Doorgaan naar hoofdcontent

De zomer in jouw paradijs


We hebben een verplichte online lesdag. Niet eens door corona, maar gelukkig kan iedereen snel schakelen. En het scheelt mij vijf uur reizen. Zo heb ik zelfs nog tijd de meditatie van vorige week te herhalen. Op een bepaald moment in het verhaal verschijnt een oude vriendin. We hebben minder contact dan vroeger, maar ze loopt wel als een rode draad door m'n leven. Waarom ze nu hier verschijnt weet ik nog niet, maar het is altijd een goed teken.

De les autobiografisch schrijven zit weer vol oefeningen. Maak clusters van personen die van invloed waren op belangrijke momenten in je leven. Kies er één. Maak een wolk van gebeurtenissen die je met deze persoon hebt meegemaakt. Kies er één. Beschrijf de gebeurtenis en persoon zo zintuiglijk mogelijk. Doe dat nogmaals, maar nu door de ogen van die persoon.

Voor ik er erg in heb staat opnieuw de naam van deze vriendin op papier en ben ik ineens in de zomer van 2003. Ik logeer met m'n lief in haar huis in Frankrijk en beschrijf de avond dat zij en haar man bij ons op bezoek komen, in hun eigen huis dus. De herinneringen aan die zomer en die periode van m'n leven sudderen nog even door.

De dag is weer zo inspirerend geweest, dat ik na afloop gelijk in de pen klim. Opnieuw een voordeel van online lessen in je woonkamer. In de reflectie op de herinneringen aan m'n vriendin schrijf ik dat ik maar weer eens contact moet zoeken. Boter bij de vis, ik stuur gelijk een appje. 

"Tikkietik, hoe is ie? Je verscheen vanmorgen in m'n kabbala meditatie en speelde de hoofdrol in een oefening autobiografisch schrijven. Ik dacht, even horen hoe het gaat!"

"Hey, wat leuk! Het gaat goed hier, o.a. met mediteren en autobiografisch schrijven :-) Jij verscheen vanochtend ook bij mij tijdens een opruimactie op een oude foto in het huis in Frankrijk."

 ...

Ik wist dat 2022 een bijzonder jaar ging worden, maar zij schudt me wakker: dat IS het al.

Reacties

Populaire scribble

Kijk om je heen

  Na de schokkende uitslag van deze verkiezing merk ik dat ik vooral heel stil word. Hoe graag ik ook mijn wijze steentje wil bijdragen aan een 'hoe komt dit toch' of 'hoe nu verder', ik geloof niet dat ik daar de stem of de pen voor heb. Ik ben meer van het fluisteren en het potlood. En van het branden van een vredesvlammetje in m'n hart en woonkamer. Gelukkig buitelen columnisten al over elkaar heen met scherpe analyses. Mijn favoriete Correspondent heeft zelfs  een heel dossier  over wat er gaande is. En natuurlijk weten onze cabaretiers hier de komende tijd ook wel raad mee.  Ik laat alle duiding en lawaai maken dan ook graag aan hen over. Wat me wel raakt en inspireert zijn de slotwoorden van Dolf Jansen op Radio1 . Laat ik mijn bescheiden podium dan maar openstellen voor zijn hoop en medemenselijkheid. Want mijn hemel wat gaan we dat nog nodig hebben... "In het volle licht stappen lijkt me nu wel een goed idee. Zie wat er gaande is. Kijk om je heen wie je