Take a seat

Dat de digitale ontwikkelingen niet alleen binnen onze diensten plaatsvinden, maar ook bij onze 'ondersteunende diensten' blijkt uit een advertentie in Informatie Professional (7/8, 2008).

Om het de klanten makkelijk te maken, hebben we van die onoog-lijke verrijdbare multifunctionele krukjes. U kent ze wel. Ontwerper Jelte van Geest maakte voor Bibliotheek Eindhoven een robotstoel:
de Take a seat.

De lezer meldt zich via zijn rfid-pas aan bij de stoel en die zet vervolgens de achtervolging in. Zodra de lezer pauzeert, stopt ook de stoel. Het uitrusten kan beginnen. Door de rfid-technologie weet de stoel precies bij welke lezer hij hoort. Een zaaltje vullen met alle stoelen voor een lezing of voorstelling, wordt hiermee een hilarische bezienswaardigheid! Daar word ik dus heel blij van.

Hoe gelukkig bent u?

Gister in het nieuws!

Ongelukkige werknemers werken harder, beter en leveren de baas meer geld op. Wie zich goed voelt, maakt fouten.

Volgens onderzoekspsychologen van de universiteit in Alberta (Canada) zien sombere mensen hun werk als welkome afleiding van hun negatieve stemming.
"Niet zeuren, maar poetsen" noemen we dat hier. Ook kunnen ze zich beter focussen, omdat hun blik zich vernauwt door stress of angst. Gelukkige werknemers daarintegen besteden veel tijd aan het bewaken van hun geluk-kige stemming, zien werk als een ongewenste afleiding van die leuke dingen en zijn sneller afgeleid en verveeld.

Mooi is dat. Heb ik al eerder moeten incasseren dat je toewijding ter discussie staat als je geen RSI klachten hebt, en dan nu dit! Ergens voel ik wel dat er een soort waarheid, maar ik denk ook aan die werknemers die zo 'ongelukkig' zijn juist dóór hun werk. Die mensen die altijd wel wat te mopperen hebben. Over hun functie, hun salaris, collega's, de baas, de communicatie, het beleid... Die mensen waarbij het gewoon nooit goed is. Maar ook daarop geeft het artikel antwoord.

Wie niet helemaal gelukkig is met zijn functie, collega’s of het bedrijf waarin hij werkt, streeft ernaar om zijn situatie te verbete-ren. Dat verlangen is de motor voor creativiteit, volgens Marinus Knoope, auteur van De Creatiespiraal. Dus, in een bedrijf vol geluk-kige mensen wordt - volgens die theorie - te weinig geïnnoveerd. Weer een andere geleerde beweert in weer een ander boek dat melancholie een noodzakelijk ingrediënt is van een innovatieve en inventieve cultuur. Het is immers geen toeval dat kunstenaars en artiesten vaak een melancholische of zelfs depressieve aard hebben. Ik weet het niet. Volgens mij worden hier somberheid, ongelukkig zijn, melancholie en depressiviteit iets te makkelijk over één kam geschoren.

Conclusie, bedrijven die innovatie hoog op de agenda hebben staan, moeten vooral niet investeren in het welbevinden van hun R&D-personeel!

Nou Edwin, daar ga je met je pluim voor de ING, die haar perso-neel 1200 euro schenkt voor zelfontplooïng. Kennelijk zijn ze daar uitgeïnnoveerd. En hoe zit dat bij de bibliotheken? We ontwikkelen ons suf om klanten te behouden én te winnen. In traditionele én in nieuwe diensten. Dacht ik dat we in een soort positieve flow aan het komen waren, zitten we dus eigenlijk gewoon een beetje ongelukkig te zijn met z'n allen.

Mooi is dat...

