Astrids Scribbles

Vakantie betekent op dit moment tentamens maken en voorbereidingen treffen voor m'n stage en scriptie. Maar er moet ook tijd zijn voor er even tussenuit én quality time met m'n middelbare school bestie. Zo treffen we elkaar bij een leuke Italiaan voor een quality lunch. En gossie wat valt er veel bij te praten. De ober komt voor een drankje, dat is nog wel snel geregeld. Als hij opnieuw komt voor de bestelling moeten we hem teleurstellen. We hebben de kaart nog niet eens aangeraakt. "Geef ons even wat tijd", zeg ik. "Vrouwenlunch, dit gaat duren." Hij vindt het allemaal prima en stelt ons lachend gerust. Hij heeft de tijd.  Als we uiteindelijk diep in onze heerlijke salade zijn verdwaald, komt de ober eens even checken. Of we nog iets willen drinken? "Hmm, mag ik misschien toch een koude witte?", vraag ik voorzichtig. Natuurlijk mag dat. "Ach ja, vrouwenlunch hè", zeg ik verontschuldigend. Na een paar knusse uren meld ik me bij de ober om...

Op de laatste schooldag van dit studiejaar bespreken we in kleine groepjes onze persoonlijke portfolio's, waarin we schrijven welke belangrijkste inzichten we uit alle modules hebben gehaald. Altijd mooi om te lezen hoe een ander uit dezelfde les andere dingen haalt. Dat wat bij jou het meest resoneert zegt niet alleen iets over wie je bent als mens, maar ook over waar je je op dat moment bevindt in je leven en groeiproces. En zo leer je altijd weer iets nieuws van de inzichten van een ander. M'n klasgenoot vertelt over zijn persoonlijke les. Hoe hij zich meer bewust is geworden van het feit dat er vaak andere emoties zitten achter een simpele boosheid. In zijn werk heeft hij veel te maken met klagers en die kunnen soms bot en rot uit de hoek komen. Hij vertelt hoe hij meer contact probeert te maken met wat de ander beweegt, waar die boosheid vandaan komt, behalve die lekkende kraan. "Hij kan wel net zijn ontslagen, ruzie hebben gehad met een dierbare of gewoon met z'n...

Tot slot van de les Zingeving bij ouderdom en verlies moeten we in groepjes in gesprek over onze associatie en herkenning bij een bepaald beeld. En dan vooral wat betreft het proces van leven, afscheidnemen, sterven en wedergeboorte. Bij de terugkoppeling blijkt dat er weer veel moois te zeggen is als je in dit kader even stilstaat bij een boom, een rivier of zelfs een verhuizing. Mijn groepje had gekeken naar dit proces bij een vlinder. Heel veel symbolischer gaat het niet worden natuurlijk. Als je het hebt over groei, stilvallen en transformeren, is de vlinder bij uitstek het symbool voor opnieuw geboren worden. Hoeveel mensen worden niet verrast door een vaak terugkerende vlinder in de periode na het begraven van een dierbare. Wat niet iedereen wist, is dat de rups in de cocon, op enig moment van het proces, niet alleen lijkt te zijn 'vergaan', maar dat de cocon zelf even helemaal leeg is. Alsof de vlinder uit het niets ontstaat. Hoe wonderlijk. Terwijl we nog wat heen en we...

De ochtend van onze lesdag is het altijd drukker dan normaal in onze groepsapp. Een enkeling meldt zich af, er is wat reisadvies of vertragingsmeldingen, dat soort dingen. Deze keer meldt een klasgenoot dat ze er door omstandigheden via zoom bij zal zijn. Fijn dat de academie die mogelijkheid biedt, jammer voor de gezelligheid. Ik wens haar fijn weekend, maar vraag ook bezorgd 'wie gaat me nu uitlaten?' De lunchpauze tussen onze lessen is niet alleen nodig om te schakelen tussen de vakken, maar ook om energie op te doen via voedsel en zuurstof. Voor dat laatste wijken we meestal uit naar een mooi aangelegd volkstuinenpark tegenover het college. Ik moet bekennen dat de huismus in mij zich daarvoor op sleeptouw laat nemen, anders komt het er niet van. En met dit wandelmaatje is dat nooit saai, want zij heeft dan wel net zo'n opmerkzaam oog als ik, maar ziet toch net weer andere dingen. Zoals een eenzaam overgebleven peer aan een herfsttak. Door mij gelijk als 'moedig'...

Voor het 50+ onderhoud van m'n lichaam ben ik dit seizoen weer begonnen met zwemmen. Een verrassend verfrissende start van de dag, moet ik zeggen. Tegen alle patronen in stap ik warm uit bed m'n Speedo in en de donkere, koude straat op. Heel grappig hoe de wereld gedurende een paar baantjes trekken transformeert van slapend naar ochtendspits.  Het sportbad is ingedeeld in vier delen. Oplopend van eerste versnelling - grijs, teutend en meer dobberend dan zwemmend - naar vierde versnelling. Daar waar de borstcrawl domineert en er hulpstukken gebruikt worden voor extra trainingseffect. Nou, deze 50+ trekt zich in de derde versnelling lekker op aan die speedo's. Er zit toch meer 'waterman' in me dan ik tot nu toe in m'n horoscoop heb ontdekt. Nadat de eerste golf zwemmers het bad alweer verlaten heeft, staan er ineens twee nieuwe mannen in mijn baan. De een met het postuur van Harry Potters Hagrid en de ander meer Bassie dan Adriaan. Terwijl zij nog even bijkletsen,...

Een week voordat m'n jaarlijkse stilte-reset-retraite begint ben ik al in dat bijzondere Rosario . Om in en om het klooster te helpen waar nodig, voor onderhoud of gasten. Mijn zinvolle bijdrage aan het voortbestaan van deze plek. En als bonus leer ik zo niet alleen meer over het B&B-leven, maar leer ik ook de dochter des huizes beter kennen: een 15-jarig lief bijdehandje. Met de voorbijtrekkende gasten gaat het al snel over taal. Want zoals dat altijd gaat tussen Vlamingen en Nederlanders; binnen de minuut ben je woorden uit de spreektaal aan het vergelijken, of toelachen. Of gewoon aan het uitleggen, omdat je elkaar anders misverstaat. Zo leerde één van de gasten mij dat Vlamingen nu ook allemaal het woord 'leuk' gebruiken. Echt Nederlands, dat zeiden ze vroeger nooit. Maar ja, sinds Facebook en sinds die Like-knop overal, die ook in het Vlaamstalige gebied als vind-ik-leuk wordt vertaald, noemen ze alles in Vlaanderen nu ook 'leuk'. Amai, daar had ik nooit bi...

De - vernieuwde - Academie voor Geesteswetenschappen bestond in februari vijf jaar. Het jubileumfeestje was even uitgesteld, maar gister werd er geproost. Een ochtend vol creatieve ont-moeting en 's middag een workshop stembevrijding onder de bezielde leiding van Jan Kortie. Gezellig. Bij binnenkomst mocht je gelijk aan de bak. Op de foto met een zelfgekozen handgebaar voor de bezoekerscollage, vergezeld met vele excuses over de slechte kwaliteit van de Polaroids. Het is ook maar voor de fun. Als Polaroid-kind ken ik het proces, maar ben toch verrast als er een volkomen witte foto uit het apparaat komt. Zo wit heb ik ze nog nooit gezien. 'Ik ben nog helemaal blanco', mompel ik verdrietig. 'Ja, ontwikkelen doen we hier!', klinkt het achter me. De metaforen liggen gewoon op straat, zalig.

Stel, je werkt nu ruim twee jaar voor je nieuwe werkgever. In die tijd heb je al regelmatig provinciale sessies geleid en individuele specialisten geadviseerd. Grote kans dus dat iedereen je inmiddels wel kent.  Toch kan het dan zomaar gebeuren dat, bij je eerste bijeenkomst, iemand ineens tegen je zegt: "Oh fijn, je hebt ook benen!"

Het grootste deel van de tijd ben ik een brave burger, soms ben ik een boefje. Meestal reis ik met de trein naar m'n werk, soms pak ik de auto. Voor gratis parkeren én niet te ver lopen, moet je geluk hebben. Of vroeg opstaan. Mij ontbreekt het vaak aan beiden. Dan is er als strohalm altijd nog de parkeerplaats van een grote doe-het-zelf-zaak, dicht bij de bieb. Mag eigenlijk niet natuurlijk, want bedoeld voor klanten. Maar ja, zo verleidelijk, en groot genoeg voor noeste klussers én luie tantes. Als m'n schaamte het wint van m'n gemakzucht, dan word ik spontaan klant. Ik koop m'n schuld af met een tube lijm of iets anders handigs en leg het met bon en al op de voorbank. Ik weet het... slecht... sorry. Vandaag was weer zo'n dag. Te laat, geen geluk én vies weer. Maar ook een hele slechte timing. Precies om negen uur rij ik de parkeerplaats op. Twee medewerkers lopen in en uit om hun koopwaar uit te stallen. Ik wacht nog even tot die ene weer naar binnen is voordat i...

Tijdens de heidag met directie en adviseurs onderzoeken we waar de altijd genoemde werkdruk toch zit en hoe we dat kunnen oplossen. Eén van de heren - een geboren Tukker - mompelt wat over alle klusjes die hij allemaal uitbesteedt aan anderen om het voor zichzelf mooi overzichtelijk te houden. We grappen over wat zijn vrouw met hem te stellen moet hebben, want daar zal hij wel behoorlijk bij onder de plak zitten zeker. Zo makkelijk als hij hier delegeert komt ie er thuis vast niet mee weg! Oh nee, mompelt hij lekker verder, thuis is't net de brandweer: DoeDit, DoeDat!

Op de laatste lesdag van de tweede module worden de eindopdrachten nog eens uitgelegd. De eerste is even leuk als lastig: wat was de belangrijkste beslissing in je leven, en hoe autonoom was je bij het nemen van die beslissing in het licht van alle sociologische en metafysische structuren die in de colleges voorbij zijn gekomen. Poeh... Tijdens de koffie kletsen we wat over de invalshoeken die je kunt nemen en hoe uiteindelijk alles met alles verbonden is. Wat sowieso maakt dat je eigenlijk bij geen enkele beslissing echt autonoom bent. En natuurlijk de vraag welke van alle beslissingen in je leven je voor deze opdracht kiest. Ach, zeg ik gekscherend, eigenlijk denk ik dat mijn echt belangrijkste beslissing was om geboren te worden. Nou, klinkt het naast me, mijn belangrijkste beslissing was om van die appel te eten. Afijn, daarmee is het metafysische deel van de opdracht bij deze in ieder geval gedekt!

Het zondagochtend ontbijt verloopt in ontspannen stilte. Ieder geniet op z'n eigen manier van z'n eigen favoriete lekkernijen. De dochter (bijna 12) is toch wel opvallend opmerkzaam. "Wat heb jij je bord nog schoon!" Ja, zeg ik, ik maak zelfs met m'n croissantje geen troep, goed hè! Zonder dat ik het zelf door heb doe ik kennelijk iets slims met het terugstoppen van de laatste plak kaas, want ze roept ineens: "Dat deed je handig!" Ja, antwoord ik cool, ik heb altijd alles onder controle, dat weet je toch. Als we in stilte weer verder genieten klinkt er ineens een klagend, rommelend gemekker van onder uit m'n buik. " Bijna  alles onder controle", klinkt het bijdehand.

Als ik de werkplaats van m'n plaatselijke kleermaker binnen stap om een verstelde zomerrok op te halen, zie ik hem gelijk staan. Kordaat, met een hoge stapel spijkerbroeken voor zich en een scherpe schaar in de hand. De verkoopkaartjes hangen er nog aan, maar dat deert hem niet. Hij legt een pijp op de strijkplank, zet een merkstreep langs z'n meetlint en knipt in één ferme knap het grootste deel van de pijp eraf. "Zo zeg, jij durft!" kon ik niet nalaten uit te roepen. "Dat heb je vast vaker gedaan. Maar waarom! Koop dan een korte broek!" "Ja", zegt de kleermaker, "maar als je te weinig korte broeken hebt ingekocht, dan maken wij die dus." "Nou, ik vind het maar zonde, daar heeft iemand flink z'n best op gedaan...", probeer ik nog. Maar het raakt hem niet. In deze korte minuut ben ik getuige van zeker vier amputaties. Ik kan het niet meer aanzien en geef m'n bonnetje af aan de balie. "Ik kom m'n rok oph...

Als ik naar Amsterdam moet voor een vergadering probeer ik dat meestal te combineren met een teutafspraak met de beste yogini van Amsterdam en m'n  adorable vernederlandst-Amerikaanse vriendin. Deze keer lukt dat opperbest. We hebben een lunchdate in een klein-maar-fijn restaurantje dat ze me altijd al een keer wilde laten zien en we nemen alle tijd om stil te staan bij ieders laatste belevenissen. En natuurlijk bij het heerlijke eten. Op het moment dat we toe zijn aan een blokje om richting m'n vergadering pakt ze haar tas en vraagt: "Mag ik jou dan als blijk van vriendschap trakteren op deze lunch?" "Nee! Waarom?!", flapt m'n Hollandse trots er gelijk uit. Waarna ze met pretoogjes en in haar aanstekelijke Neder-Amerikaans zegt: "Well, omdat sometimes liefde gaat... door de portemonnee." Love you to, sweety.

Dit weekend viert een oom z'n verjaardag. Ik zoek een passend cadeau. Een verlanglijst is er niet, maar m'n nichtje vertelt dat hij binnenkort naar Zuid-Afrika reist. Misschien is er wel een boek over dat land? Oké, een boek, daar kan ik wel wat mee. In de net verbouwde lokale boekhandel loop ik maar gelijk op de verkoper af, die flink staat te zwoegen voor de kasten. Of hij weet waar de reisverhalen of geschiedenisboeken over Zuid-Afrika staan, vraag ik. "Nou dat komt goed uit", zegt hij, terwijl hij een set boeken van de ene naar de andere plank verplaatst en me het tussenschotje met Afrika erop aanwijst, "ik ben net de wereld aan het opschuiven."

M'n collega kreeg deze week een meneer van middelbare leeftijd aan de balie. 'Mevrouw', vroeg hij, 'weet u ook waar de boeken staan over die man die de baas in huis is?' De collega dacht even diep na en zei: 'Meneer, die vindt u bij de sprookjesboeken.' Kijk, dan weet je zeker dat je in de beste bieb en met de leukste collega's werkt!

Door misleidende reisinformatie op de NS borden zit ik in de verkeerde trein. Noodgedwongen reis ik via een lange omweg terug naar het oosten. Ik baal maar geef me over. Terwijl ik me verwonder over hoe ik op een onbekend traject ineens met ook een ander soort medereizigers te maken heb, komt de railcatering binnen. Ook daar verwonder ik me vaak over. Die jongens en meiden zijn altijd zo relaxed en vrolijk, ondanks dat ik zelden zie dat ze iets verkopen. Deze gozer is perfect voor de job en doet m’n reisfrustratie als sneeuw voor de zon verdwijnen als hij droog roept: “Iemand koffie? Thee? Bier? Beetje gezelligheid?”

Na een lange vergaderdag in Den Haag zoek ik moe maar voldaan m’n plekje in de trein. De stilte-coupé natuurlijk, voor zover andere reizigers dat ook kunnen opbrengen. Van een afstandje zie ik twee mannen zitten, druk gesticulerend. Oké, zo’n reis, denk ik gelijk. Ik zal wel weer moeten ingrijpen. Totdat ik de coupé binnen kom, in een oorverdovende stilte. Ik grinnik als ik zie hoe dat kan. En speel heel even met het idee om als flauwe grap aan de mannen te vragen of ze alsjeblieft iets zachter willen gebarentalen!

Vrijdagavond. Tijd om m'n boeltje weer te pakken voor een weekend bij een lief gezinnetje. Dit keer neem ik niet alleen kleren mee, maar ook een aanvulling op m'n voorraad Vreemd Voedsel. Uit de categorie Gezond, u weet wel. Ik ben wat later dan normaal, de kleinste slaapt, de eerste tv-ronde zit er al op. Terwijl de tienerdochter de versnaperingen verzorgt, kom ik met m'n voorraad de keuken in om alles netjes op te bergen. "Wat is dát?", vraagt ze geschrokken. "Nou, dit zijn cranberries, dit zijn vijgen en dit zijn dadels!" "Oh..., en dit zijn chips", zegt ze opvoedkundig. Het wordt weer een gezellig weekend.

Vakantietijd. Bijzondere tijd. Veel tijd samen en ook ieder z'n tijd voor zichzelf. Een tijd om een beetje buiten de tijd te leven. Toch ben ik aangenaam verrast als de jongste naast me komt zitten en met een stalen gezicht vraagt: "Zeg Astrid, mag ik morgen om vijf uur op staan en dan ontbijten met chips?" Gelukkig is dit een typisch 'daarvoor moet je bij je vader zijn' gevalletje. Maar voordat ik haar doorstuur doe ik nog wel een poging tot een vrouwen-onder-elkaar gesprek. Want waarom zou je überhaupt om vijf uur op willen staan en ontbijten met chips?! "Nou", zegt ze even serieus, "dan zit de vijf in de klok, borreltijd dus, en dan mag ik chips." Je moet zó uitkijken met wat je zegt...