Ik kondigde m'n aankoop al aan en de afgelopen week heb ik de nieuwe novelle van Moeyaert gelezen: Graz . Slechts een kleine 101 pagina's groot genot. Na afloop dacht ik: "Oké, nog een keer, nu iets langzamer, zodat ik ook alles wat tussen de regels staat echt lees." Want Moeyaert spreekt in de spaties tussen zijn woorden, zijn boodschap klinkt het sterkst op de momenten dat je het verhaal even op je in laat werken. In de witte ruimte dus. ( via ) Over de inhoud en de symboliek verwijs ik naar deze mooie Vlaamse recensie. Uitleggen waarom ik zelf zo van Moeyaert houd, kan het beste door een paar van zijn gedachten te citeren. Over een avondwandeling bijvoorbeeld: Toch slaagde ik er niet in het tempo te vinden dat ik doorgaans aanhield, dat eigenste gangetje van mij dat langzamer is dan stappen, precies de goede snelheid om veel te zien maar weinig in me op te nemen, zodat mijn hart al kon gaan slapen voor ik in mijn bed lag. Over hoe iemand de routine van zij...
beschrijf jezelf en herlees een ander