Dat was het dan

Het einde van een reisje naar Helemaalniks en de finale van een reisverslag door de wondere wereld van Berlijn. Voor wie denkt dat ik toen alles wel zo'n beetje gezien heb, niets is minder waar. Het lijstje voor de volgende keer ligt al klaar, met daarop

• Berlin von unten: een ondergrondse wandeling door de bunkers van het verborgen Berlijn
• The story of Berlin: een interactieve reis in 23 thema's door 800 jaar geschiedenis van de stad
• Mythos Germania: een expositie van de plannen en maquettes van het nieuwe Berlijn, zoals Speer dat in opdracht van Hitler had ontworpen
• en verder... nog zo'n 170 musea, verschillende bibliotheken, veel kerken en veel, heel veel winkels!

En deze vakantie dan, was dat nog wat?
Ja hoor, kijk maar!

Waarom ik altijd een beetje vakantie heb

Berlijn - Potsdam

Een reisje Berlijn is niet compleet zonder een dagje Potsdam. Vooral in het (late) voorjaar de moeite waard vanwege het frisse groen en de kleurige bloemen. Potsdam is feitelijk de hoofdstad van de deelstaat Brandenburg, maar wordt vaak omschreven als 'het mooiste deel van Berlijn'. Hier woonde meer dan 400 jaar lang de Pruisische elite. De koningen lieten parken aanleggen en bouwden er kastelen en paleizen. De parken zijn nog altijd perfect onderhouden en gratis te bezichtigen. Voor de kastelen moet je betalen én in de rij! Gelukkig valt er van buiten ook genoeg te zien.

Na een half uurtje met de S-Bahn loont het om eerst even te genieten van het goede Potsdammer leven. Mijn cappuccino deed me denken aan dat leuke koffiefilmpje van Art4you.

Het toeristische oude centrum van Potsdam lijkt eigenlijk wel een beetje op Ootmarsum. Maar er zijn meer wijken. Ik vraag me af waarom ze deze toch het Holländisches Viertel hebben genoemd...

Bij binnenkomst in het Park Sanssouci loop je gelijk tegen de Friedenskirche aan. Een mooie kerk, met een tot de verbeelding sprekende grafkelder.

Behalve het beroemde Schloss Sanssouci - tot zijn dood in 1786 het 'lustoord' van Frederik de Grote - vind je er ook het Neues Palais. Nog groter, maar in een andere stijl.

Dit was één van de paleizen van de laatste Duitse keizer Wilhelm II. Hij leefde vanaf zijn troonsafstand in 1918 tot zijn dood in 1941 in ballingschap in Huis Doorn. Om dat huis in te richten (en misschien om zich een beetje thuis te voelen) werden 59 trein-wagons met bezittingen vanuit al zijn paleizen naar Huis Doorn gebracht. Tegenwoordig is het een bijzonder museum, waar je alle privé-vertrekken van de keizer en zijn eerste en tweede vrouw kunt bezichtigen. De stoffelijke resten van de keizer liggen op het landgoed van Huis Doorn. Zijn beide vrouwen liggen opgebaard in Potsdam, ergens achteraf in een onopvallend en vervallen huisje in Park Sanssouci.

Vroeger was het mode om een ruïne in je tuin te hebben staan. Dus als die er niet was, dan liet je hem gewoon bouwen!

Elk paleis had natuurlijk een Orangerie met prachtige bloemen en planten. En hier is ook voor een leuke binnentuin gezorgd.

Het is soms honderden meters lopen van het ene optrekje naar het andere, over de meest saaie zandweggetjes (zucht).

Het Chinesisches Teehaus blinkt van het bladgoud. Niet alleen ruïnes waren in de mode, ook zonder iets van die mysterieuze oosterse cultuur hoorde je er niet helemaal bij.

Maar, het is niet allemaal pracht en praal daar in Potsdam. Voor wie nog op zoek is naar een leuk project... Prijs op aanvraag!

Wil je weten wat er nog meer te zien is aan kastelen en parken? Surf even door de galerie. En voor wie er niet genoeg van kan krijgen, een reisje boeken kan hier ook!

