Doorgaan naar hoofdcontent

Een tas vol liefde


Deze reis van de Beste Bibliothecaris van Nederland 2016 begon met een telefoontje aan het begin van de zomer. Gevolgd door een interview, waarbij we ontdekten dat er dit jaar drie heel verschillende maar ook heel mooi bij elkaar passende kandidaten waren genomineerd. Na een oktober van enthousiast campagne voeren, volgde een stil november waarin vooral de jury druk aan het stemmentellen en beraadslagen was.

Voor ons kwam de feestelijke ontknoping op 30 november in de (nog) Beste Bibliotheek van Nederland; de Chocoladefabriek in Gouda. Een intiem en heerlijk diner, waarbij de (nog) Beste Bibliothecaris Erik Boekesteijn tussen elke gang met mooie woorden de spanning een beetje opvoerde. Dat Juan Khalaf uiteindelijk werd bekroond tot de nieuwe Beste Bibliothecaris was een ontroerend hoogtepunt van een prachtige reis met elkaar. Hij gaat deze titel zeker eer aan doen. Gefeliciteerd!

En ik? Ik ging naar huis met een blij gevoel en vooral heel veel dankbaarheid. In m’n tas zaten vier pagina’s vol met reacties die ‘mijn’ stemmers over mij hebben opgeschreven. Trotse collega’s, die het fijn vinden met me te werken. Leerkrachten, directeuren en zelfs ouders die me bedanken voor m’n inzet en voor wat ik doe voor hun kinderen. Vier pagina's liefde.

Kortom; ik voel me hoe dan ook een winnaar. De stralende tweede! Ik ben er trots op dat ik me voor alle scholen, de kinderen én de jeugdliteratuur mag blijven inzetten.

Reacties

  1. zoals je schrijft zie je er ook uit op de foto, doet me goed dit te zien.
    Prachtige jurk. gr. Fransje

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Vrouwendingen

Vakantie betekent op dit moment tentamens maken en voorbereidingen treffen voor m'n stage en scriptie. Maar er moet ook tijd zijn voor er even tussenuit én quality time met m'n middelbare school bestie. Zo treffen we elkaar bij een leuke Italiaan voor een quality lunch. En gossie wat valt er veel bij te praten. De ober komt voor een drankje, dat is nog wel snel geregeld. Als hij opnieuw komt voor de bestelling moeten we hem teleurstellen. We hebben de kaart nog niet eens aangeraakt. "Geef ons even wat tijd", zeg ik. "Vrouwenlunch, dit gaat duren." Hij vindt het allemaal prima en stelt ons lachend gerust. Hij heeft de tijd.  Als we uiteindelijk diep in onze heerlijke salade zijn verdwaald, komt de ober eens even checken. Of we nog iets willen drinken? "Hmm, mag ik misschien toch een koude witte?", vraag ik voorzichtig. Natuurlijk mag dat. "Ach ja, vrouwenlunch hè", zeg ik verontschuldigend. Na een paar knusse uren meld ik me bij de ober om