Astrids Scribbles

Ik heb een paar liefhebberijen. Puzzelen vind ik bij tijd en wijlen best ontspannend. Het houdt me offline. Schilderijen kunnen me fascineren. Vooral die van Edward Hopper. Een puzzel van Hopper was dus leuk te doen, maar zeker de moeilijkste tot nu toe. En ik kijk graag naar documentaires. Dus toen een vriend me wees op een al wat oudere docu over Hoppers werk en leven , ben ik er eens goed voor gaan zitten. Ik begrijp nu in ieder geval veel beter waar die wat lege, eenzame en vaak donkere beeltenissen vandaan komen. Hopper was zeker geen vrolijke man. Ik durf ook wel te zeggen dat hij eenzaam was in zijn huwelijk. En als introvert zocht hij liever de leegte dan de mensen op. Gelukkig heeft zijn lange, ietwat sombere leven, heel veel hele mooie kunstwerken opgeleverd. In de docu komt het schilderij Nighthawks, waar ik weken op heb zitten puzzelen, meerdere keren voorbij. Iemand gebruikt het ook als voorbeeld voor het feit dat al zijn schilderijen iets bevreemdends hebben. Op het eerst...

Excursion into Phylosophie - Edward Hopper (1959) Zeggen ‘ik hou van je’ is veel meer dan een gemoedsuiting in de trant van ‘ik heb kiespijn’. Het is onderdeel van een systeem van beloften en verwachtingen. Wie zijn liefde verklaart, verklaart dat hij zijn gevoel als betrouwbaar beschouwt. Een perfecte liefde met perfect op elkaar afgestemde verwachtingen is dan wel betrouwbaar, maar niet erg prikkelend. Ze schakelt precies die onwaarschijnlijkheid uit die de bekoring uitmaakt. Het romantische idee van liefde als eenheid van gevoel, seksuele begeerte en deugd is daarom altijd teveel gevraagd. En als het moment komt waarop de begeerte slijt, is dat dan enkel een zaak van berekenbare verwachtingsverwachtingen? Of is het omdat onze hersenen verveling vrezen? Juist om die reden, zo schijnt het, houden ze van de liefde. Is liefde dan niet de heel normale onwaarschijnlijkheid in het geluk van de ander je eigen geluk te vinden? Is liefde uiteindelijk ni...