Qua existentie zijn we inmiddels bij Sartre aangeland. Hij had nogal uitgesproken ideeën waar het gaat om kiezen, vrijheid en moraal. De docent haalt een beroemd voorbeeld aan van een student die zich bij Sartre had gemeld met een groot dilemma. Iets met kiezen voor z'n moeder of z'n land in het licht van de Tweede Wereldoorlog. We filosoferen wat over de casus, tot een klasgenoot opmerkt dat die student natuurlijk had kunnen weten wat voor soort antwoord hij zou krijgen. Hij was niet voor niets naar Sartre gegaan.
Ja natuurlijk. En herkenbaar. Deze week nog werd ik gebeld door een vriendin. Er speelde iets, ze voelde zich onderdeel van de situatie, want ze wist meer en nu wist ze niet wat ze moest doen. Dus ze begon te praten. En ik deed waarvoor ze me belde: luisteren, samenvatten en doorvragen naar wat er achter haar emoties, gedachten en aannames zit. Al pratend tegen mij, en reagerend op mijn vragen en opmerkingen, kwam ze zelf tot een passende eerstvolgende stap.
Ik merkte wel dat ik soms een beetje snel door de bocht was gegaan met haar. Dus ik bood nog even een opening om het te heroverwegen. 'Ja sorry hoor', zeg ik, 'maar dit is wat je krijgt als je mij belt. Je kunt ook die andere vriendin nog even bellen, dan krijg je een ander gesprek.' 'Ja, nee,' zegt ze direct, 'dan krijg ik een antwoord waar ik toch niks mee kan.'
Ik schiet onbedoeld in de lach. Gewoon om de herkenbaarheid van hoe het werkt, met raadvragen en met onze vriendschap. En de casus van deze filosofieles laat dat opnieuw zien. Dus, de volgende keer dat je besluit iemand om advies te vragen, kijk niet naar je probleem, maar kijk naar degene die je wilt gaan bellen. In die keuze ligt mogelijk het antwoord op je probleem, dat je diep van binnen eigenlijk al weet.
Reacties
Een reactie posten