Astrids Scribbles

"Taalverarming is een serieus te nemen signaal - jongeren spreken straattaal en in geïnstitutionaliseerde programma's als het Journaal worden steeds minder woorden gebruikt, dat is onderzocht. Alles moet steeds eenvoudiger worden uitgelegd. Dat is gevaarlijk, want als je de woorden niet meer hebt om te discussiëren, blokkeert het gesprek en lonkt het geweld. Daarom zijn theater en literatuur ook zo vreselijk belangrijk." Pierre Bokma @Volkskrant Magazine 24 december 2016 Op een taalrijker Nieuw Jaar!

Als ik naar Amsterdam moet voor een vergadering probeer ik dat meestal te combineren met een teutafspraak met de beste yogini van Amsterdam en m'n  adorable vernederlandst-Amerikaanse vriendin. Deze keer lukt dat opperbest. We hebben een lunchdate in een klein-maar-fijn restaurantje dat ze me altijd al een keer wilde laten zien en we nemen alle tijd om stil te staan bij ieders laatste belevenissen. En natuurlijk bij het heerlijke eten. Op het moment dat we toe zijn aan een blokje om richting m'n vergadering pakt ze haar tas en vraagt: "Mag ik jou dan als blijk van vriendschap trakteren op deze lunch?" "Nee! Waarom?!", flapt m'n Hollandse trots er gelijk uit. Waarna ze met pretoogjes en in haar aanstekelijke Neder-Amerikaans zegt: "Well, omdat sometimes liefde gaat... door de portemonnee." Love you to, sweety.

Deze reis van de Beste Bibliothecaris van Nederland 2016 begon met een telefoontje aan het begin van de zomer. Gevolgd door een interview, waarbij we ontdekten dat er dit jaar drie heel verschillende maar ook heel mooi bij elkaar passende kandidaten waren genomineerd. Na een oktober van enthousiast campagne voeren, volgde een stil november waarin vooral de jury druk aan het stemmentellen en beraadslagen was. Voor ons kwam de feestelijke ontknoping op 30 november in de (nog) Beste Bibliotheek van Nederland; de Chocoladefabriek in Gouda. Een intiem en heerlijk diner, waarbij de (nog) Beste Bibliothecaris Erik Boekesteijn  tussen elke gang met mooie woorden de spanning een beetje opvoerde. Dat Juan Khalaf uiteindelijk werd bekroond tot de nieuwe Beste Bibliothecaris was een ontroerend hoogtepunt van een prachtige reis met elkaar. Hij gaat deze titel zeker eer aan doen. Gefeliciteerd! En ik? Ik ging naar huis met een blij gevoel en vooral heel veel dankbaarheid. In m’n tas zaten

De meneer die namens het NIPO langskomt voor een Europese enquête over de EU komt voorzichtig m'n huis binnen. Hij stelt zich voor als 'naamgenoot' Hans van Dam, waar hij eerder aan de telefoon ook al grapjes over had gemaakt. Het lot selecteerde mij voor zijn lijst van 'te bevragen Europeanen'. Zo'n toeval is wel een grapje waard. "Sterker nog", zeg ik, "mijn oom heet ook Hans van Dam." "Oh..." en hij denkt even na. "Is die toevallig getrouwd met mevrouw Balk?" "Eh... nee, dat is Ruud van Dam en dat is m'n vader." Nou moe.

Tijdens de Week van de Mediawijsheid - met als thema Feit, fake of filter? - schrijft Rob Wijnberg een column op de Correspondent over de nepnieuws-discussie. Dat zou er immers toe hebben geleid dat een verkeerd geïnformeerd electoraat op Donald Trump heeft gestemd. Waarop hij stelt dat 'echt nieuws' minstens zo misleidend is en dat nieuws zelfs de meest ongezonde, ziekmakende en verslavende drug van de moderne tijd is. Hij doet ook een mooie suggestie: Stel je eens voor: vanaf 1 januari 2017 tot aan de verkiezingen doen we onze tv uit, onze radio op zacht, de krant in de kattenbak en nu.nl op mute. Drie maanden lang volgt heel Nederland geen nieuws: laten we het een detox noemen. Geen non-debatten over non-issues, geen non-beloftes over non-breekpunten, geen non-verschillen in non-peilingen. Niks. In het volle uur per dag dat we daarmee besparen, acht volle werkdagen in drie maanden, lezen we vijf goede boeken, bladeren we de verschillende partijprogramma’s door en

Vannacht droomde ik dat ik wakker schrok uit een droom waarin Trump de Amerikaanse presidentsverkiezing won. Vol ongeloof vertelde ik het aan mensen om me heen. Het zou toch niet waar zijn? Eenmaal echt wakker werd uit deze dromendroom blijf ik lang liggen. Met een onwerkelijk en unheimisch gevoel komen de beelden van z'n overwinningsverschijning weer voorbij. Ik voel een grote weerstand om de wereld en het nieuws in te stappen. Het zou toch niet waar zijn? Op dit moment staat de rode thermometer bijna op de benodigde 270 kiesmannen en krijgen we tot in den treure uitleg over het kiesstelsel, de vele buitenlandse stemmen die nog verwerkt moeten worden en dat it's not over till it's over. Ik weet niet hoor, maar bij mij is het altijd hommeles als m'n dromen uitkomen.

 Je weet het: via apps en internet deel je persoonlijke informatie met bedrijven die je niet kent en waarvan je niet weet wat ze ermee doen. Je weet ook dat je meestal te snel (en ongelezen) de algemene voorwaarden accepteert van zulke apps, waarschijnlijk omdat je ze zonder die acceptatie niet eens kunt gebruiken. De pijnlijke waarheid van deze tijd, maar ach, je hebt toch niks te verbergen. Wat ik nog niet wist: elke app die ik met mijn akkoord toegang geef tot de microfoon en camera van m'n smartphone, die heeft dus ook letterlijk toegang tot mijn microfoon en camera. Dus als ik over straat loop en Facebook gebruik, dan kunnen 'zij' meeluisteren via de microfoon en meekijken via de camera. En dat wordt allemaal opgeslagen, bewaard en vaak verkocht aan andere bedrijven. Gewoon legaal. Data zijn de nieuwe olie. Meer weten? Kijk dan eerst eens naar onderstaande documentaire . En daarna raad ik u aan die smartphone eens te pakken voor en kleine test. - Ga naar Ins

Overstappen op station Amersfoort in de ochtendspits is altijd een spannend avontuur. Ga ik het halen? En zo ja, heb ik daarna nog een stoel? Maar kennelijk is dit soort reisstress gebonden aan een bepaalde leeftijd, leefstijl of arbeidsmarkt. Deze ochtend komen als eerste een paar jongeren uit de trein. Sigaret op de lip, aansteker in de hand, geen jas of bagage. Terwijl de geroutineerde forens zich naar binnen wurmt, denk ik: die gaan toch niet werkelijk in deze halve minuut een sigaretje staan roken? Maar ja, dat doen ze dus wel. Gevalletje van hoge nood. Of hoogmoed. En dan is daar het fluitsignaal. Joelend trekt de groep een sprintje. Voor de laatste blijkt het te laat. Dicht is dicht. Z'n vrienden gieren het uit. Hij schut nog wat met z'n hoofd en gebaart het één of ander. Ik geloof dat hij denkt dat ze wel even de conducteur kunnen bellen om dit geintje ongedaan te maken. Maar de NS is meedogenloos. Het laatste wat ik zie is een beteuterde jongen op het perron.

En dan ben je ineens halverwege je verkiezingsmaand. Die verkiezing voor Beste Bibliothecaris van Nederland. Waar u nog tot 30 oktober op mij kunt stemmen ! Of u kiest voor één van die andere bibliotheekkanjers, Juan en Leo . Want laten we wel wezen, we hebben die prijs gewoon alle drie verdiend. Ik weet niet hoe het hun verging, maar bij mij heeft het heel wat mensen in beweging gezet. De regionale krant stond gelijk aan m'n bureau, de regionale radio vroeg me voor een gezellig lunchprogramma en zelfs de NPO werd nieuwsgierig. Hengelo bleek de 'stad van de week' bij Thuis op 5 en al googelend naar nieuws uit de stad vonden ze mij. Je maakt wat mee. De meest gehoorde vragen: Weet je al iets? Wanneer dan? Waarom ben je genomineerd? Wat kun je winnen? Wat doet een bibliothecaris eigenlijk? Moet je zelf je eigen campagne voeren? En de leukste: oh ja, u bent die medewerker van de maand! Ook goed. En het klopt eigenlijk wel. Deze maand draait het even om mij, om ons. En dat

De meneer loopt al een tijd met de wens om een veiling mee te maken. Lekker snuffelen tussen oude spullen, je zinnen zetten op iets ludieks, bij de man met de hamer wachten op het voorwerp en dan een bod doen. Kwajongensromantiek. Dat er dit weekend een veiling was, stond dus al een tijd in z'n agenda. En de voorbereiding werd ook ingepland. Snuffelen door de online catalogus  en even op-en-neer tijdens de zichtdagen. Is dat nog wat met die camera's? Passen de hoeden? Hoeveel zakhorloges zitten er precies in die kist? Zo komen we zaterdagochtend mét biednummer mooi op tijd voor z'n eerste bod de enorme hal in. De mevrouw ziet in één oogopslag haar vermoedens bevestigd: allemaal ouwe pruttel. Ik heb niks met antiek of verzamelen. Waar een ander hartkloppingen krijgt bij een setje oude brilletjes, denk ik 'wat moet je ermee en wie stoft het af!' Zo'n verzilverde Bijbel vind ik nog wel bijzonder, maar pistolen uit de 16e eeuw? Nee, de mevrouw pakt dat heel a

Dit weekend viert een oom z'n verjaardag. Ik zoek een passend cadeau. Een verlanglijst is er niet, maar m'n nichtje vertelt dat hij binnenkort naar Zuid-Afrika reist. Misschien is er wel een boek over dat land? Oké, een boek, daar kan ik wel wat mee. In de net verbouwde lokale boekhandel loop ik maar gelijk op de verkoper af, die flink staat te zwoegen voor de kasten. Of hij weet waar de reisverhalen of geschiedenisboeken over Zuid-Afrika staan, vraag ik. "Nou dat komt goed uit", zegt hij, terwijl hij een set boeken van de ene naar de andere plank verplaatst en me het tussenschotje met Afrika erop aanwijst, "ik ben net de wereld aan het opschuiven."

En daar gaan we dan. De stembus is open ! Drie bibliotheekkanjers, met elk hun unieke talenten, verdiensten en verhalen. In de race voor de Persoonlijkheidsprijs in bibliotheekland. Dit feest begon voor mij met dat eerste telefoontje. Gevolgd door alle leuke reacties bij het openbaar maken van de genomineerden. Er kwam een gezellige kennismaking  met m'n 'conculega's'. En toen begon de reis van het bedenken, maken en wachten op m'n eigen nominatiefilmpje. Eerlijk is eerlijk, ik ben er trots op. Maar het echte feest begint vandaag en duurt een hele maand. We pronken met een artikel in Bibliotheekblad. Onze persoonlijke filmpjes en een stoer profiel staan online . Bibliotheek Hengelo steunt me met een Astridpagina en een leuke flyer. En... er kan gestemd worden. Dus ik denk: 'Mijn werk zit er even op. U bent aan zet!' Bekijk die drie kanjers, maak een overwogen keuze en Stem Op Astrid    :-) Op 30 november (ja, dan pas) horen we wie zich de Best

U merkt het misschien nog niet, maar die verkiezing voor Beste Bibliothecaris van Nederland is offline in volle gang. Interview en fotoshoot afnemen, artikel en profieltekst goedkeuren, het kwam allemaal al voorbij deze zomer. Ik krijg het helemaal warm van de mooie woorden die vanaf eind september gepubliceerd gaan worden. Wat een feestje! Maar ja, of we dus ook 'even' een filmpje van onszelf willen aanleveren voor bij je profiel. Nou, dan moet je dus echt aan de bak. Script schrijven, bespreken en herschrijven. Amerikaans strijkkwartet mailen of je hun muziek mag gebruiken en een enthousiast antwoord terug krijgen. Locaties en medespelers regelen, die ook allemaal gelijk ja zeggen. En dan een draaidag inplannen. Spannend. Zo sta ik dan ineens, op de warmste dag ooit in september, te zweten op m'n matje in de mooiste studio van Deventer. Daarna door naar een blije klas en goed voorbereide leesconsulent. Met alle aandacht voor boekintroducties, voorlezen en h

M'n collega kreeg deze week een meneer van middelbare leeftijd aan de balie. 'Mevrouw', vroeg hij, 'weet u ook waar de boeken staan over die man die de baas in huis is?' De collega dacht even diep na en zei: 'Meneer, die vindt u bij de sprookjesboeken.' Kijk, dan weet je zeker dat je in de beste bieb en met de leukste collega's werkt!

M'n Ayurvedische soulfoodguru Daniëlle van der Stoom publiceert met regelmaat leuke filmpjes met soulfood en lifestyle tips. Ik moest laatst glimlachen toen ze me weer vrolijk toesprak vanuit haar mooie woonkamer, met op de achtergrond een paar schilderijtjes. Ik werd onwijs afgeleid door dat ene schilderijtje dat een beetje scheef hing. Bijzonder, want voor zover ik weet heeft Daniëlle nog meer gevoel voor esthetiek dan ik. Dit kon geen vergissing zijn. Ik maakte er een plagerige opmerking over op facebook. Even terechtwijzen, met een knipoog. Ze moest lachen, vond het grappig dat ik dat had gezien. En ja, legde ze uit, dat was heel bewust. Om zichzelf eraan te herinneren dat niet alles perfect hoeft te zijn en dat dat ook mooi is. Briljant. Daniëlle, ik doe mee. Het doet nog wel een beetje pijn, dat moet gezegd. Maar hoppa, daar gaat ie. Schone imperfectie in het rijtje elementen!

Door misleidende reisinformatie op de NS borden zit ik in de verkeerde trein. Noodgedwongen reis ik via een lange omweg terug naar het oosten. Ik baal maar geef me over. Terwijl ik me verwonder over hoe ik op een onbekend traject ineens met ook een ander soort medereizigers te maken heb, komt de railcatering binnen. Ook daar verwonder ik me vaak over. Die jongens en meiden zijn altijd zo relaxed en vrolijk, ondanks dat ik zelden zie dat ze iets verkopen. Deze gozer is perfect voor de job en doet m’n reisfrustratie als sneeuw voor de zon verdwijnen als hij droog roept: “Iemand koffie? Thee? Bier? Beetje gezelligheid?”

Na een retraite komt de buitenwereld altijd wat overweldigend binnen. De afzondering, de stilte, het emotionele proces maken je extra gevoelig, maar ook minder alert. Dat voel ik direct als ik na alle afscheidsknuffels in de auto stapt. M'n blik is zachter en reactievermogen een beetje vertraagd. Gelukkig hoeft er nooit zoveel onderweg, dus we nemen de tijd om al napratend naar huis te rijden. De blaas functioneert echter nog prima. We stoppen bij zo'n wegrestaurant dat er overal hetzelfde uit ziet. Ondanks dat, duurt het verbazend lang voordat we de toiletten gevonden hebben. We lachen erom. Dan starten we die bekende handeling: 50 cent in de machine, door het draaipoortje, reçu meenemen, om bij het afrekenen van koffie of snack je geld weer terug te krijgen. Maar er gebeurt dit keer niks als haar euro naar binnen valt. Stilte. Huh? "Out of order. No change", zien we ineens staan. Huh? En ons geld dan? Uiteindelijk vinden we de magische knop die de munt weer u

De 'strijd' om de titel van De Beste begint met een interview en fotoshoot voor Bibliotheekblad. Het wordt een gezellige ochtend met mooie gedachten en inspirerende woorden van drie opperbeste genomineerden. De flow van dit feestje neem ik na afloop mee naar de boekwinkel aan de overkant. Om mezelf te trakteren op een tip van de redacteur. Soms moet dat even, gewoon omdat het kan. En er staat nog iets dat op m'n verlanglijstje. Iets dat drie vrienden me onlangs gaven als 'symbool' voor hoe zij mij zien en dat ik ter herinnering graag tastbaar wil maken. Rondlopend hoop ik een geschikte dingetjeswinkel tegen te komen. Maar dat wordt niks aan deze kant van de gracht. Op gevoel en met spijt in het hart schiet ik een onooglijk hoe-kom-ik-hier-verzeild- steegje in om de doorsteek naar het station te maken. Als ik ineens voor een etalage met dingetjes sta en het symbool zie, precies zoals het moet zijn. Wijsheid, gemoedsrust, spelend kind, innerlijk vlammetje, com

