Astrids Scribbles

Op deze Goede Vrijdag zit ik voor de derde keer als zingevingsvrijwilliger van Team Willem bij een 84-jarige dame. Was het eerste bezoek nog redelijk overweldigend door haar levensmoeheid, dit keer lijkt de lucht wat geklaard. Ze noemt het bewust een 'goede morgen' en heeft er duidelijk zin in. Wat een heerlijke binnenkomst! Na wat uitwisselingen over de paaseitjes, de edelstenen in haar kamer en om mijn nek en ons vorige gesprek, wijst ze op een brief die op tafel ligt. 'Lees maar even voor', zegt ze. Een brief voorlezen? Nee maar, dat ken ik ergens van. Het blijkt een verslag van het gesprek dat zij onlangs had over een ondersteuningsaanbod vanuit de gemeente voor meer sociale aansluiting en betekenisvolle dagbesteding. Ik scan snel vier kantjes met persoonlijke informatie en check of ze echt wil dat ik dit voorlees. 'Ja, want als ik het hoor dan begrijp ik het beter'. Vanwege haar achtergrond vermoed ik dat er ook wat gebrekkige leesvaardigheid achter schuil...

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor....

Na weer een mooie maar intensieve schooldag schiet ik nog snel even de supermarkt in voor een zaterdagavond beloning. Tussen de schappen passeer ik een vakkenvullende tiener en een beveiliger vol tatoeages. Ze hebben duidelijk een geanimeerd gesprek en de beveiliger besluit mij erbij te betrekken. "Die mevrouw weet dat ook vast niet, toch? Mevrouw, weet u wat een fun-da-men-tel-e attri-bu-tie-fout is?" Hij spreekt het uit alsof hij een moeilijk Chinees woord heeft geleerd. Ik besluit mee te gaan in de gezelligheid en een poging te wagen. "Nee, ik heb geen idee", zeg ik, "maar er is in ieder geval iets goed mis!" Daar is de beveiliger het mee eens. De tiener heeft er schik in haar kennis met ons te delen en besluit het uit te leggen. "Dat is wanneer je iets toeschrijft aan iemands persoonlijkheid in plaats van aan de situatie. Stel, ik kom te laat op m'n werk en m'n teamleider denkt dat dat komt omdat ik een lui persoon ben, terwijl ik in werke...

Na de schokkende uitslag van deze verkiezing merk ik dat ik vooral heel stil word. Hoe graag ik ook mijn wijze steentje wil bijdragen aan een 'hoe komt dit toch' of 'hoe nu verder', ik geloof niet dat ik daar de stem of de pen voor heb. Ik ben meer van het fluisteren en het potlood. En van het branden van een vredesvlammetje in m'n hart en woonkamer. Gelukkig buitelen columnisten al over elkaar heen met scherpe analyses. Mijn favoriete Correspondent heeft zelfs  een heel dossier  over wat er gaande is. En natuurlijk weten onze cabaretiers hier de komende tijd ook wel raad mee.  Ik laat alle duiding en lawaai maken dan ook graag aan hen over. Wat me wel raakt en inspireert zijn de slotwoorden van Dolf Jansen op Radio1 . Laat ik mijn bescheiden podium dan maar openstellen voor zijn hoop en medemenselijkheid. Want mijn hemel wat gaan we dat nog nodig hebben... "In het volle licht stappen lijkt me nu wel een goed idee. Zie wat er gaande is. Kijk om je heen wie je n...

Ik spreek iemand die in een hospice werkt. Zo'n palliatieve zorginstelling voor mensen die aan het einde van hun leven zijn gekomen. Daar waar je pas mag 'logeren' als je levensverwachting minder is dan drie maanden. Tijdens mijn Amerikatournee met het Ricciotti Straatensemble (we schrijven begin jaren 90) hebben we opgetreden in een heel groot hospice. Indrukwekkend was dat.  Ik merk in het gesprek op dat zij hun hospice een Bijna Thuis Huis noemen. Die term ken ik nog niet. Hij legt me uit dat er twee soorten hospices zijn: een High-care, waar 24 uur per dag medische zorg aanwezig is, zoals in een ziekenhuis. En een Bijna-thuis-huis, waar een woonsituatie wordt gecreëerd zoals de gasten thuis gewend zijn. Ze houden hun eigen huisarts en dagelijkse zorg wordt verleend door wijkverpleegkundigen en vrijwilligers. 'Oh', zeg ik, 'de term is dus eigenlijk een inkorting van  Lijkt op thuis zijn Huis .' Ja, zo kun je het inderdaad zien, beaamt hij. Dan vertel ik d...

Alsof er nog niet genoeg nieuwigheid en transformatie in gang was gezet dit jaar, werd deze zomer er ook één zoals ik nog niet eerder heb beleefd. Drie intensieve weken met drie heel verschillende reizen. Even bijkomen dus! Met een nieuw gezin leer ik dat ons land op minder dan een uur rijden al heel mooi en rijk is. En dat je er echt even uit kunt zijn. Ik leer ook dat verwarring en verdriet zich het best laat oplossen door het in het licht te zetten. En dat ik op ieder moment kan besluiten m'n eigen lichtje weer aan te steken. Als we op de terugweg deze dagen evalueren, noteren we: gezellig, leuk en lekker, ontspannen, feestelijk en natuurlijk, vreugdevol en verrassend. Nou, dan hebben we dat toch goed gedaan voor een eerste keer. Daarna wordt het op een andere manier nog spannender. Voor het eerst met een vriendin naar een Chambres d'hôtes van een studiegenoot in Zuid-Frankrijk. De plek blijkt geweldig (aanrader!), de wijn hemels en de zon zet de kachel even extra hoog.  Ik...

Ik begon dit nieuwe jaar weer met een stilteweek in het monastieke Rosario. Voor aanvang had ik mezelf twee doelen, of liever uitdagingen, gesteld: kiezen voor een gedeelde slaapkamer en de dag beginnen met een winterbad in de zwemvijver. Beiden zouden een behoorlijke inbreuk plegen op m'n lichamelijke ontspanning en vaste ochtendpatroon. Dus ja, met recht een uitdaging. M'n reisgenoot bleek het perfecte slaapmaatje. De ontspanning bleef en om eerlijk te zijn heb ik beter geslapen dan de laatste jaren in m'n veilige eigen 1-persoonskamer. Volgende keer maar eens proberen met iemand die ik echt nog niet ken. Ik dacht nog even onder het ochtendbad uit te kunnen toen bleek dat ze de vijver tot bilhoogte hadden laten leeglopen. Maar het opperhoofd winterzwemmen zag in een hurkzit geen enkelprobleem. Dus na wat ademhalingsoefeningen voor de juiste focus daalden we voorzichtig de trap af om voor het water door de knieën te gaan. Ik heb nog steeds niet het juiste woord gevonden vo...

In plaats van een ommetje door de volkstuinen kiezen we deze tweede helft van de lespauze voor een snelle koffie in de warmte van de uitspanning bij de naastgelegen speeltuin. De serveerster ziet ons twijfelend kiezen tussen de laatste tafeltjes voor het beste plekje. Als ze langskomt voor de bestelling zegt ze dat we ook wel boven mogen gaan zitten hoor. 'Ach nee, we hebben toch niet zoveel tijd en nemen alleen koffie.' Maar ja, welke. De keuze is reuze. En we willen onszelf wel echt even verwennen. Wat is ook alweer het verschil tussen een caffè latte en een latte macchiato? Maar wat is dan een flat white? En een cortado, dat is toch een espresso met melkschuim? Kan dat eigenlijk ook allemaal met havermelk? Ze doet haar best de verschillen duidelijk te maken. Iets met een enkele of dubbele shot, met of zonder schuim, wel of niet in laagjes en zelfs of het in een beker of glas zit. Maar goed, ze geeft zelf ook wel toe dat de naamsverschillen soms groter zijn dan wat er in je k...

