Het is weer tijd voor intervisie. Vanmiddag mogen we in gesprek over hoe we in het dagdagelijkse alledaagse leven invulling geven aan zingeving. Of we al een vorm hebben gevonden die werkt, of juist niet. Wat we aan veranderingen in ons en daarmee om ons heen ervaren, nu we deze opleiding doen.
'Nou', zeg ik in m'n groepje, 'ik merk vooral dat m'n blog weer helemaal tot leven is gekomen. Ik schreef ooit veel, toen was er lange tijd weinig inspiratie of noodzaak, en nu is die energie weer helemaal terug. Door al die opdrachten die we moeten schrijven, is dat deel in mij echt weer aan gegaan. En dat maakt dat ook m'n blog me ineens weer veel zingeving geeft.'
Oh wat leuk, zegt de één. Enne... is dat openbaar? Dan ga ik vanavond gelijk zoeken. Nu zijn we wel nieuwsgierig geworden, volgt de rest.
Ja, helemaal open, iedereen kan erbij. Ik heb hier en daar al wel een link gedeeld, maar had geen behoefte het in de groepsapp te gooien. Daar heb ik al genoeg lopen shinen, met al die lieve felicitaties en bedankjes voor m'n lief & leed acties deze week. M'n ego is genoeg gestreeld voor de rest van het jaar. Maar eh... ik stuur het je wel door.
Bij het uitzwaaien, tussen alle 'goeie reis' en 'tot volgende week' door, roept ze me glimlachend na: 'En we lezen wel weer hoe het was vandaag!'
Ja Astrid, je hebt nu niet alleen de lat weer lekker hoog gelegd, je moet inmiddels ook op je woorden gaan passen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten