Astrids Scribbles

In plaats van een ommetje door de volkstuinen kiezen we deze tweede helft van de lespauze voor een snelle koffie in de warmte van de uitspanning bij de naastgelegen speeltuin. De serveerster ziet ons twijfelend kiezen tussen de laatste tafeltjes voor het beste plekje. Als ze langskomt voor de bestelling zegt ze dat we ook wel boven mogen gaan zitten hoor. 'Ach nee, we hebben toch niet zoveel tijd en nemen alleen koffie.' Maar ja, welke. De keuze is reuze. En we willen onszelf wel echt even verwennen. Wat is ook alweer het verschil tussen een caffè latte en een latte macchiato? Maar wat is dan een flat white? En een cortado, dat is toch een espresso met melkschuim? Kan dat eigenlijk ook allemaal met havermelk? Ze doet haar best de verschillen duidelijk te maken. Iets met een enkele of dubbele shot, met of zonder schuim, wel of niet in laagjes en zelfs of het in een beker of glas zit. Maar goed, ze geeft zelf ook wel toe dat de naamsverschillen soms groter zijn dan wat er in je k

Ongemerkt publiceerde ik de vorige keer mijn 1000e scribble. Sorry, misschien had ik er wat ballonnen voor op moeten laten, maar zo gaat dat soms. Je ziet niet alles, of vindt het de moeite van het vermelden of vieren niet waard. Even onopgemerkt was - tot nu toe - mijn spirituele familiegeschiedenis. Daar ga ik toch maar eens iets langer bij stil staan. Ik doe namelijk een klein onderzoekje voor m'n tentamen ethiek. Er zit wel een mooi verhaal in het leven van m'n grootouders dat ik langs de verschillende ethische modellen kan leggen. Iets over handelen in overeenstemming met je morele overtuigingen, ook al heeft dat grote consequenties. Ik vind het een verhaal van moed, autonomie en bijdragen aan een betere wereld. Als bijvangst in de gesprekken met nog levende familieleden ontdek ik, in zowel de vrouwelijke als de mannelijke familielijn, een idealistische Orde van Goede Tempeliers , kampeerpartijen in Ommen waar Krishnamurti lezingen gaf, banden met theosofen, vrijmetselaar

Ethiek blijkt een onderdeel binnen het filosofisch spectrum dat me boeit en raakt. Ik denk omdat het direct gerelateerd is aan het 'mens zijn'. Of, zoals onze docent het noemt, aan de vraag hoe we als mens goed kunnen mensen  in het leven. In wezen is elke ethiek een sociale ethiek, zonder mensen ís er zelfs geen ethiek. En het komt altijd om de hoek op de momenten dat het wringt... Kijk, daar zit de adder. Ik ben niet zo van het wringen. Ondanks dat ik me verbaal best goed kan uitdrukken, knijpt m'n keel dicht zodra het begint te wringen. M'n lichaam reageert voelbaar en m'n denken maakt overuren. Misschien dat ik het daarom wel lekker vind om denkhandvatten te krijgen om zo'n wringende situatie via verschillende ethische modellen te 'ontleden'. Niet dat ik daar de tijd voor heb in het moment dat het wringen zich voordoet, maar uiteindelijk begint alles met bewustzijn. En dat wordt duidelijk getraind. Ethische reflectie begint natuurlijk met reflectie o

De ochtend van onze lesdag is het altijd drukker dan normaal in onze groepsapp. Een enkeling meldt zich af, er is wat reisadvies of vertragingsmeldingen, dat soort dingen. Deze keer meldt een klasgenoot dat ze er door omstandigheden via zoom bij zal zijn. Fijn dat de academie die mogelijkheid biedt, jammer voor de gezelligheid. Ik wens haar fijn weekend, maar vraag ook bezorgd 'wie gaat me nu uitlaten?' De lunchpauze tussen onze lessen is niet alleen nodig om te schakelen tussen de vakken, maar ook om energie op te doen via voedsel en zuurstof. Voor dat laatste wijken we meestal uit naar een mooi aangelegd volkstuinenpark tegenover het college. Ik moet bekennen dat de huismus in mij zich daarvoor op sleeptouw laat nemen, anders komt het er niet van. En met dit wandelmaatje is dat nooit saai, want zij heeft dan wel net zo'n opmerkzaam oog als ik, maar ziet toch net weer andere dingen. Zoals een eenzaam overgebleven peer aan een herfsttak. Door mij gelijk als 'moedig'

En de tweede module is van start. Dit wordt een pittige. We gaan niet alleen op zoek naar onze levensbestemming en sleuteltalenten, maar duiken ook in de wereld van de ethiek. Iets met deontologie en teleologie. Plicht en effect geloof ik, maar vraag het me over vijf weken nog een keer. De docent is in ieder geval een aanstekelijke verhalenverteller, dus mijn aandacht heeft ie! De leukste verrassing kwam echter van de lijst met 'aanbevolen literatuur'. Want daar noemt hij gewoon de Netflix serie The Good Place van (scenario)schrijver Michael Schur. En laat ik die nu al in flarden gezien hebben. Omdat het steeds bleef bij toevallige meekijkscènes snapte ik er werkelijk niks van. Ze probeerden me de strekking wel eens uit te leggen, maar dan denk je ook al snel 'laat maar'. Maar toch. Tijdens het laatste seizoen bleef ik steeds vaker zitten en werd ik geraakt door de diepere lagen over wanneer ben je een 'goed mens', wanneer ben je goed genoeg en wanneer is het l

Als ik - na het wegzwemmen van een week vermoeidheid en emoties - de kleedkamer in stap, val ik midden in een gesprek van twee dames in de ruimte ernaast. Aan de leeftijd van hun stemmen te horen komen ze uit het grijze dobberbad. "Nou, een beetje uitgaan enzo, leuke avondjes op stap." "Gewoon gezellig, zeg maar." "Ja, een lat relatie." "Dat is met seks!" "Nee nee, lat, living alone together." "Nee, het is living apárt together. Dan ben je wel samen." Ze mompelen nog een beetje door wat ik niet helemaal meekrijg, want mijn gezicht heb ik inmiddels in de handdoek gedrukt van de pret. "Ja, maar dat is wel met seks," klinkt het ineens weer resoluut. "Oh... dan is het vriendschap." Waarvan akte.

Voor het 50+ onderhoud van m'n lichaam ben ik dit seizoen weer begonnen met zwemmen. Een verrassend verfrissende start van de dag, moet ik zeggen. Tegen alle patronen in stap ik warm uit bed m'n Speedo in en de donkere, koude straat op. Heel grappig hoe de wereld gedurende een paar baantjes trekken transformeert van slapend naar ochtendspits.  Het sportbad is ingedeeld in vier delen. Oplopend van eerste versnelling - grijs, teutend en meer dobberend dan zwemmend - naar vierde versnelling. Daar waar de borstcrawl domineert en er hulpstukken gebruikt worden voor extra trainingseffect. Nou, deze 50+ trekt zich in de derde versnelling lekker op aan die speedo's. Er zit toch meer 'waterman' in me dan ik tot nu toe in m'n horoscoop heb ontdekt. Nadat de eerste golf zwemmers het bad alweer verlaten heeft, staan er ineens twee nieuwe mannen in mijn baan. De een met het postuur van Harry Potters Hagrid en de ander meer Bassie dan Adriaan. Terwijl zij nog even bijkletsen,

Eindelijk weer met de trein naar school. Dat is er door omstandigheden nog niet van gekomen dit jaar. Het is nog vroeg, de trein bijna leeg. Lekker helemaal achterin, stilte coupé, boek op schoot. In Almelo komen twee mannen met hond binnen, stinkend naar drank en te lang zonder wasmachine. Omdat de trein hier ophoudt, gaan ze naast mij zitten. Beetje vervelend, maar ook zij hebben recht op een plek. De hond wordt het allemaal teveel en voordat we er erg in hebben heeft ze een enorme keutel in het gangpad gelegd. Nu wordt het toch wel een beetje heel erg vervelend. Dat vinden de twee mannen ook. De oudste moppert tegen de hond en stamelt excuses. Dat het haar eerste treinreis is en dat ze zenuwachtig is. Hij haalt snel een poepzakje uit z'n tas en begint de boel op te ruimen. Dat valt nog niet mee, maar twee zakjes en veel wc-papier later is de vloer wel schoon. De stank trekt echter maar langzaam weg. In Deventer gooit de jongste snel de zakjes weg op het perron en ze trekken zich

Voor de module Grenservaringen moeten we een stuk schrijven over één van de onderwerpen die voorbij is gekomen. Iets waar je veel mee hebt, misschien wel uit (eigen) ervaring, iets waar je meer over wilt weten of waar je in je werk of leven wat mee wilt. Van alle buiten-motorische of buiten-zintuigelijke ervaringen die we hebben behandeld, ga ik het meest aan bij synchroniciteit . Oftewel: betekenisvol toeval. Want daar zit naar mijn idee het leven vol mee. Tenminste, als je het wilt zien en als je er betekenis aan wilt geven. En dat kan en wil ik. Terwijl ik van binnen langzaam vorm geef aan het wat en hoe van de opdracht, terwijl ik boeken verzamel om te betrekken in m'n voorwerk, terwijl in m'n geheugen steeds meer laatjes met voorbeelden open gaan, komt een collega bijna buiten adem het kantoor binnen. Die moet even haar verhaal kwijt, want 'wat me nú toch is overkomen...' "Ik parkeerde vanmorgen de auto daar honderd meter verderop en vond midden op de parkeerp

De module existentiefilosofie is alweer ten einde. En opnieuw ontdek ik dat Astrid en filosofie niet echt een gelukkig huwelijk is. Ik stel graag vragen hoor, daar niet van, maar mijn denken schiet gewoon automatisch naar de psychologische kant van het 'probleem'. Karl Jaspers komt ook met een mogelijke verklaring door zijn definitie van filosofie als 'een zinvol denken zonder resultaat'. Want Astrid houdt erg van dingen afronden, of toch in ieder geval tot een soort conclusie komen. Maar goed, zingeving is natuurlijk belangrijk binnen deze opleiding, dus ik geef me over aan het gedachtengoed van de vier grote existentiefilosofen. Ondanks hun verschillen valt me ook een belangrijke gemene deler op als het gaat over betekenis en zingeving, namelijk vrijheid, vrij zijn, de vrije wil. En ineens zie ik in dat verband citaten waar ik wél op aan kan haken. Zo zegt Nietzsche: " Om als echt mens te leven, moet je je losmaken van de kudde en een solitair dier worden. "

Qua existentie zijn we inmiddels bij Sartre aangeland. Hij had nogal uitgesproken ideeën waar het gaat om kiezen, vrijheid en moraal. De docent haalt een beroemd voorbeeld aan van een student die zich bij Sartre had gemeld met een groot dilemma. Iets met kiezen voor z'n moeder of z'n land in het licht van de Tweede Wereldoorlog. We filosoferen wat over de casus, tot een klasgenoot opmerkt dat die student natuurlijk had kunnen weten wat voor soort antwoord hij zou krijgen. Hij was niet voor niets naar Sartre gegaan. Ja natuurlijk. En herkenbaar. Deze week nog werd ik gebeld door een vriendin. Er speelde iets, ze voelde zich onderdeel van de situatie, want ze wist meer en nu wist ze niet wat ze moest doen. Dus ze begon te praten. En ik deed waarvoor ze me belde: luisteren, samenvatten en doorvragen naar wat er achter haar emoties, gedachten en aannames zit. Al pratend tegen mij, en reagerend op mijn vragen en opmerkingen, kwam ze zelf tot een passende eerstvolgende stap. Ik merkt

Leerjaar 2, Module 1. We zijn begonnen. En het is een zware start, ik kan niet anders zeggen. Druk met m'n werk en een dieper voelbare werkdruk. De ene enkel nog altijd gezwollen en stram. De andere voet nu met een gebutste nagel, omdat ik iets zwaars op m'n teen liet vallen. Wegens treingedoe voor het eerst met de auto naar school, blijkt halverwege dat ik flink moet omrijden omdat de snelweg 'dicht' is. En dan zijn de vakken van deze module ook nog eens pittig: grenservaringen en existentiefilosofie. Goedemorgen. Kierkegaard leert ons over de angst voor de mogelijkheid van een vrije keuze en het settelen in leegheid om die angst te ontlopen. Nietzsche vertelt ons dat je pas werkelijk vrij bent als je de angst en wanhoop over de zinloosheid van je bestaan overwint. Terwijl ik de docent hoor praten over 'de duizeling van de vrijheid' en 'de liefde voor je levenslot', duizelt het mij vooral omdat ik nog geen houvast heb gevonden in deze filosofische draai

Tijdens de terugreis stop ik op de meest inspiratieloze tank-plas-vreetplek vlak voor de Nederlandse grens. Alles is er druk en vies, maar pauzeren moet na twee uur rijden, het is etenstijd en tanken kan hier nog goedkoop. Ik denk het systeem slim af te zijn deze keer: eerst plassen en dan de toegangsticket inleveren bij het afrekenen van m'n etenswaar. Maar ik raak in de war. Er staat niks op het toiletticket en ze slingeren echt overal. Zou dat systeem hier niet gelden? Ik manoeuvreer me - zo min mogelijk aanrakend - tussen schappen vreetvoer, vrachtwagenchauffeurs en jengelende gezinnetjes door. Het meisje achter de kassa is representatief voor de treurigheid van deze tent. Ik vraag haar om een saucijzenbroodje. 'Dat mag u zelf pakken', zegt ze en wijst naar de warmhoudcabine die gevuld is met vele soorten broodjes zonder naamkaartje. Wat is wat? Ik kies dan maar wat er het smakelijkst uitziet. Ze zet een beker theewater voor me neer die serieus half gevuld is. 'Wat

Mijn grootste meehelpklus in het klooster waar ik deze zomer verbleef was me op het lijf geschreven: "Wil je de bibliotheek opruimen?" Maar natuurlijk, lieve Sophie, hoe wil je het hebben? Simpel: literatuur weer bij elkaar en op alfabet. Frans en Engels apart. De rest op genre: muziek, kunst, natuur, koken, economie, filosofie, religie... En de grote leestafel graag opnieuw inrichten, en weer precies in het midden zetten, want er klopt iets niet...  Zalig, zo mag ik het horen. Het bleek allemaal nog niet zo simpel, maar gelukkig was die grove indeling al gemaakt. Alleen, als je eenmaal gaat schuiven, schuift alles mee. En dan moet je door! Maar het is gelukt. Sophie blij, bibliotheek weer in balans en gasten voelen het meteen als ze binnenkomen. Het klopt hier. Een tijd geleden heb ik m'n eigen bescheiden boekenkast op kleur ingericht. Heel grappig, leuk effect, maar uiteindelijk onhandig. Nieuwe boeken zijn altijd een probleem, kleuren zijn soms ondefinieerbaar. Ik had

Op de laatste ochtend van m'n meehelpweek, voordat ik 's avonds de stilte weer in duik, stort ik me nog op een zinvol klusje. Helaas stort ik me daarbij ook van een afstap af. Dankzij m'n overgave aan het vallen én de zachte stapel gordijnen die ik vastheb, weet ik de schade te beperken tot een flinke verzwikking. Ironisch, want het kwam juist door die gordijnen dat ik de afstap niet zag. Maar goed. Tot zover dus mijn bijdrage aan nog even dit en snel nog even dat. Vanaf dan is het vooral goed aanvoelen wat ik beter wel en niet kan doen en hopen dat er toch niet iets gescheurd is. De stilte die daarop volgt krijgt hiermee ook een nieuwe lading. Anders zitten. Behoedzaam lopen. M'n enkel een boomstam, m'n voet een ballon in regenboogkleuren. Maar op de tweede ochtend eindelijk ontspanning als ik voel dat de zwelling af- en de flexibiliteit toeneemt. Helemaal als ik de zwachtel weet te vervangen door een sexy brace. Die ga ik nog wel even nodig hebben! Oké bokkenpootj

Een week voordat m'n jaarlijkse stilte-reset-retraite begint ben ik al in dat bijzondere Rosario . Om in en om het klooster te helpen waar nodig, voor onderhoud of gasten. Mijn zinvolle bijdrage aan het voortbestaan van deze plek. En als bonus leer ik zo niet alleen meer over het B&B-leven, maar leer ik ook de dochter des huizes beter kennen: een 15-jarig lief bijdehandje. Met de voorbijtrekkende gasten gaat het al snel over taal. Want zoals dat altijd gaat tussen Vlamingen en Nederlanders; binnen de minuut ben je woorden uit de spreektaal aan het vergelijken, of toelachen. Of gewoon aan het uitleggen, omdat je elkaar anders misverstaat. Zo leerde één van de gasten mij dat Vlamingen nu ook allemaal het woord 'leuk' gebruiken. Echt Nederlands, dat zeiden ze vroeger nooit. Maar ja, sinds Facebook en sinds die Like-knop overal, die ook in het Vlaamstalige gebied als vind-ik-leuk wordt vertaald, noemen ze alles in Vlaanderen nu ook 'leuk'. Amai, daar had ik nooit bi

Mijn vaste kapster kent niet alleen m'n haar van alle kanten, maar inmiddels ook mij als mens. En ze kent haar collega's, dus deze keer laat ze het inzetten van de highlights in vertrouwen aan twee andere dames over terwijl ze naast ons een klant knipt en föhnt. Dat betekent wel dat ik sommige vanzelfsprekende gesprekken met wat achterstand begin. Dus als dame 1 me naar m'n vakantieplannen vraagt, overweeg ik even of en hoe ik de waarheid zal aanvliegen. Maar goed, uiteindelijk kan ieder onderwerp een leuk gesprek opleveren. Ik besluit in de arena te stappen. Voor het gemak laat ik toch die 'stilte' nog maar even achterweg als ik antwoord: "Ik ga op retraite." "Wat ga je doen?" "Retraite", probeer ik nog een keer. "Wát?", klinkt het inmiddels een beetje bezorgd. "RE - TRAI - TE", roep ik meermaals en steeds luider, in een poging boven het lawaai uit te komen. "Ik versta het echt niet", zegt ze, "weet j

Zoals alleen een poes dat kan.  Nieuwsgierig, als ik drie bankjes verderop ga zitten, komt ze toch even buurten. Eerst alleen een staart langs m'n benen, dan een paar kopjes. Ze kruipt ook op de bank, maar zit eerst een tijdje op de uiterste hoek. Met de rug naar me toe.  Dan stapt ze over me heen naar de andere hoek. Quasi ongeïnteresseerd kroelend met het hout. Dan voorzichtig voelend hoe ik aai. Na nog een keer heen en weer drentelen wint de rechterkant en theemutst ze onder m'n kriebelende vingers. Langzaam gaat ze liggen... en ontspant. Haar gespin voelt als een hartslag. Ik ben goedgekeurd.

Na een knusse bijkletslunch met m'n jeugdvriendin nemen we voor m'n flat afscheid als er ineens iets tussen ons door schiet en mij hard op een knokkel raakt. We schrikken allebei van de flits en van mijn pijnkreet. Ik denk eerst een stuk glas te zien liggen, maar herken er dan een ijsblokje in. What the f*ck...?! We kijken instinctief naar boven, waar wel wat ramen open staan, maar ja, geen grinnikend gezicht natuurlijk. Zij vertelt dat ze ook bijna door een fantablikje was geraakt toen ze op mij stond te wachten. En ik zie daarna nog zeker drie andere ijsblokjes naar beneden komen, maar ben telkens te laat met omhoog kijken. M'n knokkel is inmiddels blauw en dik en hij bloedt een beetje. "Ja", zegt de ijscoboer waar ik een troostbolletje haal, "ijs is een geweldig moordwapen. Het smelt gewoon weg." Eenmaal binnen hoor ik kleine plofgeluidjes op straat en twee verdiepingen onder mij zie ik een arm de moordwapens naar buiten gooien. Betrapt! Als de voorde

