Het waren weer mooie dagen. Vijf monniken uit het Sera Jey klooster in India bezochten de Zwanenhof in Zenderen om daar hun bijzondere zandmandala te leggen. Alles wordt volgens strenge regels gelegd. De opleiding om dit te mogen doen is zwaar. En dan zijn ze maanden van huis voor een Europese
Tour of Compassion & Harmony.
Overal waar ze komen leggen ze in 4-5 dagen een zandmandala zoals deze. Of één van de 1000 andere die ze in hun repertoire hebben. Ze mogen wel wat variëren in kleur, maar zeker niet in lijnen. Als daarin ergens iets fout gaat, is het geen echte mandala.
Kijken hoe ze dit maken is al bijna net zo meditatief als het maken zelf. En het ritueel vernietigen na afloop doet altijd een beetje pijn. Maar ja, alles is vergankelijk, dat is hun boodschap. Ik heb weer genoten van hun aanwezigheid, hun bijzondere chanten en natuurlijk van hun verhalen en humor. Want het is ook gewoon gezellig!
Het is mooi om te zien hoe ze alles dat komt nemen zoals het komt. Ze lijken super zen, maar doen ook net zo hard mee in het checken van hun iphone en natuurlijk worden er foto's gemaakt. Het zijn net mensen.
De enige Engelssprekende 'woordvoerder' Sonam leert me weer allemaal nieuwe dingen. En fluistert me soms wat extra's toe. Het hoogtepunt zit voor mij aan het eind. Na de mooie ceremonie in de kapel van de Zwanenhof gaan we allemaal naar buiten om de zandmandala terug te geven aan de aarde. Daartoe wordt hij altijd uitgestrooid in water. Dat wordt dit keer de vijver voor de ingang.
Iedereen waant zich een weg door het natte gras, het is even grijs en groezelig als het de hele week was. De mannen bidden en chanten nog wat om uiteindelijk het zand los te laten. Hun gele mantels en hoeden kleuren mooi bij het frisgroene gras.
Terwijl we allemaal teruglopen om binnen nog wat gezegend zand op te halen pakt Sonam m'n hand en fluistert:
"We did the short version. Weather to bad."
Oké, ook monniken zijn dus pragmatisch.
Binnen de regels natuurlijk!
