Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af.
Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.
Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualiteit, het verleden en de toekomst, verhalen met foto's, verhalen in muziek. Er worden kaarten en cadeautjes uitgewisseld. Er is weer een mand vol liefde voor deze klassenmiep. En we nemen de tijd voor een lichtceremonie met onze hartenwensen voor elkaar. Maar dan is het echt zo ver. Hier en daar moeten nog van tentamens, verslagen en scripties geschreven worden, maar we gaan toch echt beginnen aan de laatste ronde. De laatste keer alle tafels en stoelen weer op hun plek. De laatste eindejaarsborrel. Een laatste hapje eten samen. En de laatste knuffels, heel veel knuffels.
De tijd van 'verteren' mag aanbreken. Het verteren van alle voeding die we deze jaren tot ons namen. Ik kijk er naar uit. Dank Academie, dank klas, voor een bijzondere reis. En wees gerust, deze klassenmiep blijft ook vanuit de beroepsvereniging gewoon voor jullie zorgen!
Dag 120: geslaagd.
Reacties
Een reactie posten