De - vernieuwde - Academie voor Geesteswetenschappen bestond in februari vijf jaar. Het jubileumfeestje was even uitgesteld, maar gister werd er geproost. Een ochtend vol creatieve ont-moeting en 's middag een workshop stembevrijding onder de bezielde leiding van Jan Kortie. Gezellig. Bij binnenkomst mocht je gelijk aan de bak. Op de foto met een zelfgekozen handgebaar voor de bezoekerscollage, vergezeld met vele excuses over de slechte kwaliteit van de Polaroids. Het is ook maar voor de fun. Als Polaroid-kind ken ik het proces, maar ben toch verrast als er een volkomen witte foto uit het apparaat komt. Zo wit heb ik ze nog nooit gezien. 'Ik ben nog helemaal blanco', mompel ik verdrietig. 'Ja, ontwikkelen doen we hier!', klinkt het achter me. De metaforen liggen gewoon op straat, zalig.

De slotdag. In kleine groepjes wordt nagepraat over het eerste jaar, met de portfolio's in de hand. Er gaat een kleine borrel zijn. Onbewust zijn er mooie jurkjes aangetrokken. De gesprekken zijn liefdevol en kwetsbaar. Heeft dit jaar, deze studie, jouw wereld veranderd? Ik denk het wel ja, en ik deel m'n verhaal over de ontmoetingen met daklozen . Ben je opener en meer 'wakker' geworden misschien? Kennelijk ja. Of we al een vorm voor ons zien als het gaat om de toekomst en het geestelijk begeleiden? Nou, niet precies, maar het gebruik van taal en muziek lijkt voor mij wel een logische vorm ja. Het is mooi om ieders proces te zien ontvouwen. Dat we daarnaast ook gewoon een hele leuke, gezellige, aandachtige en kleurrijke klas zijn geworden, blijkt wel als we onze beide studiebegeleiders in het zonnetje zetten met kadoos en een afscheidslied. Maar meer nog als ikzelf ineens een grote tas met door iedereen verzamelde kleine kadootjes ontvang. Voor al m'n geven van dit

Het eerste studiejaar zit er bijna op. Tien scripties geschreven en een portfolio ter afsluiting. Ziel en zaligheid binnenstebuiten gekeerd en de spiegel glanst van het reflecteren. Dat deze nieuwe weg iets van binnen doet, is voelbaar. Maar dat er ook al zichtbaar iets van buiten zou gebeuren, had ik nog niet verwacht. Toch was er laatst zo'n moment dat ik het universum aankeek en stilletjes vroeg: 'Oké, welke boodschap mag ik horen?' Uw naam is Astrid? Oh, van Lindgren! Een paar maanden geleden ontmoette ik in de binnenstad een dakloos koppel. Hij een beetje doorleeft en met gitaar. Zij een vrolijk ding, dat mensen aansprak om wat geld voor hun reis en bedankte voor alles wat ze kreeg, ook al was dat alleen een glimlach of afwijzing Er was iets met hen wat maakte dat ik bleef staan voor een praatje. Toen ik ze na dagen uitgeput ergens zag schuilen, ben ik er met wat eten naast gaan zitten. 'Vertel eens, wat is jullie verhaal?' Ik vind het bijzonder dat je, door ge

Ik heb dus een terugkerend droomthema. Iets met treinen. Het is altijd druk, er is stress, en haast. Ik kan het perron niet vinden, ik kan de trein niet vinden, bang dat ik de aansluiting mis, altijd veel mensen die in de weg lopen. Een variërende mix van dit soort ingrediënten. Vannacht was het weer zover. Ik neem relaxed afscheid van een man en vertrek. Die trein is toch gelijk aan de overkant van de straat? Nee dus, ik kijk ineens door een trapgat drie verdiepingen naar beneden en zie daar de rails waar ik moet zijn. Dat verandert de zaak. Met grote sprongen neem ik alle tredes omlaag, een schuin oog op m'n horloge. Hoe laat ging hij ook alweer? Ik ontspan als ik me realiseer dat ik nog tijd heb. Totdat ik besef dat ik een tas ben vergeten. M'n rugzak draag ik wel, maar ik had dit keer teveel bij me en het daarom verdeeld over een tweede tas. Dus ik trek een sprint omhoog. De man is alweer z'n eigen ding aan het doen en merkt m'n terugkomst niet. Dat scheelt tijd. Ma

Onze laatste module gaat over de Mystieke Weg. Er zijn veel varianten, maar hoe je je pad ook loopt, het begint met aanmodderen en eindigt in verlichte heelheid. En hoe je ook loopt, ergens komt die onvermijdelijke stap van Overgave. Want alleen door het radicaal loslaten van je gehechtheid aan je gedachten en spullen kan openheid voor het licht ontstaan. Er is eigenlijk maar één weg: die van de overgave. Aan alle emoties die vrijkomen, aan de pijn, aan het niet weten, het niet-doen, aan het aanvaarden van wat is, aan de verwondering en de onzekerheid. Volgens de middeleeuwse mysticus Meister Eckhart leidt overgave zelfs tot rust. Ja lekker, maar Overgave staat bij mij synoniem voor Niet-zelf-doen en dat triggert z'n grote broer: Verzet. En die maakt allesbehalve rustig! Ik herken alle leden van deze Ego-familie inmiddels wel hoor, en kan er vaak om glimlachen als iemand weer eens op de koffie komt. Maar die eerste Nee-reflex, die zit nog altijd in de knapzak die ik op m'n eige

