Je draait al een tijdje mee in het vak. Met wisselende periodes van vallen en opstaan, van groei en geworstel. Je hebt de laatste tijd het gevoel dat je op een plek terecht bent gekomen die bij je past. De inhoud, de verantwoordelijkheid, het netwerk, met de eigen kwaliteiten en mogelijkheden. Alle stukjes lijken steeds beter in elkaar te passen. Je schuurt hier en daar nog even wat, vooral met jezelf en je eigen levensgedoetjes...
En dan komt daar ineens een belletje van de hoofdredacteur van hét vakblad dat ons bibliofielen bindt. Met de boodschap dat je vanuit meerdere hoeken van het land bent voorgedragen voor Beste Bibliothecaris van Nederland. En dat de jury ook vindt dat je op die nominatielijst niet mag ontbreken. Dan is daar ineens een gevoel van 'goh, echt waar, dus het is gewoon oké wat ik doe?'. Waardoor als vanzelf ook het laatste stukje op z'n plek schuift. Mede geholpen door alle lieve reacties sinds de shortlist online staat.
De hele maand juni keek ik naar de Lemniscaat kalenderillustratie van Gemma Merino uit haar prentenboek De krokodil die niet van water hield. Een boek met als belangrijkste boodschap dat iedereen z'n eigen talent heeft. Onbewust voelde ik al iets bijzonders voor deze vrije, vliegende draak. Vandaag is het helemaal helder: that's me!
Klik.
Hoi Astrid, beetje late reactie, maar: van harte gefeliciteerd!
BeantwoordenVerwijderenNou ja, je doet je naam eer aan hoor. :-)
VerwijderenEn bedankt!