Berlijn - Künstlerfriedhof

Parijs heeft z'n Père-Lachaise, waar je moeiteloos de hele dag (digitaal) kunt ronddwalen tussen graftombes van wereldberoemde kunstenaars, filosofen, acteurs, auteurs, wetenschappers en politici. Berlijnse begraafplaatsen blinken niet uit in groot, maar wel in veel. Zo'n 240 in totaal. Geen andere Europese hoofdstad heeft er zoveel. Dit komt omdat Berlijn in feite bestaat uit een verzameling aan elkaar gegroeide dorpen en elk dorp had z'n eigen begraafplaats.

Eén van de bekendste is het Friedenauer Künstlerfriedhof in de wijk Friedenau. Hier liggen tientallen schilders, schrijvers, beeld-houwers en musici begraven. Een gevolg van het feit dat aan de nabijgelegen Laubenheimer Platz ooit een kunstenaarskolonie was gevestigd.

Het meest aansprekend is het graf van filmdiva en zangeres Marlene Dietrich (1901-1992). Een sober graf voor een wereld-ster. Ze werd in 1939 Amerikaans staatsburger en weigerde in te gaan op het aanbod van de nazi's om weer in Duitsland films te maken. Ze trad tijdens de oorlog op voor Amerikaanse militairen in Italië en Frankrijk. Toen ze begin jaren 60 weer een tournee door West-Duitsland maakte, werd ze niet alleen bewonderd maar ook voor landverrader uitgescholden. Ze overleed in Parijs, maar werd op eigen verzoek begraven in de wijk waarin ze was geboren.

De overige - meest Duitse - beroemdheden zijn mij niet bekend, maar sommige graftombes zijn ook gewoon heel mooi. Het prikkelt de fantasie over de persoon die erin ligt.

Bij een kapel midden op het kerkhof staan zestig witte kruisen. Zo'n typische laatste rustplaats voor mensen die in de Eerste Wereldoorlog de dood vonden.

En dan, al bijna weer buiten, staat daar ineens het graf van de componist Ferruccio Busoni (1866-1924). Die ken ik dan weer wel! Niet alleen van z'n eigen compisities, maar ook vanwege z'n her-uitgaven van vele werken van J.S. Bach. Op de rode steen in het zand staat Ehrengrab land Berlin, waarvan er maar tien op het kerkhof liggen. Toch bijzonder.

Hoe moet dat dan wel niet voelen om over Père-Lachaise te dwalen, denk ik dan. Om dat een beetje te ervaren kan ik de film Forever zeer aanbevelen. Een schitterende verstilde documentaire over zomaar wat mensen, die allemaal hun eigen reden hebben om regelmatig dit Parijse kerkhof te bezoeken. Dat wordt dus het volgende project!

Bron: Waar is de muur? / Margriet Brandsma (uitgeverij Conserve)

Astrids Tijdlijn

Collega Essen2punt0 introduceert vandaag haar persoonlijke tijd-lijn van Dipity. Dat ziet er heel stoer uit, even gauw een account aanmaken (wat gaat dat snel en easy na 23dingen) en tada:

Scribbles presenteert Astrids Tijdlijn!

Inderdaad, heel stoer, maar waarom doet hij na een half uurtje stoeien nog niet helemaal wat ik wil? Zoals:

• op een periode van 1 maand blijven staan (is mooier),
• en meer dan alleen de laatste 20 blogs laten zien (is voller),
• en eigenlijk liever als widget in m'n zijbalk (is permanenter),
• en wat toont het knopje Show All eigenlijk voor extra's?

Astrid Twijfelt. Valt dit onder de 'speledingetjes' of ga ik dit ook nog als functioneel ervaren? Misschien hebben andere Dipity-deskundigen nog wat tips en trucs voor een Dipity-groentje.

Berlijn - Le Corbusier

In de wijk Charlottenburg, tussen de Teufelsberg en het Olympia-stadion, staat een 'woonmachine' ontworpen door de Zwitsers-Franse architect Le Corbusier. Een reusachtig en kleurrijk gebouw, meer dan 500 woningen naast en op elkaar. Je vindt 't prachtig of afschuwelijk, een middenweg is er niet.

Deze 'verticale stad' is midden jaren 50 ontworpen en gebouwd. Een woonblok met eigen winkels, een kapper en een postkantoor. Muur aan muur, maar ieder voor zich. Een bord aan de achterkant van het gebouw zegt Men ziet z'n buren niet, men hoort z'n buren niet. Je kunt dat tegenwoordig uitproberen, want een aantal woningen worden verhuurd als vakantiewoning.

De bouw verliep niet helemaal naar wens. Le Corbusier wilde plafonds van 2,26m hoog: de lengte van 'een typisch menselijk lichaam inclusief een uitgestrekte arm'. Het Berlijnse stadsbestuur vond dit te laag en in strijd met de normen voor sociale woning-bouw. Le Corbusier wilde een winkelstraat in het centrum van het gebouw. Het werden uiteindelijk winkelruimtes op de begane grond, waarvan alleen nog een kleine (toeristische) kiosk over is. Ook het dak moest het ontgelden. Le Corbusier wilde scholen en een openluchttheater hierop bouwen, maar dat werd in Berlijn niet toegestaan. Later lukte hem dat wel in Marseille.

Alleen aan de buitenkant van het gebouw wordt nog zoveel mogelijk aan de ideeën van de architect vastgehouden. Originele interieurs zijn er bijna niet meer. Behalve in een aantal hoger gelegen woningen van twee verdiepingen. En dat is inclusief het fraaie uitzicht.

De immense gangen van 140 meter lang hebben geen ramen, wel veel kunstlicht en linoleum. De voordeuren zien eruit alsof ze op de wanden zijn geschilderd. Naast de deur is een luikje waar brood kan worden afgeleverd. Brood aan huis, net als de post. Maar ook dat idee heeft de realiteit niet gehaald.

Er wonen nog slechts een paar mensen van het eerste uur. De afgelopen jaren zijn veel appartementen gekocht door beeldend kunstenaars, toneelspelers, filmacteurs, fotografen en natuurlijk architecten. Zij hebben hun huizen vaak grondig verbouwd. De bewoners hebben een vereniging opgericht die tot doel heeft het harmonisch samenwonen in het gebouw in stand te houden. Toeristen zijn bij dat harmonisch samenwonen inbegrepen!

Bron: Waar is de muur? / Margriet Brandsma (uitgeverij Conserve)

To be or not te be @work

To be or not to be @home

Berlijn - Stadsbeer Schnute

Berlijn dankt haar naam en stadswapen aan de beer. Er doen veel verhalen de ronde over de relatie tussen beer en Berlijn. De meest overtuigende is de hypothese van onderzoeker Theodor Zell. Volgens Zell is de stad Berlijn gesticht in de buurt van een plaats waar zich veel beren ophielden, ter hoogte van de huidige Nederlandse ambassade. Dit was aan het eind van de twaalfde eeuw een ondiepe, vlakke plaats in de Spree.
Ook beweert hij dat het woord Berlin vroeger 'bereplaats' beteken-de. En dat maakt z'n theorie geloofwaardig genoeg!

Waar of niet, je komt de beer overal tegen. Niet alleen in alle soorten en maten op straat en in de souvenierswinkels, maar ook in het echt. Knuffelijsbeer Knut kennen we nu wel, dus die slaan we even over. In het hartje van de stad resideert in de berenkuil Am Köllnischen Park sinds augustus 1939 de enige echte Berlijnse stadsbeer.

De vreugde na de feestelijke opening was van korte duur. De beren hadden zwaar te lijden tijdens de oorlog. Alleen beer Lotte overleefde en heeft haar naoorlogse jaren vredig versleten in dierentuin Zoo.

In november 1949 heropende de berenkuil met een nieuwe genera-tie beren. Stadsbeer Nante woonde 30 jaar in de kuil en zorgde met berin Jette voor even zoveel nakomelingen. De 200 kilo zware beer Tilo beklede het vierde ambt van stadsbeer. Hij leefde in de berenkuil met zijn vriendinnen Schnute en Maxi, tot hij vorig jaar overleed aan kanker. Zo breekt de emancipatie aan de top dus niet alleen door in de politiek, want sindsdien is berin Schnute de eerste vrouwelijke stadsbeer.

Bron: Waar is de muur? / Margriet Brandsma (uitgeverij Conserve)

Berlijn - Gecekundo

Is er dan helemaal niks leuks te vertellen over Berlijn? Ja zeker!
Na een paar lessen over de geschiedenis van de stad, staan er nog wat verrassende toetjes op het menu.

Zoals het KulturKaufhaus Dussmann aan de Friedrichstrasse. Vijf verdiepingen vol (luister)boeken, tijdschriften, cd's, dvd's en kunst. Je mag er alles lezen, beluisteren en bekijken. 200 man personeel staat je 6 dagen in de week van 10-24 uur deskundig te woord. Dat was smullen dus, want ons knusse appartement stond bijna om de hoek. En natuurlijk heeft deze winkel een website met alles d'r op en d'r an, zo hoort dat tegenwoordig.

Maar er is meer...
Als je de Mauerweg vanaf Checkpoint Charlie volgt, komt je op zeker moment langs een opmerkelijk bouwsel van planken en golfplaten. Deze villa Kakelbont heeft zelfs een ballustrade, waarop staan misschien nog net wil, maar leunen raad ik af!

Dit 'huis' is de enige Gecekundo die Duitsland rijk is: een Turks illegaal bouwsel in een grote stad. Deze Berlijnse Gecekundo wordt bewoond door de Turk Osman Kalim.

In 1982 begon Kalim hier met de verbouw van groente in de toen-malige strook niemandsland. DDR-autoriteiten waren het er niet mee eens, maar lieten hem gaan. Kalim bouwde langzaam maar zeker ook een tuinhuis. Ze lieten hem gaan.

Na de val van de Muur kreeg hij van de Oost-Duitsers een bewijs dat de grond zijn eigendom is. Dat papier heeft geen enkele waarde, maar Kalim wordt tot op de dag van vandaag met rust gelaten. Of er ook kinderen zijn opgegroeid weet ik niet, een vrouw is er wel. Het gekibbel in de achtertuin is niemand ontgaan. (klik foto hierboven voor groter beeld)

Het zal een gezellige boel geweest zijn, daar in de schaduw van die kerk. Ben benieuwd hoe lang het 'in de familie' blijft.

Bron: Waar is de muur? / Margriet Brandsma (uitgeverij Conserve)

Verwey's visie

Berlijn - Mauerweg

Het meest bekende symbool van de Koude Oorlog en misschien ook wel van Berlijn is De Muur. Van 13 augustus 1961 tot 9 november 1989 scheidde deze muur de West-Duitse Französi-scher, Britischer en Amerikanischer Sektoren van de Oost-Duitse Sowjetischer Sektor.

De eerste generatie muur was op veel plekken niet meer dan een paar blokken steen. Familie en vrienden konden nog wat bijpraten en boodschappen uitwisselen. Langzaam werd de muur hoger en dikker, tot hij de vierde generatie muur werd die we kennen uit de geschiedenisboeken.

Geschat wordt dat er zo'n 200 personen zijn omgekomen bij een poging naar het westen te vluchten. En natuurlijk zijn er veel beroemde foto's van al dan niet geslaagde vluchtpogingen. Zoals die van de student Peter Fechter. Hij werd in 1962 neergeschoten en dodelijk gewond aan zijn lot overgelaten. West-Berlijnse politie-agenten konden er niet bij, DDR-grenswachters wilden hem niet helpen. Pas toen hij was doodgebloed, droegen ze hem weg. Een monument wijst de plek aan waar dit gebeurde, zoals er op meer plaatsen slachtoffers van de Muur worden herdacht.

Vandaag de dag is het een bijzondere belevenis om de route van de muur lopend of met de fiets af te leggen. Speciale bordjes leiden je door en om de stad. Maar veel spannender om te volgen is de dubbele rij stenen, die precies aangeeft waar de muur stond.

Het is mooi om te zien hoe die stenen nu dwars door gebouwen, parken en het gewone leven gaan. Op sommige plekken is zelfs de fundering van de muur nog te zien.

Als verdwaalde kunstwerken staan door de hele stad stukken muur opgesteld. Lange smalle betonblokken met die beroemde graffiti. Helaas konden daar toen alleen de West-Berlijners van
'genieten'.

Berlijn - Teufelsberg

Met het eindigen van de Tweede Wereldoorlog waren niet alleen miljoenen mensenlevens verwoest, maar ook veel steden. Na de slag om Berlijn stond hier bijna geen gebouw meer overeind. En waar begin je dan met opruimen en opbouwen...

Er werd een oplossing gevonden voor al dat puin waar de inwo-ners nu nog van profiteren: maak er een berg van, laat deze begroeien, leg om zo'n heuvel een park aan en je hebt op den duur een prachtige groenvoorziening. Alle 'heuvels' die rondom Berlijn liggen zijn niets meer dan bedekte lagen oorlogspuin. De zogenaamde Teufelsberg aan de westrand van de stad (vlak bij het Olympiastadion van de Spelen van '36) is met haar 115 meter de hoogste puinberg van de stad. Vreemd genoeg zijn ze pas be-gonnen met puin storten in 1950. Ik neem maar aan dat het al die tijd nog gewoon in de straten lag.

De berg kwam tot leven door het planten van tienduizenden boom-pjes. Een uitstapje naar de Teufelsberg werd populair onder de West-Berlijners. Er werd zelf een skilift aangelegd. Als je nu over de smalle wandelpaadjes naar boven loopt, dan zie je overal dat oude 'leven' weer naar boven komen. Stukjes badkamersteen, dak-pannen, scherven porselein...

Halverwege de heuvel zit een kleine knik. Blijkt er ineens nog zo'n enorme pukkel te zijn.

De berg wordt nu gebruikt door joggers, mountainbikers, spelende kinderen, met of zonder hond, picknickende families en een enkele avonturier.

Maar ja, het uitzicht over de stad is dan ook wel bijzonder. Met op de voorgrond de Messe-Berlin.


In 1963 meldden de Geallieerden zich op de Teufelsberg. In deze Amerikaans-Britse sector van Berlijn werd binnen korte tijd boven-op de berg de grootste en duurste spionagepost (scrollen) neerge-zet. Telefoongesprekken in heel Midden-Europa werden afgeluis-terd, de antennes hadden een bereik tot aan Moskou. De berg werd afgescherm met hekken, veiligheidssluizen en permanente bewaking. De skilift werd afgebroken, omdat de ijzeren steun-pilaren de afluisterapparatuur zouden storen. Echter, het reuzen-rad - neergezet voor het jaarlijkse Duits-Amerikaanse volksfeest - bleek de afluisterresultaten juist te verbeteren. Het rad mocht (of moest) na het feest dan ook blijven staan!

Na de val van de Muur trokken de Amerikanen hun 300 spionnen terug van de berg. De restanten van het afluisterstation staan er nog steeds, de witte bollen zijn tot ver in de stad te zien. Eens waren er plannen voor een 5-sterrenhotel met balzaal en beauty-farm, dure appartementen en een parkeergarage. Maar voorlopig is de berg puin nog in handen van de gewone man.

Bron: Waar is de muur? / Margriet Brandsma (uitgeverij Conserve)

Daar gaat je culturele vakantie

Berlijn - Was wir nicht vergessen sollten

Het mooie van vakantie hebben en thuisblijven, is dat je eerdere vakanties nog eens kunt herbeleven. Daarom hier weer een lesje Berlijn voor geïnteresseerden.

Ik vraag me af of er andere steden zijn waarin zoveel aandacht wordt besteed aan het herdenken van de oorlogsslachtoffers als in Berlijn. Wat je ook van Duitsland vindt, daar doen ze niet kinder-achtig over. En de Duitse jeugd krijgt geen kans om die bladzijde uit hun geschiedenis te vergeten. Daar kunnen andere landen nog wel wat van leren, heb ik soms het gevoel.

Het Holocaust-Mahnmal is het jongste en misschien wel meest bekende hedenkingsmonument. 2711 grijze betonnen rechthoekige zuilen van verschillende grootte op een golvende ondergrond in het centrum van Berlijn. Helemaal onomstreden was het niet. Waar men bang was dat het een doelwit zou worden van neo-nazi's of dat er constant bloemenkransen zouden liggen, blijkt het te zijn uitgegroeid tot een gezellig stadspark. Kinderen huppelen rond en spelen verstoppertje in het hart, de palen aan de rand worden gebruikt als picknicktafel. Maar al met al is Das Holo meer een geslaagd kunstwerk dan een plek waar op waardige wijze de joodse slachtoffers worden herdacht.

Een veel directere herinnering aan de oorlog zie je in de wijk Kreutzberg aan de zogenaamde Stolpersteine, ingemetselde
'struikelsteentjes' voor de ingang van huizen waar omgekomen joodse families hebben gewoond. Een particulier initiatief. Het is even zoeken, maar dan zie je ze ineens overal.


In de wijk Schöneberg woonden voor de oorlog ook veel joodse families. In de straten hangen tientallen borden met anti-joodse maatregelen, zoals "Arische en niet-arische kinderen mogen niet meer met elkaar spelen". Onderaan staat de ingangsdatum van elke maatregel. Toch wel weer confronterend om te zien dat dit al in 1933 begon.

Wat zich ook in 1933 afspeelde (10 mei), was de beruchte boek-verbranding op de Bebelplatz tegenover de Humboldt-universiteit. Berlijnse studenten reden door een druilerige lenteregen in een 8 kilometer lange processie van open vrachtauto's en bestelbusjes vol met boeken van met name joodse auteurs dwars door Berlijn. Ze riepen de bevolking op om naar de (toenmalige) Operplatz te komen voor een 'vreugdevuur'. De boeken waren weggehaald uit bibliotheken en universiteiten aan de hand van een lijst van 160 verboden auteurs. Het geluid van de oplaaiende benzinevlammen werd overstemd door het gejoel van de menigte.

Op deze plek, midden op het plein tegenover de universiteit, vind je nu een glasplaat in de grond, met daaronder een witte kamer met witte boekenplanken tegen alle wanden. Er is even zoveel lege ruimte als dat er op die avond aan boektitels zijn verbrand. Naast de glasplaat ligt een citaat van Heinrich Heine: "Wo man Bücher verbrennt, verbrennt man am Ende auch Menschen".
Het toeval wil dat er op de avond van deze foto, bijna precies 75 jaar later, opnieuw een druilerige lenteregen viel.

Bronnen: Waar is de muur? / Margriet Brandsma (uitgeverij Conserve) en
Hitlers Berlijn 1933-1945 / Dr. H. van Capelle en dr. A.P. van de Bovenkamp (uitgeverij Verba)

Imagoprobleem

Begin deze week schreef collega Essen2punt0 een post over de agenda van de toekomst voor bibliotheken. Ter illustratie van ons imagoprobleem plaatste ze er een filmpje bij. Ik moest het even laten bezinken, niet wetende wat te doen: lachen of huilen. Imagoprobleem? Lijkt mij meer een gevalletje van how low can you go. Maar ik ga nu toch voluit voor de lach en wil mijn lezers die Essen niet kennen graag laten meegenieten. Je kunt ons biblio-thecarissen tenslotte niet verwijten dat we geen humor hebben!

