Astrids Scribbles

Ik heb dus een terugkerend droomthema. Iets met treinen. Het is altijd druk, er is stress, en haast. Ik kan het perron niet vinden, ik kan de trein niet vinden, bang dat ik de aansluiting mis, altijd veel mensen die in de weg lopen. Een variërende mix van dit soort ingrediënten. Vannacht was het weer zover. Ik neem relaxed afscheid van een man en vertrek. Die trein is toch gelijk aan de overkant van de straat? Nee dus, ik kijk ineens door een trapgat drie verdiepingen naar beneden en zie daar de rails waar ik moet zijn. Dat verandert de zaak. Met grote sprongen neem ik alle tredes omlaag, een schuin oog op m'n horloge. Hoe laat ging hij ook alweer? Ik ontspan als ik me realiseer dat ik nog tijd heb. Totdat ik besef dat ik een tas ben vergeten. M'n rugzak draag ik wel, maar ik had dit keer teveel bij me en het daarom verdeeld over een tweede tas. Dus ik trek een sprint omhoog. De man is alweer z'n eigen ding aan het doen en merkt m'n terugkomst niet. Dat scheelt tijd. Ma...

Onze laatste module gaat over de Mystieke Weg. Er zijn veel varianten, maar hoe je je pad ook loopt, het begint met aanmodderen en eindigt in verlichte heelheid. En hoe je ook loopt, ergens komt die onvermijdelijke stap van Overgave. Want alleen door het radicaal loslaten van je gehechtheid aan je gedachten en spullen kan openheid voor het licht ontstaan. Er is eigenlijk maar één weg: die van de overgave. Aan alle emoties die vrijkomen, aan de pijn, aan het niet weten, het niet-doen, aan het aanvaarden van wat is, aan de verwondering en de onzekerheid. Volgens de middeleeuwse mysticus Meister Eckhart leidt overgave zelfs tot rust. Ja lekker, maar Overgave staat bij mij synoniem voor Niet-zelf-doen en dat triggert z'n grote broer: Verzet. En die maakt allesbehalve rustig! Ik herken alle leden van deze Ego-familie inmiddels wel hoor, en kan er vaak om glimlachen als iemand weer eens op de koffie komt. Maar die eerste Nee-reflex, die zit nog altijd in de knapzak die ik op m'n eige...

Ken je dat gevoel nog? Voor het eerst naar de 'grote' school. Zoveel spannende onzekerheden. Hoe moet ik er komen. Wie zitten er in m'n klas. Heb ik de juiste spullen mee. Zijn de docenten een beetje oké. Wat trek ik aan of zit er in m'n broodtrommel. En vooral, hoe val ik niet teveel op maar ben ik ook weer niet te onzichtbaar... Of misschien beter gezegd, hoe blijf ik mezelf. Alsof je dat op die leeftijd überhaupt al hebt uitgedokterd. Heel grappig dus dat ik krap veertig jaar later, in de aanloop naar m'n eerste nieuwe schooldag, merk dat er wat betreft die spannende onzekerheden niet eens zoveel is veranderd. En dat tegelijkertijd echt alles is veranderd. Alleen al beginnend met de reden waarom ik weer in de schoolbanken schuif. Geen leerplicht, maar pure intrinsieke motivatie. Sterker nog, ik zit hier omdát ik inmiddels heb uitgedokterd wie ik zelf ben. Net als die andere 24 moedige klasgenoten trouwens. Bovenstaand prikbord hangt naast onze studieruimte. Dat w...

En dan zie je ineens voor je wat je al die tijd niet zo slim aanpakt. Waardoor het leven - in al z'n grote en kleine facetten - vaak aanvoelt alsof het niet past. Alsof je overal tegen moet duwen, of aan trekken. Zo'n beeldend inzicht verdient het om heel tastbaar aanwezig te zijn. Al was het maar als geheugensteuntje voor als het weer een keertje tegenzit. En als je dan ook nog een hele esthetisch mooie, opgeruimd praktische en milieu verantwoorde uitvoering vindt... Dan ben je dus even heel blij met jezelf. En vallen alle blokjes logisch op hun plek. Om Shanti