Ethiek blijkt een onderdeel binnen het filosofisch spectrum dat me boeit en raakt. Ik denk omdat het direct gerelateerd is aan het 'mens zijn'. Of, zoals onze docent het noemt, aan de vraag hoe we als mens goed kunnen mensen  in het leven. In wezen is elke ethiek een sociale ethiek, zonder mensen ís er zelfs geen ethiek. En het komt altijd om de hoek op de momenten dat het wringt... Kijk, daar zit de adder. Ik ben niet zo van het wringen. Ondanks dat ik me verbaal best goed kan uitdrukken, knijpt m'n keel dicht zodra het begint te wringen. M'n lichaam reageert voelbaar en m'n denken maakt overuren. Misschien dat ik het daarom wel lekker vind om denkhandvatten te krijgen om zo'n wringende situatie via verschillende ethische modellen te 'ontleden'. Niet dat ik daar de tijd voor heb in het moment dat het wringen zich voordoet, maar uiteindelijk begint alles met bewustzijn. En dat wordt duidelijk getraind. Ethische reflectie begint natuurlijk met reflectie o...

Als ik - na het wegzwemmen van een week vermoeidheid en emoties - de kleedkamer in stap, val ik midden in een gesprek van twee dames in de ruimte ernaast. Aan de leeftijd van hun stemmen te horen komen ze uit het grijze dobberbad. "Nou, een beetje uitgaan enzo, leuke avondjes op stap." "Gewoon gezellig, zeg maar." "Ja, een lat relatie." "Dat is met seks!" "Nee nee, lat, living alone together." "Nee, het is living apárt together. Dan ben je wel samen." Ze mompelen nog een beetje door wat ik niet helemaal meekrijg, want mijn gezicht heb ik inmiddels in de handdoek gedrukt van de pret. "Ja, maar dat is wel met seks," klinkt het ineens weer resoluut. "Oh... dan is het vriendschap." Waarvan akte.

De module existentiefilosofie is alweer ten einde. En opnieuw ontdek ik dat Astrid en filosofie niet echt een gelukkig huwelijk is. Ik stel graag vragen hoor, daar niet van, maar mijn denken schiet gewoon automatisch naar de psychologische kant van het 'probleem'. Karl Jaspers komt ook met een mogelijke verklaring door zijn definitie van filosofie als 'een zinvol denken zonder resultaat'. Want Astrid houdt erg van dingen afronden, of toch in ieder geval tot een soort conclusie komen. Maar goed, zingeving is natuurlijk belangrijk binnen deze opleiding, dus ik geef me over aan het gedachtengoed van de vier grote existentiefilosofen. Ondanks hun verschillen valt me ook een belangrijke gemene deler op als het gaat over betekenis en zingeving, namelijk vrijheid, vrij zijn, de vrije wil. En ineens zie ik in dat verband citaten waar ik wél op aan kan haken. Zo zegt Nietzsche: " Om als echt mens te leven, moet je je losmaken van de kudde en een solitair dier worden. "...

Leerjaar 2, Module 1. We zijn begonnen. En het is een zware start, ik kan niet anders zeggen. Druk met m'n werk en een dieper voelbare werkdruk. De ene enkel nog altijd gezwollen en stram. De andere voet nu met een gebutste nagel, omdat ik iets zwaars op m'n teen liet vallen. Wegens treingedoe voor het eerst met de auto naar school, blijkt halverwege dat ik flink moet omrijden omdat de snelweg 'dicht' is. En dan zijn de vakken van deze module ook nog eens pittig: grenservaringen en existentiefilosofie. Goedemorgen. Kierkegaard leert ons over de angst voor de mogelijkheid van een vrije keuze en het settelen in leegheid om die angst te ontlopen. Nietzsche vertelt ons dat je pas werkelijk vrij bent als je de angst en wanhoop over de zinloosheid van je bestaan overwint. Terwijl ik de docent hoor praten over 'de duizeling van de vrijheid' en 'de liefde voor je levenslot', duizelt het mij vooral omdat ik nog geen houvast heb gevonden in deze filosofische draai...

