Doorgaan naar hoofdcontent

De Wereldvredesvlam door de ogen van stadsdichter Moes



Wereldvredesvlam Twente

Ik had er zoveel over gehoord
dat ik de proef op de som nam
en zelf ging kijken.

Na tien seconden was er een
zacht ruisen. Na een minuutje
moest ik huilen (hoe stom is dat?

ik herkende in het vlammetje
de rust, het liefhebben
dat ergens in mij zat).

Na tien minuten dacht ik: tja,
ik heb dus ook zoiets dat mensen
terugbrengt tot zichzelf en tot elkaar.

Na een half uurtje kon ik gaan:
de ogen droog, de vlam
gewoon weer vlam en ik mijzelf

nog meer dan toen ik kwam.


Moes Wagenaar


Geschreven ter gelegenheid van de inauguratie van de Wereldvredesvlam Twente
in De Wonne in Enschede op 21 maart 2012.

Met dank aan Enschedeaanzee.nl

Reacties

Populaire scribble

Het gouden boek

Voor mijn stage bij Willem. Hart voor levensvragen bezoek ik nu ook zelfstandig cliënten thuis. Deze ochtend zit ik voor het eerst bij een jonge vrouw met grote vragen. Het is op vele lagen een bijzondere ervaring. De herkenning van de eenzaamheid in een bijna overweldigende wereld die niet past. Mijn gevoel van willen geruststellen met dat het echt allemaal wel goed komt 'als je later groot bent'. En een dankbaarheid dat ik er deze dag op deze plek voor haar mag zijn en waarschijnlijk echt iets kan bijdragen in het verlichten van haar last. De vraag is alleen nog even hoe, want ik heb geen toverdoos met het antwoord op de vraag naar de zin van dit alles. Maar ik kan haar wel bijschijnen in haar zoektocht. Dus ik stel vragen en laat haar vertellen. Dat kan ze goed, het is een slimme meid, met al heel veel zijwegen in haar levensverhaal die we zouden kunnen bewandelen de komende tijd. Aan het eind weet ik alleen niet zo goed hoe ik deze kennismaking zo afrond dat er iets van ee...