Eindelijk weer met de trein naar school. Dat is er door omstandigheden nog niet van gekomen dit jaar. Het is nog vroeg, de trein bijna leeg. Lekker helemaal achterin, stilte coupé, boek op schoot. In Almelo komen twee mannen met hond binnen, stinkend naar drank en te lang zonder wasmachine. Omdat de trein hier ophoudt, gaan ze naast mij zitten. Beetje vervelend, maar ook zij hebben recht op een plek. De hond wordt het allemaal teveel en voordat we er erg in hebben heeft ze een enorme keutel in het gangpad gelegd.
Nu wordt het toch wel een beetje heel erg vervelend. Dat vinden de twee mannen ook. De oudste moppert tegen de hond en stamelt excuses. Dat het haar eerste treinreis is en dat ze zenuwachtig is. Hij haalt snel een poepzakje uit z'n tas en begint de boel op te ruimen. Dat valt nog niet mee, maar twee zakjes en veel wc-papier later is de vloer wel schoon. De stank trekt echter maar langzaam weg. In Deventer gooit de jongste snel de zakjes weg op het perron en ze trekken zich de rest van de reis terug op het balkon van de trein. Wetend dat de buitenwereld niet alleen hen, maar nu ook hun hond, liever kwijt dan rijk is. Ze schamen zich en ondanks alles heb ik met ze te doen.
In Apeldoorn loopt de trein bomvol. Een tiptop verzorgde, grijze dame komt snel naast me zitten. Ik vraag of er iets is gebeurd, want waar komen al die mensen ineens vandaan. Geen idee, zegt ze, maar de hele wereld gaat toch wel ten onder. Dat kan ook niet anders na 10 jaar Rutte, je ziet nu de gevolgen van die jaren overal om je heen, nietwaar. Oké... de toon is gezet, maar hier heb ik niet zoveel zin in.
Er volgt een mededeling van de conducteur. De trein is te vol. Uit veiligheidsoverwegingen kunnen we zo niet gaan rijden. Tussen de regels door zegt ze eigenlijk 'wie geen haast heeft, verlaat deze trein en pak de volgende'. Onze coupé staat er nog redelijk ordelijk bij en zoals verwacht beweegt niemand. De oproep wordt herhaald, we zijn te zwaar beladen. De nette dame trekt ineens een jonge vrouw in het gangpad aan haar mouw en zegt 'u moet eruit'. Pardon? Of zij bij haar opvoedkundige actie bewust koos voor de gesluierde moslima in plaats van de jongeman, die zelfs dichter bij haar en de deur staat, zal ik nooit weten. Maar mij is wel duidelijk: zij schaamt zich nergens voor. De blik in haar ogen als de moslima in Amersfoort mijn plaats inneemt, is echt goud waard. Karma!
Na een lange maar vruchtbare intervisiedag wacht ik op het perron weer op m'n trein naar huis. Blij dat ik zit, lekker voorin, stilte coupé, warme chocolademelk in de hand. Na een tijdje echter komt alles van die bizarre heenweg weer terug. Inclusief de stank. Ik weet dat ik gevoelig ben voor geuren, maar ik heb nu toch wel genoeg frisse lucht en afleiding gehad? Of dit zal toch niet...
Met dank aan de ns-app ontdek ik dat ik inderdaad in precies hetzelfde treinstel zit als die ochtend. Zelfde nummer, zelfde gangpad, zelfde restanten van een bange hond. Ach ja, ik moest voorbeelden van synchroniciteit verzamelen voor m'n werkstuk. Bedankt, Universum.
Reacties
Een reactie posten