In de stromende regen loop ik langs één van de hoogste flats in m'n stad. Buiten naast de hoofdingang, in de regen, staat een oud mannetje op z'n pantoffels. Met een mandje in de hand leegt hij z'n brievenbus. Zie ik dat nou goed? Als ik bij hem ben vraag ik van onder m'n paraplu: "Goh meneer, nou woont u in de duurste flat van Enschede, en u moet de post aan de buitenkant ophalen?"  "Ja", zegt ie, "ik vind het ook niks, maar er moest zo nodig een brandtrap aan de binnenkant." En verhip, dan zie ik het inderdaad. Tegen de achterkant van de brievenbussen kruipt een betonnen trap omhoog.  Gevalletje van je-had-maar-één-opdracht...

Voor onze nieuwe module hebben we huiswerk, genaamd Bezielde werkelijkheid :  Kijk met aandacht naar de natuur om je heen en naar de mensen en dingen die zich in je directe nabijheid bevinden. Zie of voel je dat zij uitdrukkingen zijn van de Oerbron van alles wat bestaat? Zie of voel je dat ze een speciale sfeer om zich heen hebben die verbazing wekt en eerbied voor het wonder dat zich daar toont? Of zie en voel je slechts een object dat je op de een of andere manier kunt gebruiken of waar je last van hebt? Probeer met aandacht achter het uiterlijke te kijken en zie de bezieling. Het was er nog niet van gekomen, druk met druk zijn. Maar deze zonnige Hemelvaartsdag is perfect voor een bezielde wandeling. Ik neem de tijd en kijk goed om me heen. Er vallen me al snel twee dingen op: ik zie veel meer dan normaal, en ik zie zowel veel meer lelijkheid als schoonheid. En dat komt niet alleen doordat ik extra spanning aan deze wandeling toevoeg; ik loop m'n gebruikelijke rondje voor de ver

Tijdens een personeelskoffie worden weer eens herinneringen opgehaald uit de oude bibliotheekdoos. Die van medewerkers met 40+ dienstjaren. Vooral de catalogusafdeling is goed voor veel hilariteit. De collega vertelt hoe ze nu nog de verontwaardiging voelt over de betutteling uit haar beginjaren. 'Jaha, want dan had je dus die bak met cataloguskaartjes, en als je dan nieuwe kaartjes moest invoegen dan haalde je die pin eruit, dan moest je de kaartjes er eerst rechtop inzetten, want er kwam altijd iemand controleren of je het wel goed had gedaan en dan pas mocht je ze een kwartslag draaien en de pin er weer doorheen steken. Man wat een gedoe!' Nou, zeg ik, moet ik je dan 40 jaar later alsnog de gouden tip geven om dat iets handiger aan te pakken? Als je de kaartjes er gewoon in doet terwijl de pin er nog in zit, dan steken ze er ook een stukje bovenuit. Na de controle trek je de pin eruit en duwt ze in één keer floepfloep naar beneden... Twee ogen worden langzaam groot, de mond

Nieuwe dag, nieuw begin. Met het mooie weer in vooruitzicht kies ik voor een frisblauwe outfit. Goed gemutst ga ik op pad. Als ik de lift uitstap, stap ik de chaos in. De hal staat vol verhuisdozen en meubelstukken, die wachten op een nieuw leven. Uit de andere lift verschijnt een vrolijke verhuizer. 'Succes vandaag!', roep ik hem ondersteunend toe. 'Ja bedankt, maar ik dacht dat je ons kwam helpen!', roept hij terug. Eh nee, sorry, heel gezellig, maar zó leuk vind ik verhuizen nou ook weer niet. Z'n maat is inmiddels ook nieuwsgierig. 'Hebben we een nieuwe collega? Oh, vanwege de kleding bedoel je...' Dan zie ik het ook. Alleen het logo op m'n rug ontbreekt, maar voor de rest ga ik moeiteloos op in hun even frisse bedrijfskleding. Gauw wegwezen dus, voordat ik een doos in de handen gedrukt krijg!

Stel, je werkt nu ruim twee jaar voor je nieuwe werkgever. In die tijd heb je al regelmatig provinciale sessies geleid en individuele specialisten geadviseerd. Grote kans dus dat iedereen je inmiddels wel kent.  Toch kan het dan zomaar gebeuren dat, bij je eerste bijeenkomst, iemand ineens tegen je zegt: "Oh fijn, je hebt ook benen!"

Na 2 jaar corona hadden we voor het eerst weer een fysiek provinciaal specialistenoverleg. In Stadkamer Zwolle. Dat is lekker makkelijk 50 minuten met de sneltrein, daar kan ik niet tegen rijden. Al helemaal niet met die benzineprijs van tegenwoordig. En bijzonder om weer meer van elkaar te zien dan een vierkant postzegeltje. Het was een zinvolle middag. De terugreis echter... daar ging Murphy's Law in werking. Zo kon het gebeuren dat ik 3 treinen, 2 noodstops, 1 bus, 1 seinstoring, een handvol woedende passagiers en bijna 4 uur later om 20.15 uur m'n potje eten op het vuur zette. Volgende keer weer online doen?

Als treinreiziger weet ik hoe het werkt: als het fluitje klinkt, sluiten de deuren. En die gaan ook echt niet meer open, hoe hard je ook op het knopje drukt. De laatkomer heeft alleen geluk als hij dicht bij de deuropening met de conducteur is én als die conducteur in een goeie bui is. Deze week zag ik hoe het meisje geen geluk had. Ze kwam echt op haar hardst aanrennen, maar de conducteur was meedogenloos. En stond helemaal aan de aan de achterkant van de trein. Voor de dichte deur werd ze tien centimeter kleiner onder het gewicht van haar schooltas. Dat zag de machinist kennelijk ook. Ineens ging het voorste deurtje open en wenkte een arm haar naar binnen. Moedig - en waarschijnlijk dankbaar - klom ze het kleine trapje op. Ik zag haar net de voorste coupé binnenkomen toen de trein langzaam optrok. Wetende dat een machinist dit niet mag doen, kreeg hij van mij nog snel een dubbele duim. Zo kan het dus ook, NS.

Het grootste deel van de tijd ben ik een brave burger, soms ben ik een boefje. Meestal reis ik met de trein naar m'n werk, soms pak ik de auto. Voor gratis parkeren én niet te ver lopen, moet je geluk hebben. Of vroeg opstaan. Mij ontbreekt het vaak aan beiden. Dan is er als strohalm altijd nog de parkeerplaats van een grote doe-het-zelf-zaak, dicht bij de bieb. Mag eigenlijk niet natuurlijk, want bedoeld voor klanten. Maar ja, zo verleidelijk, en groot genoeg voor noeste klussers én luie tantes. Als m'n schaamte het wint van m'n gemakzucht, dan word ik spontaan klant. Ik koop m'n schuld af met een tube lijm of iets anders handigs en leg het met bon en al op de voorbank. Ik weet het... slecht... sorry. Vandaag was weer zo'n dag. Te laat, geen geluk én vies weer. Maar ook een hele slechte timing. Precies om negen uur rij ik de parkeerplaats op. Twee medewerkers lopen in en uit om hun koopwaar uit te stallen. Ik wacht nog even tot die ene weer naar binnen is voordat i

Bart Moeyaert schreef dit jaar het Boekenweekgedicht, rond het thema Eerste liefde . Ja, dat kan niet anders dan iets liefs opleveren. Ik deel het graag met u. Ook namens meneer Bart. En vergeet niet er naar te luisteren!

Onze wekelijkse lessen vinden plaats in een college in het midden van het land. Zo snuif ik weer iets op van de opgroeiende puberwereld en leer gratis bij over hoe het er in het huidige middelbaar onderwijs aan toe gaat. Er is veel veranderd. Tussen onze lesruimte en de toiletten ligt een Stilteruimte . Daar hangt deze week wel een heel bijzonder affiche aan het raam. Zoveel vragen...

We duiken deze les Zingeving in perspectief nog dieper de theorie in. We bespreken de 'consensusdefinitie' van Zingeving en spiritualiteit (hier als synoniemen gebruikt), zoals vastgesteld door de European Association for Palliative Care (hou je vast...): Spiritualiteit is de dynamische dimensie van het menselijk leven,  die betrekking heeft op de manier waarop personen (individueel zowel als in gemeenschap) zin, doel en transcendentie ervaren, uitdrukken en/of zoeken  en waarop zij zich verbinden met/verhouden tot het moment, zichzelf, anderen, de natuur, het betekenisvolle en/of het heilige.  [Nolan2012 ] Wat er dan gebeurt is even fascinerend als grappig. Want het blijkt dat we allemaal eerst ons ei kwijt moeten over de keuzes rond deze definitie. Daarom klinkt het commentaren als: "Wat bedoelen ze eigenlijk met consensusdefinitie?" "Waarom niet 'de dynamiek van het menselijk leven', ik snap die dimensie niet zo goed." "Is er ook een statis

We starten de nieuwe module - allemaal fris en herboren na het schrijven van onze autobiografie... - met het vak Zingeving in perspectief . Waarin we een vergrootglas leggen op de vele dimensies en aspecten van zingeving. En we kijken hoe deze met elkaar samenhangen en wat het belang er eigenlijk van is. Met natuurlijk een leuke schrijfopdracht aan het eind over wat zingeving voor mij betekent en waarom ik me ermee bezig hou. Maar goed, zover is het nog niet. Eerst weer even wennen aan elkaar en vooral veel vragen stellen over de verplichte literatuur, het huiswerk, de noodzaak van de aanbevolen literatuur... kortom; even inschatten hoe zwaar dit gaat worden! Alles voelt nog redelijk academisch, behalve dat ene boek, wat de docent slechts heel kort noemt. Je leven in één herinnering , van Jacky van de Goor. Zij ging aan de hand van slechts één onderzoeksvraag in gesprek met honderden mensen, van alle leeftijden, beroepsgroepen en culturele en religieuze achtergronden. Stel, er is een h

