Ik loop op een zaterdagmiddag door de binnenstad. Ik kruip een beetje in m'n kraag om me af te schermen van alle mensen. De meesten zitten vol energie en richten die op elkaar, de volle tassen of de omgeving. Ik doe even niet mee, maar het is onvermijdelijk dat mijn sensoren dingen oppikken. Zoals de vier dames een eindje verderop. Vlot gekleed, lange wapperende haren, net iets te vrolijk. Ze wisselen kennelijk uit wat voor leuke dingen ze allemaal hebben gedaan en genieten super blij van het genot van de ander. Ik probeer m'n oordeel te negeren. Terwijl ze zich weer in twee stellen opsplitsen volgt een fascinerend afscheidsritueel. "Veel plezier nog. Snel weer eens afspreken. Doeidoei." En terwijl ze zich al heeft omgedraaid, roept één van de dames nog luid "Hartje!". Oké, ik weet dat ik geen voorloper ben. Niet in mode, niet in gadgets, in geen enkele hype om eerlijk te zijn. Dus leg me even uit, sinds wanneer zijn we onze emojis gaan uitspreken? Hoe het ...
Prachtig!
BeantwoordenVerwijderenPS
Bestaat er ook schuldig verlangen, vraag ik me ineens af?
"Verlangen is het verschil tussen wat is en wat kan zijn" (Japser Jobse)
@Marina: Ai, da's waar... Bedoelde eigenlijk: de onschuldige schoonheid van verlangen. Nee, de schoonheid van het verlangen der onschuld. Nee, de schoonheid van onwetend verlangen. Nee... ik weet het niet, iets met schoonheid en verlangen, en dan zo dat het er nog heel pril en onschuldig uitziet. Dát!
BeantwoordenVerwijderen... en nieuwsgierigheid, en niet langer willen wachten, en zin in nieuwe dingen.
BeantwoordenVerwijderenKortom: verlangen.
Mooi!
Of gewoon te laat en voor een gesloten deur staan :-)
Maar nog steeds verlangend.
@Sofie: Ja, of te laat, of d'r appel vergeten, of d'r biebboek, dat kan ook! Er zit voor iedereen een passend verhaal in die foto, mooi is dat.
BeantwoordenVerwijderen