Door een toevallige chat op facebook ontdek ik dat m'n rijbewijs - dat roze papiertje, kent u die nog? - verlopen is. Ik maak gelijk een afspraak op het Stadskantoor voor de volgende dag om 9.20 uur. Het is 9.05 als ik m'n afspraakticket print. Hebt u een pasfoto? Ja. Ik loop voor de zekerheid toch langs de fotograaf, om te vragen of die van vorig jaar oké is. Nee, er zit een schaduw naast m'n nek. Terwijl z'n collega puzzelt welk nummer als volgende aan de beurt is, zit ik al op de kruk. Even de pony opzij, klik, bril iets omhoog, klik, ja dat is hem. U mag hier pinnen mevrouw. In de grote hal, tussen alle balies, zitjes, beeldschermen en constant klingelende belletjes, probeer ik uit te vinden hoe dit werkt. En dan zie ik dat mijn nummer al is opgeroepen. Balie 9, zoekzoek, dat zal wel om de hoek na nummer 7 zijn dan... De jonge dame handelt alles vol automatisch af en heeft m'n nog warme pasfoto eerder gezien dan ik. Wat is uw adres? En mobiel? Dan sturen we

Je draait al een tijdje mee in het vak. Met wisselende periodes van vallen en opstaan, van groei en geworstel. Je hebt de laatste tijd het gevoel dat je op een plek terecht bent gekomen die bij je past. De inhoud, de verantwoordelijkheid, het netwerk, met de eigen kwaliteiten en mogelijkheden. Alle stukjes lijken steeds beter in elkaar te passen. Je schuurt hier en daar nog even wat, vooral met jezelf en je eigen levensgedoetjes... En dan komt daar ineens een belletje van de hoofdredacteur van hét vakblad dat ons bibliofielen bindt. Met de boodschap dat je vanuit meerdere hoeken van het land bent voorgedragen voor Beste Bibliothecaris van Nederland . En dat de jury ook vindt dat je op die nominatielijst niet mag ontbreken. Dan is daar ineens een gevoel van 'goh, echt waar, dus het is gewoon oké wat ik doe?'. Waardoor als vanzelf ook het laatste stukje op z'n plek schuift. Mede geholpen door alle lieve reacties sinds de shortlist online staat. De hele maand juni keek

Wachtend op perron 2 in de vroege ochtendspits vang ik gespreksflarden op van twee vrolijk babbelende mannen. Type middelbare forens. Ik verzink in m'n eigen gedachtewereld als ik de één hoor zeggen: "Je kent mijn visie hè? Ik vind dat je gewoon iedereen een diploma moet geven. En je pakt hem af als hij niet kan laten zien dat hij het waard is." Ach, dat is eigenlijk best een charmante visie, denk ik nog. Je gaat uit van vertrouwen, niet van toetsen en testen en stampen. Zoiets. Maar al mijmerend op het ritme van de rammelende trein komen er toch wel wat vragen naar boven. Want wanneer komt dan dat moment waarop die leerling 'gewoon' z'n diploma krijgt? Hoeveel jaren onderwijs moet hij dan minimaal hebben doorlopen? Met of zonder tentamens? Doen de cijfers er dan nog toe? En geldt dit alleen voor de middelbare school of ook een vervolgopleiding? Wanneer zou ik bijvoorbeeld m'n havo diploma niet meer waard zijn? Als ik géén vervolgopleiding was gaan d

Veel te laat ontdekte ik de Hokjesman . Prachtige portretten van bevolkingsgroepen in onze samenleving, waar programmamakers Michael Schaap en Jurjen Blick dit jaar helaas net niet de Nipkowschijf mee wonnen. Met terugwerkende kracht bekijk ik alle drie de seizoenen, en daarna in de herhaling want ze blijven leuk. Zeker die over de professoren . Een kijkje in het Leidse universiteitsleven, van zowel studenten als wetenschappers. Of 'geleerden', zoals sommigen liever zeggen. Ik smul als ik een typische kluizenaarsprofessor hoor praten over de wetenschap als 'een oneindige ruimte van schoonheid en waarheid' en 'een keten van ervaring die doorwrocht is door reflectie'. Kom daar maar eens op! Maar ik ben in shock na een interview met  de emeritus professor  Hendrik Lenstra. Die zich het liefst 'wiskundige' noemt, wat immers het beste zegt wat hij bezit: de kennis van wat wis is. Kennelijk voelt Michael Schaap ook aan dat hij een spannend gebied betreedt

Terwijl ik in die plaatselijke super bijklets met een vriend, probeert achter mij iemand zijn aandacht te trekken. De vriend wordt in redelijk Engels aangesproken door een bescheiden, zwarte man. Of hij misschien kan helpen met het vinden van het juiste scheerschuim. Ah, de echte mannendingen! Ik laat ze even. De mooie, zwarte meneer legt uit wat hij zoekt. Maar dat klinkt een beetje vreemd, dus de vriend vraagt door. "I put it on my face and just wash it off with water. No razers. Evething gone." Pardon? Geen scheermesjes. Elektrisch dus. Nee, het is echt een soort crème. Gewoon opsmeren, afspoelen en weg. Uit Nigeria, maar de voorraad is bijna op. De vriend wijst lachend naar z'n korte kroeshaartjes. Bovenop ook? Alles weg? "Yes, everything, just water and gone." Ik zie een verbaasde 20-jaar-scheermes-en-tondeuse-gedoe-voor-niks blik in de ogen van de vriend ontstaan. Nou, dat kennen we in Nederland niet hoor, zeg ik licht ontmoedigend. Maar we wijzen h

Maandagmiddag. Op de automatische piloot een paar alledaagse boodschapjes halen bij die buurtsuper waar ik bijna blind m'n weg vind. Terwijl ik afreken bij de trouwste kassamedewerker (man, middelbare leeftijd, de rust zelve), loopt een collega langs en vraagt terloops: "Heb jij toevallig een nagelschaartje?" Onder een hoofdschuddend 'nee' werkt hij de lopende band af. Maar bij het uittellen van m'n wisselgeld lijkt hij even afgeleid. En met een frons verbreekt hij, tegen niemand in het bijzonder, de stilte. "Als echte man heb je natúúrlijk geen nagelschaartje bij je." "Nee", lach ik met hem mee, "of je geeft het in ieder geval niet toe met een rij vol klanten voor je neus!" Pas dan ben ook ik wakker en dringt de zotheid van de vraag tot me door.

Love After Love The time will come when, with elation, you will greet yourself arriving at your own door, in your own mirror, and each will smile at the other’s welcome, and say, sit here. Eat. You will love again the stranger who was your self. Give wine. Give bread. Give back your heart to itself, to the stranger who has loved you all your life, whom you ignored for another, who knows you by heart. Take down the love letters from the bookshelf, the photographs, the desperate notes, peel your own image from the mirror. Sit. Feast on your life. Derek Walcott

Vandaag buig ik voor alle virtuele en voelbare verjaardagsknuffels, van de mooie mensen om me heen, die me met zorg uitgezochte kadootjes schonken. Ik buig voor alle kansen en keuzes die voorbij kwamen en soms bleven kleven, waardoor er ineens ruimte is voor een interessante transformatie. Hiephiep hoera voor het Leven.

Ter afsluiting van een feestelijk familieweekend in het sfeervolle Twente nestelen we ons in een eetgelegenheid in het hart van Ootmarsum. Ook zo'n sprookjesdorp. Bij zonnig weer dan... Wachtend op de verse erwtensoep valt ons oog op de gezellige fotomuur. Lekker rommelig, lekker zwartwit, typische oudlandelijke taferelen. Op dat ene moderne stelletje rechts bovenin na dan, dat valt een beetje uit de toon. Oh wacht, ze hangen er twee keer tussen, alleen is die tweede gekanteld, wat suf. Hé verhip, daar hangen ze weer. En daar nog een keer... We tellen uiteindelijk negen fotolijstjes waarvan de verkoopfoto nog vervangen moet worden. Gelukkig waren ze wel zo slim het beschermplastic er eerst af te halen. Dus, heb je nog een leuke Twentse zwartwit foto liggen? Help ze even en mail hem aan info@plaske.nl :-)

Na een lange vergaderdag in Den Haag zoek ik moe maar voldaan m’n plekje in de trein. De stilte-coupé natuurlijk, voor zover andere reizigers dat ook kunnen opbrengen. Van een afstandje zie ik twee mannen zitten, druk gesticulerend. Oké, zo’n reis, denk ik gelijk. Ik zal wel weer moeten ingrijpen. Totdat ik de coupé binnen kom, in een oorverdovende stilte. Ik grinnik als ik zie hoe dat kan. En speel heel even met het idee om als flauwe grap aan de mannen te vragen of ze alsjeblieft iets zachter willen gebarentalen!