Doorgaan naar hoofdcontent

Mist


Door een opstapeling van onverwachte beslissingen loop ik rond half acht 's avonds door de binnenstad van Hengelo. Opeens roept daar een oude man. Hij heeft een wat angstige blik in z'n ogen. Ik vraag waar hij moet zijn. En daarmee begint een emotioneel avontuur.

Er komt een warrig verhaal over z'n fiets, die hij al de hele middag zoekt. Binnen een minuut weet ik dat deze meneer behoorlijke Alzheimer heeft. Ik weet dat hij zonder hulp niet bij z'n fiets en mogelijk ook niet thuis komt. Kennelijk ben ik vanavond degene die hem moet helpen. En ik weet op dat moment dat ik hem niet los zal laten tot er een vorm van veiligheid in z'n leven is.

Al lopend door de stad probeer ik zoveel mogelijk informatie los te krijgen. Ik hoor vooral wat hij meestal doet, als hij uit Borne naar Hengelo fietst. En waar hij meestal z'n fiets neerzet. Maar welke weg hij vanmiddag heeft afgelegd, komt niet meer boven water. We bezoeken wat plekken en proberen vele fietsen met het sleuteltje uit z'n portemonnee. Z'n kinderen in Utrecht en Rotterdam gaan ook niet helpen. Vrienden of buren zijn er niet. Geen telefoon, geen nummers. Met het toenemen van zijn verwarring grijp ik me als een pitbull steviger aan deze meneer vast.

De bieb! Daar is hij eerst naartoe gegaan. Hij weet het ineens zeker. Voor even. Goddank, de bieb. Daar moet ik ook zijn. Daar zijn collega's die kunnen helpen. Daar zijn we binnen. Ik hoef de situatie maar in een paar woorden uit te leggen en een BHV'er heeft de politie al gebeld. Zelfs op de trein zetten durf ik niet meer aan. Ook al zegt hij zeker te weten die wandeling van 25 minuten van station naar huis nog wel te weten. Jaja.

Ondertussen schrijf ik alles op wat er nog vrij helder en met regelmaat uit deze meneer komt. Inclusief de steen waaronder hij altijd de sleutel van de achterdeur bewaart. Het is aandoenlijk maar ook pijnlijk om te zien hoe hij steeds ongemakkelijker wordt met alle aandacht. De druifjes om z'n honger te stillen wil hij eigenlijk niet aannemen. Als ik de agenten bedank en een hand geef, doet hij dat ook. Nou nee, het is de bedoeling dat u met ze meegaat, meneer.

Och hemel. Die vriendelijke agenten gaan hem echt wel veilig thuisbrengen, mijn taak zit erop. Maar dan? Wie gaat die fiets nog zoeken? Wat als hij weer 'even' naar Hengelo wil en opnieuw de weg kwijt raakt in z'n hoofd? Wie komt er dan toevallig op z'n pad? Ik kan de stumpert maar niet uit m'n hoofd zetten. Ondanks z'n enorme dankbaarheid ben ik bij hem vast alweer verdwenen in de mist.

Reacties

  1. Ik denk/hoop dat de politie wel een dergelijke actie in gang zet bij deze meneer. Maar ja, iemand moet hem wel helpen met aanvragen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ach, wat triest is dit. Fijn dat je hem hebt geholpen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sterker nog, ik zag hem weer. In borne. Met fiets. Hij herkende me niet... Maar ik was wel blij.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire scribble

Gedeelde smart

We hebben een klein feestje en nemen de kinderen mee uit eten. Om het avontuur nog groter te maken proberen we een onbekend doch aanbevolen restaurant. Een menukaart? Nee, die hebben we niet. Even de QR code scannen voor alle gerechten. Papier is zó ouderwets... Of we het concept kennen. Concept? Nou nee. Het heet 'shared dining'. De gerechten zijn iets kleiner en de bedoeling is dat je alles wat je bestelt op tafel zet en het gezellig met elkaar deelt. Oké... even schakelen... allemaal iets anders bestellen dus. En de friet, dat moet ook apart besteld worden? Ja dus. Nou, een avontuur is het wel, dat moet gezegd. Vooral als alles wordt geserveerd. Want iedereen krijgt namelijk toch gewoon z'n eigen gerecht. Ziet er goed uit hoor, maar waar zijn de lege borden om het te 'sharen'. Hoe hadden ze dit nou precies bedacht? Het avontuur wordt nog groter als de ober mijn noodles voor me zet met de opmerking: "kan een beetje pittig zijn, maar u gaat niet dood hoor.&quo