Astrids Scribbles

Het voordeel van uitzendinggemist is, dat je soms toevallig oude, maar nog even bijzondere programma's ontdekt. Zoals bijvoorbeeld de documentaire Bhutan, geboorte van een democratie , die in april 2008 door de Boeddhistische Omroep werd uitgezonden. We zien hoe Bhutan , een boeddhistisch koninkrijk in het hart van het Himalayagebergte, zich er op voorbereidt om een parlementaire democratie te worden. We zien een vriendelijk volk, dat haar koning adoreert. En de vertwijfeling bij velen over het nut van dit proces, dat door diezelfde koning in gang is gezet. Hij vindt dat de macht bij het volk hoort te liggen. En ja, als de koning denkt dat het goed voor het land is... De testverkiezing, om te leren hoe een democratie werkt, was niet zo'n succes. Er was een lage opkomst, omdat in de piepkleine bergdorpjes niet iedereen oppas voor de boerderij kon vinden om zich in te schrijven als stemgerechtigde. En de neppartij met de koninklijke kleur Geel won met grote meerderheid van de an

Kent u dat? Die momenten waarop er allemaal 'gedoe' om je heen en in je lijf misgaat, vastloopt, disfunctioneert. Waarop ineens alle energie uit je wordt gezogen en je even niet weet hoe je er die dag nog wat van kunt maken. Ik merkte in de loop van deze week al dat ik op zo'n moment afstevende. Ik zal u mijn gedoe-lijstje besparen, maar vanmorgen viel alles op z'n plek en was het over en uit met de energie. Nou ben ik gelukkig al zo ervaren dat ik het herken als 'slechts' zo'n moment, dus ik begin moedig op mezelf in te praten met 'niet aan toegeven, draai het om'. Maar ja, als in die andere hersenhelft het lijstje wordt aangevuld met de trein die net wegrijdt, valt dat lang niet mee. Wat helpt dan om even te vergeten? Juist, een grote bak cappuccino. Zet die fantastische meid van de kiosk een beker voor me neer met een stralende smiley van cacao. Kijk, zíj heeft het begrepen. Zo maak je je reizigers weer aan het lachen! Met die energie is het nog n

In m'n vorige post refereerde ik aan een interview met filosoof Paul Bottelberghs. Behalve over multimediale geletterdheid sprak hij ook over taal in het algemeen. En taal is zeg maar echt mijn ding , dus ik blog nog even door op dat artikel. Volgens Bottelberghs bepaalt taal niet alleen wat we kunnen zeggen, maar ook wat we níet kunnen zeggen. Dat geldt voor gesproken en geschreven taal, dat geldt voor alle media. Taal bepaalt ons denken en ons denken bepaalt de manier waarop we ons de wereld voorstellen. Daardoor kan het zijn dat culturen met een ander schrift de wereld soms letterlijk anders waarnemen dan wij. Ons Griekse alfabet bestaat uit de weergave van op zichzelf staande, losse klanken. Voor ons bestaat de wereld dan ook uit een lege ruimte met daarin op zichzelf staande, losse objecten. Ons alfabet is een medium dat de rationele denkwereld opent. Vanuit de Westerse traditie hebben we de neiging te geloven dat denken noodzakelijk analytisch is. Hoe anders is het wereldbe

In het nieuwste nummer van Mediacoach staat een interessant interview met de Vlaamse filosoof en beeldenmaker Paul Bottelberghs . Het begint met een citaat uit een rapport over mediawijsheid in het Vlaamse onderwijs. Dat zegt dat het tot nu toe verbaalliteraire onderwijs jongeren attent moet maken op hun intuïtieve kijkgedrag, dat het de communicatiestrategieën van de media moet doorprikken, de betekenisgevende processen moet ontrafelen en een actieve participatie aan het mediagebeuren moet stimuleren. Kijk, dat maakt die toch wel alles omvattende definitie van Mediawijsheid ineens lekker concreet. Om de uitdaging van het huidige onderwijs toe te lichten, gaat Bottelberghs terug in de tijd. We komen uit een periode waarin het gedrukte woord het belangrijkste politieke en culturele medium was: iemand die literair geletterd is, kan op basis van het schrift deelnemen aan het maatschappelijke gebeuren. Hij kan op een dusdanig niveau lezen en schrijven, dat hij begrijpt wat er in de krant

Stel je voor... Je werkt bij een ambitieuze bibliotheek , je hebt die cursus gevolgd en op je jaarwerkplan staat... Nee wacht, die grap kennen we nu wel , dit keer gaat het over iets anders. Die ambitieuze organisatie waar ik werk, die bestaat in september 90 jaar. Wat doe je dan... Dan ga je met een paar enthousiaste collega's bij elkaar zitten, je combineert bruisende PR-activiteiten met actuele ontwikkelingen en je vergeet natuurlijk je eigen personeel niet. En voila... Namens mijn jarige bibliotheek presenteer ik met trots September Jubileummaand In aanloop naar de openingsfeestdag zijn al twee acties gestart. Zaterdag 15 augustus was een fotoshoot op de markt in Hengelo. Bij Wies kunnen we het succes daarvan zien en lezen. Iedereen laat op zijn foto zien hoe hij 'de bibliotheek in zich heeft'. Het beeldmateriaal gaan we gebruiken voor flyers, posters en soortgelijk publiciteitsmateriaal. Ik ben benieuwd naar al die gezichten van de bibliotheek. Ook kan iedereen vana

Deze week verscheen een merkwaardige oproep op de nieuwspagina van onze Vereniging. Ik heb er één twitter over voorbij zien komen. Vonden we het het vermelden niet waard? Is dat typerend voor het voorzichtige en 'volgzame' karakter van de bibliothecaris? Ik heb het drie keer overgelezen en toen wist ik het zeker: Dit Is Slecht. Het zit zo. De AVRO start in oktober met de nieuwe gameshow Weten zij veel , gepresenteerd door de lieftallige Chantal Janzen . Hierin neemt een kandidaat het op tegen zes groepen, die echt heel duidelijk als groep herkenbaar zijn. Denk aan krakers, hockeymeisjes, slagers, kapsters, surfers, gothics én bibliothecaressen. Elke groep roept bij de kijker en de kandidaat een uitgesproken mening op. Als het je lukt om die mening te ontkrachten, ga je met een leuk geldbedrag naar huis. Bingo! Maar het mooiste komt nog. De omroep is op zoek naar vrouwen (liefst 35+) die het leuk vinden om de bibliothecaressengroep te vertegenwoordigen in de show. Op 15 en 16 a

Onlangs had ik een wat beschamend 'leermoment'. Ik bekeek de eerste aflevering van een nieuwe serie van de RVU: Kijken in de ziel . Hierin portretteert Coen Verbraak toppsychiaters over hun vak én over zichzelf. Leuk, psychologie, mensen, smullen. In die eerste aflevering maken we kennis met het vak van psychiater en met de vakbroeders, die de komende dinsdagavonden uitgebreider aan het woord komen. Bij ene Christa Widlund schieten m'n werkbrouwen omhoog. Hè? Dat lijkt Anna Enquist wel. Wat een frappante gelijkenis, hoe is het mogelijk... Oh schaam, bij het teruglezen van de aankondiging in de gids staat luid en duidelijk dat deze psychotherapeute niemand minder is dan schrijfster Enquist, die al sinds jaar en dag publiceert onder een pseudoniem. Hoe maak ik dit goed? Misschien door maar gewoon eens een boek van haar te lezen. Contrapunt , bijvoorbeeld. Waarin ze een analyse van Bachs Goldbergvariaties parallel laat lopen met een analyse van de relatie met haar verongeluk

Wie niet op Twitter of Facebook zit is het waarschijnlijk ontgaan, maar 'we' waren urenlang het slachtoffer van één van de grootste hacker attacks . Alles lag plat. Nou ben ik niet zo verslaafd en afhankelijk van deze diensten, bij een storing denk ik vooral 'oké, kom ik later wel weer terug' en ik had genoeg andere dingen te doen dan me hier over op te winden. Maar nu ik er eens wat nieuwsberichten op nalees, bekruipt me toch wel een raar gevoel. Wat blijkt? De Russen zaten hier achter! Elseviers bericht leest als een slechte James Bond. Precies een jaar geleden vochten Rusland en Georgië een oorlog uit, Russische hackers legden al talloze Georgische websites plat, ze overspoelden internet met een enorme golf pro-Russische spamberichten, de aanval zou gericht zijn op één Georgische blogger, die zichzelf Cyxymu noemt, en die er zeker van is dat de aanvallen zijn uitgevoerd in opdracht van het Kremlin. De Standaard legt uit wie die blogger is. De aanval was een poging

Via

ZBdigitaal verwees vorige week al naar het artikel in Vrij Nederland. Over de zoektocht van bibliotheken naar hun betekenis in de toekomst. Frank Huysmans en Rob Bruijnzeels spreken hierin over de conclusies uit het rapport De openbare bibliotheek tien jaar van nu en over het samenwerkingsproject The Architecture of Knowledge . Edwin gaat in zijn bijdrage niet in op de inhoud van het artikel , dus dat doe ik dan maar. Want mij intrigeert vooral één uitspraak. De centrale vraag is hoe de bibliotheek zich onmisbaar kan maken. Want ondanks dat we nog steeds de meest bezochte culturele instelling zijn, nemen het aantal uitleningen, leden en bezoekers gestaag af. Huysmans ziet een kerntaak in het doorleveren van content . Digitale content natuurlijk, of dat nu een boek, muziek of beeld is. Daar hoort gestoei met uitgeverijen bij. Bruijnzeels ziet een functie in het toekennen van betekenis aan informatie , waarbij de nadruk moet liggen op de proceskant (het zoeken) en niet op het product

Thuisblijven lekker goedkoop? Mooi niet. Veel vrije tijd, een ontspannen lichaam en een opgeruimd hoofd doen je namelijk al die dingetjes kopen waar je tijdens het 'werkzame leven' niet de moeite voor neemt. En die je ook eigenlijk helemaal niet nodig hebt, maar daar gaat het niet om. Het geeft wel een fris en nieuw gevoel, dat gerommel in huis. Maar aan alle pret komt een einde. De knip gaat dicht, de agenda weer open. Een vol jaarwerkplan wacht op me. Evenredig aan het opvoeren van m'n leefritme, staat het afnemen van m'n blogfrequentie en leeskilometers, ben ik bang. En begint de zoektocht weer naar die mooie balans. Dit seizoen ga ik 'em vinden, ik voel het!

Ik kondigde m'n aankoop al aan en de afgelopen week heb ik de nieuwe novelle van Moeyaert gelezen: Graz . Slechts een kleine 101 pagina's groot genot. Na afloop dacht ik: "Oké, nog een keer, nu iets langzamer, zodat ik ook alles wat tussen de regels staat echt lees." Want Moeyaert spreekt in de spaties tussen zijn woorden, zijn boodschap klinkt het sterkst op de momenten dat je het verhaal even op je in laat werken. In de witte ruimte dus. ( via ) Over de inhoud en de symboliek verwijs ik naar deze mooie Vlaamse recensie. Uitleggen waarom ik zelf zo van Moeyaert houd, kan het beste door een paar van zijn gedachten te citeren. Over een avondwandeling bijvoorbeeld: Toch slaagde ik er niet in het tempo te vinden dat ik doorgaans aanhield, dat eigenste gangetje van mij dat langzamer is dan stappen, precies de goede snelheid om veel te zien maar weinig in me op te nemen, zodat mijn hart al kon gaan slapen voor ik in mijn bed lag. Over hoe iemand de routine van zij