Wat helpt bij het vinden van de weg, is weten waar je bent. Denkt u maar aan die mooie plattegrond waar u in het pre-tomtom tijdperk nog wel eens voor stond als u een onbekende stad binnenreed. Het eerste dat u zocht was die grote rode pijl: U bevindt zich hier. Fijn. Weten wáár je bent is minstens zo belangrijk als weten wíe je bent. Al was het maar omdat het antwoord op het laatste niet met zekerheid te geven valt. De zoektocht naar de menselijke TomTom, de navigator voor ons leven, is al eeuwen gaande. Maar ondertussen vinden we het één na het ander uit. Toch blijft dat mysterie bestaan en geeft zich maar lastig gewonnen. "Waar ben je?" is door met de komst van de mobiele telefoon inmiddels de meest gestelde openingsvraag. Een mooie vraag, 'waar ben je?' De volgende vraag wordt minder gesteld: "En waar ben je naar op weg?" Zegt de route die je hebt afgelegd iets over de weg die je nog te gaan hebt? Of is het zoals K. Schippers in een gedicht schre...

Bent u een trouwe lezer? En een oplettende? Dan hebt u vast wel gemerkt dat hier niet alleen de header iedere week verandert, maar dat er ook telkens iets nieuws te 'leren' valt. Of nou ja, leren, dat ik bepaalde inzichten met u deel, die u de ene keer wel en de andere keer misschien niet raken. Vond u ze mooi? Of herkenbaar? Die inzichten bedenk ik natuurlijk niet zelf. Die komen uit een kaartendoosje . Elke week trok ik een nieuwe kaart en, volgens de wet van de synchroniciteit, was dat psychologische inzicht op dat moment van belang in mijn bewustwordingsproces. Tja, vaak was dat inderdaad wel pijnlijk waar. En de laatste kaart van de stapel vatte dit inzichtjaar misschien wel mooi samen: al mijn behoeften mogen gevoeld worden. Volgens de 'gebruiksaanwijzing' dagen deze inzichten uit om contact te maken met ontkende en niet-geleefde delen van jezelf. En komen ze het meest tot hun recht als je een verlangen hebt om eerlijk te willen kijken naar de onbewuste over...

Hebt u 'em al gezien? Het opmerkelijke inzicht dat ik voor deze week uit m'n kaartenbakje  trok? Is het u überhaupt wel eens opgevallen dat er elke week iets te overwegen valt op dit blog? Nou goed, vanmorgen trok ik dus deze: Wat vormt een verslaving in mijn leven en wat probeer ik ermee te ontlopen? Volgens de wet van synchroniteit op dit moment dus een belangrijke vraag voor mijn bewustwordingsproces. Ai. Het verbaast me telkens weer hoe treffend die kaartjes kunnen zijn. Potdorie. Op mijn leestafel - onder die e-Reader - ligt op dit moment het boek Overwin je verslaving van Deepak Chopra. Geleend van een vriendin, nadat ik vertelde over m'n online activiteiten. Niet dat ik een zwaar geval ben, maar als je merkt dat iets sterker is dan jij en als je last hebt van wat dat met je doet, dan wordt het toch op z'n minst tijd om er eens bij stil te staan. Nou zijn er vele vormen van verslaving. Afgezien van destructieve genotsmiddelen of verminking, zijn er ook d...

Eind mei was de Overijsselse Alles-is-liefde-crew voor het eerst bij elkaar. Een clubje enthousiaste mensen: bibliothecaris, web2.0-gebruiker en innovator. De brainstormsessie leverde toen een tigtal gepassioneerde en humoristische ideeën op om op een interactieve manier als bibliotheek te zijn waar onze klant is en om onze dienstverlening digitaal te verrijken. Met dit 23dingen-laboratorium tonen we naast onze liefde voor het vak toch ook vooral ons doorzettingsvermogen. Vandaag waren we opnieuw bij elkaar, om na het brainstormen de focus te leggen op een concreet plan. Voorwaarden: het sluit aan bij je eigen passie - projectplannen zijn verboden - er is een klein budget voor ondersteunend materieel - over 2 maanden is het klaar! En dan blijkt dat, na een inventarisatie van persoonlijke voorkeuren, er binnen een uur vijf van die voorstellen op 1 flip-over of 4 post-its uitgewerkt kunnen worden tot een concreet plan. Dit gaan we doen, dat hebben we nodig en dit laten we over 2 ma...