Als ik in de lunchroom het toilet verlaat, staat er net een jonge moeder voor de enige wastafel. Ze heeft een peuter tussen buik en tafel gedrukt. Samen wassen ze spetterend de handen en snoet. Ik wacht rustig af in de kleine ruimte die we delen. Het lijkt me een soort ik-mocht-van-mama-een-chocolade-ijsje-maar-volgens-mij-was-dit-de-laatste-keer moment. Als de peuter weer op de grond staat, draaien moeder en dochter zich om en zien mij staan.
Moeder: "Zo, dat is weer mooi schoon hè?!"
Dochter, al zwaaiend met de handen in de lucht: "Ja, klaar!"
En om het geheel nog wat kracht bij te zetten herhaalt ze dat een paar keer: "Klaar! Klaar!"
Mama geeft haar nog even een handdoekje, dat ze plichtsgetrouw door de vingers laat gaan.
Als ze het hoog boven zich in de vuilnisbak laat vallen, gooit ze haar hoofd in de nek, draait zich naar mij toe en zegt met de stralendste blauwe ogen en glimlach die ik ooit zag:
"Zo, nu mag jij!"
*smelt*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten