Mystagogie. Dat is zowel het mooiste als het meest ongrijpbare vak tot nu toe. De docent definieert dit als 'het verdiepen van het vertrouwen op een begeleiding vanuit en in het mysterie'. Waarbij 'een mystagoog, in het luisteren naar het levensverhaal, beluistert hoe het mysterie zich wil ontsluiten in de ander diens identiteit en zelfbewustzijn'. Snap je? Nee, ik ook nog niet.
Maar tijdens deze les worden weer twee prachtige mystieke teksten besproken, veel vragen gesteld en vallen er mooie stiltes na de antwoorden die ieder hier voor zichzelf op geeft. Ik leer dat mystagogie vooral gaat over en begint met luisteren. Dat kan vanuit bijvoorbeeld stilte, liefde, intuïtie of niet-weten. Net was past bij jou of de ander. Met dit luisteren kun je begeleiding geven en ontvangen vanuit het mysterie van wie wij zijn. Het mysterie van het onbekende eigene, de onvermoede mogelijkheden die je in je draagt en die verder reiken dan wat je al weet van jezelf, maar die toch ten diepste van jezelf zijn.
Een klasgenoot, die me in de pauze even opzoekt in het scherm, zegt dat mystagogie voor haar gaat over in het gesprek - in de relatie - samen op een diepere laag komen. Dat je het gesprek voert over de laag onder de woorden. Zodat het mysterie zich kan ontvouwen dat zich in het veld tussen de mensen afspeelt. Ja ja ja, natuurlijk. Het veld tussen de mensen, het gesprek over dat wat niet direct gezegd wordt, het mysterie van wat de mens ten diepste is, dat snap ik allemaal wel. Dat is ook wat mij drijft deze opleiding te doen. En zelfs online is het veld van mijn klas voelbaar. Ik ben erbij en deel met hen het mysterie van alles wat deze ochtend voorbij komt. Dankbaar en geïnspireerd lunch ik - ook voor het eerst - alleen en in stilte.
Hoe koud is dan de overgang als ik merk dat ondertussen de zoomverbinding is verbroken. Mijn nieuwe gastheer van de middagmodule heeft het klaslokaal verlaten. Als de les begint verschijnt in de groepsapp dat het voor deze tweede docent alleen mogelijk is dat er een geluidsopname wordt gemaakt. En daar zit ik dan. Een discussie is op dat moment niet mogelijk. Ik voel me een stout kind dat op de gang is gezet. Ik voel zelfs hoe het veld, waarin ik me die ochtend nog bevond, onder m'n voeten is weggeslagen. Zo krachtig kan dat dus zijn.
Afijn, nadat ik wat zelfbegeleiding heb losgelaten op de kolkende adrenaline, laat ik het mysterie van dit besluit voor wat het is en stort me op de mystieke teksten die we voor dag 3 moeten lezen. Houd ik de inspiratie toch nog een beetje vast.
Reacties
Een reactie posten