Doorgaan naar hoofdcontent

Nieuw leven


Wat is er toch... knaagt een stemmetje al de hele week in m'n oor. Ik heb ergens last van. Ik merk het aan emoties, die met golven omhoog komen. Ik merk het aan pijntjes, die ik lang niet heb gevoeld. En zwemmen lukt ook al niet. Wat is er toch... Ik kan natuurlijk wel dingen aanwijzen die me in werk en privé bezighouden, maar dat is het niet alleen. Hoe dan ook, ik geef me er maar aan over. Zoveel heb ik al wel geleerd.

Gelukkig mag ik weer naar school. Nieuwe module, nieuwe docenten. Uit het kwantumhoofd en weer lekker in het hart. Zingeving bij ouderdom en verlies, hoe wonderschoon. Ik voel me gezegend met het weinige definitieve afscheid dat ik tot nu toe heb ervaren. Confronterend ook wel, want ik heb dus eigenlijk geen idee wat er dan loskomt of wat ik dan door moet. De thema's van deze les zijn echter pijnlijk actueel bij families die me dierbaar zijn: dementie en euthanasie. Hoe mooi om dat juist vandaag met deze fijne klasgenoten vanuit spiritualiteit en zingeving te onderzoeken. 

Met frisse energie loop ik 's avonds weer van het station naar huis, dwars door de binnenstad. Er bekruipt me iets, wat is er toch...? Het is drukker op straat, mensen lijken agressiever, ligt er altijd zoveel troep aan het eind van een zaterdag, is er voetbal ofzo? Of ben ik gewoon extra gevoelig geworden? Dichter bij huis begint het ook nog eens te stinken naar een openliggend riool. Ik zie niks, maar ergens gaat er beslist iets mis. Dat blijkt precies voor de ingang van m'n flat te zijn. Twee mannen hangen met een grote slang boven twee rioolputten. Mijn hemel, wat een ontvangst, alsof alle shit van de wereld over me heen walmt. Ik verlang intens naar de veiligheid van m'n eigen plek. Dankbaar dat ik zo'n plek heb sluit ik snel de luiken, mooi geweest voor deze week.

Oh ja, we hebben de zondag nog. Lekker leeg, lekker geslapen. Maar... wat is er toch. Dat zware gevoel hangt er nog steeds. Als ik de gordijnen opentrek straalt het antwoord me toe: lente. Natuurlijk. Transformatie naar een nieuw seizoen. Andere kleren, andere kleuren, andere biologische klok. Hoe fijn het ook is om die lentezon te voelen en de natuur te zien ontwaken, ik moet bij iedere seizoenswisseling weer even schakelen hoor. Lente voelt alsof ik mezelf weer moet laten zien, letterlijk wat lagen moet afleggen. Is dat niet ook wat ik op dit moment op andere vlakken van mezelf vraag, me echt laten zien? 

Ja, zegt dat stemmetje, het is tijd. En dan verandert ineens de kwetsbaarheid van een jonge bloesem in nieuwsgierigheid naar de nieuwe vrucht die eruit gaat komen.

Reacties

Populaire scribble

Het gouden boek

Voor mijn stage bij Willem. Hart voor levensvragen bezoek ik nu ook zelfstandig cliënten thuis. Deze ochtend zit ik voor het eerst bij een jonge vrouw met grote vragen. Het is op vele lagen een bijzondere ervaring. De herkenning van de eenzaamheid in een bijna overweldigende wereld die niet past. Mijn gevoel van willen geruststellen met dat het echt allemaal wel goed komt 'als je later groot bent'. En een dankbaarheid dat ik er deze dag op deze plek voor haar mag zijn en waarschijnlijk echt iets kan bijdragen in het verlichten van haar last. De vraag is alleen nog even hoe, want ik heb geen toverdoos met het antwoord op de vraag naar de zin van dit alles. Maar ik kan haar wel bijschijnen in haar zoektocht. Dus ik stel vragen en laat haar vertellen. Dat kan ze goed, het is een slimme meid, met al heel veel zijwegen in haar levensverhaal die we zouden kunnen bewandelen de komende tijd. Aan het eind weet ik alleen niet zo goed hoe ik deze kennismaking zo afrond dat er iets van ee...