Vredesduif

Ongelukken en doden komen altijd in drie. Een les die ik ooit van thuis meekreeg. En die ik zelfs bij de kapper nog voorbij hoorde komen, want er waren ineens zoveel mensen in hun gemeenschap overleden. Herkenbaar. Ook ik stond binnen een week bij zowel een afscheidsdienst als een condoleance van twee families waar ik een belangrijke periode deel van uitmaakte en die me dierbaar zijn. Toch bijzonder om te voelen hoeveel lagen oude en nieuwe tranen kunnen hebben.

Als ik thuiskom van het condoleren zie ik een duif voor m'n flat op de grond zitten. Dat is vreemd. Ze fladdert soms wat, maar kan niet meer op haar benen staan. De balans is zelfs zittend al niet meer oké. Dit ziet er niet goed uit. Als ik haar zacht aai, blijft ze lekker ingedoken zitten. Als ik haar tegen de muur zet, begint ze weer naar de straat te hobbelen. Dat ziet er zeker niet goed uit. Mensen lopen langs, fietsers schieten voorbij, auto's zijn niet ver weg. Ik voel dat ik haar hier niet achter kan laten.

Een telefoontje met de dierenambulance biedt enige hulp. Of ik haar misschien mee wil nemen, want ze rijden vanavond niet meer. Gewoon in een krat of doos leggen, warm houden, bakje suikerwater erbij, morgen ben ik de eerste. Oké, dat gaat wel lukken. Samen met de lieve dame die bij me was blijven staan neem ik Duif mee naar binnen en probeer iets van comfort en veiligheid te bieden. Soms klinkt er nog een laatste fladderstuip van onder de deken, maar tegen de tijd dat ik ga slapen is het stil.

Het wordt een rustige nacht.

En dat is drie.