Astrids Scribbles

De 'strijd' om de titel van De Beste begint met een interview en fotoshoot voor Bibliotheekblad. Het wordt een gezellige ochtend met mooie gedachten en inspirerende woorden van drie opperbeste genomineerden. De flow van dit feestje neem ik na afloop mee naar de boekwinkel aan de overkant. Om mezelf te trakteren op een tip van de redacteur. Soms moet dat even, gewoon omdat het kan. En er staat nog iets dat op m'n verlanglijstje. Iets dat drie vrienden me onlangs gaven als 'symbool' voor hoe zij mij zien en dat ik ter herinnering graag tastbaar wil maken. Rondlopend hoop ik een geschikte dingetjeswinkel tegen te komen. Maar dat wordt niks aan deze kant van de gracht. Op gevoel en met spijt in het hart schiet ik een onooglijk hoe-kom-ik-hier-verzeild- steegje in om de doorsteek naar het station te maken. Als ik ineens voor een etalage met dingetjes sta en het symbool zie, precies zoals het moet zijn. Wijsheid, gemoedsrust, spelend kind, innerlijk vlammetje, com...

Door een toevallige chat op facebook ontdek ik dat m'n rijbewijs - dat roze papiertje, kent u die nog? - verlopen is. Ik maak gelijk een afspraak op het Stadskantoor voor de volgende dag om 9.20 uur. Het is 9.05 als ik m'n afspraakticket print. Hebt u een pasfoto? Ja. Ik loop voor de zekerheid toch langs de fotograaf, om te vragen of die van vorig jaar oké is. Nee, er zit een schaduw naast m'n nek. Terwijl z'n collega puzzelt welk nummer als volgende aan de beurt is, zit ik al op de kruk. Even de pony opzij, klik, bril iets omhoog, klik, ja dat is hem. U mag hier pinnen mevrouw. In de grote hal, tussen alle balies, zitjes, beeldschermen en constant klingelende belletjes, probeer ik uit te vinden hoe dit werkt. En dan zie ik dat mijn nummer al is opgeroepen. Balie 9, zoekzoek, dat zal wel om de hoek na nummer 7 zijn dan... De jonge dame handelt alles vol automatisch af en heeft m'n nog warme pasfoto eerder gezien dan ik. Wat is uw adres? En mobiel? Dan sturen we...

Je draait al een tijdje mee in het vak. Met wisselende periodes van vallen en opstaan, van groei en geworstel. Je hebt de laatste tijd het gevoel dat je op een plek terecht bent gekomen die bij je past. De inhoud, de verantwoordelijkheid, het netwerk, met de eigen kwaliteiten en mogelijkheden. Alle stukjes lijken steeds beter in elkaar te passen. Je schuurt hier en daar nog even wat, vooral met jezelf en je eigen levensgedoetjes... En dan komt daar ineens een belletje van de hoofdredacteur van hét vakblad dat ons bibliofielen bindt. Met de boodschap dat je vanuit meerdere hoeken van het land bent voorgedragen voor Beste Bibliothecaris van Nederland . En dat de jury ook vindt dat je op die nominatielijst niet mag ontbreken. Dan is daar ineens een gevoel van 'goh, echt waar, dus het is gewoon oké wat ik doe?'. Waardoor als vanzelf ook het laatste stukje op z'n plek schuift. Mede geholpen door alle lieve reacties sinds de shortlist online staat. De hele maand juni keek ...

Wachtend op perron 2 in de vroege ochtendspits vang ik gespreksflarden op van twee vrolijk babbelende mannen. Type middelbare forens. Ik verzink in m'n eigen gedachtewereld als ik de één hoor zeggen: "Je kent mijn visie hè? Ik vind dat je gewoon iedereen een diploma moet geven. En je pakt hem af als hij niet kan laten zien dat hij het waard is." Ach, dat is eigenlijk best een charmante visie, denk ik nog. Je gaat uit van vertrouwen, niet van toetsen en testen en stampen. Zoiets. Maar al mijmerend op het ritme van de rammelende trein komen er toch wel wat vragen naar boven. Want wanneer komt dan dat moment waarop die leerling 'gewoon' z'n diploma krijgt? Hoeveel jaren onderwijs moet hij dan minimaal hebben doorlopen? Met of zonder tentamens? Doen de cijfers er dan nog toe? En geldt dit alleen voor de middelbare school of ook een vervolgopleiding? Wanneer zou ik bijvoorbeeld m'n havo diploma niet meer waard zijn? Als ik géén vervolgopleiding was gaan d...