Doorgaan naar hoofdcontent

Miskoop

Appie en ik zijn beste maatjes. Dus toen de nieuwe bonuskaart met persoonlijke bonusaanbiedingen ingevoerd werd, ben ik maar overstag gegaan. Ik weet dat Appie me zal gaan verleiden, maar ik weet ook dat ik niks koop dat ik niet nodig heb. Dus ach, ze weten toch al alles van me, kom maar op met die gepersonaliseerde korting!

Dat gaat over het algemeen best heel aardig. Ik grijp wel eens mis, als ik over het hoofd zie dat Appie me hetzelfde product maar van hun eigen merk aanbiedt. Maar ja, dat risico hoort bij het vak van kortingshopper. Je moet wel het koppie erbij houden.

Toch krab ik even over datzelfde koppie bij het ontvangen van m'n laatste bonusreeks. Want hoe ik ook zoek, de relatie tussen mijn dagelijkse boodschappen kan ik echt niet vinden. Oké, ik koop wel eens tiramisu, maar denkt Appie nu dat ik dan dus die chocomousse taart ook vast wel heel lekker vind? Ja, ik koop inderdaad wekelijks zachte geitenkaas en verse koriander, maar dat wil niet zeggen dat ik geitenkaas-met-koriander ga proberen. En inderdaad, sinds kort koop ik wel eens een biertje, maar geen Gulpener, dat vindt ie niet lekker. En de rest? Schiet mij maar lek.

Ik probeer echt te begrijpen welke boodschap Appie voor me in petto heeft. Totdat manlief glunderend met z'n ipad naast me staat. "Wil je eens zien wat Appie voor mij in de gepersonaliseerde bonus heeft gelegd deze week?" En daar scrolt precies dezelfde reeks aanbiedingen voorbij. Voor een 'trouwe klant' in een andere stad met een compleet ander kooppatroon. Ik begrijp het al, Appie denkt: "Effe lekker makkelijk doen. Van alles wat, zit er altijd wel iets persoonlijks tussen. En anders zien ze wel een logische relatie, die domme klanten."

-1

Reacties

Populaire scribble

De laatste

Gister was de laatste schooldag van vier rijke studiejaren. We keken er allemaal met dubbele  gevoelens naar uit. Eindelijk klaar, eindelijk weer vrij, maar ook nooit meer die fijne, voedende zaterdagen samen. Vier jaar geleden begonnen we in hetzelfde domein, met een volle klas, aan een onbekende reis. Nu sluiten we met tien Vrienden-voor-het-leven deze reis (bijna) af. Ik heb me ingesteld op een dag met nog één keer alle vertrouwde rituelen. Zoals verwacht loopt alles anders... Mijn overstapkoffie loop ik mis door een vertraagde binnenkomst. Het wordt een sprintje in plaats van een cappuccino. De lunch wordt ingekort, dus ons rondje door de volkstuintjes ook. We zullen nooit helemaal zeker weten of meneer Beeld er nog altijd staat. Het programma wordt bijgesteld, want er is te weinig tijd voor alle parels en verhalen die nog willen stralen. En het zal aan mij liggen, maar zelfs de thee en koekjes smaken anders.  Gelukkig is er ook heel veel wel. Aandacht voor de actualite...