Na vijf intensieve lesdagen en een voorzichtig snuffelen aan intervisie, had ik drie weken vrij' om twee scripties te schrijven. Geen toetsing van kennis, maar een kans om het geleerde te reflecteren op je eigen leven. Wat er dan allemaal gebeurt in de worsteling met mezelf als schrijver en met de lesstof in het algemeen, levert al een paar leuke inzichten op voor het portfolio dat we ook nog moeten inleveren aan het eind van het jaar. Never a dull moment . Na het insturen van beide scripties overvalt me dit weekend op twee momenten een middelbare school-gevoel. Heb ik het allemaal wel goed begrepen? Was ik niet te snel klaar? Ik bak er niks van. De rest is natuurlijk veel dieper gegaan. De docenten vinden me vast een salonspiritueel... Mijn geruststelling is dat ik nog een jaar heb om hierin te groeien en dat vrienden m'n stukken helemaal Astrid vonden. Die middelbare school piept opnieuw om de hoek als mijn helden van Home Free een nieuwe cover met video uitbrengen: Brothers ...

De eerste module wordt na vijf lesdagen afgesloten met een dag studiebegeleiding: reflecteren op je leerproces, leren van elkaar via intervisie en toewerken naar een portfolio. Wij zijn inmiddels als klas al wel gewend aan elkaar, maar deze nieuwe studiebegeleider nog niet aan ons. En wij niet aan hem. Dat verloopt nog best wel een beetje... onwennig. Oké, intervisie, dat doen we dus in groepjes. Je hebt de uitleg gelezen, dus maak maar groepjes. De bedoeling is om elkaar ook tussen de lessen door te ontmoeten, dus geografisch dicht bij elkaar is wel handig. Ja, het kan via zoom, maar liever fysiek. Oh, jullie weten niet waar iedereen woont? Er zijn eenlingen in het hoge noorden, verre oosten en diepe zuiden? Oké, handen voor Amsterdam? Handen voor Den Bosch? Waar woon jij? Eh... iemand anders? Toch maar via zoom? Na een half uur onnodige chaos zitten we met z'n vijven op een rustig plekje. Zullen we een rondje doen om ieders casus te horen en er dan eentje kiezen?      "...

ik moet goed luisteren maar ze spreekt tegen me zacht en voorzichtig onwennig nog een beetje ze vertelt over het kind in m'n warme schoot puur onschuldig alwetend met als enig verlangen gekoesterd te worden door mijn aandacht ze praat over het paard krachtige schoonheid dat er altijd is om me te dragen dat uitnodigt mee te deinen soms veilig beteugeld steeds vaker zonder vertrouwend op elkaar ze vraagt mezelf te laten zien naakt in volle presentie paniek golft omhoog klapt me dubbel want ik zie niets dan leegte ze fluistert over levensvuur rijk aan brandstof maar met te weinig zuurstof om m'n licht te stralen in stilte zingt yoni "open je hart"

Aan het eind van de dag rijden we richting heuvelachtig Geuldal voor een weekendje offline. Ons reisgezelschap bestaat uit een kleine koffer, twee paar wandelschoenen en een grote ondergaande zon. Eerst vol in de snoet, later rustig van opzij. Ik heb me gestort op een interessante tekst. Hij rijdt, ik lees, soms hardop, en we reflecteren samen wat op de inhoud. Ik merk dat ik steeds meer moeite krijg met dat lezen. De zon gaat ons nu echt verlaten, de avond valt. Ik zoek met het papier - steeds dichter bij m'n ogen - naar de laatste lichtstrepen van onze grote vriend. "Snel nog even verder lezen, voordat ik echt niks meer zie", onderbreek ik zijn laatste woordenstroom. "Of je zet je zonnebril af", klinkt het uitermate droog en praktisch.

Zondagmorgenmomentje. Ieder op z'n eigen tijdlijn. Facebook triggert me met de vraag "Romanticus of Realist?", met een link naar een testje . Ach, waarom ook niet, lachen. Ik beantwoord negen vragen over iets wat ik zou doen of kiezen. Obvious, maar ik speel het spelletje mee. Tot ik na de laatste vraag lees: Ben je benieuwd of je een romanticus of realist bent? Vul dat hieronder je emailadres in. Hiermee geef je toestemming om je emailadres toe te voegen aan onze mailinglijst. Ja, dahaag! Daar doet deze dame dus niet aan mee. Zakkenwassers. Manlief hoort me pruttelen en vraagt wat er is. Ik vertel hoe ik ben bedonderd en klaag dat ik - pruttelpruttel - nu niet weet of ik een romanticus of een realist ben... Waarop manlief de test direct oplost met een kordaat: "Een realist dus, anders had je je emailadres wel ingevuld." Check!

Overstappen op station Amersfoort in de ochtendspits is altijd een spannend avontuur. Ga ik het halen? En zo ja, heb ik daarna nog een stoel? Maar kennelijk is dit soort reisstress gebonden aan een bepaalde leeftijd, leefstijl of arbeidsmarkt. Deze ochtend komen als eerste een paar jongeren uit de trein. Sigaret op de lip, aansteker in de hand, geen jas of bagage. Terwijl de geroutineerde forens zich naar binnen wurmt, denk ik: die gaan toch niet werkelijk in deze halve minuut een sigaretje staan roken? Maar ja, dat doen ze dus wel. Gevalletje van hoge nood. Of hoogmoed. En dan is daar het fluitsignaal. Joelend trekt de groep een sprintje. Voor de laatste blijkt het te laat. Dicht is dicht. Z'n vrienden gieren het uit. Hij schut nog wat met z'n hoofd en gebaart het één of ander. Ik geloof dat hij denkt dat ze wel even de conducteur kunnen bellen om dit geintje ongedaan te maken. Maar de NS is meedogenloos. Het laatste wat ik zie is een beteuterde jongen op het perron. ...

De meneer loopt al een tijd met de wens om een veiling mee te maken. Lekker snuffelen tussen oude spullen, je zinnen zetten op iets ludieks, bij de man met de hamer wachten op het voorwerp en dan een bod doen. Kwajongensromantiek. Dat er dit weekend een veiling was, stond dus al een tijd in z'n agenda. En de voorbereiding werd ook ingepland. Snuffelen door de online catalogus  en even op-en-neer tijdens de zichtdagen. Is dat nog wat met die camera's? Passen de hoeden? Hoeveel zakhorloges zitten er precies in die kist? Zo komen we zaterdagochtend mét biednummer mooi op tijd voor z'n eerste bod de enorme hal in. De mevrouw ziet in één oogopslag haar vermoedens bevestigd: allemaal ouwe pruttel. Ik heb niks met antiek of verzamelen. Waar een ander hartkloppingen krijgt bij een setje oude brilletjes, denk ik 'wat moet je ermee en wie stoft het af!' Zo'n verzilverde Bijbel vind ik nog wel bijzonder, maar pistolen uit de 16e eeuw? Nee, de mevrouw pakt dat heel a...

M'n Ayurvedische soulfoodguru Daniëlle van der Stoom publiceert met regelmaat leuke filmpjes met soulfood en lifestyle tips. Ik moest laatst glimlachen toen ze me weer vrolijk toesprak vanuit haar mooie woonkamer, met op de achtergrond een paar schilderijtjes. Ik werd onwijs afgeleid door dat ene schilderijtje dat een beetje scheef hing. Bijzonder, want voor zover ik weet heeft Daniëlle nog meer gevoel voor esthetiek dan ik. Dit kon geen vergissing zijn. Ik maakte er een plagerige opmerking over op facebook. Even terechtwijzen, met een knipoog. Ze moest lachen, vond het grappig dat ik dat had gezien. En ja, legde ze uit, dat was heel bewust. Om zichzelf eraan te herinneren dat niet alles perfect hoeft te zijn en dat dat ook mooi is. Briljant. Daniëlle, ik doe mee. Het doet nog wel een beetje pijn, dat moet gezegd. Maar hoppa, daar gaat ie. Schone imperfectie in het rijtje elementen!