Doorgaan naar hoofdcontent

Wederkerigheid


In de opleiding en tijdens m'n inwerken als zingevingsvrijwilliger komt het vaak ter sprake: de onmisbare wederkerigheid in de relatie tussen geestelijk begeleider en cliënt. Welke gespreksmodellen of -technieken je ook gebruikt, uiteindelijk ben je je eigen instrument. Je neemt altijd jezelf mee en dus ook je eigen verhaal. En soms vraagt een situatie dat je er niet alleen bent voor de ander, maar ook iets van jezelf laat zien.

Ik zit weer bij mijn vaste cliënt voor Willem. Een bonusbezoekje, want het gaat echt niet zo goed met haar. Ze is deze week schandelijk opgelicht door telefooncriminelen die actief zijn in de regio. Meegezogen in de fuik van een mooi verhaal heeft ze een tas vol waardevolle spullen meegegeven. Foetsie. Diep geraakt in haar kwetsbaarheid. 'Hoe kunnen mensen zo slecht zijn', mompelt ze meermaals.

Maar tranen zijn er niet. Sinds de dood van haar man, al bijna een halve eeuw geleden, kan ze niet meer huilen. 'Gek hè', zegt ze, 'en ik wil het zo graag. Huil jij nog wel eens?' Ja hoor, deze week nog, en als ze me dan vragend aankijkt vertel ik kort over mijn eigen recente verdriet. 'Ach wat vervelend voor je', zegt ze. En ik herinner haar aan de rijkdom van echte liefde die zij - hoe kort ook - heeft mogen ontvangen.

Na de koffie wandelen we ons vaste rondje. Voor haar de enige manier om frisse lucht te halen. 'Al die mensen die maar over me praten', zegt ze, 'nee ik ga echt niet alleen naar buiten'. Voor mij zijn deze wandelingetjes een manier om haar ongemerkt te laten ervaren dat het best meevalt met die mensen. Ik groet iedereen die we tegenkomen en maak een praatje met twee goedlachse boeren. Bij het afscheid heeft ze gelukkig weer wat van haar speelsheid terug. 'Dag Willem!' grapt ze me zwaaiend toe. Ik gniffel.

Die avond gaat de telefoon. Ik houd m'n adem in als ik zie dat zij het is. Zou ze weer door het ijs zijn gezakt? 'Ik moest aan je denken', klinkt het levendig aan de andere kant, 'dus ik dacht ik bel even. Heb je een beetje goede dag gehad?' Nou ja zeg, ga jij je nou om mij bekommeren? Omdat ik je over mijn verdriet vertelde? Wat ben je toch een lieve schat, geef ik haar terug. Na een paar minuten wederzijdse aandacht wensen we elkaar een goede nacht. 'Tot volgende week', sluit ik af, 'gaan we weer lekker wandelen'. 'Ja fijn', zegt ze. 'Dag Willem!'

Reacties

Populaire scribble

Verstopt en (bijna) vergeten

Ondanks dat het de heetste dag van het jaar lijkt te gaan worden, besluiten we het spontane plan voor een bucketlist wandeling door te zetten. Tijdens m'n studie ontdekte ik dat mijn grootouders eind jaren '20 als tieners de Sterkampen in Ommen hebben bezocht, waar Khrisnamurti zijn theosofische bijeenkomsten hield rondom kasteel Eerde van baron Philip van Pallandt. Er loopt nog altijd een wandelroute over 'het vergeten pad' waar deze 'beeldenstormer' en zijn toeschouwers vele lezingen en meditaties hebben beleefd. Tijd om in die voetsporen van m'n grootouders te stappen. We starten met koffie daar waar we zeven uur later met een welverdiende ijsco eindigen: de stationsrestauratie van Ommen. Ik duik nog even snel het toilet in, is het plan. Maar als ik binnenkom en om me heen kijk, zie ik alleen ramen en een vrolijke muur. "Is hier misschien ook een toilet?", vraag ik bijna verontschuldigend. "Ja hoor, onder het poortje door", zegt de ga