Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Posts uit 2018 tonen

Stapelgedicht

Ontbijtobservaties

Het zondagochtend ontbijt verloopt in ontspannen stilte. Ieder geniet op z'n eigen manier van z'n eigen favoriete lekkernijen. De dochter (bijna 12) is toch wel opvallend opmerkzaam. "Wat heb jij je bord nog schoon!" Ja, zeg ik, ik maak zelfs met m'n croissantje geen troep, goed hè! Zonder dat ik het zelf door heb doe ik kennelijk iets slims met het terugstoppen van de laatste plak kaas, want ze roept ineens: "Dat deed je handig!" Ja, antwoord ik cool, ik heb altijd alles onder controle, dat weet je toch. Als we in stilte weer verder genieten klinkt er ineens een klagend, rommelend gemekker van onder uit m'n buik. " Bijna  alles onder controle", klinkt het bijdehand.

Wachten op Godot

Het warenhuis is tegen sluitingstijd nog slechts gevuld met de laatste restjes vakantietieners die tussen de laatste restjes summersale  hun slag proberen te slaan. Maar uiteindelijk zijn we allemaal - ieder om onze eigen redenen - gewoon een beetje moe. Ik heb me genesteld in een stoel bij de pashokjes. De winkelende wereld aanschouwend. De jonge dame verschijnt uit het niets en sluit gedachteloos en moe aan in de rij bij de kassa. We geven ons allebei over aan dit sneller-zal-het-wel-niet-gaan moment. Totdat zij ontdekt dat ze achter een modieuze rij paspoppen staat. Die blik en dat achteloze herstel waren het wachten meer dan waard.

Over voetbal en een spoedcursus duiken

Ken je die film? Over dat jeugdelftal dat - met uitzondering van hun 13e man - na de wedstrijd nog even een grot in duikt en ineens ingesloten wordt door regenwater. Hoe de jongens pas na tien donkere dagen worden gevonden en misschien wel maanden moeten wachten op daglicht. Hoe er een internationale reddingsoperatie op touw wordt gezet, met meer dan twintig duikers, waarvan er zelfs één noodlottig om het leven komt. Hoe ze uiteindelijk - in een race tegen de weergoden - één voor één naar buiten worden gebracht. Begeleid door twee duikers, meerdere zuurstoftanks en kalmerende middelen om niet te paniekeren in de beklemmende mix van water, rots en duisternis. Met als slotscène natuurlijk het beeld van die laatste man die, verzwakt maar dankbaar, de grot verlaat: de coach van het elftal. Een voormalige monnik, die de jongens leerde mediteren om rustig te blijven tijdens het hoopvolle wachten. Die het schaarse eten onder de jongens verdeelde, niet wetend hoe lang ze moesten overleven

Mens zijn

het is hetzelfde liedje hoe vaak ga ik het nog zingen alle boeken open, zoeken hoe uit de knoop te komen ik verdwaal, ik zoek de juiste houding ik weet niet goed hoe ik blijven, hoe ik laten moet en voor alles bang geweest op het stupide en futiele af met oogkleppen en hondentrouw voor alles altijd bang geweest die val, dat vuile donker in daar waar de geesten dwalen waar het beest verhaal komt halen alles gaat zoals het gaat hoe moet ik leven waar gaat het heen wat is het plan vandaag ik zit gebeiteld in dit paradijs toch ben ik gierig in m’n dankbaarheid vrij me vrij van zorgen vrij me vrij van mij naar het altaar van de liefde en beloven zonder twijfel gingen je dromen anders dan je hoopte? anders dan verwacht? zit je opgesloten? open leef moedig, ploeter, faal breek door en overwin luister naar het ritme vurig dansend binnenin dans mijn bed in zoek mijn bedding voor als we samen slechts één keer amen synchroon zinken in elkaar ik dans m