Valkuil

Ik bel op om haar te feliciteren met haar 74ste verjaardag. Natuurlijk vraag ik hoe het gaat.

Nou... Het gaat. Ik ben gisteren gevallen.
- Hè? Wat nu dan!

Ja nou, we liepen in de stad, door dat ene smalle tussendoor straatje. Maar ja, dat was opgebroken. Er stond wel een hek voor dat je er niet doorheen mocht, maar ja, iedereen liep er gewoon langs, dus wij gingen er ook achteraan.
- Eh ja, logisch hè...

Nou ja... het was dus ook helemaal donker enzo. Je zag echt helemaal niks.
- Nee, er werd gewerkt. Geen doorgang, geen licht.

Ja, dat weet ik wel, maar ja... Nou, en toen maakte ik een misstap en viel ik zo in een diepe kuil.
- Hè?! Een kuil? Joh!

Ja, heel eng. M'n bril was he-le-maal stuk, die heeft de klap tegen m'n gezicht opgevangen. En die was net nieuw! Nou ja, het had nog veel erger gekund. De vorige keer, toen ik bijna net zo viel, had ik m'n sleutelbeen gebroken, weet je nog?
- Ja natuurlijk. Joh, je hebt nu dus gewoon onwijs veel geluk gehad.

Ja, maar ik heb wel overal spierpijn hoor. Maar goed, wij terug naar de opticien en die was heel lief. Ik stond helemaal te trillen, dus ik kreeg gelijk een glaasje water. En hij heeft een reserve bril geregeld.
- Goh, wat een toestand. Wat een schrik.

Ja nou, maar goed, we waren dus op weg naar die vrienden die daar achter wonen. Dus toen ik eenmaal was bijgekomen moesten we weer langs dat paadje. Maar...
- Pardon?!

Ja, nou, maar nu keken we natuurlijk extra goed uit hoor. We waarschuwden zelfs nog twee mannen die achter ons aanliepen en die bijna in precies diezelfde kuil vielen.
- Wat?! Je hebt net bijna je nek gebroken en je loopt gewoon op trillende benen weer door het donker, langs een waarschuwingsbord, en een gevaarlijke kuil!

Ja nou ja, maar anders moesten we echt he-le-maal omlopen!
- ...

Oké, ik weet, je moet ze een keer loslaten. Ik hoop alleen maar dat ze de wereld door een betere bril gaat zien en ik straks nóg een keertje kan bellen om haar te feliciteren.