Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe overleef ik...



Tijdens de Week van de Mediawijsheid - met als thema Feit, fake of filter? - schrijft Rob Wijnberg een column op de Correspondent over de nepnieuws-discussie. Dat zou er immers toe hebben geleid dat een verkeerd geïnformeerd electoraat op Donald Trump heeft gestemd. Waarop hij stelt dat 'echt nieuws' minstens zo misleidend is en dat nieuws zelfs de meest ongezonde, ziekmakende en verslavende drug van de moderne tijd is. Hij doet ook een mooie suggestie:

Stel je eens voor: vanaf 1 januari 2017 tot aan de verkiezingen doen we onze tv uit, onze radio op zacht, de krant in de kattenbak en nu.nl op mute. Drie maanden lang volgt heel Nederland geen nieuws: laten we het een detox noemen. Geen non-debatten over non-issues, geen non-beloftes over non-breekpunten, geen non-verschillen in non-peilingen. Niks.

In het volle uur per dag dat we daarmee besparen, acht volle werkdagen in drie maanden, lezen we vijf goede boeken, bladeren we de verschillende partijprogramma’s door en knopen we tien gesprekken aan met willekeurige onbekenden. Dan, op 15 maart, brengen we met het hoofd en uit het hart onze stem uit. Zonder enig idee wie er voor- of achterstaat, zonder enig idee wie met wie ruzie heeft, zonder enig idee wie wie uitsluit.

Díe verkiezingsuitslag: die zou pas nieuws zijn.

Ik vind zo'n 'nieuwsdetox' echt een heel inspirerend en ontspannend idee. Ook dáár blijkt trouwens al een website voor te zijn! Wilde er dus ook per direct mee beginnen, maar op dag 1 heb ik al meermalen gezondigd. Heel confronterend hoe verslaafd ik inderdaad bent aan die malle gewoonte om informatie op te willen zuigen, alsof ik inplug op een infuus.

Maar hoe overleven we dan wél deze mediamanie en pestpolitiek?

Reacties

Populaire scribble

Nieuwe taal

Ik loop op een zaterdagmiddag door de binnenstad. Ik kruip een beetje in m'n kraag om me af te schermen van alle mensen. De meesten zitten vol energie en richten die op elkaar, de volle tassen of de omgeving. Ik doe even niet mee, maar het is onvermijdelijk dat mijn sensoren dingen oppikken.  Zoals de vier dames een eindje verderop. Vlot gekleed, lange wapperende haren, net iets te vrolijk. Ze wisselen kennelijk uit wat voor leuke dingen ze allemaal hebben gedaan en genieten super blij van het genot van de ander. Ik probeer m'n oordeel te negeren. Terwijl ze zich weer in twee stellen opsplitsen volgt een fascinerend afscheidsritueel. "Veel plezier nog. Snel weer eens afspreken. Doeidoei." En terwijl ze zich al heeft omgedraaid, roept één van de dames nog luid "Hartje!". Oké, ik weet dat ik geen voorloper ben. Niet in mode, niet in gadgets, in geen enkele hype om eerlijk te zijn. Dus leg me even uit, sinds wanneer zijn we onze emojis gaan uitspreken? Hoe het ...