Astrids Scribbles

Het is zover. Buiten koud. Binnen de kachel  een streep hoger. Soms harde spikkels, dan zachte vlokken. Gezichten verstoppen zich in opgetrokken kragen. Schouders trekken krom, alsof klein maken sneller loopt. Auto en fiets nemen  een stapje terug. We houden stand. We weten hoe dit werkt. Maar ergens dichtbij  is altijd iemand  die zich voor het eerst met groeiende verwondering afvraagt  waar de wereld is gebleven. Foto

winterweer winterjas winterbanden winterdienstregeling wintersoep winterwijn wintersport wintertenen winterpret winterfruit

En daarmee was vandaag de eerste echte, grijze, natte, winterkoude decemberdag. Waarop er hier en daar zelfs wat witte vlokken naar beneden dwarrelden. Bij de één wat meer dan bij de ander, zo te zien. Hier in het oosten mocht het geen naam hebben. Maar we hebben het wel gevoeld hoor. Warme-chocomel weer, met-z'n-allen-voor-de-openhaard weer, kacheltje-nog-wat-hoger weer. Dat soort weer. Eerlijk gezegd, ik ben niet zo'n wintermens. Ik dartel liever zonder jas over straat, dat soort weer. Maar de knusheid en rode gloed van de winter, tja, die vind ik dan wel weer heel aanstekelijk. En dan ben ik dankbaar dat ik een knus huisje heb, waar de kachel nog een streepje hoger kan en waar ik zo nu en dan iets warms met lieve mensen kan delen. Want er zijn helaas nog genoeg zielen voor wie vandaag het zware seizoen ook weer goed voelbaar was. Voor hen steek ik vanavond een extra kaarsje aan. © AP. Archieffoto

Als boom zich wortelt onder dikke laag sneeuw en winter stilte draagt worstelt met zonloze dagen voel ik als mens soms diep die schreeuw genesteld in de levensvragen. Door: mobar