Doorgaan naar hoofdcontent

Vakantie voorpret


Mijn vaste kapster kent niet alleen m'n haar van alle kanten, maar inmiddels ook mij als mens. En ze kent haar collega's, dus deze keer laat ze het inzetten van de highlights in vertrouwen aan twee andere dames over terwijl ze naast ons een klant knipt en föhnt. Dat betekent wel dat ik sommige vanzelfsprekende gesprekken met wat achterstand begin.

Dus als dame 1 me naar m'n vakantieplannen vraagt, overweeg ik even of en hoe ik de waarheid zal aanvliegen. Maar goed, uiteindelijk kan ieder onderwerp een leuk gesprek opleveren. Ik besluit in de arena te stappen. Voor het gemak laat ik toch die 'stilte' nog maar even achterweg als ik antwoord:

"Ik ga op retraite."

"Wat ga je doen?"

"Retraite", probeer ik nog een keer.

"Wát?", klinkt het inmiddels een beetje bezorgd.

"RE - TRAI - TE", roep ik meermaals en steeds luider, in een poging boven het lawaai uit te komen.

"Ik versta het echt niet", zegt ze, "weet jij wat ze bedoelt?", roept ze in groeiende wanhoop naar m'n vaste kapster.

"Ja, met stilte enzo", helpt ze haar collega, "dan mag je een week niet praten."

"Niet praten? Waarom niet! En hoe noem je dat?"

"Retraite", zeg ik inmiddels lachend, omdat ik wel kan raden hoe dit gesprek gaat verlopen.

"Dat woord ken ik echt niet, ik dacht dat je zei op de trekker!"


 Oh zalig. We maken zo snel fouten.

[foto]

Reacties

Populaire scribble

Kijk om je heen

  Na de schokkende uitslag van deze verkiezing merk ik dat ik vooral heel stil word. Hoe graag ik ook mijn wijze steentje wil bijdragen aan een 'hoe komt dit toch' of 'hoe nu verder', ik geloof niet dat ik daar de stem of de pen voor heb. Ik ben meer van het fluisteren en het potlood. En van het branden van een vredesvlammetje in m'n hart en woonkamer. Gelukkig buitelen columnisten al over elkaar heen met scherpe analyses. Mijn favoriete Correspondent heeft zelfs  een heel dossier  over wat er gaande is. En natuurlijk weten onze cabaretiers hier de komende tijd ook wel raad mee.  Ik laat alle duiding en lawaai maken dan ook graag aan hen over. Wat me wel raakt en inspireert zijn de slotwoorden van Dolf Jansen op Radio1 . Laat ik mijn bescheiden podium dan maar openstellen voor zijn hoop en medemenselijkheid. Want mijn hemel wat gaan we dat nog nodig hebben... "In het volle licht stappen lijkt me nu wel een goed idee. Zie wat er gaande is. Kijk om je heen wie je