Na een retraite komt de buitenwereld altijd wat overweldigend binnen. De afzondering, de stilte, het emotionele proces maken je extra gevoelig, maar ook minder alert. Dat voel ik direct als ik na alle afscheidsknuffels in de auto stapt. M'n blik is zachter en reactievermogen een beetje vertraagd. Gelukkig hoeft er nooit zoveel onderweg, dus we nemen de tijd om al napratend naar huis te rijden.
De blaas functioneert echter nog prima. We stoppen bij zo'n wegrestaurant dat er overal hetzelfde uit ziet. Ondanks dat, duurt het verbazend lang voordat we de toiletten gevonden hebben. We lachen erom. Dan starten we die bekende handeling: 50 cent in de machine, door het draaipoortje, reçu meenemen, om bij het afrekenen van koffie of snack je geld weer terug te krijgen.
Maar er gebeurt dit keer niks als haar euro naar binnen valt. Stilte. Huh? "Out of order. No change", zien we ineens staan. Huh? En ons geld dan? Uiteindelijk vinden we de magische knop die de munt weer uitspuugt en m'n reisgenoot loopt ermee naar de bar. Wat gaat ze doen? Oh, wisselen. Ik blijf achter en merk dat ergens diep van binnen m'n hersens beginnen te werken. Er klopt iets niet. Op een plek als deze kan het toilet niet onbereikbaar zijn door een kapotte machine... En zelf geld moeten wisselen? Nee.
Op hetzelfde moment dat alle denkdraadjes weer verbonden zijn en ik precies weet hoe het zit, zie ik andere bezoekers blindelings door het openstaande kinderdeurtje lopen. Natuurlijk. Als de machine kapot is, staat de deur gewoon open. En als je net uit een retraite komt, dan zie je dat niet! We schateren erom.
Foto: L' embellie, René Magritte (1898-1967, België)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten