Doorgaan naar hoofdcontent

Stormlicht


Traditiegetrouw lopen we op de donkerste dag van het jaar met het licht van de Wereldvredesvlam een Rondje om Enschede. Een vaste route van 40 kilometer langs de randen van de stad. Met vaste rustplekken op de oost-, noord- en westhoeken, die onze traditie graag verwarmen met koffie en thee. Met een groeiende groep lopers, die elkaar afwisselen of gewoon stoer de hele route rondstappen. En met ieder jaar een nieuwe ervaring.

Zo staat het rondje van 21 december 2023 in het teken van 'alles gaat anders dan gehoopt'. Ziekte maakt dat de hartewens van sommige lopers niet uitkomt. Honderd kerstdinerende studenten zorgen voor een rumoerige pannenkoek na afloop. Storm Pia besluit ook mee te lopen dit jaar en daagt daarmee niet alleen de lopers uit, maar ook ons vredesvuur. En het blijkt nog een hele toer om als rustplaats-taxi door het chaotische verkeer te komen.

Ik loop mijn bescheiden vredesdeel voor de vader wiens hart goddank weer klopt, voor de grootvader wiens hart langzaam uitdooft en voor iedereen die op dit moment niet zeker is van warme soep en droge kleren na een barre tocht. Maar ik moet bekennen, zo zwaar als dit jaar heb ik hem nog nooit ervaren. Totaal overprikkeld kruip ik rond middernacht onder de dekens. 


Voor mij voelt het alsof Pia alles wat zich in 2023 aan onrust in de wereld heeft opgebouwd even van zich afschudt. En ze voelt als een vooraankondiging voor alle woestenij die in het nieuwe jaar nog gaat komen. Maar we weten nu, wat er ook gebeurt, onze vredesvlam gaat altijd rond!

Reacties

Een reactie posten

Populaire scribble

Verstopt en (bijna) vergeten

Ondanks dat het de heetste dag van het jaar lijkt te gaan worden, besluiten we het spontane plan voor een bucketlist wandeling door te zetten. Tijdens m'n studie ontdekte ik dat mijn grootouders eind jaren '20 als tieners de Sterkampen in Ommen hebben bezocht, waar Khrisnamurti zijn Theosofische Vereniging oprichtte rondom kasteel Eerde van baron Philip van Pallandt. Er loopt nog altijd een wandelroute over 'het vergeten pad' waar deze 'beeldenstormer' en zijn toeschouwers vele lezingen en meditaties hebben beleefd. Tijd om in die voetsporen van m'n grootouders te stappen. We starten met koffie daar waar we zeven uur later met een welverdiende ijsco eindigen: de stationsrestauratie van Ommen. Ik duik nog even snel het toilet in, is het plan. Maar als ik binnenkom en om me heen kijk, zie ik alleen ramen en een vrolijke muur. "Is hier misschien ook een toilet?", vraag ik bijna verontschuldigend. "Ja hoor, onder het poortje door", zegt de g