Doorgaan naar hoofdcontent

Warme William Luistert


Zeg Astrid, gebeurt hier nog iets?
Nou, eerlijk is eerlijk, niet zoveel hè. Weinig (priori)tijd. Weinig inspiratie. Weinig behoefte m'n ins & outs de online wereld in te slingeren. Er is al zoveel ruis... zoveel afleiding... zoveel meningen...

Maar gebeurt er elders dan niks?
Nou, om eerlijk te zijn, best wel veel hoor. En sinds corona, sinds de Grote Stilstand, kwam die beweging pas echt op gang. Hoe heerlijk was het dus om weer even in te dalen in die oorverdovende retraite-stilte. Zonder ruis... zonder afleiding... zonder meningen...

En dan blijkt dat - in het vertrouwde klooster Rosario - de puzzelstukjes, die de laatste jaren flink door elkaar waren geschut, niet alleen langzaam in elkaar vallen, maar dat er ook een nieuwe beweging in gang gezet mag worden. Hoezo, waarom, waarheen, hoe dan? Dat weet ik ook nog niet precies, maar wie weet deel ik er hier wel graag wat over.

En die gezellige blauwe dikkerd?
Dat is Warme William, aangenaam. Hij zat op me te wachten, midden op het piepkleine marktplein van Bever; de thuisplaats van Rosario. William biedt een luisterend oor. Voor wie ergens mee zit. En er even over wil praten. Maar dat ook nog wel een beetje spannend vindt. 

Bever is echt een onzichtbaar en onooglijk plaatsje. Hoe William daar dus terecht is gekomen, weet ik nog niet. Maar dat we nu al dikke vrienden zijn, is zeker. Hij doet namelijk wat ik ook ga leren: écht naar je luisteren als het even niet zo goed met je gaat. In de opleiding waar ik mee start heet dat Geestelijk Begeleider, maar eigenlijk klinkt Warme William veel uitnodigender. 

Dus dat ik rond m'n vertrouwde stilteplek al een leuke collega heb ontmoet, geeft een interessante richting aan m'n nieuwe beweging. Ik zeg daarom hoopvol: wordt vervolgd...

Reacties

Populaire scribble

Verstopt en (bijna) vergeten

Ondanks dat het de heetste dag van het jaar lijkt te gaan worden, besluiten we het spontane plan voor een bucketlist wandeling door te zetten. Tijdens m'n studie ontdekte ik dat mijn grootouders eind jaren '20 als tieners de Sterkampen in Ommen hebben bezocht, waar Khrisnamurti zijn Theosofische Vereniging oprichtte rondom kasteel Eerde van baron Philip van Pallandt. Er loopt nog altijd een wandelroute over 'het vergeten pad' waar deze 'beeldenstormer' en zijn toeschouwers vele lezingen en meditaties hebben beleefd. Tijd om in die voetsporen van m'n grootouders te stappen. We starten met koffie daar waar we zeven uur later met een welverdiende ijsco eindigen: de stationsrestauratie van Ommen. Ik duik nog even snel het toilet in, is het plan. Maar als ik binnenkom en om me heen kijk, zie ik alleen ramen en een vrolijke muur. "Is hier misschien ook een toilet?", vraag ik bijna verontschuldigend. "Ja hoor, onder het poortje door", zegt de g