Op weg

De 'strijd' om de titel van De Beste begint met een interview en fotoshoot voor Bibliotheekblad. Het wordt een gezellige ochtend met mooie gedachten en inspirerende woorden van drie opperbeste genomineerden. De flow van dit feestje neem ik na afloop mee naar de boekwinkel aan de overkant. Om mezelf te trakteren op een tip van de redacteur. Soms moet dat even, gewoon omdat het kan. En er staat nog iets dat op m'n verlanglijstje. Iets dat drie vrienden me onlangs gaven als 'symbool' voor hoe zij mij zien en dat ik ter herinnering graag tastbaar wil maken.

Rondlopend hoop ik een geschikte dingetjeswinkel tegen te komen. Maar dat wordt niks aan deze kant van de gracht. Op gevoel en met spijt in het hart schiet ik een onooglijk hoe-kom-ik-hier-verzeild-steegje in om de doorsteek naar het station te maken. Als ik ineens voor een etalage met dingetjes sta en het symbool zie, precies zoals het moet zijn. Wijsheid, gemoedsrust, spelend kind, innerlijk vlammetje, compleet, verbondenheid.

Zo grappig, hoe je intuïtie je de juiste richting op stuurt als alle kanalen open staan en stromen. Ik proost op de beste strijd!

Speeddate

Door een toevallige chat op facebook ontdek ik dat m'n rijbewijs - dat roze papiertje, kent u die nog? - verlopen is. Ik maak gelijk een afspraak op het Stadskantoor voor de volgende dag om 9.20 uur.

Het is 9.05 als ik m'n afspraakticket print. Hebt u een pasfoto? Ja. Ik loop voor de zekerheid toch langs de fotograaf, om te vragen of die van vorig jaar oké is. Nee, er zit een schaduw naast m'n nek. Terwijl z'n collega puzzelt welk nummer als volgende aan de beurt is, zit ik al op de kruk. Even de pony opzij, klik, bril iets omhoog, klik, ja dat is hem. U mag hier pinnen mevrouw. In de grote hal, tussen alle balies, zitjes, beeldschermen en constant klingelende belletjes, probeer ik uit te vinden hoe dit werkt. En dan zie ik dat mijn nummer al is opgeroepen. Balie 9, zoekzoek, dat zal wel om de hoek na nummer 7 zijn dan... De jonge dame handelt alles vol automatisch af en heeft m'n nog warme pasfoto eerder gezien dan ik. Wat is uw adres? En mobiel? Dan sturen we een sms als hij klaar ligt. Graag de gegevens checken en daar tekenen. Dan alleen nog betalen, hier staat de pinautomaat. Fijne dag, tot ziens.

Eenmaal buiten sta ik voor het eerst echt stil en knipper even met de ogen. Wat was dat?! Het afhaalbewijs is uitgeprint om 9.10 uur. Ik voel me alsof ik een paar keer vrolijk rondjes heb gelopen in die grote draaideur. Hoezo, ambtenaren willen niet werken. Die zijn in Enschede echt niet bij te houden!

Vleugels

Je draait al een tijdje mee in het vak. Met wisselende periodes van vallen en opstaan, van groei en geworstel. Je hebt de laatste tijd het gevoel dat je op een plek terecht bent gekomen die bij je past. De inhoud, de verantwoordelijkheid, het netwerk, met de eigen kwaliteiten en mogelijkheden. Alle stukjes lijken steeds beter in elkaar te passen. Je schuurt hier en daar nog even wat, vooral met jezelf en je eigen levensgedoetjes...

En dan komt daar ineens een belletje van de hoofdredacteur van hét vakblad dat ons bibliofielen bindt. Met de boodschap dat je vanuit meerdere hoeken van het land bent voorgedragen voor Beste Bibliothecaris van Nederland. En dat de jury ook vindt dat je op die nominatielijst niet mag ontbreken. Dan is daar ineens een gevoel van 'goh, echt waar, dus het is gewoon oké wat ik doe?'. Waardoor als vanzelf ook het laatste stukje op z'n plek schuift. Mede geholpen door alle lieve reacties sinds de shortlist online staat.

De hele maand juni keek ik naar de Lemniscaat kalenderillustratie van Gemma Merino uit haar prentenboek De krokodil die niet van water hield. Een boek met als belangrijkste boodschap dat iedereen z'n eigen talent heeft. Onbewust voelde ik al iets bijzonders voor deze vrije, vliegende draak. Vandaag is het helemaal helder: that's me!

Klik.

Geslaagd! ...toch?

Wachtend op perron 2 in de vroege ochtendspits vang ik gespreksflarden op van twee vrolijk babbelende mannen. Type middelbare forens. Ik verzink in m'n eigen gedachtewereld als ik de één hoor zeggen: "Je kent mijn visie hè? Ik vind dat je gewoon iedereen een diploma moet geven. En je pakt hem af als hij niet kan laten zien dat hij het waard is."

Ach, dat is eigenlijk best een charmante visie, denk ik nog. Je gaat uit van vertrouwen, niet van toetsen en testen en stampen. Zoiets. Maar al mijmerend op het ritme van de rammelende trein komen er toch wel wat vragen naar boven. Want wanneer komt dan dat moment waarop die leerling 'gewoon' z'n diploma krijgt? Hoeveel jaren onderwijs moet hij dan minimaal hebben doorlopen? Met of zonder tentamens? Doen de cijfers er dan nog toe?
En geldt dit alleen voor de middelbare school of ook een vervolgopleiding? Wanneer zou ik bijvoorbeeld m'n havo diploma niet meer waard zijn? Als ik géén vervolgopleiding was gaan doen misschien?
Enne... wie bepaalt uiteindelijk dat het mooi is geweest, dat ik nu echt m'n bibliotheekdiploma moet inleveren? Titelbeschrijven kan ik echt niet meer hoor en als informatiebemiddelaar zou ik mezelf ook niet meer op de studieafdeling zetten.
Oh ja, en dat tweede diploma? Van die opleiding die ik wel heb afgerond, maar waar ik niks meer mee doe? Moet iedere musicus die het niet lukt om als artiest z'n brood te verdienen dat papiertje inleveren?

Hmm... eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming is voor mij de charme er wel af. Dat het onderwijs- en toetssysteem op de schop mag, dat 'de mens' belangrijker is dat het papiertje, dat lijkt me evident. Maar ik heb liever geen huisarts, tandarts of zelfs kapper die op mij mag aantonen dat hij z'n diploma waard is.