De ochtend van onze lesdag is het altijd drukker dan normaal in onze groepsapp. Een enkeling meldt zich af, er is wat reisadvies of vertragingsmeldingen, dat soort dingen. Deze keer meldt een klasgenoot dat ze er door omstandigheden via zoom bij zal zijn. Fijn dat de academie die mogelijkheid biedt, jammer voor de gezelligheid. Ik wens haar fijn weekend, maar vraag ook bezorgd 'wie gaat me nu uitlaten?'
De lunchpauze tussen onze lessen is niet alleen nodig om te schakelen tussen de vakken, maar ook om energie op te doen via voedsel en zuurstof. Voor dat laatste wijken we meestal uit naar een mooi aangelegd volkstuinenpark tegenover het college. Ik moet bekennen dat de huismus in mij zich daarvoor op sleeptouw laat nemen, anders komt het er niet van. En met dit wandelmaatje is dat nooit saai, want zij heeft dan wel net zo'n opmerkzaam oog als ik, maar ziet toch net weer andere dingen. Zoals een eenzaam overgebleven peer aan een herfsttak. Door mij gelijk als 'moedig' bestempeld, waarop een droog 'of hij heeft moeite met loslaten' klinkt. Oh ja, we hebben ook wel dezelfde humor, dus als je de thema's van de lessen mee naar buiten neemt, zijn dit soort dialogen onvermijdelijk.
Na een intensieve ochtend teleologie en utilitarisme sluiten we voldaan onze schriften. Meer uit gewoonte dan uit noodzaak haal ik m'n telefoon weer van de vliegtuigstand, want God behoede dat ik iets heb gemist... Gelijk piept er een bericht van m'n wandelmaatje de groepsapp binnen:
'Wil iemand Astrid even uitlaten?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten