenis is er een flinke promotie op gezet. Alles is gemaakt op verzoek van Kunst van Lezen, omdat we als bibliotheken het onderwijs een literaire en informatieve ondersteuning willen én kunnen bieden bij hun verplichting de canonvenster in het curriculum te behandelen.

Er zijn dossiers voor leerkrachten en leerlingen van het primair onderwijs en voor docenten en scholieren VMBO 1 en 2. Elk dossier bevat behalve een korte inleiding op het onderwerp ook een wisselende combinatie van nieuwsberichten, links, artikelen, boeken, lespakketten (lesbrieven, webkwesties, etc.) en filmpjes. Zoals bij alle onderwerpen in Schoolbieb is er rekening gehouden met het niveau van de doelgroep, is het aantal verwijzingen overzichtelijk beperkt en bieden we het dossier alleen aan als het in de methodes van die leerjaren ook een rol speelt. Natuurlijk wordt er overal een link gelegd met de website Entoen.nu en verwijzen ze daar weer naar Schoolbieb. Daarnaast staan op Leesplein.nl 300 titels bij alle onderwerpen. Om te gebruiken in een les en voor juffen en meesters om uit te kiezen bij hun deelname aan De Nieuwe Schoolstrijd.

En dan kunnen docenten tot 1 februari ook nog gratis gebruik maken van alle 500 educatieve animaties van eduMedia over diverse onderwerpen uit de natuurwetenschappen.

Zo, en nu wil ik voorlopig geen kwaad woord meer horen over Schoolbieb. Ik heb in een korte post meer sites bij elkaar gelinkt dan ooit. De meesten van 'ons bibliotheken' zelf. En daar kunnen we best trots op wezen. Nu nog een partner vinden die dit met ons wil blijven doorontwikkelen en exploiteren. Zou dat geen leuk kadootje zijn voor 2010!

Eh... zou dit ook voor griep gelden?

Ik wil wel stilzitten...

...maar m'n benen kriebelen zo. Een citaat van een jongetje dat zijn ADHD uitlegt. Ik moet daar vandaag ineens aan denken, want ik heb een soortgelijk gevoel. Ik wil wel bloggen, maar m'n lichaam is zo leeg.

Griep. Dat is lang geleden zeg. Ik was alweer vergeten hoe een beetje koorts je helemaal uitschakelt. Zere huid, dikke tong en keel en bij elke stap voelt het alsof iemand een klap op m'n kop geeft. Bah. En ik nog leuk denken dat ik al die vrije tijd mooi kan besteden aan bloggen en lezen enzo. Dacht het niet. Na elke actie is het weer enkele reis bank. Dat strijkgoed lacht me al twee dagen smalend toe. Straks.

Al m'n blogenergie is vandaag naar ons Bieblog gegaan. Dus voor nu moet u het even doen met een inspirerend filmje. Iets wat ik straks ook gewoon weer ga doen hoor, trapdansen! En er zit een leuk gedachte-experiment in. Hoe passen we The Fun Theory toe op lezen?



Met dank aan Eazy weer.

Kinderboekenweek: ouders niet toegestaan

Gewone kansen voor bijzondere mensen

Zo lang als de bibliotheek bestaat, ontvangen we schoolklassen - neem ik aan - en leren we kinderen informatie te vinden en beoordelen. Vroeger alleen in boeken, nu ook op internet. En die programma's zijn nog lang niet uitontwikkeld. Leerlijnen mediawijsheid schieten als paddestoelen uit de grond, iedereen is op zoek naar nog beter, completer en mediawijzer materiaal.

Groepen uit het speciaal onderwijs komen ook wel in de bibliotheek, maar dat is altijd een beetje... nou ja, zoeken. We bieden dezelfde programma's, de leerkracht bepaalt welke groep welk programma aan kan en in overleg passen we vooral de manier van werken aan. Meestal niet de inhoud. Met speciaal onderwijs kan dat nog net. Heel anders wordt het als je met een Cluster 3 school te maken hebt: kinderen met o.a. een verstandelijke beperking. Wat bied je dan? Toch hebben deze kinderen natuurlijk net zo goed recht op het leren omgaan met de computer en internet en hebben juist zij extra bescherming nodig op dat grote boze web.

Ik had daar nog niet bij stilgestaan, totdat ik vorige week via de nieuwsbrief van Vives gelinkt werd naar Willie Webwijs: een online en gratis (yes!) leerprogramma waarmee licht verstandelijk gehandicapten veilig en verantwoord het internet leren gebruiken. In 5 modules worden de belangrijkste vaardigheden op het gebied van chatten, e-mailen, webwinkelen en surfen voorgedaan, aangeleerd en getest. Goed plan!

Na het zien van het demofilmpje concludeer ik dat dit in de eerste plaats voor volwassen cursisten is gemaakt en ik ga er maar vanuit dat over de vormgeving en het taalgebruik is nagedacht. Het komt me allemaal best bekend voor. De ingrediënten poppetje, kamers, theorie, tips, vragen, beloning zijn al in vele variaties verwerkt. Ondanks dat ik het een prima initiatief vind, bevestigt het wel mijn idee dat het gewoon heel lastig is om een goed, mooi én onderscheidend product over internetgebruik te maken.

Maar het motto van Willie Webwijs staat als een huis: gewone kansen voor bijzondere mensen. Het is goed dat er mensen zijn die dat niet uit het oog verliezen.

Hoe overleef ik de Kinderboekenweek

Houdbaar van 7 t/m 17 oktober!
Ook in de boekhandel of bibliotheek bij u in de buurt.



En de winnaars is:
Peter Verhelst met Het geheim van de keel van de Nachtegaal