Doorgaan naar hoofdcontent

Waterpret


De Pinkstermaandag verloopt zo loom als het weer. We kruipen van ontbijt, via wat bloggen en andere huiselijkheden naar de koffie. Dan klopt het vraagstuk van de lunch en de middag op de deur. Wat te doen? Naar buiten, een park, met een stokbroodje en een halfje witte wijn. Ja lekker, maar dat broodje moet nog gekocht worden, het leukste park is best nog wel even lopen en wat zegt de buienradar? Oei, code rood, over een uur ofzo.

Het verlummelen van de ochtend maken we goed door snel wat knabbels, een dekentje, een plu én de koude witte in een rugzak te stoppen en naar een klein park in de buurt te lopen. Nog even dan. In de haast vergeten we mobiel (lees: buienradar) en horloge. We geven ons over en laten het smaken, de wijnroes slaat snel toe. Al genietend voelen we de benauwdheid stijgen en zien de lucht dichttrekken. We wachten op de wind. Die komt niet. Wel een eerste dikke druppel, gevolgd door twee en veel. En voor we het weten staan we onder de kleine plu tussen een grote groep bomen te schuilen. Het tafereel is bijna idyllisch zomers.

Tegen elkaar gedrukt, de stevige boom in de rug, de moedige plu op zoveel mogelijk punten vasthoudend. De wind woeit zich in snelle rukken door de boomtoppen en langs onze benen, de regen raast over het asfalt. Alles is grijs. Lachen gieren brullen. Wat een kabaal, wat een water. We zijn ineens klaar wakker. En genieten van het doorbreken van de sleur, van dit suffe avontuur. Van het leven.

Proost.

Reacties

Populaire scribble

Verstopt en (bijna) vergeten

Ondanks dat het de heetste dag van het jaar lijkt te gaan worden, besluiten we het spontane plan voor een bucketlist wandeling door te zetten. Tijdens m'n studie ontdekte ik dat mijn grootouders eind jaren '20 als tieners de Sterkampen in Ommen hebben bezocht, waar Khrisnamurti zijn theosofische bijeenkomsten hield rondom kasteel Eerde van baron Philip van Pallandt. Er loopt nog altijd een wandelroute over 'het vergeten pad' waar deze 'beeldenstormer' en zijn toeschouwers vele lezingen en meditaties hebben beleefd. Tijd om in die voetsporen van m'n grootouders te stappen. We starten met koffie daar waar we zeven uur later met een welverdiende ijsco eindigen: de stationsrestauratie van Ommen. Ik duik nog even snel het toilet in, is het plan. Maar als ik binnenkom en om me heen kijk, zie ik alleen ramen en een vrolijke muur. "Is hier misschien ook een toilet?", vraag ik bijna verontschuldigend. "Ja hoor, onder het poortje door", zegt de ga...