Wat je allemaal kunt doen in de vakantie

... maar ik kies deze zomer voor even helemaal niks!

Hoe toegewijd bent u?

Deze week in het nieuws!

Werknemers die veel achter de computer zitten, hebben geen groter risico op RSI. Volgens promovendus Sefan IJmker be-staat er geen verband tussen de duur van computergebruik en de mate van arm-, nek- en schouderklachten.


Factoren die wel invloed hebben, zijn:

• variatie in werktaken,
• lage waardering van werk,
• gelijktijdig gebruik van telefoon en computer,
• een overmatige toewijding aan werk en
• doorwerken tijdens lunchpauzes.

Die eerste twee zitten bij mij wel oké. Maar aan de rest maak ik me toch te regelmatig wel een beetje veel schuldig. En ja, elle-bogen en schouders doen wel eens au. Wat vaker gaan lunch-wandelen dus?

Toch zou ik als werkgever nu wel anders aankijken tegen perso-neel dat nooit ergens last van hebben. Hoezo, hart voor de zaak...

Maar laten we niet overdrijven

Power to the bloggers!

In de VPROgids van deze week (nr.26) staat een artikel over The Huffington Post: de nieuwssite die het politieke debat in Amerika een nieuwe dimensie heeft gegeven en hoofdredacteur Arianne Huffington prestige en invloed. "Vergeet Hillary Clinton: Arianne Huffington is de invloedrijkste vrouw in de Amerikaande politiek."

Een kleine samenvatting.

Weblogs zijn al lang niet meer onschuldige dagboeken over 'de kleine dingen des levens', en dat ze een steeds grotere impact op de maatschappij hebben bewijst The Huffington Post.
De HuffPost trok in maart vier miljoen bezoekers en is uitgegroeid tot een nieuwssite met 27 redacteuren en ruim 800 bloggers. Amerikaanse politici en journalisten lezen 's ochtend niet alleen meer The New York Times of The Washington Post, maar ook de HuffPost met binnen- en buitenlands en entertainmentnieuws, commentaren en persoonlijke blogs. Bekende mensen uit de filmwereld, media en politiek bloggen er regelmatig over actuele thema's.
Ze beseffen dat wat ze schrijven ook wordt gelezen en opgepakt door de voornaamste media. Bovendien hebben ze controle over hun boodschap. Persberichten leest niemand meer, dus als je iets te melden hebt, dan is een blog dé manier.
Met de verschuiving van het medialandschap van kranten naar internet is ook de politiek meeveranderd. De Amerikaanse voorverkiezingen ... worden vooral bepaald door internet, blogs en YouTube.
Niet alleen de HuffPost, maar iedereen kan pleiten voor verandering. Het internet heeft macht gedemocratiseerd.
Het succes van de internetkrant is bovenal te danken aan de bekende en onbekende burgerbloggers. Aan hen geeft de HuffPost een podium waarop ze het nieuws kunnen becommentariëren zonder dat er censuur wordt toegepast. Het geeft de burger ... 'echte' ongefilterde macht.

Klinkt veelbelovend. Ik zie niet gelijk een maatschappelijke aard-verschuiving ontstaan door een blogje van Bibliotheek Hengelo, maar je kunt hoe dan ook wel een boodschap overbrengen en anderen een podium geven hun eigen mening te ventileren. Even surfen door de HuffPost maakt me echter minder vrolijk. Zoveel items, zoveel foto's en bewegende advertenties. M'n laptopje heeft het er maar zwaar mee, loopt regematig vast, het nodigt mij allemaal niet uit om verder te klikken naar het echte artikel. Nee, dat zou ik zelf toch anders doen, maar de boodschap is duidelijk:

Bloggen Rules!