De egel had nog nooit een gedicht geschreven, maar op een ochtend schreef hij er een: Als ik een ander was Als ik een ander was, dan wilde ik maar één ding: de egel zijn, dan had ik stekels, net als hij, dan woonde ik onder een struik en kon ik schuifelen en me oprollen, thuisblijven wanneer ik thuis wilde blijven en niemand zien wanneer ik niemand wilde zien, net als hij - wat zou ik dan gelukkig zijn! maar ik bén de egel en ik wil maar één ding: dat ik een ander was er zit maar één ding op en dat is met grote letters op mijn muur schrijven: HET IS NOOIT GOED. Uit: Toon Tellegen (2022) De egel, dat ben ik , Querido, Amsterdam/Antwerpen, p. 61-62.

Na de yogales trekken we altijd een inspiratiekaart. Dit keer liggen de kleurrijke Fluisteringen van de natuur  voor ons klaar. In een flits lees ik 'Zoek de verschillen' en m'n oog valt op een engelachtig, steigerend paard. Als het boekje met de toelichting bij mij is, lees ik pas dat er een hele andere uitnodiging op mijn kaart staat:  'Vier de verschillen'. Oh boy, lachen. Astrid in een notendop. Er moet gewerkt worden, gezocht en geanalyseerd, details onder een vergrootglas, wat klopt en wat niet. Het leven vieren? Samen? Ik zie het niet eens staan.  Maar goed, ik troost me maar met de eerste zin van de toelichting.  Het zijn de verschillen die ons zo uniek maken.  Laat ik hier dan maar uniek in zijn.

Het is weer tijd voor intervisie. Vanmiddag mogen we in gesprek over hoe we in het dagdagelijkse alledaagse leven invulling geven aan zingeving. Of we al een vorm hebben gevonden die werkt, of juist niet. Wat we aan veranderingen in ons en daarmee om ons heen ervaren, nu we deze opleiding doen. 'Nou', zeg ik in m'n groepje, 'ik merk vooral dat m'n blog weer helemaal tot leven is gekomen. Ik schreef ooit veel, toen was er lange tijd weinig inspiratie of noodzaak, en nu is die energie weer helemaal terug. Door al die opdrachten die we moeten schrijven, is dat deel in mij echt weer aan gegaan. En dat maakt dat ook m'n blog me ineens weer veel zingeving geeft.' Oh wat leuk, zegt de één. Enne... is dat openbaar? Dan ga ik vanavond gelijk zoeken. Nu zijn we wel nieuwsgierig geworden, volgt de rest. Ja, helemaal open, iedereen kan erbij. Ik heb hier en daar al wel een link gedeeld, maar had geen behoefte het in de groepsapp te gooien. Daar heb ik al genoeg lopen sh

De wederopstanding van Japie en m'n pianolessen tijdens de les Kabbala is niet onopgemerkt gebleven. De sociale media doen hun werk en er wordt flink geliked en gereageerd. Twee weken later komt een vriend m'n verjaardag vieren. Hij is goed in het vinden van persoonlijke cadeaus en heeft er ook dit jaar werk van gemaakt, waaronder een dun, slap pakje. Ineens staart de kaft van een beduimelde Jack and the Beanstalk me vol in m'n gezicht. In die rare seconde van het vastpakken en de eerste bladzijde openslaan, is er al een explosie aan gedachten: Hè? Hoe kom je nou aan mijn muziekboek? Heb je snel bij m'n moeder gevraagd? Ze zei dat ze het niet meer had, maar wist ze al dat jij het als verrassing wilde geven? Ach nee, belachelijk. Komt natuurlijk gewoon van marktplaats ofzo. Zalig. Ach ja, ook zo'n tekening. Wat een grap.  Terwijl hij vertelt over het avontuur om het op tijd in bezit te krijgen, bekijk ik de half ingekleurde tekening en de aantekeningen die er met p

We hebben een verplichte online lesdag. Niet eens door corona, maar gelukkig kan iedereen snel schakelen. En het scheelt mij vijf uur reizen. Zo heb ik zelfs nog tijd de meditatie van vorige week te herhalen. Op een bepaald moment in het verhaal verschijnt een oude vriendin. We hebben minder contact dan vroeger, maar ze loopt wel als een rode draad door m'n leven. Waarom ze nu hier verschijnt weet ik nog niet, maar het is altijd een goed teken. De les autobiografisch schrijven zit weer vol oefeningen. Maak clusters van personen die van invloed waren op belangrijke momenten in je leven. Kies er één. Maak een wolk van gebeurtenissen die je met deze persoon hebt meegemaakt. Kies er één. Beschrijf de gebeurtenis en persoon zo zintuiglijk mogelijk. Doe dat nogmaals, maar nu door de ogen van die persoon. Voor ik er erg in heb staat opnieuw de naam van deze vriendin op papier en ben ik ineens in de zomer van 2003. Ik logeer met m'n lief in haar huis in Frankrijk en beschrijf de avond